THMMY.gr

Ο τίτλος του τόπικ είναι ο τίτλος από ένα βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο που μου φτιάχνει τό κέφι κάθε φορά που το διαβάζω. Θα τα ποστάρω εδώ για κάθε ενδιαφερόμενο.


Η Κυβέρνηση μας διαβεβαιώνει ότι θα κάνει κάτι, για να εξασφαλίσει την αυτονομία των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια ήταν αυτόνομα κατά τον Μεσαιώνα και λειτουργούσαν καλύτερα απ’ότι σήμερα. Τα αμερικάνικα πανεπιστήμια που θεωρούνται τέλεια είναι αυτόνομα. Τα γερμανικά πανεπιστήμια εξαρτώνται από το Λαντ, αλλά μια τοπική αρχή είναι πιο ευέλικτη από μια κεντρική διεύθυνση και για πολλά προβλήματα, όπως η εκλογή καθηγητών, το Λάντ επικυρώνει επίσημα τις αποφάσεις του πανεπιστήμίου. Στην Ιταλία, αν ένας επιστήμονας ανακαλύψει ότι το φλογιστόν δεν υπάρχει, πιθανότητα η μόνη του του δυνατότητα να το πει θα είναι διδάσκοντας Αξιωματική του Φλογιστού, διότι το όνομα, άπαξ και μπει στους καταλόγους του υπουργείου, δεν μπορεί ν’αλλάξει παρά μόνο με επίμονες διαπραγματεύσεις μεταξύ των όλων των ανωτάτων ιδρυμάτων της χώρας, του Ανωτάτου Συμβουλίου, του Υπουργού και κάποιων άλλων οργανισμών, των οποίων αυτή την στιγμή μου διαφεύγουν τα ονόματα .
   Η έρευνα προχωρεί, διότι κάποιος διακρίνει ένα δρόμο που κανείς άλλος μέχρι τότε δεν είχε δει και μερικοί άλλοι, ιδιαίτερα ελαστικοί, αποφασίζουν να του δώσουν δίκιο. Αλλά αν, για να μετακινηθεί μια καρέκλα στο Βιτιπένο, χρειάζεται μια απόφαση της Ρώμης, αφού πρώτα ακουστούν οι απόψεις του Κιβάσο, της Τερόντολα, της Αφράγκολα, του Μοντελέπρε και του Ντετσιμομανού, προφανώς η καρέκλα στην καλύτερη περίπτωση θα μετακινηθεί, όταν κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται πια.
   Οι επί συμβάσει εισηγητές θα πρέπει να είναι μελετητές εκτός πανεπιστημίου με μεγάλη φήμη και μοναδικές ικανότητες. Αλλά μεταξύ της έρευνας του πανεπιστημίου και της έγκρισης του υπουργείου, συνήθως φτάνει και το τέλος του ακαδημαικού έτους, όταν μένουν μόνο μερικές εβδομάδες μαθημάτων (ή εκείνη τη στιγμή το υπουργείο λέει όχι). Προφανώς με αυτό το ενδεχόμενο, δύσκολα μπορεί κανείς να βρεί ένα βραβείο Νόμπελ και βρίσκει μόνο την υποαπασχολούμενη ξαδέρφη του κοσμήτορα.
   Η έρευνα σκοντάφτει και για το λόγο ότι τα γραφειοκρατικά προβλήματα συντελούν, ώστε να χάνεται χρόνος σε γελοία ζητήματα. Είμαι διευθυντής μιας πανεπιστημιακής σχολής και πριν από χρόνια έπρεπε να κάνουμε μια λεπτομερή απογραφή των κινητών αγαθών. Η μοναδική διαθέσιμη υπάλληλος είχε χίλιες δυο άλλες δουλειές. Θα μπορούσαμε να αναθέσουμε την δουλειά σε μια ιδιωτική εταιρία που ζητούσε τριακόσιες χιλιάδες λίρες. Τα χρήματα υπήρχαν αλλά από κονδύλια για απογράψιμο υλικό. Πώς γίνεται να χαρακτηρίσεις μια απογραφή απογράψιμο υλικό;
