THMMY.gr

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα βασίλειο που είχε ένα βασιλιά και μια βασίλισσα και έκαναν ένα γιο. Ολόχαροι κάλεσαν όλο το βασίλειο για να γιορτάσει μαζί τους τη γέννησή του, εκτός από τον κακό μάγο που ζούσε στις παρυφές του μεγάλου σκοτεινού δάσους. Ο μάγος θύμωσε πολύ που δεν τον κάλεσαν και πήγε ακάλεστος. Για να τους εκδικηθεί, καταράστηκε το βασιλόπουλο κλέβοντας την Ευτυχία του. Ήταν πολύ δυνατός μάγος και δε μπορούσε να τον σταματήσει κανένας. Έφυγε πετώντας, και πέταξε την Ευτυχία του βασιλόπουλου από ψηλά.

Όλο το βασίλειο άρχισε να ψάχνει για την Ευτυχία του μικρού πρίγκηπα, αλλά δε μπορούσε να τη βρει. Τελικά είπαν ότι χάθηκε. Αυτή όμως είχε πέσει μέσα σ'ένα αβγό, που ήταν μέσα σε μια φωλιά, που είχαν φτιάξει δυο κύκνοι.

Το βασιλόπουλο μεγάλωνε, και ήταν πολύ δυστυχισμένο, χωρίς να ξέρει γιατί. Τίποτα δεν του έδινε χαρά, παρά μονάχα επιφανειακή και πρόσκαιρη. Πότε πότε πήγαινε και μελαγχολούσε δίπλα στη μεγάλη γαλάζια λίμνη, κοιτάζοντας τις ζάρες στην επιφάνειά της, και στέναζε με καημό.

Ώσπου μια μέρα είδε να περνάει κολυμπώντας μπροστά του ένας πανέμορφος κύκνος. Ήταν ο κύκνος που είχε βγει από το αβγό όπου είχε πέσει η Ευτυχία που του έκλεψε ο μάγος. Ξαφνικά το βασιλόπουλο πλημμύρισε από μια πρωτόγνωρη χαρά, τέτοια που δεν είχε ξανανιώσει. Δεν ήθελε πια να στενάξει, αλλά να τραγουδήσει! Δεν ήθελε πια να μελαγχολήσει, αλλά να χορέψει!

Μαγεμένο το βασιλόπουλο ακολούθησε από την ακρογιαλιά τον κύκνο, ώσπου αυτός χάθηκε στην ομίχλη. Όταν ο κύκνος απομακρύνθηκε, το βασιλόπουλο άρχισε να ξαναγίνεται δυστυχισμένο όπως και πρώτα.

Όταν ο βασιλιάς και η βασίλισσα έμαθαν τι είχε συμβεί, ανακοίνωσαν ότι προσφέρουν μεγάλη αμοιβή σε όποιον θα έβρισκε τον κύκνο. Αμέσως όλο το βασίλειο άρχισε να ψάχνει για το θαυματουργό πουλί. Έφεραν στο βασιλόπουλο δεκάδες κύκνους, τον ένα μετά τον άλλον, αλλά κανένας δεν κουβαλούσε μέσα του την Ευτυχία του.

Το βασιλόπουλο ήταν απαρηγόρητο. Ώσπου μια μέρα έφτασε στο βασίλειο ένας γέρος σοφός και με ένα μαγικό ξόρκι βρήκε τον κύκνο. Ο βασιλιάς έμεινε τόσο ευχαριστημένος που έκανε το γέρο σοφό σύμβουλό του.

Το βασιλόπουλο έβαλε τον κύκνο μέσα σε ένα χρυσό κλουβί, για να μην του φύγει ποτέ. Όμως σε λίγο άρχισε να γίνεται κάτι παράξενο: Όσο το βασιλόπουλο ήταν μαζί με τον κύκνο, ήταν ευτυχισμένο. Όταν όμως απομακρυνόταν, ήταν χειρότερα από πριν. Έκλαιγε συνεχώς. Κλείστηκε μέσα στο παλάτι και δε μπορούσε να πάει ούτε μέχρι την αγαπημένη του λίμνη.

