THMMY.gr

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Η προεκλογική εκστρατεία μπαίνει σε φάση σκλήρυνσης και αντιπαράθεσης ανάμεσα στους υποψηφίους, που προσπαθούν τώρα να επιδράσουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης ανταλλάσσοντας διαξιφισμούς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς.

Κοινή διαπίστωση της Ρουαγιάλ και του Σαρκοζί είναι ότι, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η μέχρι τώρα προεκλογική τους εκστρατεία δεν κατάφερε να δώσει στον έναν ή στον άλλον μια ενδεικτική υπεροχή. Παραμένουν σε μικρή διαφορά ποσοστών, υπό την απειλή της απρόβλεπτης επιλογής μεγάλου αριθμού ευμετάβλητων ψηφοφόρων.

Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν οι υποψήφιοι άλλαξαν τόνο. Η Ρουαγιάλ επιτέθηκε κατά του Σαρκοζί γιατί την επέκρινε για τον χαρακτηρισμό της «απεχθές αμάλγαμα», σχετικά με την πρότασή του για δημιουργία «uπουργείου εθνικής ταυτότητας και μετανάστευσης». Δήλωσε: «Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο, είναι ψεύτης και ικανός για όλα». Οι σοσιαλιστές κρίνουν ότι ο Σαρκοζί δεν καταφέρνει να κυριαρχήσει τη νευρικότητά του. Οι σαρκοζικοί ανταποδίδουν τις κριτικές συνιστώντας στη Ρουαγιάλ «να συγκρατήσει τα νεύρα της και την απώλεια ψυχραιμίας της, καθώς διαπιστώνει ότι δεν καταφέρνει να πείσει». Οι αναλυτές εκτιμούν ότι η κλιμάκωση των αψιμαχιών που άρχισαν από επεισόδια βίας σε σιδηροδρομικό σταθμό δείχνει την έντονη ανησυχία των δύο μονομάχων εμπρός στη σημερινή τελμάτωση. Ο Σαρκοζί κατηγορεί τη Ρουαγιάλ ότι υποστηρίζει τους παράνομους και μιλάει για «ηθική χρεοκοπία». Η σοσιαλίστρια υποψήφια επιδιώκει να διευρύνει την επιρροή της σε αριστερούς ψηφοφόρους και αναποφάσιστους, επισημαίνοντας το προφίλ του «ανησυχητικού Σαρκοζί που στερείται αυτοκυριαρχίας». Κοινή άποψη είναι ότι η προεκλογική εκστρατεία χαρακτηρίζεται από έλλειψη αντιπαράθεσης ιδεών με τηλεοπτικές συζητήσεις των υποψηφίων. Ο κεντρώος Μπαϊρού, ο οποίος αντιπαρατίθεται στον διπολισμό ως «ο υποψήφιος του κατευνασμού», πρότεινε συζήτηση μεταξύ των βασικών υποψήφιων στο Ιντερνέτ, που τη δέχτηκαν η Ρουαγιάλ και ο Λεπέν, όχι όμως ο Σαρκοζί. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις IFOP και IPSOS τοποθετούν αντίστοιχα τον Σαρκοζί ως φαβορί στον πρώτο γύρο με 27,5% - 31,5%, έναντι της Ρουαγιάλ 23% - 25%, τον Μπαϊρού με 20% - 18,5% και τον Λεπέν με 14% - 13%. Στον δεύτερο γύρο νικητής τοποθετείται ο Σαρκοζί με 52% - 54% έναντι 48% - 46% για τη Ρουαγιάλ. Ο Λεπέν καταγγέλλει ότι τα ινστιτούτα δημοσκοπήσεων παρουσιάζουν επίπλαστα στοιχεία και υποστηρίζει ότι θα επαναληφθεί το σενάριο του πρώτου γύρου του 2002, όταν είχε προκαλέσει έκπληξη υπερισχύοντας του Λιονέλ Ζοσπέν, ενώ οι δημοσκοπήσεις έδιναν παρόμοιες με σήμερα προβλέψεις για επικράτηση των δύο βασικών υποψήφιων της Αριστεράς και της Δεξιάς.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Της ΒΑΛΙΑΣ ΚΑΪΜΑΚΗ

Τα κεφάλια μέσα. Η επίσημη καμπάνια ξεκινάει αύριο και ύστερα από έναν μαραθώνιο εννέα μηνών, οι υποψήφιοι για την προεδρία της Γαλλίας είναι έτοιμοι για την τελική μάχη των 2 εβδομάδων.

Ο Νικολά Σαρκοζί (UMP) και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ (ΣΚ), σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα κερδίσουν το εισιτήριο για το δεύτερο γύρο. Ο δεξιός υποψήφιος που έκανε την αριστερή στροφή, Φρανσουά Μπαϊρού (UDF), παραδέχτηκε ότι «η καμπάνια αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη απ' ό,τι είχε φανταστεί».

Τις τελευταίες μέρες έχουν ανέβει τόσο τα ποσοστά του Σαρκοζί, όσο και του Ζαν-Μαρί Λεπέν (Εθνικό Μέτωπο). Ταυτόχρονα τα ποσοστά της ριζοσπαστικής αριστεράς παραμένουν συρρικνωμένα, με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό (Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα) να προηγείται με ποσοστό, όμως, κάτω από το 5%. Στις προηγούμενες εκλογές, τέσσερα από τα αριστερά κόμματα το είχαν ξεπεράσει, όμως η θεωρία της «χρήσιμης ψήφου» του Σοσιαλιστικού Κόμματος και η μεγάλη στροφή της γαλλικής κοινωνίας προς τα δεξιά έχουν βοηθήσει το διπολισμό.

Η καμπάνια τις τελευταίες ημέρες έχει σκληρύνει ιδιαίτερα. Οι αλληλεπιθέσεις με αφορμή την επίθεση της αστυνομίας σε εκατοντάδες νέους, για ένα απλήρωτο εισιτήριο στο Γκαρ ντι Νορ*, στις 27 Μαρτίου, ήταν η αρχή ενός καβγά που συντηρείται και από τις δύο πλευρές. Μόνο που διεξάγεται μέσα από βιβλία, φυλλάδια και φυσικά τα μέσα ενημέρωσης, ενώ δεν πρόκειται να γίνει ούτε μία κατά μέτωπον αντιπαράθεση, ούτε ένα τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Κι όπως λένε οι αναλυτές, αυτό δεν βοηθά τους αναποφάσιστους.

* Ο Σαρκοζί παρουσίασε το πρόγραμμά του με τη μορφή ενός βιβλίου-ανοιχτή επιστολή στους Γάλλους. «Μαζί», είναι ο τίτλος του και θυμίζει το «Επιστολή σε όλους τους Γάλλους» του Φρ. Μιτεράν, το 1998, «μόνο που αυτό ήταν δωρεάν, ενώ του Σαρκοζί κοστίζει 14,90 ευρώ», επισημαίνει η «Le Monde». Το βιβλίο θα κυκλοφορούσε στις 9 Απριλίου, όμως ο υποψήφιος UMP θέλησε να επισπεύσει την έκδοσή του για να δώσει στους συμπατριώτες του την ευκαιρία να το διαβάσουν το Σαββατοκύριακο του Πάσχα!

* Η Ρουαγιάλ, που έχει ήδη δημοσιεύσει βιβλίο με τίτλο «Τώρα» -κι έχει έτοιμο ακόμη ένα- έβγαλε την αφίσα της και τύπωσε τη δική της επιστολή σε 13 εκατ. αντίτυπα που μοιράστηκαν δωρεάν την περασμένη εβδομάδα. Τίτλος του 24σέλιδου φυλλαδίου: «Οι επτά πυλώνες του προεδρικού συμβολαίου». Εφτιαξε, τέλος, ακόμη ένα blog, στη διεύθυνση sroyal.skyblog. com.

Ο πόλεμος των blogs συνεχίζεται αμείλικτος, με τελευταίο επεισόδιο την προσβλητική συμπεριφορά του Νικολά Σαρκοζί στη δημοσιογράφο του κρατικού περιφερειακού σταθμού France 3, που «τόλμησε» να προβάλει ρεπορτάζ με ερωτήματα για την ανάθεση κατασκευής των βιομετρικών διαβατηρίων από τον τότε υπουργό Εσωτερικών. «Εχω ξαναδεί ρεπορτάζ με ψεύδη, αλλά αυτό εδώ τα ξεπερνά όλα... συγχαρητήρια κυρία μου», δήλωσε πριν η δημοσιογράφος του κάνει την πρώτη ερώτηση.

Η υπόθεση είχε και συνέχεια, μια που η έγκυρη εφημερίδα «Canard Enchaine» δημοσίευσε ότι ο υποψήφιος απείλησε να απολύσει τη διεύθυνση του σταθμού όταν εκλεγεί.

*Δείτε τα βίντεο στο www. valiakaimaki.blogspot.com


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Πολεμική έχει προκαλέσει ο Νικολά Σαρκοζί με επίμαχες δηλώσεις του που τροφοδοτούν ανησυχίες σχετικά με την προσωπικότητά του. Πέρα από τη «σκοπιμότητα άγρας ψήφων της ακροδεξιάς», που τον έχει εξωθήσει, σύμφωνα με τους αναλυτές, σε «σκλήρυνση και δεξιά στροφή της προεκλογικής του εκστρατείας», στο επίκεντρο της κριτικής που ασκείται τώρα στον Σαρκοζί είναι η ιδεολογία που εκφράζει ως πολιτικός, υποψήφιος πρόεδρος. Χιονοστιβάδα από κριτικές προκάλεσε η επίμαχη δήλωση του Σαρκοζί στο περιοδικό «Φιλοσοφία» ότι κάποιος «μπορεί να γεννηθεί παιδεραστής» και η εκτίμησή του ότι η παιδεραστία και οι τάσεις αυτοκτονίας καθορίζονται από γενετικές καταβολές. Ο αρχιεπίσκοπος Παρισιού Αντρέ Βεν-Τρουά επέκρινε τις δηλώσεις αυτές λέγοντας: «Το σοβαρότερο είναι η αντίληψη ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας». Προσωπικότητες της Αριστεράς, εκπρόσωποι επιστημονικών αρχών, διανοούμενοι, επέκριναν την «ανησυχητική νοοτροπία» του Σαρκοζί, ο οποίος ταξινομεί τα άτομα σύμφωνα με καταγωγή, γενετικά πρότυπα και κατηγορίες.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ χαρακτήρισε τις δηλώσεις του Σαρκοζί «εξωφρενικές» και δήλωσε: «Είναι επικίνδυνες και αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα του τρόπου τού σκέφτεσται και φέρεσθαι. Σύμφωνα με όσα είπε, θα έπρεπε να διαλέγουμε τους ανθρώπους από τη γέννησή τους, κάτι πολύ σοβαρό για τη θεωρία του κόσμου, που θα σήμαινε επίσης ότι η εκπαίδευση δεν χρησιμεύει σε τίποτε και ότι οι άνθρωποι είναι ανεύθυνοι».

Ο κεντρώος Μπαϊρού αναρωτήθηκε: «Οταν ο Σαρκοζί φτάνει στο σημείο να πει ότι ένα μωρό μπορεί να γεννηθεί με το στίγμα της διαστροφής σε τι είδους κοινωνία ζούμε;».

Πολεμική αντιμετώπισε ο Σαρκοζί και με χθεσινές αποκαλύψεις της εβδομαδιαίας σατιρικής εφημερίδας «Canard Enchaine», σύμφωνα με τις οποίες έχει δεσμευτεί αν εκλεγεί πρόεδρος να φέρει προς ψήφιση έναν νόμο ο οποίος θα περιέχει μια «συγκεκαλυμμένη αμνηστία» για τον πρόεδρο Ζακ Σιράκ, σαν αντάλλαγμα για την υποστήριξη που του παρέχει. Το δημοσίευμα αναφέρει ότι ο Σαρκοζί σκόπευε να προωθήσει ένα νομοσχέδιο που θα επέβαλλε στους δικαστές να κλείνουν υποθέσεις που χρονολογούνται περισσότερο από δέκα χρόνια. Συνεπώς, τα σκάνδαλα που εμπλέκουν τον πρόεδρο Σιράκ την εποχή του 1977-95 θα έμπαιναν στο αρχείο. Ο Σαρκοζί διέψευσε το δημοσίευμα δηλώνοντας: «Είναι γελοίο, προσβλητικό και ψευδές. Το άρθρο δεν βασίζεται σε τίποτε αληθινό». Η γαλλική εφημερίδα έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα σκάνδαλα και πρόσφατα στοιχεία για τα υψηλά περιουσιακά στοιχεία των δύο βασικών υποψηφίων.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο Σαρκοζί φέρεται να του προσέφερε «αμνηστία» με αντάλλαγμα τη στήριξή του

ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ

Την υπόσχεση ότι θα του προσφέρει, εφόσον εκλεγεί πρόεδρος, μία «συγκεκαλυμμένη αμνηστία» έδωσε ο Νικολά Σαρκοζί στον απερχόμενο πρόεδρο της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του... Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η γαλλική σατιρική εφημερίδα «Le Canard Enchaine», τροφοδοτώντας την πολεμική γύρω από την προσωπικότητα του Δεξιού υποψηφίου.

Από το Βιλπέντ, ένα υποβαθμισμένο παριζιάνικο προάστιο, όπου μετέβη για πρώτη φορά χθες ο Σαρκοζί διέψευσε κατηγορηματικά το δημοσίευμα χαρακτηρίζοντάς το «γελοίο, προσβλητικό, ψευδές». Από την πλευρά του, το προεδρικό γραφείο περιορίστηκε αρχικά στο να μιλήσει για «αστήρικτες καταγγελίες». Λίγες ώρες αργότερα ωστόσο επανήλθε δριμύτερο, κάνοντας λόγο για «σκανδαλώδη και απαράδεκτη συμπεριφορά που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από την προεκλογική περίοδο». Επικαλούμενη έναν «ακραιφνή Σιρακικό», ωστόσο, η «Canard Enchaine» επιμένει: προκειμένου να λάβει - μόλις πρόσφατα - την υποστήριξη του άσπονδου φίλου του Σιράκ, ο Σαρκοζί δεσμεύτηκε να προωθήσει το καλοκαίρι ένα νομοσχέδιο «περί ενίσχυσης του αγώνα εναντίον της εγκληματικότητας». Το νομοσχέδιο αυτό θα προσφέρει εμμέσως αμνηστία στον Σιράκ έπειτα από την άρση της προεδρικής ασυλίας του, τον ερχόμενο Μάιο, για όσες παράνομες πράξεις του καταλογίζονται κατά την περίοδο που ήταν δήμαρχος του Παρισιού, από το 1977 έως το 1989. Με ποιον τρόπο; Επιβάλλοντας στους δικαστές δεκαετή προθεσμία για το κλείσιμο κάθε υπόθεσης.

Στο αρχείο

«Το ενδεχόμενο να ψηφιστεί μια ειδική αμνηστία κρίθηκε υπερβολικά επικίνδυνο πολιτικά και απορρίφθηκε. Και με αυτήν τη συγκεκαλυμμένη αμνηστία, όμως, τρεις υποθέσεις που χρονολογούνται εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια και εμπλέκουν τον πρόεδρο μπορούν να μπουν στο αρχείο και να ξεχαστούν», υποστηρίζει η γαλλική εφημερίδα. Πρόκειται, πιο συγκεκριμένα, για την υπόθεση των «υπαλλήλων-φαντασμάτων» (που όμως αμείβονταν κανονικά) στο δημαρχείο του Παρισιού, την υπόθεση της γραμματέως στο αρχηγείο του κόμματος του Σιράκ - τότε RPR - η οποία εντούτοις πληρωνόταν από το δημαρχείο, καθώς και του δημοτικού τυπογραφείου SEMPAP, που βαρύνεται με υποψίες ότι ευνοούσε συγκεκριμένες επιχειρήσεις κατά την ανάθεση συμβολαίων και ότι χρηματοδοτούσε παράνομα το RPR μέσω του δημαρχείου.

Ο Σαρκοζί δεν θα δυσκολευτεί να δικαιολογήσει τη νομοθετική άσκηση πίεσης στους δικαστές, επισημαίνει η «Canard Enchaine», διότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει επικρίνει επανειλημμένως το γαλλικό δικαστικό σύστημα για τους βραδείς ρυθμούς του. Με τον τρόπο αυτό θα προφυλάξει όχι μόνον τον Σιράκ αλλά και άλλους συμμάχους του, όπως τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Σαρλ Πασκουά - ενδεχομένως και τον εαυτό του από ενδεχόμενες μελλοντικές έρευνες. «Αυτός ο τρόπος άσκησης πολιτικής, με μυστικές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού που πρεσβεύω», έσπευσε να δηλώσει ο κεντρώος υποψήφιος Φρανσουά Μπαϊρού: «Τους μικροαπατεώνες τους διώκουμε με αυστηρότητα, ενώ τους μεγαλοαπατεώνες τους επιφυλάσσουμε ειδική, φιλική μεταχείριση».

«Να σέβεστε τη Γαλλία»

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ μιας Γαλλίας «που προσφέρει τα πάντα, αρκεί να τη σεβόμαστε και να την αγαπάμε» έπλεξε χθες ο Σαρκοζί από το Δημαρχείο του Βιλπάντ, στο Σεν Σεντ Ντενί, όπου παρέμεινε για μία ώρα με αφορμή μια «τελετή απόκτησης γαλλικής υπηκοότητας». Με την επίσκεψή του αυτή, ο υποψήφιος της Δεξιάς, ο οποίος εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις της Σοσιαλίστριας Σεγκολέν Ρουαγιάλ, επεχείρησε να απαντήσει σε όσους τον κατηγορούν αφενός πως είναι persona non grata στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού και της Γαλλίας ολόκληρης, αφετέρου πως τοποθετεί τον πολιτικό του λόγο του ολοένα και δεξιότερα, προσπαθώντας να προσελκύσει ψηφοφόρους του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.