   Αναγκάστηκα να συγκαλέσω μια επιτροπή καθηγητών της Λογικής που διέκοψαν τις έρευνές τους για τρεις ημέρες. Εντόπισαν στο πρόβλημα κάτι ανάλογο με το παράδοξο του Συνόλου των Κανονικών Συνόλων. Έπειτα αποφάσισαν ότι η πράξη της απογραφής, ως γεγονός, δεν είναι αντικείμενο και δεν μπορεί να απογραφεί, αλλά προηγείται των κατάστιχων της απογραφής, τα οποία, ως αντικείμενα μπορούν να απογραφούν. Ζητήσαμε από την ιδιωτική εταιρία να μην μας κόψει τιμολόγιο για την πράξη της απογραφής αλλά για το αποτέλεσμα και εμείς με την σειρά μας το απογράψαμε. Απέσπασα για αρκετές μέρες σοβαρούς μελετητές από τα ιδιαίτερα καθήκοντά τους, αλλά απέφυγα την φυλακή.
   Πριν από μερικούς μήνες οι κλητήρες ήρθαν να μου πουν ότι μας έλειπε χαρτί υγείας. Είπα ν’αγοράσουν. Η γραμματέας μου είπε ότι μας απέμειναν κονδύλια μόνο για απογράψιμο υλικό και μου επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι το χαρτί υγείας μπορεί μεν να απογραφεί, αλλά για λόγους στους οποίους δεν θέλω να εμβαθύνω, έχει την τάση να αναλώνεται και εφ’όσον αναλωθεί , εξαφανίζεται από την απογραφή. Συγκάλεσα μια επιτροπή βιολόγων, για να τους ρωτήσω πως θα μπορούσε να απογραφεί το χρησιμοποιημένο χαρτί υγείας, και η απάντηση ήταν ότι ναι μεν ήταν δυνατό, αλλά είχε υψηλότατο ανθρώπινο κόστος.
   Συγκάλεσα μια επιτροπή νομομαθών  που μου πρόσφεραν τη λύση. Εγώ παραλαμβάνω το χαρτί υγείας, το απογράφω και για επιστημονικούς λόγους κανονίζω να τοποθετηθεί στις τουαλέτες. Αν το χαρτί εξαφανιστεί καταθέτω μήνυση κατ’αγνώστων για κλοπή απογεγραμμένου υλικού. Δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να καταθέτω μια μήνυση κάθε δυο μέρες και ένας επιθεωρητής της Αστυνομίας έκανε βαρείς υπαινιγμούς για την διαχείρηση ενός ιδρύματος όπου οι άγνωστοι μπορούν να παρεισφρέουν με τόση ευκολία κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Με υποπτεύονται, αλλά είμαι εξασφαλισμένος, δεν μπορούν να με πιάσουν.
   Το κακό είναι ότι, για να βρω την λύση, αναγκάστηκα να απασχολήσω επιφανείς επιστήμονες για μέρες ολόκληρες, απομακρύνοντάς τους από έρευνες χρήσιμες για την χώρα και δαπανώντας το δημόσιο χρήμα, εκπεφρασμένο σε χρόνο του εξειδικευμένου και μη προσωπικού, τηλεφωνήματα και χαρτόσημα. Μα κανείς δεν ενοχοποιείται για κατασπατάληση των χρημάτων του Κράτους, αν όλα γίνουν σύμφωνα με τον νόμο.   