Ο βασιλιάς κάλεσε ανήσυχος το γέρο σοφό για να ζητήσει τη συμβουλή του. Ο γέρος σοφός όταν είδε τον κύκνο, είπε αμέσως: "Μεγαλειότατε, ο κύκνος είναι δυστυχισμένος μέσα στο κλουβί. Η Ευτυχία του γιου σας έχει δηλητηριαστεί από τη δυστυχία του κύκνου. Ο γιος σας δε μπορεί να νιώσει τη μία χωρίς να νιώσει και την άλλη. Ο κύκνος πρέπει να βγει από το κλουβί και να γυρίσει στη λίμνη."

Τότε πετάχτηκε το βασιλόπουλο: "Όχι! Δε θέλω να γυρίσει ο κύκνος στη λίμνη. Τότε θα ξαναγίνω δυστυχισμένος όπως και πρώτα."

"Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αλλιώς τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα", είπε ο γέρος σοφός.

"Υπάρχει. Να σφάξουμε τον κύκνο και να βγάλουμε την Ευτυχία μου από μέσα." Το βασιλόπουλο κοίταξε με κακία το αθώο πουλί.

Ο γέρος σοφός προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά το βασιλόπουλο ήταν ανένδοτο. Το ίδιο και ο βασιλιάς, που δεν άντεχε να βλέπει το γιο του να υποφέρει. Έτσι ο γέρος σοφός παραιτήθηκε περίλυπος.

Την επόμενη μέρα φώναξαν έναν υπηρέτη να σφάξει τον κύκνο. Ο κύκνος όταν πλησίαζε το μαχαίρι, κατάλαβε πως ήρθε η τελευταία του στιγμή και έβγαλε το στερνό του κελάηδημα, εκείνο το κελάηδημα του κύκνου που βγάζει μόνο μια φορά στη ζωή του και είναι το ομορφότερο απ'όλα, γιατί έχει μέσα την ψυχή του.

Τότε ξαφνικά το βασιλόπουλο φώναξε: "Σταματήστε! Μη σφάζετε τον κύκνο."

Το βασιλόπουλο ένιωθε διαφορετικά. Είχε ξαναβρεί την ευτυχία του: Ήταν μέσα στο τελευταίο τραγούδι του κύκνου.

Ο κύκνος γύρισε στην αγαπημένη του λίμνη. Κι έτσι έζησαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα.

Πω πω...  μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια!  Δε μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια Νέσσα :)  Δικό σου είναι το παραμύθι;

Ναι.

Συγχαρητήρια, άρτια δουλειά για το συγκεκριμένο είδος :)

Πολύ ωραίο Βανέσα!!!

 :D

Μπορείς να γράψεις κι άλλα και να βγάλεις βιβλίο με παιδικά παραμύθια :D

Ή να τα δημοσιεύσει στο ίντερνετ επιτρέποντας άλλους να προσθέτουν τις ιδέες τους σε αυτά (κάτι σαν τα open-source προγράμματα) :D

Αν και ο καλλιτέχνης συνήθως θέλει να υλοποιεί ιδέες που τις έχει συλλάβει ο ίδιος, προτείνω το επόμενο παραμύθι να αναφέρεται σε μία που χάνει τον αγαπημένο της (ή το ανάποδο) και ψάχνει τρόπο να τον/την φέρει πίσω :-[ (διάβασα μια σχετική ιστορία πρόσφατα :P )

Δηλαδή μια ιστορία όπου μία βρίσκει τον αγαπημένο της και ψάχνει τρόπο να τον διώξει μακριά;


Seems more like truth though...

Χμ.... ^que^ λέγοντας "ανάποδο" εννοούσα το παραμύθι να αναφέρεται σε έναν που χάνει την αγαπημένη του...

Ρε παίδες (wade&wanderer), το ό τι έγραψε μια ιστορία η κοπέλα δε σημαίνει ότι πρέπει να της κλείσουμε συμβόλαιο με εκδοτικό οίκο ή ότι έχει υποχρέωση να βγάζει τα δημιουργήματα σε ένα συγκεκριμένο χώρο!



Εμένα μου φάνηκε κρυπτοερωτική η ιστορία πάντως. ;)
Καλή φάση!

επιμυθιο δεν εχει?
ηθικο διαδαγμα?
κατι τελοσπαντων?

Απλώς επισημαίνουμε ότι το παραμύθι θα μπορούσε άνετα να σταθεί σε παιδικό βιβλίο με παραμύθια...

