THMMY.gr

Οι Ισραηλινοί απέτυχαν να μετατρέψουν τη νίκη του στρατού σε μεγάλη στρατηγική νίκη που θα μπορούσε να κάνει τον Πόλεμο των Έξι Ημερών την τελευταία μάχη της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης

Ένας πόλεμος που δεν τέλειωσε ποτέ

40 χρόνια συμπληρώνονται από την ισραηλινή εισβολή στα αραβικά εδάφη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Πριν από 40 χρόνια, στις 7.15 το πρωί της 5ης Ιουνίου, ύστερα από εβδομάδες απειλητικών πολεμικών προετοιμασιών και ναυτικού αποκλεισμού του Ισραήλ από την Αίγυπτο- που σύμφωνα με τον ΟΗΕ συνιστά πράξη πολέμου- οι Ισραηλινοί στρατηγοί αποφάσισαν να χτυπήσουν πρώτοι. Μέσα σε 6 ημέρες επικράτησαν σε όλα τα μέτωπα. Όμως εκείνος ο πόλεμος δεν οδήγησε σε μια συμφωνία ειρήνης. Ήταν ένας πόλεμος που κέρδισε το Ισραήλ, αλλά που μέχρι σήμερα δεν ξέρει ακόμη πώς να τον τελειώσει.

Από τις αρχές του 1967, δεν περνούσε μέρα χωρίς τα αραβικά ραδιόφωνα να επιτεθούν στον προβεβλημένο και συνετό Αιγύπτιο ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Τον κατηγορούσαν ότι τα είχε βρει με το Ισραήλ, ότι κρυβόταν πίσω από τα στρατεύματα του ΟΗΕ (που μετά την κρίση του Σουέζ το 1956 είχαν αναπτυχθεί μέχρι το Σαρμ ελ Σεΐχ) και ότι δεν ήθελε να τεθεί επικεφαλής του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αυτή η ξέφρενη πορεία των αραβικών χωρών προς τον πόλεμο είχε κυρίως εσωτερικά κίνητρα. Οι κακές οικονομικές συνθήκες, οι κοινωνικές εντάσεις, τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα στη Συρία και στο Ιράκ έσπρωχναν εκείνα τα καθεστώτα να εκτρέψουν τη δυσαρέσκεια των λαών προς τον εξωτερικό εχθρό, το Ισραήλ. Μολονότι ήθελε πάση θυσία να αποφύγει έναν πόλεμο, ο Νάσερ παρασύρθηκε κι αυτός από την υστερία.

Φαρσοκωμωδία. Μπήκε στο Σινά με 130.000 στρατιώτες, 900 άρματα μάχης και 1.200 κανόνια, επέβαλε την αποχώρηση των στρατευμάτων του ΟΗΕ από το Σαρμ ελ Σεΐχ και τη Γάζα, εκφώνησε πύρινους λόγους. Οι αραβικές μάζες ξανάρχισαν να τον εξυμνούν. Όμως ο Νάσερ δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος που το 1956 είχε κατορθώσει να μετατρέψει την ήττα του στρατού του από τη συμμαχία Γαλλίας- Βρετανίας- Ισραήλ στο Σουέζ σε πολιτική νίκη. Η εισβολή του στο Σινά αποδείχτηκε μια φαρσοκωμωδία, με στρατιώτες χωρίς στολές, κανόνια χωρίς πυρομαχικά, μεραρχίες χωρίς επικοινωνία. Ο Μοσέ Νταγιάν, ο άνθρωπος που υποχρέωσε τον Νάσερ στις ήττες του 1956 και του 1967, θα γράψει αργότερα γι΄ αυτόν: «Η κλιμάκωση της προπαγάνδας σε όλον τον αραβικό κόσμο δεν του άφησε άλλη επιλογή από το να αφεθεί στο αντιισραηλινό κύμα, με την ελπίδα πως θα μπορούσε αργότερα να το ελέγξει».

Μέχρι την τελευταία στιγμή, ο Νάσερ αναζητούσε τρόπο να βγει από την παγίδα στην οποία τον είχαν παρασύρει κυρίως οι Σύροι. Όμως την ίδια ώρα το Ισραήλ αποφάσιζε να κάνει πόλεμο. Επιβάλλοντας αυτό που ισχύει μέχρι σήμερα στο εσωτερικό του, τις στρατιωτικές απαιτήσεις εις βάρος των ελιγμών της πολιτικής, ο Ράμπιν και οι άλλοι στρατηγοί απέσπασαν από τον πρωθυπουργό Λέβι Εσκόλ την εξουσιοδότηση να επιτεθούν. Την 1η Ιουνίου σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού στην οποία για πρώτη φορά συμμετείχε ένα δεξιό κόμμα (του Μεναχέμ Μπέγκιν), με τον Μοσέ Νταγιάν υπουργό Άμυνας. Η επίθεση ορίστηκε στις 7.15 το πρωί της 5ης Ιουνίου.





ΤΑ ΝΕΑ - 2/6/2007 (http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070602&nid=4876395&sn=%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3)

Έχασαν την ευκαιρία για ειρήνη

Για την Αίγυπτο και τον Νάσερ, ο πόλεμος τελείωσε νωρίς, στις 8 Ιουνίου. Το ραδιόφωνο του Καΐρου είχε πάψει πια να μεταδίδει νικηφόρα ανακοινωθέντα από τα μέτωπα, μόνο εμβατήρια και προσευχές. Την άλλη μέρα κιόλας, ο Νάσερ ανέλαβε όλη την ευθύνη για την ήττα και υπέβαλε την παραίτησή του. Τα πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους, φωνάζοντας, κλαίγοντας, εξορκίζοντας τον Νάσερ να μην εγκαταλείψει τον λαό του. Λίγες ώρες αργότερα, ο Νάσερ απέσυρε την παραίτηση.

Παντοδυναμία. Όμως το Ισραήλ είχε νικήσει. Τα στρατεύματά του ήλεγχαν τώρα μια απέραντη έκταση από τη Διώρυγα του Σουέζ μέχρι την Ιορδανία και από το όρος Ερμών μέχρι το Σαρμ ελ Σεΐχ: 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, υπερτριπλάσια έκταση από όση είχε η χώρα στη γέννησή της. Η περίοδος της ισραηλινής αδυναμίας είχε λήξει οριστικά, παραχωρώντας τη θέση της στη στρατιωτική παντοδυναμία.

Μια τόσο θριαμβευτική νίκη θα μπορούσε να είχε καταλήξει σε μια μόνιμη ειρήνη, που θα εξασφάλιζε τη συνύπαρξη Ισραηλινών και Αράβων. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Σλόμο Μπεν Αμί στο βιβλίο του «Παλαιστίνη, η ανολοκλήρωτη ιστορία» γράφει: «Ένα όργιο πολιτικής μέθης και στρατιωτικής θριαμβολογίας τύφλωσε τους Ισραηλινούς ηγέτες. Έτσι απέτυχαν να μετατρέψουν εκείνη την τακτική νίκη του στρατού σε μια μεγάλη στρατηγική νίκη για το Ισραήλ, που θα μπορούσε να κάνει τον Πόλεμο των Έξι Ημερών όχι μόνο την τελευταία μάχη της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης, αλλά και το προοίμιο για μια συμφωνία ειρήνης». Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών δεν έχει τελειώσει ακόμη.


ΤΑ ΝΕΑ 2/6/2007 (http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070602&nid=4876403&sn=%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3)