 ;D ;D ;D ;D ;D

Θεός ο Έκο...όπως πάντα...δεν το είχα διαβάσει αυτό. Είναι ξεχωριστό βιβλίο κι αν όχι, πώς ονομάζεται η συλλογή στην οποία βρίσκεται;

Eίναι ξεχωριστό βιβλίο και έχει τον ίδιο τίτλο με το τόπικ.

Και κάνει και 4-5 ευρώ. Στην Πρωτοπορεία, πριν αρκετό καιρό όμως... Αλλά και παραπάνω να το βρείτε τα αξίζει!

Το διαβάζω αυτό  :) :-*
Ε πόσο να κάνει είναι μικρουλάκι  :P

Ρε Fenix μια ερώτηση στα αγγλικά πώς είναι ο τίτλος, ή έστω στα ιταλικά, πρέπει να τον έχει στην αρχή-αρχή.

Ρωτάω γιατί πριν καμμια 5ρια χρόνια μου είχε πέσει στα χέρια μου ένα από τον Έκο στα αγγλικά με τέτοιου στυλ δοκίμια, ότι και να έκανα να το βρω στα ελληνικά μεταφράζοντας τον τίτλο δεν το είχε κανείς και να δεις που είναι αυτό και απλά έχουν κάνει ότι να ναι μετάφραση.

Ο  έκο  γράφει  ίσως  από  τα  πιό  έξυπνα  βιβλία  που  έχω  διαβάει.... και  έχει  απίστευτες  γνώσεις  ο  άνθρωπος  γύρω  σχεδόν  από.... οτιδήποτε!!!!

Το  βιβλίο  αυτό  είναι  όντως  μικρούλι (κι  εγώ  από την  Πρωτοπορία  το  είχα  πάρει)  και  έχει  απίστευτο  χιούμορ... ;)

deleted

@Mihalisk:Δεν βρήκα τίτλο στα αγγλικά ή στα ιταλικά. Στο οπισθόφυλλο γράφει ότι ότι τα κείμενα εμφανίστηκαν στην στήλη "Το Φακελάκι της Αθηνάς", που δημοσιεύτηκαν στο Espresso από το 1986 μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου.

Το ακόλουθο είναι από τα αγαπημένα μου, ιδιαίτερα αυτό με το αεροπλάνο.



Στις μέρες μας μαίνεται η μάχη εναντίον των στερεοτύπων που έχουν εισβάλει στην καθημερινή μας γλώσσα. Ένα από αυτά, ως γνωστόν είναι το «ακριβώς». Όπως ξέρουμε, όλοι απαντούν «ακριβώς», όταν θέλουν να δείξουν ότι συμφωνούν. Η συνήθεια αυτή ενθαρρύνθηκε από τα πρώτα τηλεπαιχνίδια, όπου, για να δείξουν ότι απάντηση ήταν σωστή, μετέφραζαν απευθείας από το αμερικάνικο «that’s right» ή «that’s correct». Επομένως δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικά ανακριβές στο να λέμε «ακριβώς», πέρα από το ότι όποιος το λέει δείχνει ότι έμαθε τα ιταλικά μόνο από την τηλεόραση. Το να λες «ακριβώς» είναι σαν να επιδεικνύεις στο σαλόνι μια εγκυκλοπαίδεια που όλοι ξέρουν ότι δίνεται σαν βραβείο αποκλειστικά στους αγοραστές ενός απορρυπαντικού.
   Για να βοηθήσω αυτούς που θέλουν να απαλλαγούν από το «ακριβώς», παραθέτω έναν κατάλογο ερωτήσεων ή εκφράσεων στις οποίες σήμερα απαντούμε με το «ακριβώς» και βάζω σε παρένθεση την εναλλακτική έκφραση συμφωνίας που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε.
   Ο Ναπολέων πέθανε στις 5 Μαίου 1821(Μπράβο!). Συγνώμη, αυτή είναι η πλατεία Γκαριμπάλντι;(Μάλιστα). Εμπρός, εδώ Μάριο Μπιάνκι, ο κύριος Μάριο Ρόσι;(Εγώ είμαι, λέγετε). Ώστε σας οφείλω άλλες δέκα χιλιάδες;(Ναι, δέκα χιλιάδες). Τί είπατε γιατρέ, AIDS;(Ναι, λυπάμαι πολύ). Τηλεφωνείτε στο Ποιος τον είδε για να μας πείτε ότι συναντήσατε αυτόν που εξαφανίστηκε;(Πώς το μαντέψατε; ). Αστυνομία: εσείς είστε ο κύριος Ρόσι;(Κάρλα, το βαλιτσάκι μου!). Μα δεν φοράς κυλοτάκι!(Επιτέλους το κατάλαβες!). Θέλετε δέκα δισεκατομμύρια λίτρα;(Εμ, βέβαια, πως αλλιώς θα πληρώσω το τηλέφωνο του αυτοκινήτου μου; ) Αν κατάλαβα καλά,  υπέγραψες μια ακάλυπτη επιταγή δέκα δισεκατομμυρίων και έβαλες εμένα για εγγυητή;(Θαυμάζω την ευφυία σου!). Έχουν κλείσει την αίθουσα επιβίβασης; (Βλέπετε εκείνη την κουκίδα στον ουρανό; ). Είπατε ότι είμαι κάθαρμα!(Πέσατε διάνα).
   Εν πάση περιπτώση, θα μου πέιτε, μας συμβουλεύετε να μην λέμε ποτέ ακριβώς. Ακριβώς.