Στα παιδικά μου χρόνια είχα μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ συλλογή ρώσικων παραμυθιών, με εικόνες που μου άρεσαν πάρα πολύ. Αν το βρω θα τις ποστάρω εδώ.

Το συγκεκριμμένο παραμύθι μου θύμισε στο ύφος του μία από αυτές.

Νομίω ότι το ηθικό δίδαγμα είναι πως ό,τι και να συμβεί, ο άνθρωπος πάντα θα αναγεννάται από τις στάχτες του και θα μάχεται για την ελευθερία και για υψηλά ιδανικά...












 :D :D :D :D :D :D :D :D

(πέρα από την πλάκα: το ηθικό δίδαγμα μάλλον είναι ότι η πραγματική ευτυχία είναι αυτή που δεν αποκτιέται με το να κάνεις κακό σε κάποιον άλλο.) Ή ότι συνήθως δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε (τον κύκνο) και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτά είναι ικανά να μας κάνουν ευτυχισμένους.

Τα παραμύθια δεν είναι default παιδικό βιβλίο... είναι δημιουργήματα παραμυθάδων που τα ακούς :P

Το ηθικό δίδαγμα πάντα το παρέβλεπα στα παραμύθια :P

Για μένα το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο κύκνος και το βασιλόπουλο απελευθερώθηκαν μόλις το βασιλόπουλο αποφάσισε να μισήσει και να σφάξει τον κύκνο... ο κύκνος δεν βλάπτεται, γιατί η ίδια η απόφαση της σφαγής λύνει τα μάγια, οπότε ουσιαστικά δε χρειάζεται να πάθει τίποτα.

My favorite myth story:

The legend of the salt

There once lived a king in a faraway kingdom, who had three daughters. They were his pride and joy.

One day the king woke from a terrible dream and in his head, a troubling question: he needed to know how much his daughters loved him.

As he sat in his throne, wrapped in a purple velvet cape, his golden scepter in his hand, he called upon his eldest. He asked her, “Daughter, daughter, how much do you love me?” She thought for a moment, and said, “I love you like gold.” The king was so happy with her answer, he thanked her for her love and built her a palace, made of 24-karate gold.

He called upon his second daughter. “Daughter, daughter,” he said. “How much do you love me?” She thought for a moment and said, “I love you like diamonds.” The king was so happy with her answer, he thanked her for her love and built her an even bigger palace all made of diamonds.

Then came the turn of his youngest daughter, his favorite daughter, the one he loved the most.“Daughter, daughter,“ the king said. “How much do you love me? Without a moments thought she answered, “I love you like salt.” The king was angry. He couldn’t believe it. “Is this how you repay my love? How dare you love me like salt?” And with that, he banished her from the kingdom, never to return.

That day, the king gave out two orders: never to utter his young daughter’s name in his presence; and to never use salt anywhere in his kingdom. Possession of it would punishable by death.

And so the country was cleaned of all its salt. Reservoirs were emptied and burnt and soon there was none of it to be found, not one grain.

From that moment on, food was without savor, bland and unappealing. People would spit out their dinner, unable to swallow. Their mood as foul as the food, for they could not enjoy a single meal. Even the king was frustrated, turning away his plate with a look of disgust on his face.

It was then he realized how much his youngest daughter really loved him. He understood that no amount of gold or diamonds or rubies or sapphires could ever compare to the savory taste of salt.

And so the king sent for his daughter, begging her forgiveness, and built her the biggest and most beautiful castle of all.

Αυτο το χα δει μικρος στην τηλ. ::)

Και γω
το ειχα δει στην τηλεοραση
το ειχα διαβασει
μου το ελεγε η γιαγια μου
κτλ :P

Είχε μια εκπομπη στην ΕΤ1 νομίζω που έδειχνει πολλες τέτοιες ιστορίες. Αλλα δεν τη θυμαμαι τωρα.  :-\

Α ναι, και εγώ την έβλεπα! Που η εικόνα έμοιαζε σαν κινούμενες φωτογραφίες από παραμύθι, έτσι δεν είναι; Νομίζω μικρές ιστορίες την έλεγαν, ή μικρά παραμύθια, κάτι τέτοιο.

 ^hello^ ^hello^ ^hello^ Ναι αυτο εννοουσα. Καλο ηταν.