«Σας υποδέχομαι σήμερα με τη σειρά μου σε αυτή την οικογένεια, στη Γαλλία, που υποδέχθηκε άλλοτε τον (Εβραίο της Θεσσαλονίκης) παππού μου και τον (Ούγγρο) πατέρα μου», δήλωσε στους παρισταμένους. «Μου έδωσε τα πάντα, της οφείλω τα πάντα. Θα σας δώσει κι εσάς τα πάντα αρκεί να τη σέβεστε και να την αγαπάτε». Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει ψηφοφόρους από τον Σαρκοζί, ο ακροδεξιός Λε Πεν έχει αρχίσει τελευταία να τον αποκαλεί «υποψήφιο της μετανάστευσης», δηλώνοντας ευθαρσώς πως το γεγονός ότι ο ίδιος είναι «βέρος Γάλλος» του προσφέρει ένα ατού στην προσπάθεια κατάκτησης της προεδρίας... Δικαιώνοντας ωστόσο σε έναν βαθμό τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι καταγγέλλουν τη δρομολόγηση μιας συμφωνίας ανάμεσα στην Ακροδεξιά και τη «σκληρή Δεξιά» του Σαρκοζί, ο Λε Πεν δηλώνει ταυτόχρονα πως ο Σαρκοζί είναι - «αντίθετα με τον Σιράκ» - ένας άνθρωπος «με τον οποίο μπορούμε να μιλήσουμε».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18810&m=N49&aa=1)

«Δεν θέλουμε να μας πιάσουν ξανά στον ύπνο»


Οκτώ ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, η Γαλλία έχει πάρει φωτιά! Στους δρόμους οι προεκλογικές αφίσες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, στις τηλεοράσεις η μία πολιτική εκπομπή διαδέχεται την άλλη, στα ραδιόφωνα οι συνεντεύξεις των υποψηφίων, όλων των υποψηφίων ισότιμα, αναγκαστικά, αραιά και πού μόνο διακόπτονται από λίγη μουσική - συχνά μουσική ραπ, βαθιά πολιτικοποιημένη και αυτή. «Είναι οι εκλογές με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το 1981», μας λένε όλοι και οι αριθμοί το αποδεικνύουν: σχεδόν δύο εκατομμύρια νέοι ψηφοφόροι προστέθηκαν στους εκλογικούς καταλόγους από τις αρχές του έτους. Ειδικά στους νέους, το ποσοστό συμμετοχής προβλέπεται να ξεπεράσει το 85%. Το παράδοξο είναι πως όσο περισσότερο παθιάζονται οι Γάλλοι, τόσο λιγότερο κατασταλάζουν: ένας στους δύο παραμένει αναποφάσιστος, γεγονός που διατηρεί τη μάχη ανοιχτή, και ας εμφανίζεται σαφές προβάδισμα του Νικολά Σαρκοζί. Σε αυτή τη συναρπαστική για τη Γαλλία - και όχι μόνο - περίοδο, «ΤΑ ΝΕΑ» βρίσκονται στο Παρίσι, αφουγκράζονται και μεταφέρουν τον παλμό των εξελίξεων.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΙΛΟΥΝ

«Έχουμε γίνει πολύ εγωπαθείς»

Είναι νέοι, το πολύ 25 ετών, αλλά δεν θα αργήσει η ημέρα που θα πρωταγωνιστούν στην πολιτική και τη διπλωματική σκηνή της Γαλλίας. Προς το παρόν, παρακολουθούν στενά την προεκλογική εκστρατεία και ζυγίζουν την ψήφο τους - γιατί θα ψηφίσουν όλοι! Οι φοιτητές του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, του περίφημου Σιάνς-Πο, μιλούν για όλα...

Είναι μεσημέρι Τετάρτης και η καφετέρια του Σιάνς-Πο, στο κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου, σφύζει από ζωή - και φασαρία. Πλησιάζω κάπως διστακτικά μια παρέα τεσσάρων κοριτσιών. Άτοπος ο δισταγμός: και αυτά και όλα τα υπόλοιπα παιδιά διψούν να μιλάνε για τις επικείμενες εκλογές.

Στην πλειοψηφία τους θα ψηφίσουν για πρώτη φορά. Κρατούν ωστόσο ζωντανές τις μνήμες του 2002, τότε που ο ακροδεξιός Λε Πεν απέκλεισε στον πρώτο γύρο τον σοσιαλιστή Ζοσπέν. «Είναι και αυτός ένας λόγος που υπάρχει τόσο ενδιαφέρον», λέει η 21χρονη Ελσά. «Δεν θέλουμε να μας πιάσουν ξανά στον ύπνο». Άλλος λόγος; «Κοιτάξτε, όλες οι προηγούμενες εκλογές ήταν βασισμένες στον δικομματισμό, Αριστερά-Δεξιά, τώρα ξαφνικά έχουμε στη μιντιακή σκηνή έναν νέο υποψήφιο (εννοεί τον κεντρώο Φρανσουά Μπαϊρού), κάτι διαφορετικό», λέει η 22χρονη Μπενεντίκτ.

Διαπίστωση πρώτη: Ο Νικολά Σαρκοζί είναι εδώ persona non grata. Μπορεί το Σιάνς-Πο να βρίσκεται «χιλιάδες» χιλιόμετρα μακριά από τα υποβαθμισμένα (γεμάτα μετανάστες) προάστια στα βόρεια του Παρισιού, εκεί όπου πολλοί δημοφιλείς ράπερ σαν τον 30χρονο Ροστ από το Τόγκο κεντρίζουν νυχθημερόν τους νέους να ψηφίσουν (δηλαδή να καταψηφίσουν τον Σαρκοζί), αλλά σε τελική ανάλυση οι απόψεις δεν διαφέρουν και πολύ: «Ο λόγος του Σαρκοζί είναι ακραίος, δεν ταιριάζει σε νέους με ανοιχτό μυαλό», λέει η 22χρονη Κλερ, φοιτήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας. «Ειδικά σε επίπεδο ατομικών ελευθεριών, εμένα προσωπικά με τρομάζει», λέει ο 20χρονος Ντικό. «Δεν είναι ο άνθρωπος που θέλω να δω να ηγείται της Δημοκρατίας, περισσότερο για σκληροτράχηλος επικεφαλής επιχείρησης μου κάνει», προσυπογράφει η νεαρή Ναντέζ.

Διαπίστωση δεύτερη: Παρά την αριστερή (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) παράδοση του πανεπιστημίου, η Σεγκολέν δεν έχει καταφέρει ιδιαίτερα να «κερδίσει» τους φοιτητές. «Νιώθω βαθιά αριστερή και θα ήθελα πολύ να δω μια γυναίκα στα Ηλύσια Πεδία, αλλά δεν με πείθει», λέει η 22χρονη Ορελί. Ακούσαμε και καλύτερα («Η συμμετοχική δημοκρατία που εφήρμοσε ήταν κάτι πραγματικά καλό», κρίνει ο 20χρονος Ντικό) αλλά και πολύ χειρότερα: «Όλες αυτές οι γκάφες που έκανε, με τη "θαρρότητα" που ξεφούρνισε στην Κίνα ή το άλλο που τάχθηκε υπέρ ενός "ελεύθερου Κεμπέκ"..., τη θεωρώ ανίκανη», αποφάνθηκε η Ναντέζ.

Διαπίστωση τρίτη: Με εξαίρεση τον 24χρονο Γκιγιόμ που δήλωσε αποφασισμένος να ψηφίσει Σεγκολέν και τον Φεντερικό που δήλωσε ότι θα ψηφίσει Μπαϊρού, όλοι οι υπόλοιποι αμφιταλαντεύονται (ακόμα!) μεταξύ Ρουαγιάλ και Μπαϊρού.

Τελικά, τι είναι αυτό που τους ελκύει στον κεντρώο υποψήφιο; «Δεν υπόσχεται τον ουρανό με τ' άστρα». «Ούτε αυτός με κάνει να ονειρεύομαι αλλά τι να κάνω;»... «Βασικά, τον θεωρώ και λίγο καιροσκόπο, τοποθετήθηκε εκεί όπου έπρεπε για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες των άλλων δύο, μου αρέσει όμως που είναι ένθερμος Ευρωπαϊστής και που δεν προέρχεται από την ελίτ (έχει αγροτικές ρίζες), δεν είναι σαν τη Σεγκολέν που προέρχεται από την ΕΝΑ (Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης) και τον Σαρκοζί που ήταν για καιρό δικηγόρος».

Να υποθέσουμε πάντως ότι είναι ικανοποιημένοι από το επίπεδο του προεκλογικού αγώνα; «Όχι ιδιαίτερα», λέει ο Φεντερικό, «τα περισσότερα προβλήματα ίσα-ίσα που θίγονται, μόλις πλησιάζουμε κάτι συγκεκριμένο επιστρέφουμε αμέσως στον συναισθηματικό παράγοντα».

Διαπίστωση τέταρτη: Όλος αυτός ο υπερθεματισμός γύρω από την εθνική ταυτότητα («δημαγωγικό εκλογικό παιχνίδι» το χαρακτηρίζουν) στην καλύτερη περίπτωση κάνει τους φοιτητές να γελάνε: «Πατριωτισμός δεν σημαίνει ανεμίζω τη σημαία και τραγουδάω τον εθνικό ύμνο, αυτά τα έκαναν υποχρεωτικά στη Χιλή!», λέει η Ελσά. «Είναι κρίμα να αναλωνόμαστε σε αυτό το θέμα όταν μόλις γιορτάσαμε τα πενηντάχρονα της Ε.Ε.», λέει ο Ντικό. «Είχε κάποιο δίκιο που μίλησε η Σεγκολέν, ώστε να μη νομίζει ο κόσμος ότι μόνο η Δεξιά και η Ακροδεξιά ασχολούνται με τη Γαλλία, αλλά πέραν τούτου δεν νομίζω ότι δίνει καλή εικόνα της Γαλλίας στο εξωτερικό, αυτή η εσωστρέφεια», λέει ο Γκιγιόμ. «Δείχνει πραγματικά έλλειψη εμπιστοσύνης στη γαλλική κουλτούρα το να σκεπτόμαστε πως αν η Γαλλία ανοιχτεί στον έξω κόσμο θα "εξαφανιστεί"».

Διαπίστωση πέμπτη και τελευταία: Όλοι ανεξαιρέτως οι φοιτητές λυπούνται για τη μικρή θέση που κατέχει αυτός ο «έξω κόσμος» στον προεκλογικό λόγο: «Έχουμε γίνει τόσο εγωπαθείς...» Α! Και κάνα δύο τάχθηκαν υπέρ ενός «κεντροαριστερού συνασπισμού», μιας συμμαχίας Σεγκολέν - Μπαϊρού: η Γαλλία, αποφάνθηκαν, το έχει πραγματικά ανάγκη.

ΤΟΜΑ ΟΛΑΝΤ γιος της Σοσιαλίστριας υποψήφιας Σεγκολέν

«Από εμάς εξαρτώνται όλα...»

Ο διαδικτυακός τόπος για νέους της Σεγκόσφαιρας είναι η πρώτη στράτευση για τον Τομά Ολάντ. Το ότι έχει γονείς τόσο ενεργά αναμεμειγμένους στην πολιτική τον είχε αποθαρρύνει

Όπου βρεθεί και όπου σταθεί, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ λέει πως θέλει για όλα τα παιδιά της Γαλλίας αυτά που επιθυμεί για τα παιδιά της, τα τέσσερα παιδιά που έχει αποκτήσει με τον γ.γ. του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τον Φρανσουά Ολάντ. Πήγαμε λοιπόν να βρούμε τον πρωτότοκό της, τον 22χρονο Τομά. Άλλωστε, στην περίπτωσή του το μήλο έχει πράγματι πέσει εκεί όπου προβλέπει η φύση!

Φτάνει καθυστερημένος και ξέπνοος και ζητάει χίλια συγγνώμη. Βρισκόμαστε στη Μέκκα του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στον αριθμό 10 της οδού Σολφερινό. Εδώ εδρεύουν και τα κεντρικά της Segosphere, της Σεγκόσφαιρας, του συμμετοχικού (τι άλλο;) διαδικτυακού τόπου για νέους που δημιούργησε ο Τομά Ολάντ το περασμένο καλοκαίρι προκειμένου «να πλησιάσουμε τους απολιτικούς νέους, να τους βάλουμε στη συζήτηση».

Με υποδέχεται μια κοπέλα με κινητικά προβλήματα. Στο πάτωμα, κιβώτια με το Προεδρικό Σύμφωνο της Σεγκολέν και φυλλάδια που περιμένουν να διανεμηθούν. Στους τοίχους, οι αφίσες με τα φούξια γράμματα που πρωτοστατούν και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Σεγκολέν: «Το Αύριο δεν θα Γίνει Χωρίς Εσένα». Υπογραφή Σεγκόσφαιρα. Ποιανού ήταν η ιδέα για αυτό το «κίνημα»;

«Δική μου πρωτοβουλία ήταν», μου λέει ο Τομά με φυσική συστολή. «Πρέπει να πω όμως ότι η Σεγκολέν Ρουαγιάλ (έτσι την αποκαλεί) δεν με αποθάρρυνε, θα μπορούσε να είχε σκεφτεί "γιος μου είναι, άμα κάνει καμιά ανοησία θα μου γυρίσει μπούμερανγκ", αλλά μου έδειξε εμπιστοσύνη. Η Σεγκόσφαιρα είναι η πρώτη μου στράτευση, το ότι έχω γονείς τόσο ενεργά αναμεμειγμένους στην πολιτική με είχε κάπως αποθαρρύνει, ακόμα και την κάρτα μέλους στο κόμμα πρόσφατα την πήρα».

Και τώρα που βρήκε μια δική του θέση εδώ, τι ακριβώς κάνει; Ο Τομά μού εξηγεί αναλυτικότατα. Υπάρχει μια δεκαμελής πανεθνική ομάδα που συντονίζει, ασχολείται με την ιστοσελίδα, ετοιμάζει το υλικό. Κατόπιν, η δράση επαφίεται στις κατά τόπους επιτροπές, «περίπου 4.000 άτομα». Όλοι, εκτός από δύο που ασχολούνται με λογιστικά και μετακινήσεις, είναι εθελοντές, κι αυτός το ίδιο. Διοργανώνουν τσατ στο Ίντερνετ, συμμετοχικές συζητήσεις σε καφέ, εκδηλώσεις κάθε είδους, μουσικές, καλλιτεχνικές... Η Σεγκόσφαιρα ακολούθησε πιστά την προεκλογική εκστρατεία της Σεγκολέν. Μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου, «συλλέγαμε προτάσεις για το Προεδρικό Σύμφωνο» και μετά ανέλαβε να ενημερώσει τους νέους και να ελέγξει τις αντιδράσεις τους. Για να δούμε, πού υπήρξαν εχθρικές αντιδράσεις;

Οι αντιδράσεις. Ο Τομά μού απαντά με ευθύτητα, αναφέρει δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν όταν η Σεγκολέν εισηγήθηκε τον εγκλεισμό των ανήλικων παραβατών σε κέντρα με στρατιωτική στελέχωση. Και η δεύτερη όταν άρχισε (μετά την πρόταση Σαρκοζί για ένα υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας) να μιλάει για το έθνος, τη σημαία και τη Μασσαλιώτιδα. «Οι νέοι ήθελαν διευκρινίσεις», μου λέει. «Ήθελαν να μάθουν τι ακριβώς εννοεί όταν μιλάει για εθνική ταυτότητα. Και τους εξήγησε πως για εκείνη, εθνική ταυτότητα δεν σημαίνει κοιτάζω πίσω όπως η Δεξιά αλλά μπροστά, βλέπω πού θέλουμε να πάμε όλοι μαζί, είτε είμαστε παιδιά Μαροκινών είτε Παριζιάνων».

Για τον Νικολά Σαρκοζί ως άνθρωπο ο Τομά δεν έχει άποψη, απλώς απορρίπτει το μοντέλο κοινωνίας που προτείνει, «ένα μοντέλο όπου κυριαρχεί ο ακραίος ατομικισμός και ο φόβος του άλλου». Όσο για τον Φρανσουά Μπαϊρού, τον θεωρεί «τον υποψήφιο του συντηρητισμού», τελεία. Είναι πεπεισμένος πως «έχουμε το καλύτερο πρόγραμμα και την καλύτερη υποψήφια» - έχει και την καλύτερη μητέρα: «ποτέ δεν νιώσαμε την έλλειψή της και πιστέψτε με δεν ήταν εύκολο να συμφιλιώνει επαγγελματική και προσωπική ζωή». Ο ίδιος πώς τα πάει σε αυτό; Με όλες αυτές τις σκληρές, συχνά προσωπικές επιθέσεις που έχει δεχθεί η Σεγκολέν δεν εξεγέρθηκε ποτέ;

«Δεν τα παίρνω προσωπικά, δεν βάζω τον εαυτό μου σε ρόλο θύματος: οι επιθέσεις με κινητοποιούν». Αισιόδοξος είναι; «Η νίκη δεν είναι δεδομένη, πιστεύω όμως ότι όλα εξαρτώνται από εμάς». Και μετά; Θα τον δούμε και αυτόν μια μέρα επαγγελματία πολιτικό; «Α, όχι, όχι», μου λέει. «Εγώ θέλω να γίνω καθηγητής (σπουδάζει Νομικά στη Σορβόννη), θέλω να διαγράψω δική μου πορεία ώστε αν πετύχω να μπορώ να πω ότι πέτυχα μόνος μου». Ως πρόεδρος, η Σεγκολέν δεν ξέρουμε πώς θα (αν) τα πάει. Ως μητέρα πάντως δείχνει να έχει κάνει καλή δουλειά.

ΚΑΤΡΙΝ ΜΙΓΙΕ κριτικός τέχνης και συγγραφέας
«Η Γαλλία δεν χρειάζεται μια μαμά»

Όπου υπάρχει λόγος υπάρχει και αντίλογος και στην περίπτωση του Τομά Ολάντ, ο αντίλογος πουθενά δεν είναι ισχυρότερος από ό,τι στην Κατρίν Μιγιέ, την κριτικό τέχνης που σκανδάλισε πολλούς το 2001 με το βιβλίο «Η Σεξουαλική Ζωή της Κατρίν Μ.» (εκδόσεις Κέδρος). «Η Γαλλία δεν χρειάζεται μια μαμά να της κάνει μαθήματα ηθικής», είχε δηλώσει στο «Nouvel Observateur», χαρακτηρίζοντας την Σεγκολέν Ρουαγιάλ «ροβεσπιέρα» και «επικίνδυνη».

Συναντήσαμε την Μιγιέ στα γραφεία της «Art Press», της έγκυρης καλλιτεχνικής επιθεώρησης που διευθύνει. Δύσκολα συμφιλιώνει κανείς αυτήν την 59χρονη, μικροκαμωμένη γυναίκα με το προαναφερθέν βιβλίο αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Λοιπόν; Τι ακριβώς την εξοργίζει στην Σεγκολέν; «Μου θυμίζει αρχηγό προσκόπων! Δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικά αυταρχικός, άκαμπτος. Κι έπειτα, κάθε φορά που μιλάει για γονείς λέει "μαμά" και "μπαμπάς", είναι μια προσπάθεια επιστροφής των πολιτών στην παιδική τους ηλικία που βρίσκω πραγματικά αφόρητη! Αντί να διαφοροποιηθεί πλήρως από αυτή την αδέξια πρόταση του Σαρκοζί για τη σύσταση ενός υπουργείου Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας, άρχισε να μας λέει να κρεμάμε σημαίες στα μπαλκόνια... Τι να πω, υπάρχουν τόσοι Αριστεροί που αδυνατούν να ακολουθήσουν την Σεγκολέν, είναι κρίμα που το κόμμα την επέλεξε ως υποψήφια. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν θα ήταν πολύ πιο κατάλληλος».