more more more!

Αφού το ζητάει ο turambar...


Πριν από πολλά χρόνια ένας ηθοποιός της τηλεόρασης που δεν έκρυβε την ομοφυλοφυλία του,είπε σ’ένα χαριτωμένο νεαρό τον οποίο ολοφάνερα προσπαθούσε να γοητεύσει: Μα πηγαίνεις με γυναίκες; Δεν ξέρεις ότι θα πάθεις καρκίνο;.Ηφράση ακόμα ακούγεται στους διαδρόμους του Κόρσο Σεμπιόνε, μα ο καιρός για τα αστεία έχει πια περάσει. Διαβάζω ότι ο καθηγητής Ματρέ ανακάλυψε ότι η ετεροφυλοφιλική επαφή προκαλεί καρκίνο. Καιρός ήταν. Θα προσθέσω ότι η ετεροφυλοφιλική επαφή προκαλεί το θάνατο tout court: ακόμα και τα παιδιά το ξέρουν ότι χρησιμεύει για την αναπαραγωγή και όσος περισσότερος κόσμος γεννιέται, τόσος περισσότερος κόσμος πεθαίνει.
   Μ’έναν τρόπο κάθε άλλο παρά δημοκρατικό η ψύχωση του AIDS απειλούσε να περιορίσει τη δραστηριότητα αποκλειστικά των ομοφυλοφίλων. Τώρα θα περιορίσουμε και τις ετεροφυλοφιλικές δραστηριότητες και θα είμαστε και πάλι όλοι ίσοι. Παραήμασταν ξέγνοιαστοι και η επιστροφή στις μαλάξεις μάς προσφέρει μια πιο αυστηρή συναίσθηση των δικαιωμάτων και των καθηκόντων μας.
   Θα ήθελα ωστόσο να υπογραμμίσω ότι το πρόβλημα του AIDS είναι πιο σοβαρό απ’όσο πιστεύουμε και δεν αφορά μόνο στους ομοφυλόφιλους. Δεν θα ήθελα να ενσπείρω τον πανικό, μα επιτρέψτε μου να επισημάνω μερικές ακόμα κατηγορίες υψηλού κινδύνου.

Ελεύθερα επαγγέλματα

Μη συχνάζεται σε πρωτοποριακά θέατρα της Νέας Υόρκης: ως γνωστόν, για λόγους φωνητικής οι αγγλοσάξωνες ηθοποιοί φτύνουν πολύ, αρκεί να τους δείτε προφίλ κόντρα στο φως. Και τα πειραματικά θεατράκια φέρνουν το θεατή σε άμεση επαφή με τα σταγονίδια του ηθοποιού. Αν είστε βουλευτής, αποφύγετε τις σχέσεις με την Μαφία, για να μην είστε υποχρεωμένος να φιλάτε το χέρι του Νονού. Δεν θα σας συμβουλεύαμε ούτε την ένταξη στην Καμόρα εξαιτίας της τελετής του αίματος. Όποιος προσπαθεί να σταδιοδρομήσει πολιτικά μέσω της Εκκλησίας θα πρέπει να αποφύγει τη Μετάληψη που μεταφέρει τα μικρόβια από στόμα σε στόμα μέσω δακτύλων του ιερέα και ας μη μιλήσουμε για τους κινδύνους της κατ’ιδίαν εξομολόγησης.