Ναι, πραγματικά πολύ καλό. Ήταν μετά το μικρό σπίτι στο λιβάδι, έτσι; ;)

Μικρο σπίτι στο λιβάδι..... Αξέχαστες εποχές. ^wav^

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ - Τα μαγικά μαξιλάρια

Μια μέρα ο Αρπατίλαος κάλεσε στην αίθουσα του θρόνου τρείς έμπιστους αυλικούς. Τον Τύλιο Ξεφτύλιο τον υπασπιστή του, τον Βουλιμιο Βλίμα τον αρχηγό της φρουράς και τον Σαυρίλιο Βρισελιέ, τον αρχιμάγο του παλατιού.

- Μπορείτε να μου εξηγήσετε - τους ρώτησε - γιατί δεν με αγαπάνε οι υπηκόοι μου; Έχω βγάλει πάνω από πενήντα νόμους που ορίζουν ότι πρέπει να με αγαπάνε μέχρι σκασμού, αλλά αποτέλεσμα δε βλέπω.
Ο Σαυρίλιος Βρισελιέ χαμογέλασε σκοτεινά και καταχθόνια.
- Δεν σας αγαπάνε επειδή τα βράδυα ονειρεύονται ! είπε
Ο Αρπατίλαος σούφρωσε τα φρύδια.
- Τί σχέση έχει αυτό; ρώτησε
- Έχει και παραέχει μεγαλειότατε, - εξήγησε ο Σαυρίλιος - Βλέπουν στον ύπνο τους τις τούρτες, πυροτεχνήματα και λούνα πάρκ, τα συγκρίνουνε με τα συρματοπλέγματα και τα λουκέτα που βλέπουνε και δεν είναι να απορεί κανείς που τα βάζουνε μαζί σας!
- Μεγάλος μπελάς τα όνειρα - συμφώνησε ο Βουλίμιος Βλήμας - Κάτι ονειράκια τόσο δά, που δε σου γεμίζουνε το μάτι - συνέχισε - φουντώνουνε καμιά φορά, φουντώνουνε σαν τη φωτιά, γίνονται σίφουνας, λαίλαπας γίνονται και κάνουν τον κόσμο άνω - κάτω!
Ο Αρπατίλαος άλλαξε χρώμα και ξεροκατάπιε.
- Τί έχετε να προτείνετε; ρώτησε πιπιλώντας την άκρη του σκήπτρου του ανήσυχος.
-Μόνο αν τους στερήσετε τα όνειρα, τότε μόνο θα ησυχάσετε - τον συμβούλεψε ο Βουλίμιος Βλήμας με τη βροντερή φωνή του.

Ένα πρωί, ο Σαυρίλιος Βρισελιέ εμφανίστηκε στην αίθουσα του θρόνου. Κρατούσε ένα μαξιλάρι.
-Ιδού μεγαλειότατε! είπε με μια φωνή τόσο ύπουλη και σφυριχτή που σου πάγωνε το αίμα. Ορίστε η εφεύρεσή μου. Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω το εφιαλτικό μαξιλάρι!
ο Αρπατίλαος πήρε στα χέρια του με δυσπιστία το μαξιλάρι και το κοίταξε καλά - καλά.
- Αυτό είναι ένα συνηθισμένο μαξιλάρι, είπε τέλος. Με κοροϊδεύεις Σαυρίλιε;
-Ποτέ δε θα τολμούσα να κοροϊδέψω έναν άρχοντα σαν κι εσάς, Μεγαλειότατε. Δεν είναι συνηθισμένο μαξιλάρι! Τα συνηθισμένα μαξιλάρια έχουν μέσα πούπουλα.
- Αυτό τί έχει;
- Έχει τρίχες από ουρά καλικάντζαρου, - είπε - έχει φύκια από την θάλασσα της θλίψης, σκόνη από τύψεις και ιστό αράχνης του σβησμένου φάρου. Έχει λουρίδες από σεντόνια φαντασμάτων, μαντήλια δακρυσμένα και στεναγμούς μελλοθανάτων. Έχει σκιά προδότη, πουκάμισα οχιάς φαρμακερής κι ανάσα καταδότη! Έχει τσουκνίδες και σκουριά από αλυσίδες! Έχει στάχτη από κουκλόσπιτο καμένο, σφήκας κεντρί από μαστίγιο λουρί και πανί ταυρομάχου ματωμένο. Όσο για την μαξιλαροθήκη, είναι ραμμένη με τρίχες από τη χαίτη αφηνιασμένου αλόγου. Όποιος κοιμάται σ' αυτό το μαξιλάρι- συνέχισε ο Σαυρήλιος - θα βλέπει μόνο εφιάλτες. Φριχτούς, αποτρόπαιους, απαίσιους εφιάλτες. Καταλάβατε μεγαλειότατε;
Αν αναγκάσουμε τους Ουρανοπολίτες να κοιμούνται σε τέτοια μαξιλάρια, η καθημερινή τους ζωή θα τους φαίνεται παράδεισος σε σύγκριση με τους εφιάλτες που θα τους τυρρανούν τα βράδυα! Έτσι, με αυτό τον τρόπο, με αυτήν τη μέθοδο, θα πάψουν να σας ενοχλούν!
Ο Αρπατίλαος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του.
- Περίφημα! φώναξε. Βάλτε αμέσως μπροστά την μαζική παραγωγή εφιαλτικών μαξιλαριών! Ένα για τον κάθε Ουρανουπολίτη, θα τους δείξω εγώ!