Έπειτα από αυτόν τον χείμαρρο, με αιφνιδιάζει η αποκάλυψη πως η Κατρίν Μιγιέ δεν ψηφίζει ποτέ. «Είμαι λίγο αναρχική», προσπαθεί να μου εξηγήσει, «όχι στη ζωή μου αλλά στο μυαλό μου». Μία μόνο φορά μετάνιωσε που δεν ψήφισε, λέει, στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα: μετάνιωσε γιατί θα ψήφιζε «ναι».


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18812&m=N58&aa=1)

Της ΑΝΝΑΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Με τους σοσιαλιστές κάθε χώρας, έχουμε κοινές αξίες και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση προωθούμε κοινούς πολιτικούς στόχους. Στην εποχή μας, άλλωστε, τα προβλήματα και η αντιμετώπισή τους ξεπερνούν τα εθνικά όρια και η επικράτηση δυνάμεων με ταυτόσημες απόψεις αποτελούν σημαντική παράμετρο για να αντιμετωπισθούν τα πολύπλοκα προβλήματα της παγκοσμιοποίησης.

Στη Γαλλία, οι Σοσιαλιστές έχουν μεγάλη ιστορία και μεγάλη προσφορά στη χώρα τους, αλλά και στην ενοποίηση της Ευρώπης και στο παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα.

Ο Μιτεράν, ο Ντελόρ, ο Ζοσπέν, υπήρξαν οραματιστές, ρεαλιστές, μεταρρυθμιστές. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ συνεχίζει τη δική τους ιστορία, δίνοντας μεγάλη μάχη έπειτα από βαριά ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις προηγούμενες εκλογές. Στη μάχη αυτή έπρεπε να ενώσει τις κατακερματισμένες δυνάμεις του κόμματος, να συσπειρώσει γύρω της πολιτικούς μεγάλου βεληνεκούς όπως ο Στρος-Καν και ο Φαμπιούς. Κυρίως, όμως έπρεπε να πείθει καθημερινά ότι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ανανεώνεται σε ιδέες, θέσεις, προτάσεις, ενώ ταυτόχρονα μένει σταθερό στις ιστορικές ρίζες του.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εύκολο. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ταλανίστηκε από εσωτερικά προβλήματα, ενώ η νέα πρόταση διακυβέρνησης, μέχρι την τελική της διατύπωση, κυμάνθηκε ανάμεσα στην «κόκκινη Σεγκολέν» και την «μπλερική Σεγκολέν» με αντίστοιχα «Ωσαννά!» και «Σταύρωσον!».

Το πρόγραμμα των Σοσιαλιστών αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα της Γαλλίας, που απασχολούν ολόκληρη την Ευρώπη, όπως είναι η μετανάστευση, η βία, οι ανισότητες, το περιβάλλον, μέσα από την κοινή για τους σοσιαλιστές οπτική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης των γενεών, του σεβασμού των φυσικών πόρων.

Η τάξη και η ασφάλεια, η ισχύς της καταστολής κι όχι της πρόληψης, ο απόλυτος γαλλοκεντρισμός είναι στοιχεία της γαλλικής δεξιάς. Ο Σαρκοζί υποσχέθηκε υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας...

Η αναμέτρηση δεν είναι εύκολη. Η Σεγκολέν πρέπει στον δεύτερο γύρο να πείσει τόσο τους αριστερούς ψηφοφόρους όσο και τους κεντρώους, σε ένα περιβάλλον όπου τα τελευταία χρόνια καλλιεργήθηκε ο φόβος του διαφορετικού και ο ακραίος εθνικισμός. Εύχομαι να τα καταφέρει.

Πέρα από την πολιτική επιχειρηματολογία, μου αρέσει αυτή η αποφασιστική γυναίκα με τα κομψά ρούχα και την καθαρή φωνή, που, διανύοντας μια μακρά πολιτική καριέρα ως βουλευτής, ως υπουργός, ως περιφερειάρχης, ως κομματικό στέλεχος με σημαντικό συγγραφικό έργο, ξεπέρασε λυσσαλέες επιθέσεις και απαξιωτικές κριτικές και κατάφερε να ανατρέψει το ανδροκρατούμενο σκηνικό, παραμένοντας γυναίκα.

* Η ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ είναι βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και υπεύθυνη του προγράμματος του Κινήματος.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σχόλιο:Η Αννούλα θέλει να θεωρείται η Σεγκολέν της Ελλάδας ...αλλά δεν το βλέπω για σύντομα τουλάχιστον..  ::) ::)

Του ΑΡΗ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Την ώρα που οι υποψήφιοι για την προεδρία της Γαλλίας δίνουν τις δικές τους μάχες, η γαλλική κοινή γνώμη ταλαιπωρείται από κοινωνικά προβλήματα και έναν ανησυχητικό ευρωσκεπτικισμό, ο οποίος εντάθηκε μετά το αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Μαΐου 2005 για το ευρωσύνταγμα.

Για τη Γαλλία είναι οι πρώτες προεδρικές εκλογές που τα κεντρικά πρόσωπα είναι πολιτικοί της νέας γενιάς. Οι δύο επικρατέστεροι, η Σ. Ρουαγιάλ του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ο Ν. Σαρκοζί της φιλελεύθερης παράταξης, εκπροσωπούν μεν αυτή τη γενιά, αλλά παράλληλα έχουν αντίθετες απόψεις σε θέματα που αφορούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση καθώς και την πορεία της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Ο Φ. Μπαϊρού έρχεται τρίτος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντας, ωστόσο, μια δυναμική που αποτέλεσε την έκπληξη αυτών των εκλογών. Είναι 55 ετών, κεντρώος, πιστός καθολικός, πολύτεκνος (έχει 6 παιδιά) με αγροτική καταγωγή και υπόσχεται μια υπερκομματική προεδρία. Το ρεύμα του Φ. Μπαϊρού παρ' όλα αυτά είναι συγκυριακό.

Με βάση τα στρατηγικά δεδομένα και την προσωπική πολιτική μου διαδρομή και πέρα από την προσωπική γνωριμία που έχω, θεωρώ ότι η υποψηφιότητα του Ν. Σαρκοζί, διατηρεί τη δυναμική της, όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, γεγονός που δεν είναι τυχαίο. Ο κεντροδεξιός υποψήφιος κατάφερε να υποσκελίσει τα εσωκομματικά του προβλήματα, κερδίζοντας την καθολική υποστήριξη ακόμα και από τους μέχρι πρόσφατα πολεμίους του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρωθυπουργός Ντ. ντε Βιλπέν και η υπουργός Αμύνης Μ. Α. Μαρί.

Την ίδια στιγμή, η Σ. Ρουαγιάλ χαρακτηρίζεται ανεπαρκής, αντιμετωπίζει δυσχέρεια διείσδυσης σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες και δέχεται επικρίσεις για την έλλειψη πείρας κυρίως σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και διαχείρισης της οικονομίας, ταυτόχρονα με τις ασαφείς της θέσεις ως προς το 35ωρο. Αλλωστε, ήταν και είναι σαφές ότι η Σ. Ρουαγιάλ αποτέλεσε λύση ανάγκης για το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αφού η μόνη λογική που επεκράτησε ήταν ποιος μπορεί να κερδίσει τον Ν. Σαρκοζί.

Αυτό το οποίο εκτιμώ ότι θα επικρατήσει στο τέλος είναι η πάγια λογική που οι ψηφοφόροι διαθέτουν ενδόμυχα: «Ποιος μπορεί να υπερασπιστεί καλύτερα τα συμφέροντά μου ανεξάρτητα από την κομματική του αφετηρία». Και αυτή η λογική, η οποία εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας, είναι αυτή που θα διασφαλίσει την υπεροχή του κεντροδεξιού υποψηφίου.

Πέρα, όμως, από τα παραπάνω, σειρά από στοιχεία με συνδέουν ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και αξιακά με τον κεντροδεξιό υποψήφιο: Ο Ν. Σαρκοζί είναι σύγχρονος, λειτουργεί μακριά από δογματισμούς και διαθέτει την ικανότητα της σύνθεσης απόψεων πέρα από διαχωριστικές γραμμές.

Εδειξε έμπρακτα ότι δεν διστάζει να υιοθετήσει ιδέες της αριστεράς, εφόσον ανταποκρίνονται με ρεαλισμό στη γαλλική πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που δεν διστάζει -σε θέματα τάξης και ασφάλειας- να υιοθετήσει θέσεις της παλαιάς δεξιάς, εφόσον διαπιστώνει ότι είναι ζητούμενο των γάλλων πολιτών.

Η υπέρβαση των οριζόντιων διαχωριστικών γραμμών, της παραδοσιακής τριπλέτας «δεξιά-κέντρο-αριστερά», από τον γάλλο υποψήφιο δείχνει ότι ο 21ος αιώνας, ανοίγει νέους δρόμους στην πολιτική πραγματικότητα.

Και ότι πλέον μπορεί και ξεχωρίζει τους πολιτικούς, όχι ανάλογα με την κομματική τους ένταξη, αλλά ανάλογα με το νέο δίλημμα λαϊκισμός ή ανάπτυξη. Μια τάση η οποία και στη χώρα μας κερδίζει έδαφος.

* Ο ΑΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι βουλευτής της Β' Αθηνών της Ν.Δ.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σχόλιο:Ναι ναι Άρη...ο Σαρκό αποδέχεται απόψεις της αριστεράς (δεν ξέρω σε ποιες αναφέρεται)...αλλά με την ίδια ευκολία αποδέχεται απόψεις καθαρά ακροδεξιές του Λεπέν...αυτό το κρύβουμε επιμελώς....

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ*

Οι εκλογές στη Γαλλία, μια χώρα σημαντική σε μέγεθος και επιρροή, θα επηρεάσουν τις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες και κατά συνέπεια την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η υποψηφιότητα Σαρκοζί εκπροσωπεί μια εκδοχή με μεγαλύτερες δόσεις φιλοαμερικανισμού, νεοφιλελευθερισμού και αυταρχισμού, έναντι της γκολικής παράδοσης.

Η υποψηφιότητα Ρουαγιάλ αντανακλά τη δεξιόστροφη τροχιά του Σοσιαλιστικού Κόμματος και την κυριαρχία της εικόνας έναντι της πολιτικής ουσίας.

Το τοπίο ήταν ιδανικό για μια κοινή υποψηφιότητα της αριστεράς. Θα μπορούσε να εκφράσει δυναμικά το κοινωνικό «όχι» στις νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές της Ευρωσυνθήκης και το κοινωνικό κίνημα που υποχρέωσε τη γαλλική κυβέρνηση να πάρει πίσω το «συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης».

Δυστυχώς αυτή η προσπάθεια ναυάγησε. Στη θέση της ενότητας επικράτησε ο κατακερματισμός και αυτό, όπως όλα δείχνουν, θα πληρωθεί ακριβά.

Τούτων δοθέντων, θα υποστήριζα, χωρίς όμως αυταπάτες και χωρίς τον ίδιο ενθουσιασμό που θα είχα για μια κοινή αριστερή υποψηφιότητα, την υποψηφιότητα της Μαρί Ζορζ Μπιφέ. Γιατί η πολιτική και το πρόγραμμά της βρίσκονται πιο κοντά στις ιδέες και την πολιτική του χώρου που εγώ εκπροσωπώ.

Η πρόκληση για τις δυνάμεις της ευρύτερης ευρωπαϊκής αριστεράς είναι η οικοδόμηση ενός ευρύτατου ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού, για την επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης, την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και τη μείωση του ελλείμματος δημοκρατίας. Για μια Ευρώπη με φιλοδοξίες και αλληλεγγύη για τους πολίτες της, πιο ενωμένη, πιο ισχυρή, πιο κοινωνική, πιο δημοκρατική, με ισχυρότερο Ευρωκοινοβούλιο - ασπίδα απέναντι στις αρνητικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης και όχι όχημα για την επίτευξή τους.

Στηρίζω την υποψηφιότητα της Μπιφέ, γιατί διεκδικεί περισσότερη Ευρώπη. Επικρίνει τις κυρίαρχες επιλογές της Κομισιόν και του Συμβουλίου που προωθούν μια ενοποίηση αλά καρτ με βάση τις νεοφιλελεύθερες προτεραιότητες. Αποδυναμώνουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο. Δεν προωθούν την αυτονομία της Ενωσης έναντι των ΗΠΑ. Εκφυλίζουν το αίτημα για κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα σ' ένα υποπόδιο του ΝΑΤΟ.

Θα ψήφιζα την Μπιφέ και όχι τον Σαρκοζί ή τη Ρουαγιάλ γιατί αντιτάχθηκε στο λεγόμενο ευρωσύνταγμα, που ειδικά με το κεφάλαιο 3 συνταγματοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό. Γιατί επίσης στηρίζει την επεξεργασία εναλλακτικών θετικών προτάσεων για το ευρωσύνταγμα.

Αν η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν προχωρήσει ταχύτερα την πολιτική της ενοποίηση, εάν δεν αυξήσει δραστικά τους ίδιους πόρους, εάν δεν ενισχύσει τις πολιτικές για τη συνοχή και το περιβάλλον, τότε η Ευρώπη θα παραμείνει πολιτικός νάνος στη διεθνή σκηνή. Οι διευρυνόμενες εσωτερικές της ανισότητες θα θέσουν σε κίνδυνο τη μελλοντική της θέση και στην παγκόσμια οικονομική σκηνή.

Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής αριστεράς καλούνται να διαμορφώσουν βήμα βήμα τη δική τους εναλλακτική πρόταση. Μαζί με τα δεκάδες εκατομμύρια των ευρωπαίων πολιτών που αισθάνονται αποκλεισμένοι και στο περιθώριο, για μια διαφορετική πορεία της Ενωσης.

Η αυριανή Ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει. Η ευρωπαϊκή αριστερά οφείλει να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτής της σημαντικής μάχης.

*Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΝ.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ήλεος...  :-X


Εχω την εντύπωση οτι ΤΑ ΝΕΑ εχουν αναλαβει την προεκλογική εκστρατεία της Σεγκολεν εν Ελλάδι... ::)

ΓΑΛΛΙΑ Ο Σαρκοζί ψαρεύει στα νερά του Λεπέν, τον οποίο χρησιμοποιεί η Ρουαγιάλ ως «φόβητρο»...


ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Οι υποψήφιοι κινητοποιούνται πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, για να πείσουν τους αναποφάσιστους και ευμετάβλητους ψηφοφόρους, που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος.

Οποιοδήποτε απρόοπτο γεγονός θα μπορούσε να επηρεάσει τις αποφάσεις μέχρι την Κυριακή. Οι τέσσερις βασικοί υποψήφιοι έχουν συναίσθηση της ρευστότητας των τάσεων, γι' αυτό επικαλούνται καθένας από την πλευρά του τη «χρήσιμη ψήφο» και επιτίθεται κατά του άμεσου αντιπάλου.

Ο Σαρκοζί έχει επιδοθεί σε ψάρεμα των ψήφων του Λεπέν. Απευθυνόμενος προς τους «απογοητευμένους της πολιτικής», αυτούς που ψήφισαν το «Εθνικό Μέτωπο» το 2002, που καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα το 2005 «από απελπισία» ή στη «σιωπηλή μειοψηφία» που δεν ψηφίζει, τόνισε: «Τους λέω ότι μπορούν να ψηφίσουν αυτή τη φορά, και μάλιστα να μην ψηφίσουν Εθνικό Μέτωπο».

Λεπέν: Δεν διδαχθήκατε...

Η έφοδος του Σαρκοζί στο έδαφός του προκάλεσε έντονη αντίδραση του Λεπέν, ο οποίος του επετέθη με βαρείς χαρακτηρισμούς. «Δεν εισπράξατε την αξιοπρόσεκτη οργή των Γάλλων που έχουν ληστευθεί, καταστραφεί, απελπιστεί απέναντι στον πολιτικό συρφετό του οποίου αποτελείτε ηγέτη και έμβλημα», δήλωσε και θύμισε τις ουγγρικές καταβολές του Σαρκοζί, υποστηρίζοντας ότι έχει περιφρόνηση για το γαλλικό αίμα, ενώ «ως μόνη ιθαγένεια έχει τη σαρκοζική». Στον Σαρκοζί επετέθη και ο κεντρώος Μπαϊρού, καταγελώντας τον ότι γλιστράει την κοινοβουλευτική Δεξιά προς τον εξτρεμισμό, με το πρόσχημα ότι απευθύνεται στους λεπενικούς ψηφοφόρους για να τους επαναφέρει στη δημοκρατική παράταξη.

«Εξ αποστάσεως» Ρουαγιάλ - Μπαϊρού

Η χρήσιμη ψήφος στον κεντροδεξιό χώρο είναι το κύριο θέμα αντιπαράθεσης σοσιαλιστών και κεντρώων στην ύστατη φάση της προεκλογικής εκστρατείας. Η Ρουαγιάλ και ο Μπαϊρού απέκλεισαν κάθε συμφωνία συμμαχίας πριν από τον πρώτο γύρο, εκτιμώντας αμοιβαία ότι έχουν όλες τις πιθανότητες να συμμετάσχουν στο δεύτερο γύρο. Τη σύναψη προεκλογικής συμμαχίας Ρουαγιάλ - Μπαϊρού πρότειναν οι σοσιαλιστές Ροκάρ, Κουσνέρ και χθες ο ζοσπενικός πρώην υπουργός Κλοντ Αλέγκρ έκρινε ότι μια τέτοια συμμαχία θα ήταν «κατανοητή» και ανέφερε ότι προσωπικά σκέφτεται να ψηφίσει τον Μπαϊρού.

Η υποστήριξη των Σοσιαλιστών έχει θέσει και πάλι τον Μπαϊρού στο επίκεντρο της προεκλογικής επικαιρότητας, σαν τον «τρίτο άνθρωπο» που, αν καταφέρει να περάσει στο δεύτερο γύρο, θα είναι νικητής των εκλογών. Η Ρουαγιάλ και ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φρανσουά Ολάντ επαναλαμβάνουν την έκκληση για χρήσιμη ψήφο και επισείουν τον κίνδυνο επανάληψης του σεναρίου της παρουσίας του ακροδεξιού Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Η κομμουνίστρια Μαρί Ζορζ Μπιφέ και άλλοι μικροί υποψήφιοι της άκρας Αριστεράς καταγγέλλουν τους σοσιαλιστές για κεντρώα απόκλιση και καλούν σε «χρήσιμη ψήφο» για λογαριασμό τους, ώστε να μπορέσουν να βαρύνουν στις μελλοντικές επιλογές για τη διαμόρφωση της γαλλικής πολιτικής.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΛΟΝΔΙΝΟ

Μπορεί στη Γαλλία η Σεγκολέν Ρουαγιάλ να έρχεται στις δημοσκοπήσεις σταθερά δεύτερη, όμως φαίνεται ότι έχει καταφέρει να κερδίσει τις καρδιές των Ευρωπαίων, που θα την προτιμούσαν στη γαλλική προεδρία έναντι του Νικολά Σαρκοζί.