Απλοί πολίτες και εργάτες

Στην υψηλότερη θέση κινδύνου βρίσκουμε τους ανέργους με τα χαλασμένα δόντια, διότι είναι επικίνδυνη η επαφή με τον οδοντογιατρό που βάζει στο στόμα τους τα χέρια του που άγγιξαν άλλα στόματα. Η κολύμβηση σε θάλασσα μολυσμένη από πετρελαιοφόρο αυξάνει τους κινδύνους μόλυνσης, διότι το ελαιώδες μετάλλευμα μεταφέρει σταγονίδια σιέλου άλλων ανθρώπων που λίγο νωρίτερα το κατάπιαν και το έφτυσαν. Όποιος καπνίζει περισσότερα από ογδόντα Γκολουάζ τη μέρα αγγίζει με τα δάχτυλά του, που έχουν αγγίξει και άλλα πράγματα, την άκρη του τσιγάρου και έτσι τα μικρόβια μπαίνουν στις αναπνευστικές οδούς. Αποφύγετε να ενταγθείτε στο Ταμείο Ανεργίας, διότι θα περνάτε όλη τη μέρα τρώγοντας τα νύχια σας. Προσέξτε να μην σας απαγάγουν σαρδηνοί βοσκοί ή τρομοκράτες: οι απαγωγείς χρησιμοποιούν συνήθως την ίδια κουκούλα σε όλες τους τις απαγωγές. Μην ταξιδεύετε με τρένο στη διαδρομή Φλωρεντία-Μπολόνια, διότι η έκρηξη σκορπίζει με μεγάλη ταχύτητα τα οργανικά υπολείμματα και σ’αυτές τις στιγμές της σύγχυσης είναι δύσκολο να προστατευτεί κανείς. Αποφύγετε να βρίσκεστε σε περιοχές που πλήττονται από πυρηνικές κεφαλές: μπροστά στο θέαμα του ατομικού μανιταριού ο άνθρωπος έχει την τάση να φέρνει τα χέρια στο στόμα (χωρίς να τα έχει πλύνει!) μουρμουρίζοντας «Θεέ μου!».
   Επί πλέον, υψηλό ποσοστό κινδύνου διατρέχουν οι ετοιμοθάνατοι που φιλούν το σταυρό, οι καταδικασμένοι σε θάνατο(διότι η λάμα της γκιλοτίνας δεν έχει αποστειρωθεί πριν από την χρήση), τα παιδιά των ορφανοτροφείων και των βρεφοκομείων που η κακιά καλόγρια τα υποχρεώνει να γλείψουν το πάτωμα αφού πρώτα τους έχουν δέσει το ένα πόδι στην κούνια.

Τρίτος Κόσμος

Η απειλή είναι τεράστια για τους Ινδιάνους: το πέρασμα του καλουμέτ από στόμα σε στόμα προκάλεσε, ως γνωστόν, την εξαφάνιση του ινδιάνικου γένους. Οι Μεσανατολίτες και οι Αφγανοί διατρέχουν κινδύνους από το γλείψιμο της καμήλας, αρκεί να δούμε το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας στο Ιράν και στο Ιράκ. Οι αντιφρονούντες κινδυνεύουν πολύ, όταν οι βασανιστές τους εξαγριώνονται και τους φτύνουν κατάμουτρα. Οι Καμποτζιανοί και οι κάτοικοι των λιβανέζικων στρατοπέδων θα πρέπει ν’αποφεύγουν τα λουτρά αίματος, όπως συστήνουν εννιά γιατροί στους δέκα (ο δεκάτος, ο πιο ανεκτικός, είναι ο δόκτωρ Μένγκελε).
   Οι νέγροι της Νοτίου Αφρικής είναι εκτεθειμένοι σε μολύνσεις, όταν οι λευκοί τους κοιτάζουν περιφρονητικά και στραβώνουν το στόμα τους που είναι γεμάτο σάλια. Οι πολιτικοί κρατούμενοι κάθε φυλής πρέπει να καταβάλλουν φροντίδες, για να αποφεύγουν τα ντιρέκτ των αστυνομικών πανω στα δόντια, μια και σίγουρα έχουν αγγίξει τα ούλα άλλων ανακρινομένων(Δικό μου:Οι φοιτητές στις διαδηλώσεις   θα πρέπει να αποκρούουν το ανάποδο μέρος του γκλόπ με άλλα μέρη του σώματός τους και όχι με το κρανίο, καθώς το τελευταίο έχει την κακή συνήθεια να ανοίγει και έτσι το αίμα τους θα ανακατεύεται με το αίμα του προηγούμενου βρωμύλου, άπλυτου νέου). Οι πλυθησμοί που μαστίζονται από λιμούς πρέπει να αποφεύγουν να ξεροκαταπίνουν συχνά, προκειμένου να απαλύνουν τις δαγκωνιές της πείνας, διότι το σάλιο έρχεται σ’επαφή με τα μιάσματα του περιβάλλοντος και προσβάλλει την πεπτική οδό.
   Οι αρχές και ο Τύπος θα πρέπει να ασχοληθούν με τέτοιου είδους καμπάνιες υγιεινής αντί να σκανδαλοθηρούν σε άλλα προβλήματα, η λύση των οποίων μπορεί λογικότατα να αναβληθεί επ’αόριστον.   