Αχχχ,το έχω διαβάσει αυτό,τί μου θύμισες τώρα! Η κατάλληλη εποχή για να το θυμίσεις! ;)



 ::)

δεν έχω διαβάσει και πολύ Τριβιζά (κάτι ψιλά θυμάμαι από τη "Φρουτοπία" αλλά θα πρέπει να μουν πολύ μικρή)

είναι καλός....

Είναι γενικά πολύ καλός-για μένα-έχω διαβάσει πολλά από αυτά που έχει γράψει,και ακόμα διαβάζω πολλά που πέφτουν στα χέρια μου από αυτόν.

Πάντα με ιντρίγκαρε το "επάγγελμα" που έγραφε στο πίσω μέρος των βιβλίων του! :)


υ.γ.Το παραμύθι της Νέσσας πολύ πολύ ωραίο!

Η τηλεόραση που ήθελε να ξεκουραστεί

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μία τηλεόραση που έπαιζε συνέχεια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έβλεπε η μαμά από νωρίς το πρωί, έβλεπε και η μικρή Τίνα μέχρι αργά το βράδυ. Όταν γύριζε αργά από τις δουλείες του ο μπαμπάς, φώναζε καμιά φορά, μόλις άνοιγε την πόρτα: «Πάλι παίζει αυτό το χαζοκούτι; Θα πάρω ένα τσεκούρι και θα το σπάσω! Δεν μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία;»
Βλέπετε, ο μπαμπάς ήταν πολύ κουρασμένος και εύκολα νευρίαζε.
«Μη, μπαμπά, μη!», κλαψούριζε τότε η Τίνα που αγαπούσε πολύ την τηλεόραση.
Η τηλεόραση βέβαια δεν φοβόταν μήπως τη σπάσουν, γιατί ήξερε πως είναι πολύ ακριβή. Μα και η ίδια ήταν πια τόσο κουρασμένη από το πολύ παίξιμο, που ήθελε να ξεκουραστεί έστω και λίγο. Ήθελε να πάει διακοπές!
«Πού θα πάμε φέτος για διακοπές; Βουνό ή θάλασσα;», ρώτησε μία μέρα ο μπαμπάς. Πλησίαζε το καλοκαίρι. Αποφάσισαν να πάνε στη θάλασσα και ο μπαμπάς να πάει έπειτα μόνος του να κάνει και ορειβασία στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου, γιατί ο μπαμπάς ήταν ορειβάτης…
Ήρθε η μέρα να φτιάξουν τις βαλίτσες.
Η τηλεόραση δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να πάει διακοπές και η ίδια και γι’ αυτό πήγε τη νύχτα στα κρυφά στο διπλανό δωμάτιο και χώθηκε στο σακίδιο της Τίνας. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η τηλεόραση δεν ήταν μεγάλη. Ήταν μία μικρή τηλεορασούλα, γιατί ως γνωστόν, ο μπαμπάς δεν ενέκρινε να βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση και έτσι πήραν μόνο μία μικρή.
Μα παρόλο που η τηλεόραση δεν ήταν μεγάλη, δεν χωρούσε στο παιδικό σακίδιο. Γι’ αυτό και το σακίδιο σκίστηκε σε μία γωνιά. Έτσι η τηλεόραση εξείχε από το σακίδιο. Το πρωί την είδε η μαμά και μάλωσε την Τίνα: «Ώστε ήθελες να πάρεις στα κρυφά και την τηλεόραση!»
Η τηλεόραση στενοχωρήθηκε που μαλώνουν την Τίνα, αλλά δεν είπε τίποτα. Αυτό έλειπε, να μάθουν όλοι ότι ξέρει και να μιλάει και να περπατάει!
Τελικά έφυγε η οικογένεια της Τίνας όλο χαρά για διακοπές. Φυσικά, άφησαν την τηλεόραση στο σπίτι.