Σε μεγάλη δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και τη Βρετανία, το 16% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι η Σ. Ρουαγιάλ θα ήταν καλύτερη πρόεδρος για τη Γαλλία έναντι 7% που δήλωσαν προτίμηση στον Ν. Σαρκοζί. Η δημοσκόπηση, που διεξήχθη από την εταιρεία Harris Interactive μέσω Διαδικτύου για λογαριασμό των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», δεν επιβεβαίωσε ωστόσο την τάση αυτή στην ίδια τη Γαλλία: Εκεί, το 23% των ερωτηθέντων προτίμησαν τον Σαρκοζί ενώ το 22% τη Ρουαγιάλ. Η διαφορά μιας μόλις μονάδας έρχεται επίσης σε αντίθεση με όλες τις σφυγμομετρήσεις της γαλλικής κοινής γνώμης που δίνουν πολύ μεγαλύτερο προβάδισμα στον Σαρκοζί. Η τελευταία μέτρηση της εταιρείας TNS-SOFFRES φέρνει τον δεξιό Σαρκοζί στην πρώτη θέση με 30% (άνοδος 2 μονάδων), τη σοσιαλίστρια Ρουαγιάλ στη δεύτερη με 26% (άνοδος 2,5 μονάδων) και τον κεντρώο Φρανουσά Μπαϊρού στην τρίτη με 17% (υποχώρηση 3 μονάδων). Μικρή υποχώρηση (1 μονάδας) παρουσιάζει και ο ακροδεξιός Λεπέν συγκεντρώνοντας 12% στις προθέσεις ψήφου.


(Γαλλικό Πρακτορείο)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ένας ρε είναι ο υποψήφιος πρόεδρας.....

ο Αστερίξ!! (Jose Bove).  ;D ;D

Πάντως, στις δημοσκοπήσεις συνήθως ξεχνάνε το εξωφρενικό ποσοστό αναποφάσιστων ή και αποχής, το οποίο είχε ανατρέψει τα προγνωσιτκά προ 5ετίας με τον Λεπέν...

ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Οι κάλπες του α' γύρου θα κρύβουν εκπλήξεις; Αυτό απασχολεί τα επιτελεία των υποψηφίων τόσο του «διδύμου» Σαρκοζί-Ρουαγιάλ όσο και της «σφήνας» Μπαϊρού


ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας διεξάγεται ο αυριανός πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών του 2007, που χαρακτηρίζεται από το σκεπτικισμό, καθώς το ένα τρίτο των ψηφοφόρων δεν έχουν κάνει ακόμη την οριστική επιλογή τους.

Στην προεκλογική εκστρατεία κυριάρχησε ο διπολισμός με την κλασική ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στον κληρονόμο της γκολικής Δεξιάς που ενσαρκώνει ο Νικολά Σαρκοζί και στην αντίπαλό του σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Νέο στοιχείο ήταν η «σφήνα» του Μπαϊρού, ενός υποψηφίου «αντί συστήματος», με σοσιαλδημοκρατική πρόταση. Οι τρεις βασικοί υποψήφιοι, Σαρκοζί, Ρουαγιάλ, Μπαϊρού, εκπροσωπούν μία νέα γενιά πολιτικών που τοποθετείται σε απόσταση από την παλιά φρουρά.

Η Ευρώπη και η εξωτερική πολιτική απουσίασαν από την προεκλογική εκστρατεία. Τα προγράμματα των υποψηφίων επικεντρώθηκαν σε γαλλικά θέματα της καθημερινής ζωής με παρόμοιες προτάσεις. Τα παραδοσιακά όρια μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς έχουν γίνει συγκεχυμένα, καθώς ο Σαρκοζί εξαγγέλλει αυστηρά μέτρα για την ασφάλεια και τη μετανάστευση, αλλά επικαλείται και ιστορικές φιγούρες του σοσιαλισμού όπως ο Ζορές και ο Μπλουμ. Η Ρουαγιάλ πρόβαλε τα θέματα του πατριωτισμού, της εθνικής ταυτότητας και τα εθνικά σύμβολα, όπως τη Μασσαλιώτιδα και τη σημαία.

Ακροδεξιό «φλερτ»

Το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας σημαδεύτηκε με δραματοποίηση της αντιπαράθεσης. Οι υποψήφιοι επικαλέστηκαν τη χρήσιμη ψήφο και εξαπέλυσαν αμοιβαία επιθέσεις που έδωσαν την εικόνα αλληλοσπαραγμού. Ο Νικολά Σαρκοζί έγινε στόχος με καταγγελίες για το «φλερτ του με την Ακροδεξιά» από τους δύο αντιπάλους του Ρουαγιάλ και Μπαϊρού, που επιδιώκουν να μεταβάλουν τις εκλογές σε δημοψήφισμα εναντίον του, παρουσιάζοντάς τον σαν τον «υποψήφιο του φόβου» και του «διχασμού της γαλλικής κοινωνίας».

Ο γαλλικός Τύπος παρουσίασε τον Σαρκοζί σαν ανησυχητική προσωπικότητα, με σκληροπυρηνικό προφίλ, νευρικό, ανίκανο να αυτοκυριαρχηθεί, προκλητικό και επικίνδυνο δεξιό με αυταρχικές τάσεις. Διαπιστώνεται ότι οι αφίσες του Σαρκοζί καταστρέφονται μόλις τις κολλήσουν, με μουντζούρες και παραποίηση της εικόνας του με μουστάκια του Χίτλερ. Ο Σαρκοζί αρνήθηκε να απαντήσει στις επιθέσεις, δηλώνοντας ότι είναι θύμα λασπολογίας που τον πληγώνει βαθιά.

Η «φούσκα» Σεγκολέν

Αντιδράσεις προκαλεί και η Ρουαγιάλ, που αντιμετωπίζει το κοσμητικό επίθετο «φούσκα» και κριτικές για την ασυνάρτητη προεκλογική της εκστρατεία, την αποφυγή της να εκφράζεται πολιτικά σε καυτά μεγάλα θέματα, την άγνοια και τις γκάφες της στην εξωτερική πολιτική. Οι Σεγκοσκεπτικιστές καταγγέλλουν επίσης το δογματισμό, τον εγωκεντρισμό και το ναρκισσισμό της. Η σύζυγος του Ζοσπέν, φιλόσοφος Σιλβιάν Αγασινσκί, σε άρθρο της με τίτλο «Το γυναικείο προεδρικό σεξ» κρίνει μάλιστα ότι με την προβολή της γυναικείας ταυτότητας δεν πρέπει να δημιουργείται ένας «σεξισμός από την ανάποδη».

Οι αναλυτές κρίνουν ότι η πολεμική κατά των υποψηφίων είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Ο Σιράκ και ο Μιτεράν είχαν αντιμετωπίσει παρόμοιες επιθέσεις πριν φτάσουν στα Ηλύσια. Πάντως το κλίμα που δημιουργήθηκε έχει αποτέλεσμα σήμερα «έξι Γάλλοι στους δέκα να δηλώνουν πως δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στην Αριστερά ούτε στη Δεξιά για να κυβερνήσουν».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Της ΕΡΣΗΣ ΒΑΤΟΥ

Το γλίστρημά του στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2002, με ποσοστό κοντά στο 17%, θορύβησε πρωτίστως το γαλλικό λαό αλλά και την Ευρώπη. Πέντε χρόνια αργότερα, ο 78χρονος, πρωταθλητής στις υποψηφιότητες για την προεδρία -αυτή είναι η πέμπτη- μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος, αφού οι αντίπαλοί του «έκλεψαν κατά κόρον το ρεπερτόριό του», όπως εύστοχα έγραψε η ιταλική «Λα Στάμπα», και οι απόψεις που κατά καιρούς εκφράζει έχουν βρει τρόπον τινά τη θέση τους στο κυρίαρχο ρεύμα. Περίμενε κανείς το 2002 ότι ο Ζαν Μαρί Λεπέν θα περνούσε στο δεύτερο γύρο; Μάλλον όχι. Εξού και σε αυτήν την αναμέτρηση, μολονότι οι αναλυτές δίνουν ελάχιστες πιθανότητες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αρνούνται να το αποκλείσουν. Φύλαγε τα ρούχα σου... Το θέμα όμως πλέον δεν είναι οι προεδρικές φιλοδοξίες του Λεπέν αλλά η τύχη των ιδεών του, που παραμένουν ιδέες της άκρας Δεξιάς, παρά την προσπάθεια άμβλυνσης των γωνιών τους κατόπιν παρότρυνσης της 38χρόνης θυγατέρας του Μαρίνας, που λέγεται ότι θέλει να δει το Εθνικό Μέτωπο πρωταγωνιστή στο κυρίαρχο ρεύμα.

Η απασχόληση, η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, η ενσωμάτωση μιας διόλου ευκαταφρόνητης μουσουλμανικής μειονότητας στη γαλλική κοινωνία είναι θέματα που απασχολούν τους Γάλλους, οι οποίοι βλέπουν σε αυτά σχέσεις αιτίων-αιτιατών. Να γιατί οι δύο κύριοι μονομάχοι δανείζονται ή -κατά τον ισχυρισμό του Λεπέν- «κλέβουν ιδέες» του.

Αξίζει αναφοράς δημοσκόπηση της TNS Sofres, του περασμένου Δεκεμβρίου, που έφερε 30% των ερωτηθέντων να συμφωνούν με τις θέσεις του Λεπέν, το υψηλότερο ποσοστό από το 1996.

Κατά την Ελάιν Σολίνο των «Νιου Γιόρκ Τάιμς», η στροφή της προεκλογικής εκστρατείας προς την κατεύθυνση της ανάδειξης της «γαλλικότητας» ως κεντρικού θέματος σκοπό είχε, μεταξύ άλλων, να προσελκύσει ψηφοφόρους πού θα έβλεπαν ως κύριο εκφραστή της τον Λεπέν. Ο Σαρκοζί το είπε ξεκάθαρα: «Από το 1983 έχουμε την ισχυρότερη ακροδεξιά στην Ευρώπη. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Θέλω να απευθυνθώ στους ψηφοφόρους της γιατί υποφέρουν». Ο υποψήφιος της UDF σοκάρισε όταν πρότεινε τη σύσταση υπουργείου «Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας». Ομως, σε δημοσκόπηση της Opinion Way για τη «Φιγκαρό», 55% των Γάλλων ψηφοφόρων ενέκριναν την πρόταση Σαρκό και 66% συμφώνησαν με την πρόταση ότι «οι μετανάστες που έρχονται στην κοινωνία μας, θα πρέπει να υπογράψουν την εθνική μας ταυτότητα». Ο πολιτικός επιστήμονας Ερίκ Ντιπέν εκτιμά ότι «η επίλυση της κρίσης ταυτότητας στη Γαλλία συνιστά σοβαρό πρόβλημα», αλλά οι Σαρκοζί και Ρουαγιάλ επέλεξαν την κοινότοπη προσέγγιση: «Επαιξαν με τους φόβους και το θυμικό του κόσμου». Για παράδειγμα, ποιος θα περίμενε ότι η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αντί για τον ύμνο της σοσιαλιστικής διεθνούς, θα προέτρεπε τους οπαδούς της στις προεκλογικές συγκεντρώσεις να ψάλλουν τη Μασσαλιώτιδα; Ή ότι θα τασσόταν αναφανδόν υπέρ της ανάρτησης της γαλλικής σημαίας σε όλα τα σπίτια; Ο Λεπέν προτρέπει τους Γάλλους «να μην αγοράσουν το φτηνό αντίγραφο», τη «μαϊμού», και «να επιλέξουν το γνήσιο» που ο ίδιος εκπροσωπεί. Θα τον ακούσουν; Κοντός ψαλμός αλληλούια...



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Της ΛΗΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μπορεί ο κόσμος να παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις γαλλικές εκλογές, όμως κρίνοντας από την προεκλογική εκστρατεία, το ενδιαφέρον αυτό δεν μοιάζει αμοιβαίο. Η εξωτερική πολιτική παρέμεινε στο «παρασκήνιο» της αναμέτρησης, προδίδοντας ίσως μια διάθεση των Γάλλων να επικεντρωθούν αυτήν την περίοδο στα του οίκου τους και την απροθυμία των υποψηφίων να δώσουν έμφαση σε θέματα που δεν θα ανεβάσουν τα ποσοστά τους. Βλέποντας πάντως τις βασικές θέσεις των τριών αντιπάλων σε μεγάλα διεθνή προβλήματα, όπως αυτές εκφράστηκαν γραπτώς έπειτα από την επιμονή εφημερίδων σαν τη «Μοντ», παρατηρεί ελάχιστες ουσιαστικές διαφοροποιήσεις, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η εξωτερική πολιτική δεν ενδείκνυται ως πλατφόρμα αντιπαράθεσης και άρα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Νικολά Σαρκοζί, Σεγκολέν Ρουαγιάλ και Φρανσουά Μπαϊρού τάσσονται κατά ενός στρατιωτικού χτυπήματος εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Ο δεξιός υποψήφιος θεωρεί ότι μια διπλωματική λύση είναι εφικτή εφ' όσον η διεθνής κοινότητα μείνει σταθερή στις απαιτήσεις της, η υποψήφια των Σοσιαλιστών απορρίπτει οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια και ο κεντρώος υποψήφιος επισημαίνει τον κίνδυνο εμπλοκής σε ένα νέο αδιέξοδο τύπου Ιράκ. Αν και δεν υποστηρίζουν ανοιχτά ένα εμπάργκο όπλων στις πωλήσεις επεξεργασμένων πετρελαϊκών ειδών στο Ιράν, όλοι τους θεωρούν τις κυρώσεις σημαντικό όπλο στα χέρια της Δύσης και επικαλούνται προβλήματα ελέγχου και αξιοπιστίας σε περίπτωση που η Τεχεράνη συνεχίσει τις πυρηνικές δραστηριότητες. Η κ. Ρουαγιάλ προβάλλει μάλιστα τη ρωσική πρόταση για παροχή έτοιμου εμπλουτισμένου ουρανίου στο Ιράν.

Η επιβολή νέων κυρώσεων θα έβρισκε σύμφωνους και τους τρεις στην περίπτωση που το Σουδάν συνέχιζε να δημιουργεί προβλήματα στην ανάπτυξη κυανοκράνων στο Νταρφούρ και στην εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Επίσης, κανείς τους, σε αντίθεση με τον απερχόμενο Σιράκ, δεν βλέπει προς το παρόν άρση του ευρωπαϊκού εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στην Κίνα, τονίζοντας ότι το Πεκίνο έχει πολύ δρόμο ακόμη στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κοινή στάση τηρούν οι διεκδικητές του προεδρικού αξιώματος και στο θέμα της σχεδιαζόμενης ανάπτυξης μιας αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας σε Τσεχία και Πολωνία: χωρίς να αντιτίθενται ευθέως στις ΗΠΑ, υποστηρίζουν ότι το θέμα πρέπει να εξεταστεί κατ' αρχήν εντός Ε.Ε., προτάσσοντας την ανάγκη συνολικού σχεδιασμού μιας κοινής ευρωπαϊκής άμυνας. Οσο για την ενδεχόμενη μελλοντική ένταξη Γεωργίας και Ουκρανίας στις ευρωατλαντικές δομές, και οι τρεις εμφανίζονται λιγότερο ή περισσότερο επιφυλακτικοί, ιδίως ως προς την ευρωπαϊκή ένταξη, επικαλούμενοι ζητήματα κριτηρίων αλλά και την ανάγκη μιας «παύσης» στην ευρωπαϊκή διεύρυνση. Είτε δε το δηλώνουν ευθέως, όπως ο Μπαϊρού, είτε εμμέσως, όπως οι άλλοι δύο, δεν παραβλέπουν την τήρηση ισορροπιών στις σχέσεις Ε.Ε.-Ρωσίας.

Ελπιδοφόρα ή όχι, αυτή η σχετική σύμπνοια οδηγεί στο -μάλλον ασφαλές- συμπέρασμα ότι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας δεν θα εκλεγεί για την εξωτερική του πολιτική.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο Σαρκοζί άν και ακραίος εθνικιστής όσον αφορά τα Γαλλικά σχέδια, είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη λύση για την Ελλάδα στο θέμα της ασταμάτητης διένεξης με την Τουρκία.
Συμφωνία αμυντικής συνεργασίας της Κύπρου με την Γαλλία υπέγραψαν ο Κύπριος ΥΠ.ΕΞ. Γιώργος Λίλληκας με την Γαλλίδα ομόλογο του Alliot Marie σε στρατιωτικό επίπεδο (1/3/2007), που προυποθέτει στρατιωτική συμπαράστη της Γαλλίας σε οιανδήποτε διένεξη της με την Τουρκία. Ξεπεράστηκε έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία η Συνθήκη της Ζυρίχης (1966) που εγγυήτριες για την ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν η Ελλάδα, η Μεγάλη Βρετανία και η Τουρκία. Ο Ντενκτάς εκνευρισμένος έκανε απειλητικές δηλώσεις (25/3/2007)
Αυτή την εποχή οι Γαλλο - Τουρκικές σχέσεις βρίσκονται στην χειρότερη περίοδο, άν επανεκλεγεί ο Σαρκοζί δέν θα υπάρχει πιά καμιά γέφυρα συννενόησης.

όποιο και να είναι το αποτέλεσμα σε αυτές τις προεδρικές εκλογές...θα είναι κάτι πρωτοφανές για τη Γαλλία...

αν εκλεγεί ο Σαρκοζί , τότε θα είναι ο πρώτος μετανάστης δεύτερης γενιάς πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας...

αν έκλεγει η Ρουαγιάλ , τότε θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας....

αν εκλεγεί ο Μπαϊρού , τότε θα υπάρχει αναταραχή στο πολιτικό και κυρίως κομματικό "κατεστημένο" της Γαλλίας...

Πολλοί υποστηρίζουν...ότι μετά τις φετινές προεδρικές εκλογές...ίσως μπούμε στην 6η Γαλλικά Δημοκρατία... ενώ τώρα διανύουμε την 5η... Η Ρουαγιάλ το είπε ξεκάθαρα ότι θα "ιδρύσει" την 6η Γαλλική Δημοκρατία...