^hello^ ^hello^

Έλεος, κάθισα και του το έγραψα (και το έστειλα :P) το βράδυ Fenix  ;D ;D

^kissy^

 ;D :P :-* :-*

Διαβάζοντας τις εφημερίδες, δύο είναι τα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας: η εισβολή των κομπιούτερ και η ανησυχητική προέλαση του Τρίτου Κόσμου. Έιναι αλήθεια και εγώ μπορώ να το επιβεβαιώσω.
   Πρίν από μερικές μέρες έκανα ένα σύντομο ταξίδι: μια μέρα στη Στοκχόλμη και τρεις στο Λονδίνο. Στη Στοκχόλμη βρήκα την ευκαιρία να αγοράσω έναν τεράστιο καπνιστό σολομό σε εξευτελιστική τιμή. Ήταν προσεχτικά τυλιγμένος σε πλαστικό, μα μου είπαν ότι, αν πρόκειται να ταξιδέψω, ήταν προτιμότερο να τον φυλάξω σ’ένα δροσερό μέρος. Εύκολο να το πει κανείς.
   Ευτυχώς στο Λονδίνο ο εκδότης μου, μου είχε κλείσει σ’ένα πολυτελές ξενοδοχείο ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με ψυγείο-μπάρ.Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε μια πρεσβεία του Πεκίνου στη διάρκεια της εξέγερσης των μπόξερς.
   Οικογένειες είχαν στρατοπεδεύσει στο σαλόνι, ταξιδιώτες τυλιγμένοι με κουβέρτες κοιμούνταν πάνω στις βαλίτσες τους...Ρωτάω τους υπαλλήλους, όλοι Ινδοί εκτός από κανά-δυο Μαλαισίους. Μου λένε ότι ακριβώς την προηγούμενη μέρα το μεγάλο εκείνο ξενοδοχείο είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό σύστημα υπολογιστών που, από μια βλάβη στη ρύθμισή του, είχε πάψει να λειτουργεί εδώ και δυο ώρες. Κανείς δεν ήξερε ποιο δωμάτιο ήταν ελεύθερο και ποιο όχι. Έπρεπε να περιμένουμε.
   Πρός το βραδάκι το κομπιούτερ επιδιορθώθηκε και μπόρεσα να πάω στο δωμάτιο μου. Ανησυχώντας για τον σολομό μου, τον έβγαλα από τη βαλίτσα και άνοιξα το ψυγείο.
   Συνήθως τα ψυγεία των περισσότερων ξενοδοχείων έχουν δυο μπίρες, δυο μπουκάλια μεταλλικό νερό, μερικά μικρά μπουκαλάκια με ποτά, μερικούς φρουτοχυμούς και δυο πακετάκια με φιστίκια. Αυτό στο ξενοδοχείο μου ήταν τεράστιο και είχε καμιά πενηνταριά μπουκαλάκια ουίσκι, τζιν, Ντραμπουί, Κουρβουαζιέ, Γκραν Μαρνιέ, Καλβαντός, οχτώ μπουκαλάκια Περιέ, δύο Βιτελουάζ, δυο Εβιάν, τρία μεσαίου μεγέθους μπουκάλια σαμπάνια, διάφορα κουτάκια Στάουτ, Πέιλ Έιλ, ολλανδέζικες και γερμανικές μπίρες, ιταλικά και γαλλικά λευκά κρασιά, φιστίκια, κρακεράκια, αμύγδαλα, σοκολατάκια  και Άλκα Σέλτζερ. Δεν είχε χώρο για το σολομό. Άνοιξα δυο μεγάλα συρτάρια και μετέφερα όλο το περιεχόμενο του ψυγείου, βόλεψα τον σολομό στα δροσερά και ησύχασα. Όταν την επόμενη μέρα ξαναγύρισα στο ξενοδοχείο μου στις τέσσερις, ο σολομός βρισκόταν στο τραπέζι και το ψυγείο ήταν και πάλι ξέχειλο με όλα εκείνα τα πολύτιμα προιόντα. Άνοιξα τα συρτάρια και είδα πως ότι είχα κρύψει εκεί την προηγούμενη μέρα βρισκόταν ακόμη στη θέση του.Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και είπα να ειδοποιήσουν το προσωπικό του ορόφου ότι, αν έβρισκαν το ψυγείο άδειο, δεν ήταν επειδή τα είχα πιει όλα αλλά εξαιτίας του σολομού. Μου απάντησαν ότι έπρεπε να τροφοδοτήσουν το κεντρικό κομπιούτερ μ’αυτή την πληροφορία, διότι, μεταξύ άλλων, το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού δε μιλούσε αγγλικά και δεν μπορούσε να υπακούσει σε προφορικές εντολές μα μόνο σε εντολές Basic.
   Άνοιξα άλλα δυο συρτάρια και αφού μετέφερα το καινούριο περιεχόμενο του ψυγείου, έβαλα πάλι μέσα το σολομό μου. Την επόμενη μέρα στις τέσσερις ο σολομός ήταν στο τραπέζι και ανέδιδε μια ύποπτη μυρωδιά.
   Το ψυγείο ήταν ξέχειλο από μπουκάλια και μπουκαλάκια και τα τέσσερα συρτάρια θύμιζαν αποθήκες κακόφημων κέντρων την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν και μου είπαν ότι είχε ξαναεμφανιστεί κάποια βλάβη στο κομπιούτερ. Χτύπησα το κουδούνι και προσπάθησα να εξηγήσω την κατάσταση σ’έναν τύπο που είχε τα μαλλιά του κότσο χαμηλά στο σβέρκο: μα μιλούσε μια διάλεκτο που, όπως μου εξήγησε αργότερα ένας συνάδελφος ανθρωπολόγος, μιλιόταν μόνο στο Κεφιριστάν την εποχή που ο Μέγας Αλέξανδρος χούφτωνε τη Ρωξάνη.
   Την επόμενη μέρα κατέβηκα να πληρώσω το λογαριασμό. Ήταν αστρονομικός. Απ’όσο φαινόταν, μέσα σε δυόμισι μέρες είχα καταναλώσει αρκετά δεκάλιτρα Βεβ Κλικό, δέκα λίτρα από διάφορα ουίσκι, μεταξύ των οποίων και ορισμένα σπανιότατα Μάλτ, οχτώ λίτρα τζίν, εικοσιπέντε λίτρα Περιέ και Εβιάν και μερικές μπουκάλες Σαν Πελεγκρίνο, τόσους χυμούς, που θα έφταναν να κρατήσουν στη ζωή όλα τα παιδάκια που βοηθά η UNICEF, και τόσα αμύγδαλα, φουντούκια και φιστίκια που θα αναγούλιαζαν ακόμα και τον ιατροδικαστή που θα έκανε την νεκροψία στους ήρωες του Μεγάλου φαγοποτιού. Προσπάθησα να εξηγήσω, μα ο υπάλληλος, χαμογελώντας με δόντια μαυρισμένα από το μπετέλ, με διαβεβαίωσε ότι έτσι έλεγε το κομπιούτερ. Ζήτησα δικηγόρο και μου έφεραν βερίκοκα.
   Τώρα ο εκδότης μου είναι έξω φρενών και με θεωρεί παράσιτο. Ο σολομός δεν τρώγεται. Τα παιδιά μου με συμβούλεψαν να πίνω λιγότερο.