Η τηλεόραση ξεκουραζόταν, επιτέλους, μα άρχισε να βαριέται. Γι’ αυτό έκανε βόλτες στο άδειο σπίτι. Έτσι, μία μέρα ανακάλυψε ένα άλλο σακίδιο, πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό της Τίνας. Και επειδή δεν είχε τι να κάνει, έβγαλε από μέσα μία βιντεοκάμερα και μία φωτογραφική μηχανή και χώθηκε εκείνη. Εκεί έριξε ένα γλυκό-γλυκό υπνάκο. Και για να μην τη δουν, σκεπάστηκε με ένα χνουδωτό κασκόλ και ένα μάλλινο σκούφο που βρήκε στο σακίδιο.
«Σε τι τα χρησιμοποιούν όλα αυτά μες στο καλοκαίρι;», αναρωτήθηκε πριν την πάρει ο ύπνος για τα καλά.
Επιτέλους επέστρεψαν η μαμά, ο μπαμπάς και η Τίνα από τις διακοπές. Τι έκπληξη τους περίμενε όμως όταν δεν είδαν την τηλεόραση στη θέση της.
«Πού μπορεί να είναι η τηλεόραση;», αναρωτιόταν η μαμά.
«Επιτέλους ησυχία!», χαιρόταν ο μπαμπάς. «Τουλάχιστον τώρα μπορούμε να διαβάσουμε και κανένα βιβλίο!»
«Μα οι ειδήσεις; Πώς θα βλέπουμε τις ειδήσεις;», έλεγε και ξανάλεγε με απορία η μαμά.
«Και οι σειρές μου! Θέλω τις σειρές μου! Την έκρυψες επίτηδες, έτσι μπαμπά;», ξέσπασε σε κλάματα η Τίνα. «Πώς θα μάθω τώρα πώς τελείωσε η σειρά για τη βασίλισσα Χρυσομάλλα; Και θα αρχίσουν και νέες σειρές! Δεν θέλω να τις χάσω!», κλαψούριζε η Τίνα.
Επειδή όμως εκείνη τη χρονιά η Τίνα άρχισε να πηγαίνει σχολείο, τα απογεύματα είχε άλλες ασχολίες και έτσι ξέχασε λίγο πολύ την τηλεόραση.
Στο μεταξύ ο μπαμπάς ξεκίνησε μαζί με ένα φίλο του για τη μεγάλη αναρρίχηση στο ψηλότερο βουνό του κόσμου. Μαζί του πήρε μόνο τα απαραίτητα, γιατί θέλει πολύ κόπο για να ανέβει κανείς τόσο ψηλά, και γι’ αυτό ο μπαμπάς δεν έπρεπε να έχει μαζί του βαριά πράγματα.
Εκεί, στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, όπως σε όλα τα πολύ ψηλά βουνά, είναι όλα πολύ παγωμένα. Τριγύρω υπάρχει πολύ χιόνι και πάγος και παντού υπάρχουν άγρια βράχια.
Στο μεταξύ η Τίνα, που άρχισε να πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, γράφτηκε σε μαθήματα ρυθμικής γυμναστικής, ζωγραφικής και σε μία ομάδα θεάτρου. Η δασκάλα της ζωγραφικής τούς είπε ότι στο τέλος της χρονιάς θα στείλουν τις καλύτερες ζωγραφιές τους σε ένα διαγωνισμό, του οποίου τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν από την τηλεόραση.
«Αχ, πιστεύω να βρούμε την τηλεόρασή μας μέχρι τότε ή να πάρουμε μία καινούργια!», σκέφτηκε λυπημένα η Τίνα.
Η δασκάλα του θεάτρου τούς είπε επίσης ότι αν κάνουν μία καλή παράσταση, θα έρθουν από την κρατική τηλεόραση για να τους γυρίσουν.
Αμάν με αυτή την τηλεόραση!
Κανείς ακόμα δεν είχε ανακαλύψει πού βρισκόταν η τηλεόραση.