Μεγάλη απογοήτευση...ότι για ακόμη μια φορά η Αριστερά της Γαλλίας δεν μπόρεσε να κατεβάσει κοινή υποψηφιότητα....

Επίσης οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις μπορεί για ακόμη μία φορά να διαψευσθούν...καθώς μιλάμε για 17 εκατομμύρια αναποφάσιστους...

Aπο ότι φαίνεται, ο μόνος τρόπος να χάσει ο Σαρκοζί είναι να πάει στο 2ο γύρο με τον Μπαιρού , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πράγμα δύσκολο. Ο μεγάλος αριθμός των αναποφάσιστων αφηνει πολλα περιθωρια , αλλα δεν ειναι σίγουρο οτι θα ψηφίσουν κιόλας.

οι εκλογές στη Γαλλία πάντα κρύβουν εκπλήξεις...είτε δυσάρεστες...είτε ευχάριστες...ας ελπίσουμε αύριο να έχουμε ευχάριστες εκπλήξεις.,...

Οι αναποφάσιστοι σε γενικές γραμμές θα κινηθούν τελικά όπως και το υπόλοιπο δείγμα.
Άρα το πιο πιθανό σενάριο είναι να έχουμε τους δύο πρώτους στο δέυτερο γύρο,
γιατί όπως φαίνεται από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις συγκεντρώνουν μαζί λιγο πάνω από το 50%.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη

Από θέση δύναμης ρίχνεται στη μάχη για τον δεύτερο γύρο ο Νικολά Σαρκοζί, με τους αναλυτές να επισημαίνουν πάντως πως «δεν έχει κερδίσει ακόμα». Σαρκό και Σεγκό... σφάζονται τώρα στην ποδιά του Φρανσουά Μπαϊρού- ο οποίος όμως δείχνει να έχει μάτια μόνο για τις βουλευτικές του Ιουνίου.
Πριν προλάβουν καλά-καλά να καταμετρηθούν οι ψήφοι και να βγουν τα τελικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου, είχαν ήδη οριστεί οι δύο σημαντικότερες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας για τον δεύτερο γύρο: η μία είναι η αυριανή, οπότε έχει προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου ο Μπαϊρού. Και η δεύτερη η Τετάρτη 2 Μαΐου, οπότε και έχει προγραμματιστεί το «ντιμπέιτ» μεταξύ Σαρκοζί και Σεγκολέν. Οι φήμες θέλουν τον Σαρκοζί πρόθυμο να προσφέρει στον Μπαϊρ
ού πολλά υπουργεία σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του και την Σεγκολέν να κρατά μπροστά του ως δέλεαρ τη θέση του πρωθυπουργού. Το πιθανότερο είναι πως ο ίδιος δεν θα στηρίξει αύριο κανέναν από τους δύο: αν το πράξει, το «κεφάλαιο» που συγκέντρωσε στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας θα εξατμιστεί και δεν το θέλει· αντιθέτως, σκοπεύει να το μετατρέψει τον Ιούνιο σε μια αυτόνομη δύναμη, με σημαντική εκπροσώπηση στη γαλλική Εθνοσυνέλευση- αρκετή ώστε να υποχρεώσει την πλειοψηφία που θα προκύψει από τις κοινοβουλευτικές κάλπες να του συμπεριφέρεται με σεβασμό. Οι δηλώσεις του ωστόσο θα περάσουν από κόσκινο προκειμένου να αποκαλυφθούν τυχόν σημάδια προτίμησης.

Ανοιχτή η μάχη

Για τον Ζεράρ Κουρτουά, τον αρχισυντάκτη της «Μonde», η μάχη για την προεδρία παραμένει, παρά το πλεονέκτημα εκκίνησης του Σαρκοζί, «αρκετά ανοιχτή». Για να νικήσει, λέει, ο Σαρκοζί πρέπει να σπάσει το μέτωπο «αντιΣαρκό» που άρχισε να σχηματίζεται από το βράδυ κιόλας της Κυριακής. Από την πλευρά της, η Σεγκολέν χρειάζεται προκειμένου να νικήσει πέραν του συνόλου της Αριστεράς, που απέσπασε την Κυριακή το 37% των ψήφων, τουλάχιστον τους μισούς ψηφοφόρους του Μπαϊρού «αλλά και ένα μέρος των ακροδεξιών ψηφοφόρων που είναι ενδεχομένως έτοιμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να φράξουν τον δρόμο στον Σαρκοζί. Πρόκειται για ένα στοίχημα εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο».

Οι δημοσκοπήσεις

Έπειτα από υποχρεωτική διήμερη αργία, οι δημοσκόποι άρχισαν πάλι να «χορεύουν» με τα ποσοστά. Σύμφωνα με το ινστιτούτο CSΑ, οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού θα μοιραστούν ως εξής: 45% θα ψηφίσουν Σεγκολέν, 39% θα ψηφίσουν Σαρκοζί και 16% θα απόσχουν. Το Ιfop σκιαγραφεί μια εντελώς διαφορετική εικόνα: το 46% θα ψηφίσουν Σεγκολέν και το 54% Σαρκοζί, ο οποίος θα πάρει και το 83% της ψήφου Λεπέν- το υπόλοιπο 17% θα πάει στην Σεγκολέν, προκειμένου να εκδικηθεί τον Σαρκοζί που έριξε τον Λεπέν στα τάρταρα. Σύμφωνα ωστόσο με την ίδια δημοσκόπηση, η Σεγκολέν δεν μπορεί καν να υπολογίζει στο 100% της ακροαριστερής ψήφου: θα την ψηφίσει ένα 78%-95% των ψηφοφόρων της «Αριστεράς της Αριστεράς». Μπροστά σε όλες αυτές τις προσθαφαιρέσεις, ο Σοσιαλιστής Τζακ Λανγκ, ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, θέλησε να υπενθυμίσει το εξής:
«Στη γαλλική πολιτική, δύο και δύο δεν κάνουν ποτέ τέσσερα. Κάνουν ή πέντε ή τρία».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070424&nid=4560246)

οι δημοσκοπήσεις στον 1ο γύρο επιβεβαίωθηκαν...
ο Σαρκοζί πήρε 31,01% ...το μεγαλύτερο ποσοστό κεντροδεξιού υποψήφιου προέδρου..
η Σεγκολέν 25,64%
 ο Μπαϊρού 18,54% δεν κατάφερε να σπάσει το παραδοσιακό δίπολο
και ο Ζαν Μαρί Λεπέν 10,63%

στο δέυτερο γύρο μπαίνει με μεγάλο προβάδισμα ο Σαρκό...αλλά τίποτα ακόμη δεν έχει λήξει...
τελευταία δημοσκόπηση 51-49 υπέρ του Σαρκό..

και κάτι ενθαρρυντικό ότι η συμμετοχη έφθασε σε ποσοστά ρεκόρ που είχε να δει η γαλλική δημοκρατία απο το 1965 ..έφθασε το 85%...

LΕ ΜOΝDΕ Του Jean-Μarie Colombani

Ήταν μια διπλή νίκη: νίκη της δημοκρατίας επί του εαυτού της· και εναντίον των άκρων της. Η ιστορία θα θυμάται αυτήν την ηλιόλουστη ημέρα του Απρίλη, τις μεγάλες ουρές των ψηφοφόρων, όλοι υπομονετικοί, όλοι κινητοποιημένοι. Έπειτα από τόσα χρόνια καχυποψίας, πολλαπλών εναλλαγών, ανόδου των άκρων, έχουμε αυτή τη φορά, στο τέλος μιας μπερδεμένης αλλά συναρπαστικής εκστρατείας, αυτήν την πρωτοφανή συμμετοχή, αυτό το δημοκρατικό παλιρροϊκό κύμα και αυτήν την πρόκριση της Σεγκολέν Ρουαγιάλ και του Νικολά Σαρκοζί, ώστε να διασφαλιστεί πως ο δεύτερος γύρος θα προσφέρει πράγματι μια καθαρή επιλογή. Για να σβηστεί, θα ΄λεγε κανείς, η 21η Απριλίου του 2002· για να μη μπορεί κανείς να πει πως το μέλλον κτίζεται εν αγνοία μας.

Η Σεγκολέν υπόσχεται να επαναφέρει την αισιοδοξία. Ο Σαρκοζί να παράσχει σε όλους τα μέσα που χρειάζονται για να πετύχουν. Τις επόμενες 15 ημέρες, οι δύο υποψήφιοι θα προσπαθήσουν να πείσουν πως η οδός που εκπροσωπούν είναι η καλύτερη. Για να το κάνουν, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το κέντρο. Στην πραγματικότητα, και οι δύο προκρίθηκαν εις βάρος των άκρων: η Σεγκολέν ωφελήθηκε του φαντάσματος του 2002 και σφυροκόπησε την ακροαριστερά και τους Πράσινους· ο Σαρκοζί κέρδισε το στοίχημά του, που ήταν να απορροφήσει ένα μέρος της ψήφου Λεπέν και να οδηγήσει τον τελευταίο σε ένα επίπεδο όπου παύει πλέον να βαρύνει- ακόμα μια νίκη της Κυριακής. Συνέπεια αυτού του κινήματος είναι μια επιστροφή προς το κέντρο, που γίνεται το βασικό διακύβευμα του δεύτερου γύρου. Το παράδοξο αυτής της εκστρατείας: για να μπορέσει η συζήτηση να λάβει χώρα στο κέντρο, χρειάστηκε το κέντρο αυτό να μην είναι παρών στον δεύτερο γύρο.

Ο Σαρκοζί πρέπει τώρα να κάνει να ξεχαστούν οι δεξιές ακρότητές του και να κοιτάξει προς τον παραδοσιακό του κεντρώο σύμμαχο. Απέναντι στο «οτιδήποτε εκτός του Σαρκοζί», διαθέτει μερικές εφεδρείες. Η λύση της εξίσωσης είναι πιο δύσκολη για την Σεγκολέν. Προκειμένου να κερδίσει, πρέπει να ανακτήσει το μεταρρυθμιστικό εκλογικό σώμα που μετακινήθηκε προς το κέντρο· και να πείσει τις λαϊκές τάξεις που μοιάζουν στην πλειοψηφία τους στραμμένες Δεξιά. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητά της να κινητοποιήσει. Προς το παρόν πάντως, δεν έχει δώσει κανένα σημάδι ανοίγματος προς το κέντρο· και δεν μοιάζει να έχει πειστεί ακόμα πως, όταν θέλει κανείς να κυβερνήσει, πρέπει να αποδεικνύεται ικανός να περιβάλλεται από τους καλύτερους. Όλοι γνωρίζουν, από αυτή την άποψη, ποιος θα έπρεπε να είναι, σε μια εκστρατεία που παίζεται πάνω στην ανάγκη για μεταρρύθμιση, ο ρόλος και η θέση ενός Ντομινίκ Στρος-Καν.


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=20070424&nid=4560273)

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Αποφασιστική μάχη για τη νίκη στις προεδρικές εκλογές δίνουν ο Νικολά Σαρκοζί και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ενώ ο κεντρώος ηγέτης Φρανσουά Μπαϊρού κρατάει το κλειδί του δευτέρου γύρου, αφού στον πρώτο γύρο ο Σαρκοζί πήρε ποσοστό 31,18%, η Ρουαγιάλ 24,87% και ο Μπαϊρού 18,57%.

Ο Λε Πεν συρρικνώθηκε στο 10,44%, ο τροτσκιστής Ολιβιέ Μπεζανσενό πήρε 4,08%, ενώ οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν ξεπερνούν το 2,5%. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, θα κριθεί από τη μεταφορά των ψήφων του Μπαϊρού.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Σαρκοζί (31,18% στον α' γύρο) να προηγείται με 51%-54% έναντι της Ρουαγιάλ 49%-45%. Οι υποψήφιοι της αριστεράς τοποθετήθηκαν υπέρ της Ρουαγιάλ (24,87% στον α' γύρο), ενώ ο δεξιός εθνικιστής Ντε Βιλιέ υπέρ του Σαρκοζί. Οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού έχουν μοιραστεί στα τρία: δεξιά, αριστερά, αποχή.

Οι δύο μονομάχοι, που είχαν επικεντρώσει τις βολές τους στον Μπαϊρού, εξαπέλυσαν τώρα επιχείρηση γοητείας του. Η Ρουαγιάλ με συμμαχία και συμμετοχή κεντρώων σε σοσιαλιστική κυβέρνηση και συναντήθηκε με τον Ντελόρ και τον Στρος Καν, για τους οποίους ο Μπαϊρού είχε εκδηλώσει την προτίμησή του.

Ο Σαρκοζί κάλεσε τους κεντρώους βουλευτές να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του αν θέλουν να έχουν την τοπική υποστήριξη των δεξιών ώστε να διατηρήσουν την έδρα τους στις βουλευτικές εκλογές.

Ο Μπαϊρού απέφυγε να έχει άμεση επικοινωνία και με τους δύο. Αποφασισμένος να επωφεληθεί του ρεύματος που δημιούργησε και στις βουλευτικές εκλογές (10 και 17 Ιουνίου), ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει το «Δημοκρατικό Κόμμα» που θα εκπροσωπηθεί σε όλες τις περιφέρειες.

Αφησε ανοιχτό το θέμα των μελλοντικών συμμαχιών και δήλωσε ότι δεν θα κατευθύνει τους ψηφοφόρους του, λέγοντας ότι «είναι συνειδητοί πολίτες που αποφασίζουν ελεύθερα» και δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ακόμα ποιον θα ψηφίσει.

Σκληρός με Σαρκοζί

Ασκησε πάντως σκληρή κριτική στον Σαρκοζί, τονίζοντας ότι «θα επιδεινώσει τα προβλήματα δημοκρατίας με συγκεντρωτισμό εξουσιών και θα ευρύνει την κοινωνική ρωγμή». Δήλωσε ότι η Ρουαγιάλ είναι πιο ανοιχτή στα κοινωνικά προβλήματα αλλά με το πρόγραμμά της, που βασίζεται στην κρατική παρέμβαση, «θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε αύξηση του δημόσιου ελλείμματος».

Η απόπειρα προσέγγισης σοσιαλιστών και κεντρώων, υπό την ευλογία του Πρόντι, του Κον Μπεντίτ και των υποστηρικτών μιας «σοσιαλδημοκρατικής πλειοψηφίας», προκάλεσε αντιδράσεις.

Ορισμένοι σοσιαλιστές κρίνουν ότι πρόκειται για «μαγειρέματα και παζάρια» που οδηγούν σε ολίσθημα. Ο τροτσκιστής Αλέν Κριβίν προειδοποίησε τη Ρουαγιάλ ότι ενδέχεται να έχει απώλειες αριστερών ψηφοφόρων.

Οι αναλυτές πιστεύουν ότι για το Σοσιαλιστικό Κόμμα και για τον Μπαϊρού, οι ισορροπίες είναι λεπτές και το αποτέλεσμα αβέβαιο. Η διαμόρφωση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής θα εξαρτηθεί από το αν οι Γάλλοι είναι ώριμοι να ανταποκριθούν σ'αυτό το στοίχημα.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

Jose Bove, ο γαλάτης σου λαέ..
(http://www.leplacide.com/document/jose-bove-501-364.jpg)

Αν λάβουμε πάντως υπόψη ότι οι ψηφοφόροι του Ζαν Μαρί Λεπέν θα στηρίξουν Νικολά Σαρκοζί και αυτοί του Μπαιρού είναι μοιρασμένοι, μάλλον ο Νικόλας παίρνει την προεδρία και η Τουρκία στραβομουτσουνιάζει.... 

Ο Sarkozy, κατα τη γνώμη μου, είναι ο μόνος σημαντικός Γάλλος πολιτικός που έχει μιλήσει κατά καιρούς για την ανάγκη ριζικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Με πιο ακραιφνείς Γάλλους φιλελευθερους,όπως ο Αlain Madelin να είναι πια πολιτικά περιθωριοποιημένοι, ίσως να είναι η μονη αξιόπιστη λύση για τη Γαλλία..
 Αν μπορεί κάποιος να σπάσει το κρατικίστικο consensus που κυριαρχεί στην γαλλική πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες, και τουλάχιστον να πραγματοποιήσει κάποιες αλλαγές θατσερικού τύπου, αυτός είναι μόνο ο Γάλλος Υπουργός Εσωτερικών..

Και σίγουρα όχι , η εκπρόσωπος του life style σοσιαλισμού, αγαπημένη των Μ.Μ.Ε., Segolen Royal ..

Viva la France !

Ο Σαρκοζί ειναι απο τους πιο σιχαμερούς και αδίστακτους πολιτικούς που είχε η Γαλλία.  Ειναι φιλελεύθερος, ειναι και γκωλικός παναθεμά τον , 2 σε ένα!!  ^puke^ ^puke^




Θατσερισμός στην Γαλλία, ουάου! Αντε να ιδιωτικοποιηθούν παιδεία , υγεία και ασφάλειες γιατι πολύ το τραβήξανε οι Γαλλοι...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατι μερικοί υμνούν τόσο των Θατσερισμό οταν οι ίδιοι οι Αγγλοι δεν τον αναπωλούν και τόσο... Μπορεί καποιος να ισχυριστεί οτι ο μέσος Αγγλος ωφελήθηκε απο την πολιτική της Μαργκαρετ?? Ευτυχως που παραιτήθηκε γιατι θα χε ιδιωτικοποιησει και τα σχολεια...

Ο Σαρκοζί να μην ξεχνάμε είναι θερμός οπαδός του Μπλερισμού...^puke^

Μα Θατσερισμός και Μπλερισμός πάνε μαζί??? Βλεπετε ο Μπλερ ειναι, θεωρητικα, "Εργατικός" (σα να λεμε κατι μεταξυ Κεντρώου και Σοσιαλδημοκρατη)...

Τα γιατί και τα πώς μιας δεξιάς στροφής

Μια προσπάθεια αποτίμησης των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών

Αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις δε διαψεύστηκαν. Οι κάλπες του α' γύρου των προεδρικών εκλογών δεν έκρυβαν καμία έκπληξη, για όσους τουλάχιστον παρακολουθούν στοιχειωδώς τις εξελίξεις στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η εντυπωσιακά μεγάλη συμμετοχή, για τα γαλλικά χρονικά και με δεδομένη τη μη υποχρεωτική ψήφο, επιβεβαίωσε απλώς αυτό που όλοι διαπίστωναν την τελευταία 5ετία: Τα προβλήματα, οικονομικά και κοινωνικά, είναι τεράστια και οι πολίτες αναζητούν εναγωνίως λύσεις. Αναμφιβόλως, το ρόλο του έπαιξε και το ότι στις προηγούμενες εκλογές η μεγάλη αποχή εκτιμήθηκε ότι συνέβαλε καθοριστικά στην πρόκριση του ακροδεξιού Λε Πεν στο β' γύρο, εξέλιξη που είχε προκαλέσει σοκ σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης.

Η νωπή αυτή ανάμνηση, ισχυρίζονται πολλοί αναλυτές, ενίσχυσε περαιτέρω και το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε πολλάκις από την υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, περί «χρήσιμης ψήφου». Στην αξιοποίηση του συγκεκριμένου επιχειρήματος, βέβαια, μερίδα ευθύνης φέρουν και οι ηγεσίες των ίδιων των «αριστερών» κομμάτων, που, σε αντίθεση με άλλες φορές, φέτος εξαρχής καλλιέργησαν την εντύπωση ότι «στόχος είναι να συλλεγούν ψήφοι που στο β' γύρο θα διοχετευτούν στον όποιο αντίπαλο του Σαρκοζί» (πλην του Λε Πεν). Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά «έσπρωξαν» ψηφοφόρους κατευθείαν στις αγκάλες της Ρουαγιάλ ή ακόμη και του Φρανσουά Μπαϊρού, αφού ουδέποτε διέψευσαν ότι αυτός ήταν ο απώτερος στόχος όλης της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Ο υποτιθέμενος «τρίτος πόλος» και «ρυθμιστής»

Στην παρούσα φάση, μεταξύ των δύο εκλογικών γύρων, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων (UDF) Φρανσουά Μπαϊρού αναδεικνύεται σε μέγα ρυθμιστή. 'Η μάλλον για την ακρίβεια, οι ψήφοι που συγκέντρωσε είναι το «μήλον της Εριδος». Ο Μπαϊρού, αν και δεν κατάφερε να εμβολίσει τη Ρουαγιάλ από το β' γύρο, πέτυχε, όπως υπογραμμίζουν αναλυτές, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: εμφανίστηκε ως «τρίτος πόλος», παρά το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα σημεία της πολιτικής του ατζέντας δε διαφέρουν από των δύο «μονομάχων» ως προς την κατεύθυνση (υπέρ του «Ευρωσυντάγματος», υπέρ των φοροελαφρύνσεων στις επιχειρήσεις για να ενισχυθεί η απασχόληση, υπέρ των μέτρων λιτότητας για να ικανοποιηθούν οι δείκτες και οι απαιτήσεις που θέτουν οι Βρυξέλλες).

Ο Μπαϊρού, όμως, άρθρωσε έναν, έστω και επιφανειακά, διαφορετικό λόγο μην επικεντρώνοντας σε απειλές και σε φοβικούς χαρακτηρισμούς κατά των αντιπάλων του. Και πήρε ψήφο, όπως φαίνεται από ορισμένες πρώτες έρευνες (της εταιρείας «Ipsos»), ιδιαίτερα από τους νέους και κυρίως αυτούς από τα υποβαθμισμένα προάστια, προπαγανδίζοντας ότι προτίθεται να αντιμετωπίσει «δημιουργικά και θετικά» τα καυτά ζητήματα της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, της εργασιακής ανασφάλειας και της κοινωνικής αβεβαιότητας, χωρίς κατασταλτικά μέτρα και ποινές, χωρίς «διαχωριστικές γραμμές» και ας είναι μέρος του συστήματος.

Απέναντι στη δήθεν αντιπαράθεση μιας συγκεχυμένης και γενικόλογης «Δεξιάς και Αριστεράς», ο Μπαϊρού πρόταξε μια εξίσου επικίνδυνη, για τα λαϊκά συμφέροντα, ψευδαίσθηση «γεφύρωσης του χάσματος», η οποία μην έχοντας πειστικό αντίλογο εξ αριστερών, φαίνεται ότι κέρδισε τις εντυπώσεις. Οι περίπου 7 εκατομμύρια ψηφοφόροι του Μπαϊρού είναι, σήμερα, το μεγάλο «στοίχημα» για τους δύο διεκδικητές του Ηλυσίων Πεδίων.

Οπως όλα δείχνουν, όμως, δε θα είναι εύκολη λεία. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές καταβολές και εντελώς διαφορετικά κίνητρα. Η σταθερή εκλογική βάση των Φιλελευθέρων αναμένεται να στηρίξει τον Σαρκοζί, καθώς παραδοσιακά το UDF συνεργάζεται κυβερνητικά με τους γκολικούς (RPR και την τωρινή του μετεξέλιξη σε UMP).

Μάλιστα, ήδη, ορισμένοι βουλευτές των Φιλελευθέρων φέρονταν να έχουν επαφές με το επιτελείο του Σαρκοζί σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν και μελλοντικά αξιώματα μετά τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιούνη, ως αντάλλαγμα για την τωρινή τους στήριξη. Από την άλλη, βέβαια, ο προεκλογικός λόγος του Μπαϊρού, ο οποίος ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση ως προς τη διατύπωση και το ύφος, με τον «προκλητικό και ακραίο» Σαρκοζί, προσέλκυσε και ανθρώπους που τον ψήφισαν ακριβώς για να μην εκλεγεί ο πρώην υπουργός Εσωτερικών. Τέλος, ένα μεγάλο κομμάτι των ψήφων του «τρίτου πόλου», με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα επιλέξει την αποχή από το β' γύρο, απορρίπτοντας και τους 2 μονομάχους.

Πρώτες καταγραφές του εκλογικού σώματος

Κάνοντας μια πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης του εκλογικού σώματος και των μετακινήσεών του μέσα από «κάλπες» που στήθηκαν έξω από τα εκλογικά τμήματα την ημέρα των εκλογών, η εταιρεία δημοσκοπήσεων και ερευνών «Ipsos» (μία από τις μεγαλύτερες στη Γαλλία) δίνει μια πρώτη, πιθανώς εύθραυστη, πλην ενδιαφέρουσα εικόνα. Οπως φαίνεται, καταρχάς, η προσπάθεια της Σεγκολέν Ρουαγιάλ να προσελκύσει γυναίκες ψηφοφόρους, αξιοποιώντας μόνο το φύλο της, δεν έφερε αποτελέσματα. Ενδεικτικό είναι ότι οι Σαρκοζί και Μπαϊρού κέρδισαν περισσότερες γυναικείες ψήφους, αποδεικνύοντας απλώς ότι αυτού του είδους τα επιχειρήματα από μόνα τους, όταν δε συνοδεύονται από σαφή πολιτικό λόγο, δεν έχουν αντίκρισμα.

Η διακύμανση του ποσοστού του Γαλλικού ΚΚ στις βουλευτικές εκλογές από το 1978 - 2002, είναι ενδεικτική, χωρίς να είναι ο μοναδικός δείκτης της εξέλιξής του
Οσον αφορά στο ζήτημα της ηλικίας, έχει ενδιαφέρον ότι, όπως φαίνεται, ο Σαρκοζί «άγγιξε» τους άνω των 60 και κυρίως τους άνω των 70 χρόνων ψηφοφόρους, πολύ περισσότερο από ό,τι οι προκάτοχοί του στο γκολικό κόμμα, το οποίο παραδοσιακά έπαιρνε ψήφους από τις μεγάλες «πιο συντηρητικές» ηλικίες. Εξίσου ενδιαφέρον, όμως, είναι το ότι τον Σαρκοζί προτίμησαν και νέοι, σε ποσοστά υψηλότερα από ό,τι τους γκολιστές προκατόχους του, έστω και αν τη μερίδα του λέοντος της ψήφου της νεολαίας συγκέντρωσε ο Μπαϊρού και στη συνέχεια η Ρουαγιάλ. Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι ο Νικολά Σαρκοζί κατάφερε κάτι αρκετά δύσκολο: να έχει σημαντική απήχηση σε όλες τις ηλικιακές ομάδες.

Τέλος, τη σημασία τους έχουν και τα στοιχεία που προκύπτουν από τη χαρτογράφηση των ψήφων που έλαβε ο Λε Πεν. Το 2002 είχε προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι, με βάση μετέπειτα έρευνες (Στεφάν Ροζέ: «Από την κομμουνιστική ηγεμονία στην εργατική τάξη, στην ψήφο των εργατών στο Εθνικό Μέτωπο, από το κοινωνικό ζήτημα στο ζήτημα της δημοκρατίας» - Φιλοσοφικό Φόρουμ «Espaces Marx»), 3 στους 10 Γάλλους εργάτες ψήφισαν ακροδεξιά. Σήμερα, από τις πρώτες απόπειρες χαρτογράφησης, φαίνεται ότι η εργατική ψήφος, σε γενικές γραμμές, διαχύθηκε και στους 4 πρωτοπορούντες υποψηφίους: Σαρκοζί, Ρουαγιάλ, Λε Πεν, Μπαϊρού, με τον τέταρτο, μάλιστα, να συγκεντρώνει το 16%, και την πλειοψηφία όσων εργατικών ψήφων είχε λάβει ο Λε Πεν το 2002 να περνούν στον Νικολά Σαρκοζί.

Την ίδια ώρα, μέσα στο γενικότερο καταποντισμό της «Αριστεράς», ξεχωρίζει το χαμηλότερο, σχεδόν από το 1920, ποσοστό του Γαλλικού ΚΚ, το οποίο, επίσης με βάση τις πρώτες χαρτογραφήσεις, φαίνεται να χάνει ψήφους που διαχύθηκαν κυρίως προς τον Μπαϊρού και τη Ρουαγιάλ. Ακόμη και στα παραδοσιακά του «προπύργια», όπως είναι τα προάστια του Παρισιού, όπου παλαιότερα ονομάζονταν και «κόκκινη ζώνη», και τις αντίστοιχες περιοχές της Μασσαλίας και της Λιλ, η πτώση ήταν δραματική.

Αναντιστοιχία με τους κοινωνικούς αγώνες

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τα αποτελέσματα του α' γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία είναι πολλά. Καταρχάς, κοινή διαπίστωση όλων είναι ότι παρατηρείται μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των πολλαπλών κοινωνικών αγώνων (μαζικές απεργίες, ογκώδεις διαδηλώσεις για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, «Οχι» στο «Ευρωσύνταγμα») που εκτυλίχτηκαν στη χώρα την περασμένη 5ετία με ξεκάθαρα αιτήματα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, των επιλογών των Βρυξελλών, της περαιτέρω λιτότητας και περικοπής του κράτους πρόνοιας, με την ψήφο των Γάλλων στην κάλπη. Κοινή, επίσης, διαπίστωση είναι ότι καταγράφεται μια μετακίνηση της πολιτικής σκηνής και του πολιτικού λόγου όλο και πιο δεξιά.

Ουδείς μπορεί να παραβλέψει το διαγκωνισμό των δύο κύριων μονομάχων (Ρουαγιάλ - Σαρκοζί) για το πόση καταστολή χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η βία στα γκέτο και η νεανική παραβατικότητα, για το πόσα μέτρα λιτότητας είναι αναγκαία για να «ενισχυθούν οι οικονομικοί δείκτες της χώρας», για το ποιες περικοπές είναι απαραίτητες στο κοινωνικό κράτος, για τον τρόπο «ενθάρρυνσης» των εργοδοτών να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Θα πρέπει να είναι σαφές ότι μόλις πριν από μία δεκαετία περίπου, ακόμη και ένας γκολικός υποψήφιος δε θα τολμούσε ποτέ να ξεστομίσει προτάσεις και να χρησιμοποιήσει ύφος ανάλογο με αυτό του Νικολά Σαρκοζί όταν μιλούσε για «αποβράσματα» ή για ίδρυση «υπουργείου Μετανάστευσης», ούτε φυσικά ένας υποψήφιος των Σοσιαλιστών θα τολμούσε να ταχθεί υπέρ της «εκμάθησης πειθαρχίας στους νεαρούς παραβάτες του νόμου μέσα σε στρατιωτικού τύπου ιδρύματα». Πόσω μάλλον, δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πριν από μερικά χρόνια, το Σοσιαλιστικό Κόμμα να ψηφίζει την εφαρμογή ενός νόμου «για κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στα προάστια, κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2005.

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι γιατί συνέβη αυτό. Μία πρώτη, και πιθανότατα ούτε αρκετή αλλά ούτε και μοναδική, ερμηνεία σχετίζεται με τις θέσεις που έχει υιοθετήσει η «Αριστερά» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, και ιδιαίτερα το, πάλαι ποτέ, ισχυρότερο κόμμα της, το Γαλλικό ΚΚ. Και φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για τις θέσεις που υπερασπίστηκε η Εθνική του Γραμματέας, Μαρί Ζορζ Μπιφέ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Το νήμα ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί πολλά χρόνια νωρίτερα, και ίσως πολύ πριν την πρώτη του κυβερνητική συγκατοίκηση με τους Σοσιαλιστές, επί Μιτεράν, τη δεκαετία του '80. Αν και οι συνθήκες και οι συσχετισμοί τότε δεν ήταν ακριβώς όμοιοι με τους σημερινούς, εντούτοις απαιτείται μελέτη και διερεύνηση σχετικά με την ίδια τη στρατηγική και τακτική του ΓΚΚ, έτσι όπως αυτή εξελίχτηκε από τη δεκαετία ακόμα του '70.

Π.χ. το 1973, ενόψει των βουλευτικών εκλογών, το Γαλλικό ΚΚ υπογράφει με τους Σοσιαλιστές ένα «Κοινό Πρόγραμμα». Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει ότι η αντίδραση των ψηφοφόρων του ΚΚ δεν είναι ιδιαίτερα θετική, καθώς το ποσοστό του μειώνεται στο 21,5% ενώ των Σοσιαλιστών ανεβαίνει στο 19%.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όταν πλέον ο Μιτεράν είναι Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το «Κοινό Πρόγραμμα» δεν επανατίθεται ως βάση συνεργασίας, παρά το αίτημα του ΚΚ. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα επιρρίπτει την ευθύνη της εκλογικής ήττας της «Αριστεράς» το 1978 στο ΚΚ, οπότε και για πρώτη φορά οι Σοσιαλιστές συγκεντρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό.

Στις προεδρικές του 1981, το ΚΚ κατέρχεται με υποψήφιό του τον ΓΓ Ζορζ Μαρσέ, που κατηγορεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα για «δεξιά στροφή». Συγκεντρώνει 15% έναντι 25% που συγκεντρώνει ο Μιτεράν. Στο δεύτερο γύρο, το ΚΚ στηρίζει τον Μιτεράν που εκλέγεται Πρόεδρος. Το ΚΚ συνεργάζεται στην κυβέρνηση υπό τον Μιτεράν. Και μπορεί οι υπουργοί του να παραιτήθηκαν το 1984 διαφωνώντας με την οικονομική πολιτική, όμως, η πρώτη ρωγμή στη σχέση του κόμματος με το εκλογικό σώμα και κυρίως με τη γαλλική εργατική τάξη είναι γεγονός. Και αποτυπώνεται στις προεδρικές του 1988, όπου κατεβαίνει διασπασμένο με 2 υποψηφίους οι οποίοι παίρνουν αντίστοιχα 6,7% και 2,1%(συνολικά 8,8%), δηλαδή έχουμε μια παραπέρα πτώση του ποσοστού του.

Μεταξύ 1988 - 1993, το ΚΚ στηρίζει κοινοβουλευτικά τη σοσιαλιστική κυβέρνηση ανάλογα με τα θέματα που προκύπτουν. Οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οδηγούν σε ραγδαίες εξελίξεις. Ο Ρομπέρ Υ διαδέχεται τον Ζορζ Μαρσέ στη θέση του ΓΓ το 1994 και κηρύσσει επισήμως τη «μετάλλαξη» του κόμματος. Σταδιακά διαλύονται οι οργανώσεις βάσης, εγκαταλείπεται μετά τον όρο της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και ο Λενινισμός ως πυλώνας της ιδεολογίας του και προωθείται «μια ρεαλιστική άποψη για τη διαχείριση της εξουσίας και την άσκηση πολιτικής». Η συγκυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές (1997 - 2002) απλώς επιστεγάζει την οριστικοποίηση της «μετάλλαξης», αλλά και της αποξένωσης του κόμματος από την εργατική τάξη, η οποία αποτυπώνεται στα διαρκώς φθίνοντα εκλογικά του αποτελέσματα (4,8% στις βουλευτικές του 2002).

Σταδιακή συνειδησιακή «μετάλλαξη»

Εκτοτε, και παρά το γεγονός ότι το Γαλλικό ΚΚ πρωτοστάτησε στην εκστρατεία για την απόρριψη του «Ευρωσυντάγματος» και κατά της οδηγίας Μπολκεστάιν, παρά το ότι οι βουλευτές του δε συγκατένευσαν στην κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» στα γκέτο και οι δυνάμεις στα συνδικάτα, έστω και καθυστερημένα, συμμετείχαν ενεργά σε απεργίες και διαδηλώσεις, το πολιτικό του πρόγραμμα, όπως τουλάχιστον αποτυπώθηκε στην προεκλογική εκστρατεία της Μπιφέ, δεν άλλαξε διόλου κατεύθυνση. Στρέφεται εξολοκλήρου προς σοσιαλδημοκρατικές λύσεις και γενικόλογες προτάσεις, ενώ επισταμένα αποφεύγει στις αναλύσεις του να θέσει ζήτημα καπιταλιστικού συστήματος, ιμπεριαλιστικών πολέμων κ.ά.

Επί του πρακτέου, όπως υπογραμμίζουν και αναλυτές, η στάση αυτή οδήγησε στο να μην κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά και εκλογικά το ρεύμα «αναζωογόνησης» που δημιουργήθηκε από τη δραστηριότητά του αυτή. Παράλληλα, η έλλειψη κάθε είδους οργανωμένης παρέμβασης σε επίπεδο κομματικής οργάνωσης βάσης φάνηκε περισσότερο από ποτέ κατά τη διάρκεια των ταραχών στα γκέτο, όπου παλαιότερα το Γαλλικό ΚΚ είχε σημαντική και σταθερή παρέμβαση.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο, όπως εκτιμά στη βάση των αποτελεσμάτων της έρευνάς του ο Στεφάν Ροζέ, οι πολιτικές επιλογές του ΚΚ από τη δεκαετία του '80 και μετά, προκαλούν, καταρχάς, σύγχυση στην εργατική τάξη που παρασύρεται στην ψευδαίσθηση της «ρεαλιστικής πιθανότητας» εξουσίας διά των Σοσιαλιστών, για να βρεθεί, στη συνέχεια, εντελώς εγκαταλελειμμένη πολιτικά. Το αποτέλεσμα, υποστηρίζει ο Ροζέ, είναι σταδιακά να επέλθει και συνειδησιακή «μετάλλαξη», κατά την οποία ο μέσος Γάλλος εργαζόμενος χάνει την αίσθηση της ένταξής του σε ένα συλλογικό υποκείμενο, όπως είναι η εργατική τάξη.