Στο μεταξύ ο μπαμπάς ανέβηκε παλεύοντας με τους παγωμένους ανέμους και τις θύελλες στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού. Πάλι καλά που είχε το ζεστό κασκόλ και το σκούφο μαζί του. Όταν λοιπόν ανέβηκαν, ο φίλος του μπαμπά έβγαλε από το σακίδιό του την εθνική σημαία και ο μπαμπάς της Τίνας άρχισε να ψάχνει τη βιντεοκάμερά του για να γυρίσει το θρίαμβό τους. Τι έκπληξη όμως - αντί για τη βιντεοκάμερα βρήκε στο σακίδιό του …την τηλεόραση!
«Μη νευριάζεις!», είπε στον μπαμπά ο φίλος. «Είμαστε οι πρώτοι που ανεβάσαμε μία τηλεόραση τόσο ψηλά. Θα τραβήξω τη φάση με τη δική μου φωτογραφική μηχανή και θα μας γράψουν στο βιβλίο Γκίνες. Κάναμε νέο ρεκόρ, το καταλαβαίνεις! Η πιο ψηλά ανεβασμένη τηλεόραση στο κόσμο!», φώναξε χαρούμενα ο φίλος. «Θα μας βγάλουν και στην τηλεόραση!»
Αμάν πια με αυτή την τηλεόραση!
Όταν επέστρεψε στο σπίτι ο μπαμπάς μαζί με την τηλεόραση, η Τίνα χάρηκε πολύ. Όχι και τόσο γατί τώρα θα μπορούσε και πάλι να βλέπει τις σειρές της, αλλά επειδή η μαμά τράβηξε με τη βιντεοκάμερα, που ξέχασε ο μπαμπάς, το νέο χορευτικό της ρυθμικής. Η μαμά ήθελε να το δείξουν σε όλη την οικογένεια, στους θείους, τις θείες και όλα τα ξαδέρφια. Και η Τίνα ανυπομονούσε να την παινέψουν όλοι.
«Αχ πάλι θα κουράζομαι μέρα-νύχτα», αναστέναξε η τηλεόραση. Η Τίνα όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Μη νομίζεις, έχω τώρα πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω. Σχολείο, διάβασμα, γυμναστική, ζωγραφική, θέατρο… και θα γραφτώ και σε κομπιούτερ!», είπε η Τίνα.
«Την πατήσαμε», σκέφτηκε το κομπιούτερ. Και μίλησε δυνατά για να τον ακούσουν: «Εγώ πότε θα πάω διακοπές;»
«Ποτέ! Αυτό μας έλειπε!», είπε αυστηρά ο μπαμπάς, χωρίς να παραξενευτεί που το κομπιούτερ μιλάει. Ήταν κάπως αφηρημένος..
Τα Χριστούγεννα οι γονείς πήραν στην Τίνα ένα καινούργιο ποδήλατο και δυο-τρία ωραία βιβλία, αφού πλέον η Τίνα ήξερε να διαβάζει. Η Τίνα πήγε αμέσως στη φίλη της τη Μαρία που έμενε δίπλα, και την κάλεσε να πάνε μαζί να κάνουν ποδήλατο. Η Μαρία την υποδέχτηκε με ένα σακουλάκι γαριδάκια στο χέρι και της απάντησε ότι δεν μπορεί, γιατί θέλει να δει τηλεόραση.
Η Τίνα πήγε λοιπόν στην αυλή να κάνει ποδήλατο μόνη της. Της άρεσε πολύ που ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά της. Ένιωθε ελεύθερη σαν τα πουλιά που πετούσαν ψηλά στον ουρανό. Και σκέφτηκε το ωραίο βιβλίο που θα διαβάσει μετά
Τώρα πια μπορεί και η καημένη η τηλεόραση να ξεκουράζεται πότε-πότε. Και πιστέψτε με, χαίρεται πολύ γι’ αυτό.

http://silviaokaliova.blogspot.com/

^wav^

http://users.auth.gr/~xkalaitz/tales.html

Από συμφοιτήτρια μας... ^notworthy^ ^notworthy^