Χάνει την πεποίθηση ότι μπορεί, πολιτικά, να παρέμβει στις εξελίξεις και νιώθει απλώς με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο να προσπαθεί να υπερασπιστεί κεκτημένα. Χάνει τη γενικότερη ταξική του κουλτούρα και αμύνεται πλέον ακολουθώντας ολοένα και πιο αντιδραστικές απόψεις (στροφή προς τα δεξιά ακόμη και μέχρι το Εθνικό Μέτωπο), αντιλαμβανόμενος ότι μόνο έτσι μπορεί να περισώσει κάτι, αφού αυτές οι απόψεις εμφανίζονται να είναι οι μόνες που υπερασπίζονται τη θέση «του Γάλλου εργαζόμενου». Απέναντι όμως όχι στο κεφάλαιο, αλλά απέναντι στον ξένο εργάτη ή το μετανάστη.

Σαφώς, αυτή η ερμηνεία χρειάζεται περισσότερη μελέτη και εμβάθυνση. Είναι όμως γεγονός ότι στις κάλπες της προηγούμενης Κυριακής, η πλειοψηφία των Γάλλων εργαζομένων έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια πολιτική διαχείρισης του συστήματος, που κινείται από τη Δεξιά ως την άκρα Δεξιά, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα, όπως υπογραμμιζόταν και μετά τον α' γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002, ότι όλοι όσοι ψήφισαν Σαρκοζί, Μπαϊρού ή Ρουαγιάλ (και τότε Λε Πεν) συναινούν με την ουσία των προτάσεών τους.

Και αυτό φάνηκε μέσα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της περασμένης πενταετίας και τα αιτήματα που έθεσαν. Ομως η έλλειψη σαφούς πόλου ρήξης και ανατροπής, οδηγεί στο να μην μπορεί να εκφραστεί αυτή η κοινωνική αντίδραση και με πολιτικούς όρους.

Της Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ
από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

O Μπλαιρ και ο προκάτοχός του Μέιτζορ έχουν χτίσει πάνω στη Θάτσερ που έβαλε την οικονομία back on track. Με μερικές διορθωτικές κινήσεις δεν μπορούμε να πούμε ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά.

Ο ΗΓΕΤΗΣ της γαλλικής ακρας δεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν,που στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών συγκέντρωσε ποσοστό 10,44%,κάλεσε σήμερα τους ψηφοφόρους του να μην ψηφίσουν ούτε τον Νικολά Σαρκοζί ούτε την Σεκγολέν Ρουαγιάλ και να «απέχουν μαζικά"από τον δεύτερο γύρο της Κυριακής.

«Δεν πρέπει να αναλάβουμε καμία ευθύνη στην εκλογή"στον δεύτερο γύρο της Κυριακής»,τόνισε ο Λεπέν σε ομιλία του προς τους οπαδούς του στο Παρίσι και τους κάλεσε να απέχουν μαζικά και να επιφυλαχθούν για τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου προκειμένου να πάρουν μία «νόμιμη ρεβάνς».

www.kathimerini.gr (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_135019_01/05/2007_189179) με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πάνω στο λεγόμενο Μπλαιρισμό - Τρίτο Δρόμο

O μπλαιρισμός βλάπτει τη δημόσια εκπαίδευση... (http://stefosis.blogspot.com/2007/05/o.html)

Ενώ σήμερα δημοσιεύονται στο διεθνή Τύπο χιλιάδες αναλύσεις με αφορμή τη χθεσινή ήττα του "New Labour Party" στις τοπικές εκλογές και ενόψει της προαναγγελθείσας αποχώρησης του επί δεκαετίας πρωθυπουργού της Βρετανίας, Tony Blair, ένα άρθρο στην έγκυρη "The Times" καταδεικνύει πλήρως τα "κρυφά" αποτελέσματα της πολιτικής του "μπλαιρισμού".

Σύμφωνα, λοιπόν, με την αρθρογράφο Alexandra Blair (η συνωνυμία με τον πρωθυπουργό προφανώς τυχαία), 40.000 Βρετανοί μαθητές περισσότεροι σε σύγκριση με μια δεκαετία πριν στρέφονται πλέον στην ιδιωτική βασική και μέση εκπαίδευση και, πλέον, ένας στους επτά μαθητές στο Λονδίνο φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο! Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια τα δίδακτρα για ιδιωτική εκπαίδευση έχουν υπερδιπλασιαστεί, στοιχίζοντας στους γονείς έως και £25.000 ετησίως (περίπου €37.000).

Κατά τη γνώμη μου, με βάση αυτά τα στοιχεία δύο πρόδηλα συμπεράσματα εξάγονται: κατά τη διάρκεια της δεκαετίας το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα απαξιώθηκε και ταυτόχρονα οι κοινωνικές ανισότητες αυξήθηκαν. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η ρητορική του Tony Blair ήταν επικεντρωμένη στα θέματα της παιδείας και ότι ο ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης ήταν σχετικά υψηλός και η ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.

Κι επειδή ο μπλαιρισμός αποτελεί για πολλούς (ανεξαρτήτως τυπικών ιδεολογικών τοποθετήσεων) ελκυστικότατο παράδειγμα, ας ληφθούν υπ' όψιν τα πραγματικά κοινωνικά αποτελέσματά του και όχι η ρητορική του...

Πηγή:Sociothoughts (http://stefosis.blogspot.com/), blog του κοινωνιολόγου Δημήτρη Στέφωση

edit|| Δεν είναι μόνο ο Σαρκοζύ οπαδός του Μπλαιρισμού στη Γαλλία. Και οι "σοσιαλιστές" σιγά σιγά οδηγούνται προς τις απόψεις του. Ειδικά, σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία η Ρουαγιάλ, δεν τον απαρνήθηκε.

ναι αυτό αληθεύει...συντηρικοποιπυνται και οι σοσιαλιστές...στη Γαλλία..και ο λόγος της Ρουαγιάλ ήταν εξαιρετικά συντηριτικό ειδικά με τη Μασσαλιώτιδα...αήδίασα...

http://www.royalcoupdeboule.com/

 ;D ;D

monon etsi h sego

Ο ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ θα γίνει ο 8ος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά την καθαρή νίκη του επί της Σεγκολέν Ρουαγιάλ * Πρώτες διαμάχες στους σοσιαλιστές


ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Ο υποψήφιος της Δεξιάς, Νικολά Σαρκοζί, θα διαδεχθεί τον Ζακ Σιράκ στα Ηλύσια Πεδία, μετά την ευρεία νίκη του με 53,1%, έναντι 46,9% για τη σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Με υψηλό ποσοστό συμμετοχής (84%-85%), οι Γάλλοι ψηφοφόροι τού χάρισαν μια καθαρή νίκη, η οποία του επιτρέπει να εφαρμόσει απερίσπαστα το πρόγραμμά του για μια «ήπια ρήξη» με το παρελθόν του Σιρακισμού και να εκπληρώσει το όνειρο μιας ζωής, να γίνει ο 8ος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Η μαζική κινητοποίηση δείχνει το εξαιρετικό ενδιαφέρον, την πολιτικοποίηση και το πάθος που δημιούργησε μια μακρά προεκλογική εκστρατεία, η οποία σημαδεύτηκε το τελευταίο δεκαπενθήμερο από διπολισμό και σκληρή αντιπαράθεση Αριστεράς και Δεξιάς, με τη μονομαχία δύο ισχυρών προσωπικοτήτων: του Σαρκοζί, που ενσαρκώνει μια νέα γενιά στη Δεξιά, και της σοσιαλίστριας Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώτης γυναίκας που διεκδίκησε την προεδρία.

«Βολές» κατά Σεγκό

Ηδη ξεκίνησαν οι εσωτερικές διαμάχες στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, με ιστορικά στελέχη, όπως ο Ντομινίκ Στρος-Καν και ο Λοράν Φαμπιούς, να αμφισβητούν τις επιλογές της Ρουαγιάλ και του «συντρόφου» της και γενικού γραμματέα του κόμματος, Φρανσουά Ολάντ, και να δηλώνουν ότι το Σ.Κ. πρέπει να κινηθεί προς τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου με συλλογική ηγεσία.

Ο Νικολά Σαρκοζί απευθύνθηκε προς όλους τους Γάλλους, καλώντας σε ενότητα πέρα από ιδεολογικές διαφορές. Η Ρουαγιάλ κάλεσε όσους την ψήφισαν σε μια νέα εκστρατεία, τονίζοντας ότι το κίνημα που ενσάρκωσε δεν θα σταματήσει εδώ και ότι θα εκπληρώσει τις ευθύνες της με τη συνέχιση της πολιτικής της δράσης.

Οι αναλυτές εκτιμούν ότι οι εκλογές αυτές σημαδεύουν μια αλλαγή του πολιτικού τοπίου και γυρίζουν σελίδα στην παλιά πολιτική φρουρά. Ο Νικολά Σαρκοζί, η Σεγκολέν Ρουγιάλ, ο Φρανουσά Μπαϊρού, ο Ολιβιέ Μπεζανσονό, ενσαρκώνουν μια νέα γενιά πολιτικών, έναν νέο τρόπο έκφρασης και νέες ιδέες.

Οι ψήφοι του Μπαϊρού

Οι φετινές εκλογές έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι παραμέρισαν προς το παρόν την τάση της ψήφου διαμαρτυρίας και μομφής και εκφράστηκαν από τον πρώτο γύρο καθαρά υπέρ μιας επιλογής. Επιλογή ανάμεσα σε δύο προτάσεις κοινωνίας και σε δύο αντίστοιχα προγράμματα. Ενώ η κεντρώα προοπτική του Μπαϊρού δημιούργησε ρεύμα, αλλά δεν κατάφερε να οδηγήσει σε ψήφο «προσχώρησης». Τελικά, στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων υπερίσχυσε ο πραγματισμός με την επιλογή του Σαρκοζί, που ενσαρκώνει τον εκσυγχρονισμό στη Δεξιά και την «ήπια ρήξη» με το παρελθόν της.

Ενα άλλο συμπέρασμα των αναλυτών είναι ότι οι Γάλλοι, με την επιλογή του Λεπέν στον πρώτο γύρο του 2002, έδειξαν τη δυσφορία τους για το πολιτικό κατεστημένο και την ανάγκη για αλλαγή. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δημιούργησε ρεύμα, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να τους εκπροσωπήσει. Αλλά η προεκλογική εκστρατεία της σημαδεύτηκε από ασάφειες και ανάμεσα στους δύο γύρους, αντί να παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις, προτίμησε να επιτεθεί κατά του Σαρκοζί, δηλώνοντας ότι είναι «επικίνδυνος». Οι Γάλλοι δεν το αποδέχτηκαν αυτό.

Οι αναλύσεις της μεταφοράς ψήφων από τον πρώτο στο δεύτερο γύρο δείχνουν ότι ο Σαρκοζί συγκέντρωσε ψηφοφόρους από ευρύ πεδίο. Οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού ψήφισαν στο δεύτερο γύρο 40% υπέρ του Σαρκοζί και 40% υπέρ της Ρουαγιάλ, ενώ 20% εκφράστηκαν με λευκά ή άκυρα ψηφοδέλτια. Οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι, παρ' όλο που ο Λεπέν είχε κάνει έκκληση για μαζική αποχή, προτίμησαν να ψηφίσουν κατά πλειοψηφία τον Σαρκοζί με ποσοστό 66%, τη Ρουαγιάλ με 15% και 19% εκφράστηκαν με λευκή ψήφο ή άκυρα ψηφοδέλτια.

Στο 3,7% λευκά-άκυρα

Το ποσοστό των ψηφοφόρων που δεν θέλησαν να ψηφίσουν ούτε τον Σαρκοζί ούτε τη Ρουαγιάλ, αλλά ωστόσο προσήλθαν στις κάλπες για να εκφραστούν με λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο ήταν 3,7%, δηλαδή 1.600.000 ψηφοφόροι.

Οι οπαδοί του Σαρκοζί υποδέχτηκαν τη νίκη του με πανηγυρισμούς στην πλατεία Κονκόρντ και έξω από το Κοινοβούλιο. Οι οπαδοί της Ρουαγιάλ είχαν κατακλύσει το δρόμο έξω από την έδρα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και εξέφρασαν την απογοήτευσή τους, αλλά και τη θέλησή τους να ξεκινήσουν νέους αγώνες για νίκη στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, στις 10 και 17 Ιουνίου.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ενα ενδιαφέρον αρθρο πανω στο αποτεέλεσμα των γαλλικών εκλόγων απο την προηγούμενη Ελευθεροτυπία.


Τους ένωσε το «όχι», τους χώρισαν οι κάλπες. Η δεξιά κυβερνά, η αριστερά γκρινιάζει

Οι αυταπάτες της «άλλης» αριστεράς

Του FREDERIC LEBARON *

Αν και η νίκη της Ενωσης για τη Λαϊκή Πλειοψηφία (UMP), του Νικολά Σαρκοζί, στις βουλευτικές εκλογές της 10ης και 17ης Ιουνίου 2007, δεν ήταν τόσο συντριπτική όσο αναμενόταν, επιτρέπει στον ηγέτη της να θέσει σε εφαρμογή το πρόγραμμά του. Οσο για τις οργανώσεις που βρίσκονται αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, βγαίνουν από τις εκλογές τουλάχιστον το ίδιο εξασθενημένες μ' αυτό.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ

Εξαιρετικά μειοψηφικές, σε διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ τους, και έχοντας συχνά ως μόνο κοινό πρόγραμμα έναν ασαφή κατάλογο αρνήσεων, υπόσχονται, ωστόσο, να συμβάλουν στην αναγκαία «επανίδρυση» της αριστεράς.

Ενθαρρυμένες από το «όχι» στο δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη (ΕΣΣ) της 29ης Μαΐου 2005 και, στη συνέχεια, από την επιτυχία των κοινωνικών κινητοποιήσεων ενάντια στη Σύμβαση Πρώτης Εργασίας (CPE), τον Απρίλιο του 2006, οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) [Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΚΚΓ), τροτσκιστική άκρα αριστερά, εναλλακτική αριστερά και κίνημα για μια εναλλακτική, αντινεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση] υπέστησαν, στις προεδρικές εκλογές της 22ης Απριλίου του 2007, μια ήττα που δεν μπορεί να ερμηνευθεί μονάχα με το φαινόμενο της επικράτησης της λογικής της «χρήσιμης ψήφου», έστω και αν αυτό λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό.

Οι πέντε υποψήφιοι που μπορούμε να εντάξουμε σε αυτή την ανομοιογενή κατηγορία (Μαρί-Ζορζ Μπιφέ, Αρλέτ Λαγκιγιέ, Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ζοζέ Μποβέ και Ζεράρ Σιβαρντί) συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών 3.300.000 ψήφους (λίγο λιγότερο από το 9%), πολύ λιγότερες από τις 4.000.000 ψήφους (οι οποίες όμως τότε αντιστοιχούσαν στο 13,8%) που είχαν λάβει το 2002 οι Αρλέτ Λαγκιγιέ, Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ρομπέρ Ι και Ντανιέλ Γκλικστεΐν. Στον δε πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών, στις 10 Ιουνίου του 2007, η αδυναμία του χώρου επιβεβαιώθηκε, με 4,29% για το ΚΚΓ και 3,41% για το σύνολο της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Τα αποτελέσματα θα πρέπει να εξετασθούν σε βάθος χρόνου και σε σχέση με τις εκάστοτε συνθήκες. Στις προεδρικές εκλογές του 1988, οι υποψήφιοι που βρίσκονταν αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος συγκέντρωσαν το 11% των ψήφων, ενώ το 1995 το 14%. Βέβαια, το ποσοστό της συμμετοχής ήταν τότε αισθητά χαμηλότερο, πράγμα που αφήνει να εννοηθεί ότι τον Απρίλιο του 2007 δεν επωφελήθηκαν από την εντονότερη εκλογική κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν.

Ομως, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, εάν δεν συνυπολογίσουμε τους Πράσινους, οι δυνάμεις που προέρχονται από τα κομμουνιστικά κόμματα, τα εναλλακτικά κινήματα και τη ριζοσπαστική αριστερά συγκεντρώνουν το 6% στις σημαντικότερες εκλογικές αναμετρήσεις(1). Μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελεί το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο βρίσκεται αριστερότερα της σοσιαλδημοκρατίας και υπήρξε πρωτεργάτης του «όχι» στο ολλανδικό δημοψήφισμα για την ΕΣΣ. Μάλιστα, στις βουλευτικές εκλογές του 2006, έλαβε το 16,6% των ψήφων, τριπλασιάζοντας σχεδόν το ποσοστό του.

(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=190963)
Μάιος 2005 το ευρωσύνταγμα, Απρίλιος 2006 η πρώτη Σύμβαση Εργασίας. Τα χαμόγελα στην αριστερά από τις κινητοποιήσεις έσβησαν τον Ιούνιο του 2007.

Το δε νέο κόμμα της γερμανικής ριζοσπαστικής αριστεράς, το Die Linke, ελπίζει να επιτύχει παρόμοιες επιδόσεις, επωφελούμενο από τη δυναμική που δημιουργεί η ενοποίηση του ανατολικογερμανικού Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) και της δυτικογερμανικής κριτικής αριστεράς [Wahlaalternative fur Soziale Gerechtigkeit (WASG)].

Στη Γαλλία, η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής και η τάση για απόλυτη κυριαρχία του προέδρου σε όλους τους θεσμούς αποτελούν σημαντικό εμπόδιο για τα κόμματα που είναι λιγότερο επιδεκτικά από τα υπόλοιπα στη μετατροπή τους σε πλειοψηφικά κινήματα με υψηλή πολιτική αναγνωρισιμότητα.

Στο εσωτερικό της «αριστεράς της αριστεράς», το βάρος του πολιτικού μάρκετινγκ δεν εστιάσθηκε στα καθ' εαυτά θεσμικά προβλήματα και οδήγησε ορισμένες οργανώσεις να στραφούν στην αναζήτηση προσωπικοτήτων οι οποίες να μπορούν να αναπτύξουν σχέσεις και να προβληθούν από τα μέσα ενημέρωσης (Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ζοζέ Μποβέ).

Η αποτυχία είναι πιο οδυνηρή, καθώς έρχεται μετά από περίοδο ευφορίας. Η «μάχη του Σιάτλ», η ανυποληψία στην οποία έχει βυθιστεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), η δημοφιλία του κινήματος ενάντια στους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς, η έναρξη του διαλόγου για την υιοθέτηση «παγκόσμιων φόρων», η νέα δυναμική των κοινωνικών κινητοποιήσεων στη Γαλλία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχαν συμβάλει στην άνθηση αισιόδοξων προσδοκιών για την ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η οποία φαινόταν να επιβεβαιώνεται, τόσο εκλογικά, το 2005, όσο και στις διαδηλώσεις του Απριλίου του 2006.

Επίσης, παρά τη στασιμότητα των καταμετρημένων ημερών απεργίας τα τελευταία χρόνια, οι έρευνες που διεξήχθησαν το 1993, το 1998 και το 2004 αποκάλυπταν την επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στα αφεντικά και στους μισθωτούς (2).

Ενα μέτωπο με εσωτερικές αντιθέσεις

Τον Σεπτέμβριο του 2006, η επιτροπή για μια εθνική πρωτοβουλία για την αριστερή αντινεοφιλελεύθερη συσπείρωση και για μια κοινή υποψηφιότητα απηύθυνε την εξής έκκληση: «Διεξήγαμε μαζί την εκστρατεία για το αριστερό "όχι" ενάντια στην ΕΣΣ, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη μιας κοινής δυναμικής των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, η οποία επέτρεψε τη νίκη της 29ης Μαΐου. Αυτή η συσπείρωση, αυτή η νίκη, εκφράζει μια ελπίδα: καλεί για μια πολιτική προοπτική στο ύψος των περιστάσεων». Ολοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε...

Οι ανισότητες, η εργασιακή αβεβαιότητα, η συντριβή της ανθρώπινης ζωής δεν συνεπάγονται αυτόματα την αυξημένη συλλογική συνειδητοποίηση της έκτασης των συγκεκριμένων φαινομένων, ούτε των αιτίων τους. Μάλιστα, σε ορισμένες ιστορικές περιπτώσεις, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο.

Φαινόταν ότι οι «επιτροπές της 29ης Μαΐου» ενσάρκωναν μια ενωτική διαδικασία η οποία είχε αγκαλιαστεί από τη βάση και θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία μιας πολιτικής ταυτότητας για την υπέρβαση ορισμένων παλαιών διαχωριστικών γραμμών που είχαν προκύψει κατά την ιστορία του εργατικού κινήματος -ιδιαίτερα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΚΚΓ και τους τροτσκιστές- ενώ θα ενσωμάτωνε και τα οικολογικά διακυβεύματα που προβάλλει ο χώρος της εναλλακτικής, αντινεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μεθυσμένοι από αυτές τις επιτυχίες, οι οποίες χωρίς αμφιβολία είχαν εν μέρει υπερεκτιμηθεί (3), οι ηγέτες και οι διανοούμενοι της «κριτικής αριστεράς», των οποίων την προσοχή μονοπωλούσε το ενδεχόμενο μιας υποθετικής ενότητας, δεν προέβλεψαν τον θρίαμβο, σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, μιας «ακομπλεξάριστης», πλέον, δεξιάς, η οποία υποστηριζόταν από οικονομικές δυνάμεις και μέσα ενημέρωσης των οποίων η κυριαρχία ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.

Πάντως, πολλές ενδείξεις θα έπρεπε να είχαν σημάνει συναγερμό για τα όρια της συγκρότησης της «αριστεράς της αριστεράς». Για παράδειγμα, το κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, το οποίο δημιουργήθηκε στην καμπή του αιώνα, έχει χάσει μεγάλο μέρος από την πολιτική αποτελεσματικότητά του τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, τη διετία 2005-2006, η οργάνωση Attac βρέθηκε αντιμέτωπη με μια βαθύτατη κρίση στα ηγετικά της κλιμάκια, η οποία απογοήτευσε τα μέλη της, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μειωθεί στο ήμισυ. Ελλείψει, δε, κοινής στρατηγικής, το κίνημα των κοινωνικών φόρουμ έχασε γρήγορα την ορμητικότητά του.

Επιπλέον, η «ενωτική δυναμική των Επιτροπών» δεν κατόρθωσε να εξαλείψει τις ανταγωνιστικές λογικές των διάφορων οργανώσεων. Μάλιστα, από το 2006, είχε μάλλον ως αποτέλεσμα να τις οδηγήσει σε παροξυσμό: η Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (LCR) και το ΚΚΓ είχαν μετατρέψει αυτό το ζήτημα σε πεδίο αντιπαράθεσης. Ο Εργατικός Αγώνας (LO), ο οποίος ανέκαθεν αντιμετώπιζε επικριτικά τις «μικροαστικές» στρατηγικές της τροτσκιστικής ανταγωνίστριας οργάνωσης, δεν συμμετείχε ποτέ σε αυτή τη δυναμική, από την οποία η LCR αποστασιοποιήθηκε στα μέσα του προηγούμενου χρόνου.

Αν και οι σχέσεις του ΚΚΓ και της LCR δεν έχουν φτάσει στην ανοιχτή σύγκρουση, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά τεταμένες. Παρά την παρακμή του, το ΚΚΓ εξακολουθεί να διαθέτει σημαντικό αριθμό μελών (στις αρχές του 2003 υποστήριζε ότι έφταναν τα 300.000), επαγγελματικά στελέχη, περιουσιακά στοιχεία και, κυρίως, αιρετούς, οι οποίοι συχνά έχουν εκλεγεί σε συνεργασία με το ΣΚ. Από την πλευρά της, η LCR διαθέτει πολύ λιγότερα μέλη (περίπου 3.000), αλλά νεαρότερα. Επιπλέον, χάρη στον δημοφιλή Μπεζανσενό, εκμεταλλεύεται ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο και χρόνο προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει πολύ καλύτερα σε μια προεδρική εκλογή απ' ό,τι στις βουλευτικές εκλογές.

Το 2006, η LCR, η οποία αντιμετώπιζε τον ανταγωνισμό της LO για την κυριαρχία στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποφάσισε να κάνει αισθητή τη διαφοροποίησή της από το ΚΚΓ, το οποίο κατηγορείτο για συμβιβασμό με τους Σοσιαλιστές. Η διαμάχη ανάμεσα στα δύο κόμματα εκφράστηκε στις συζητήσεις που είχαν στα μέλη των Ενωτικών Επιτροπών για το ενδεχόμενο της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της αριστεράς στην οποία θα κυριαρχούσαν οι «σοσιαλφιλελεύθεροι» του ΣΚ. Αν και το ΚΚΓ έδωσε για μια περίοδο την εντύπωση ότι η στάση του ήταν περισσότερο «ενωτική» από εκείνη της LCR, μόλις η τελευταία αποχώρησε από τις Επιτροπές, η απόπειρά του να επιβάλει τη γενική γραμματέα του κόμματος Μπιφέ ως ενιαία υποψήφια της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης σήμανε και το τέλος των ελπίδων για υπέρβαση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις οργανώσεις.

Τότε, στο κλίμα διαίρεσης προστέθηκε και η υποψηφιότητα του Μποβέ, την οποία προωθούσαν η ηγεσία του κινήματος για μια εναλλακτική, αντινεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέλη κινήσεων και συλλόγων που δραστηριοποιούνται στις υποβαθμισμένες συνοικίες, οι Εναλλακτικοί και ορισμένες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος(4).


(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=190965)
Ο επικοινωνιακός Τροτσκιστής Ολιβιέ Μπεζανσνό μπορεί να πλειοψήφισε στο χώρο της αριστεράς, αλλά και οι πέντε υποψήφιοι δεν ξεπέρασαν το 9% στις τελευταίες γαλλικές εκλογές.

Η LCR έδειχνε να έχει πληγεί λιγότερο από τη διάσπαση του χώρου στις προεδρικές εκλογές. Ομως, στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, η διατήρηση, σε μεγάλο βαθμό, των δυνάμεων του ΚΚΓ (18 βουλευτές του κόμματος και συνεργαζόμενοι, έναντι 22 προηγουμένως) και η στασιμότητα της άκρας αριστεράς σε ένα μετριότατο επίπεδο -το άθροισμα των ψήφων όλων των κομμάτων της ανερχόταν στο 3,41% επιβεβαίωσε την υπόθεση ότι η διαίρεση έβλαψε το σύνολο των κομμάτων που βρίσκονται αριστερότερα του ΣΚ.

Ποιος κέρδισε τελικά από το «όχι»;

Αντίθετα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το δεξιό UMP κατόρθωσαν να επωφεληθούν σημαντικά από την κοινωνική δυσαρέσκεια, η οποία είχε αποκρυσταλλωθεί με το «όχι» στο ευρωσύνταγμα (5). Το πρώτο, προβάλλοντας το φόβητρο του Σαρκοζί, μετατράπηκε στον κυριότερο πόλο των κινητοποιήσεων ενός τμήματος της αριστεράς, ενώ το δεύτερο κεφαλαιοποίησε ορισμένες μορφές της απόρριψης της Ευρώπης και την επιθυμία για «επιστροφή της πολιτικής βούλησης». Επιπλέον, διάφορες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν μετά τις εκλογές, αφήνουν να διαφανεί ότι ο Σαρκοζί, του οποίου τα εκλογικά ατού ταιριάζουν με την κοινωνιολογία της δεξιάς ψήφου, κατόρθωσε στο δεύτερο γύρο να προσελκύσει την ψήφο ατόμων από τα λαϊκά στρώματα τα οποία δεν διαθέτουν πτυχία, και τα οποία η αριστερά θεωρούσε «ιδιοκτησία» της (6).

Από την άλλη πλευρά, η χρησιμοποίηση από την «αριστερά της αριστεράς» των επιθέτων «αντινεοφιλελεύθερος» και «αντικαπιταλιστικός» ως μοναδικών στοιχείων της ταυτότητάς της, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αδυναμίας της να προβάλλει τις ιδέες της. Αποκαλύπτει επίσης την ανικανότητά της να καταρτίσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, το οποίο θα μπορούσε να αγγίξει τη μερίδα του πληθυσμού που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τον πολιτικό και τον συνδικαλιστικό κόσμο, ούτε και με τα ιδεολογικά διακυβεύματα. Τουλάχιστον, στον όρο «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση», ο οποίος είναι περισσότερο θετικός, περιλαμβάνονται αρκετά ουσιώδη ζητήματα: από τη ριζοσπαστική οικολογία, η οποία προβάλλει την «αποανάπτυξη» (το δραστικό περιορισμό του ρυθμού της οικονομικής μεγέθυνσης) και τη ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής μας για να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που απειλούν τα οικοσυστήματα του πλανήτη, έως τις πιο κλασικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, οι οποίες είναι συνήθως μισθολογικής φύσης ή επικεντρωμένες στην υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας και των δημόσιου χαρακτήρα τομέων. Πάντως, είτε πρόκειται για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, την ενεργειακή πολιτική, τη Δημοκρατία, τον κοινοτισμό, αλλά και για τη δομή των οργανώσεων ή την αναφορά στον κομμουνισμό, οι εσωτερικές διαφορές εξακολουθούν να είναι σημαντικές. Και θα είναι δύσκολο να ξεπεραστούν εάν δεν υπάρξει σημαντική πολιτική προσπάθεια.

Εξάλλου, οι οργανώσεις του χώρου απευθύνονται σε διαφοροποιημένα κοινωνικά ακροατήρια. Οι πρώτες έρευνες έδειξαν ότι, σε μια συγκυρία γενικευμένης ύφεσης, η εκλογική πελατεία της LO και της LCR συγκεντρώνεται κυρίως στα πολύ λαϊκά στρώματα, του ΚΚΓ είναι μεγαλύτερης ηλικίας αλλά κατανέμεται πιο ομοιόμορφα στον κοινωνικό χώρο -ωστόσο είναι συγκεντρωμένη στα ιστορικά του προπύργια που απειλούνται- του Μποβέ είναι μάλλον διαταξική, ενώ η μεγαλύτερη δημοφιλία της Βουανέ (Πράσινοι) εντοπίζεται στα στελέχη επιχειρήσεων (7). Συνεπώς, η σύγκλιση αυτών των (μικρών) πολιτικών δυνάμεων δεν είναι διόλου αυτονόητη... Πάντως, οι επιδόσεις της «κριτικής αριστεράς» είναι υψηλότερες στους εργάτες και στους άνεργους (8 ).

Για την αριστερά της αριστεράς, η διεύρυνση της λαϊκής βάσης καθίσταται ακόμα πιο αναγκαία από το γεγονός ότι ο Σαρκοζί και η δεξιά δείχνουν να έχουν κερδίσει τη μάχη της «πολιτισμικής ηγεμονίας», ακόμα και στο εσωτερικό των κοινωνικών ομάδων. Η προοπτική της ατομικής επιτυχίας, ακόμα και εις βάρος των «λιγότερο άξιων», κινητοποιεί τους ψηφοφόρους περισσότερο από την επίκληση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αναφοράς στις κοινωνικές και τις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης. Η υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας δυσφημείται και εξομοιώνεται με «φρένο» στις αναγκαίες «προσαρμογές».

Ο πολιτισμικός ορίζοντας των λαϊκών στρωμάτων απομακρύνεται από τις προοπτικές της προόδου που δημιουργεί η συλλογική δράση και αναδιπλώνεται στις αξίες της καπιταλιστικής ηθικής: ατομική εργασία, μείωση της φορολογίας στα εισοδήματα και στη μεγάλη περιουσία, αμοιβή ανάλογα με την απόδοση, απόκτηση ιδιοκτησίας, μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων με γονικές παροχές...

Η δεξιά, η οποία βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη συγκεκριμένη οικονομική κουλτούρα, στην εξάπλωση της οποίας συνέβαλε σημαντικά, φαίνεται να έχει ελεύθερα τα χέρια για να συνδυάσει τον κοινωνικό κυνισμό, την απόρριψη του φτωχού ξένου, και γενικότερα όσων βρίσκονται στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κοινωνικής κλίμακας, την έκκληση για την αποκατάσταση της εξουσίας των αρχών, την προώθηση της μαζικής κουλτούρας και την επικράτηση μονάχα της χρησιμοθηρικής αντίληψης για τη γνώση. Μπορεί επίσης να επιχειρήσει να ξηλώσει τις κοινωνικές κατακτήσεις του 1945, οι οποίες έχουν ήδη δεχθεί σημαντικά πλήγματα, και ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, το οποίο έχει ήδη εξασθενίσει σημαντικά. Βέβαια, σε αυτή την εξασθένιση έχουν συμβάλει και οι πολιτικές που εφάρμοσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Ομως, η απότομη εφαρμογή του νέου κύκλου της «νεοφιλελεύθερης επανάστασης» θα μπορούσε επίσης να επιταχύνει και την ανασύνθεση των δυνάμεων της αμφισβήτησης και της αντίστασης. Θα γίνει άραγε δυνατή η αυτοϋπέρβαση των μικρών οργανώσεων και η δημιουργία ενός λαϊκού, ενωτικού και δημοκρατικού κινήματος κάτω από την ασφυκτική πίεση των κοινωνικών προβλημάτων;



1. Για παράδειγμα, το Αριστερό Κόμμα της Σουηδίας (πρώην κομμουνιστικό) έφθασε μέχρι το 12% στις βουλευτικές εκλογές του 1998, για να πέσει, στη συνέχεια, στο 5,85%, το 2006.

2. Alexandre Garlier Elise Tenret, «Des conflits du travail plus nombreux et plus diversifies», «Premieres syntheses», no 8-1, διεύθυνση της έρευνας, μελετών και στατιστικών (Dares) του υπουργείου Εργασίας, Παρίσι, Δεκέμβριος 2006-Φεβρουάριος 2007.

3. Ακόμα και η ηγεσία της LO, η οποία σπάνια καταλαμβάνεται από ενθουσιασμό, φανταζόταν, στα τέλη του 2006, ένα ποσοστό της τάξης του 10% για τους δύο υποψήφιους της άκρας αριστεράς, Λαγκιγιέ και Μπεζανσενό. Βλέπε «Lutte de classe», Παρίσι, Δεκέμβριος 2006-Ιανουάριος 2007.

4. Σε τελική ανάλυση, κατά ειρωνεία της τύχης, η ενωτική διαδικασία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που ο Μπουρντιέ περιέγραφε ως μια τάση για διαρκή παρθενογένεση των μικρών οργανώσεων «σεκταριστικού» τύπου... Βλέπε Pierre Bourdieu, «La representation politique. Elements pour une theorie du champ politique», «Actes de la recherche en sciences sociales», no 186; 36-37, Παρίσι, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2006, 1981, σελ 23-24.

5. Τόσο ο Σαρκοζί όσο και η Ρουαγιάλ αμφισβήτησαν τη μακροοικονομική πολιτική και ιδιαίτερα τη νομισματική πολιτική και την πολιτική ισοτιμιών που προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

6. Αυτή η ψήφος είναι έντονα πλειοψηφική στους ελεύθερους επαγγελματίες, στα άτομα άνω των 65 ετών, στους πιστούς καθολικούς και στην ύπαιθρο.

7. Σε αυτό το σημείο, στηριζόμαστε κυρίως στις εργασίες που πραγματοποίησε το Πανεπιστημιακό Κέντρο για τη Δημόσια Δράση και την Πολιτική, την Επιστημολογία και τις Κοινωνικές Επιστήμες (Curapp) του Πανεπιστημίου της Πικαρδίας (Αμιένη), υπό τη διεύθυνση του Patrick Lehingue. Τα δεδομένα αφορούν τα καντόνια της Πικαρδίας, για τα οποία μπορεί να υπάρξει συσχέτιση των κοινωνικοοικονομικών χαρακτηριστικών και των εκλογικών αποτελεσμάτων.

8. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρεία CSA-Cisco σε δείγμα 5.009 ψηφοφόρων στις 22 Απριλίου, το σύνολο των 5 υποψηφίων (ΚΚΓ + ριζοσπαστική αριστερά + Μποβέ) επιτυγχάνει ποσοστό 14% στους εργάτες και τους άνεργους. Η έρευνα του Curapp στα καντόνια της Πικαρδίας αναδεικνύει τις ισχυρότερες συσχετίσεις ανάμεσα σε αυτή την ψήφο και την ψήφο των ειδικευμένων εργατών και των πρώην εργατών. Ο συσχετισμός είναι λιγότερο έντονος στην περίπτωση των ανειδίκευτων εργατών. Η ψήφος στον Μποβέ δεν συσχετίζεται με κάποια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.


(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=190966)


* Κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πικαρδίας. Συγγραφέας του «Ordre montaire ou chaos social - La BCE et la revolution nolibrale», Editions du Croquant, Μπελκόμπεν Μποζ, 2006.


LE-MONDE - 05/08/2007 (http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%F3%E1%F1%EA%EF%E6%DF&a=&id=34890904)