Ρε Fenix, μαζί μας πιάνει;  ;D
Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν είχαμε συμπτωσάρα όπως πριν

Μπράβο ρε Fenix, τώρα ξέρω ότι είναι το βιβλίο που έψαχνα.
Στα αγγλικά το βιβλίο ήταν How to travel with a solomon!  ;) Thanks!

Ποιο του έστειλες αυτή την φορά για να ξέρω να μην το γράψω ξανά;

Όχι γράψτο και για μας!!!! :)

                                                ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΩΤΕ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ



ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ενός αεροπορικού ταξιδιού πριν από μερικά χρόνια (Άμστερνταμ μετ' επιστροφής) κατέστρεψα δύο γραβάτες Brooks Brothers, δύο πουκάμισα Burburry, δύο παντελόνια Bardelli, ένα τουίντ σακάκι που είχα αγοράσει στη Bond Street και ένα γιλέκο Krizia.
     Πράγματι, στις διεθνείς πτήσεις ισχύει η καλή συνήθεια να σερβίρεται ένα γεύμα. Ωστόσο, όλοι ξέρουμε το κάθισμα είναι στενό, το τραπεζάκι επίσης και το αεροπλάνο μερικές φορές τραντάζεται. Επιπλέον οι πετσέτες στα αεροπλάνα είναι πολύ πολύ μικρές και, αν τη βάλεις στο λαιμό, σου αφήνει την κοιλιά ακάληπτη, ενώ αν τη  βάλεις στα γόνατα, μένει το στήθος εκτεθειμένο. Η λογική θα επέβαλε να σερβίρονται τροφές που δε λεκιάσουν και είναι στερεές. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να μοιράζουν ταμπλέτες Enervit. Στερεές τροφές είναι η κοτολέτα α λα μιλανέζε, τα κρέατα σχάρας, το τυρί, οι τηγανητές πατάτες και το ψητό κοτόπουλο. Φαγητά που λεκιάζουν είναι τα σπαγγέτι με σάλτσα και λουκάνικα, οι μελιτζάνες παπουτσάκια οι πίτσες, μόλις βγαίνουν απ' το φούρνο, οι σούπες που σερβίρονται καυτές σε μπολ χωρίς λαβές.
     Το χαρακτηριστικό μενού των αεροπλάνων αποτελείται από παράψημένο κρέας που πλέει σε μια καφετιά σάλτσα, γεναίεες μερίδες από ντομάτες και λαχανικά ψιλοκομμένα και μουλιασμένα σε κρασί, ρύζι και μπιζέλια με σάλτσα. Ως γνωστόν, τα μπιζέλια είναι ασύλληπτα αντικείμενα - και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ούτε καν οι μεγάλοι σεφ κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν μπιζέλια γεμιστά - ιδίως αν προσπαθείς, όπως επιβάλλουν οι καλοί τρόποι, να τα φας με το πιρούνι και όχι με το κουτάλι. Μη μου πείτε ότι Κινέζοι βρίσκονται σε χειρότερη θέση διότι σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο να πιάσεις ένα μπιζέλι με τα ξυλάκια παρά να τα τσιμπήσεις με το πιρούνι. Και είναι ανώφελο να μου πείτε ότι τα μπιζέλια δεν τσιμπιούνται με το πιρούνι αλλά μαζεύονται, διότι τα πιρούνια είναι ακριβώς σχεδιασμένα για να ρίχνουν κάτω τα μπιζέλια που παριστάνουν ότι μαζεύουν.
     Ας προσθέσουμε ότι τα μπιζέλια στο αεροπλάνο κατά κανόνα σερβίρονται όταν το σκάφος μπαίνει σε κενό αέρος και ο κυβερνήτης συμβουλεύει να δέσετε τις ζώνες σας. Εξαιτίας αυτών των περίπλοκων εργονομικών υπολογισμών, τα μπιζέλια έχουν μόνο δύο εναλλακτικές λύσεις: ή να χωθούν στο λαιμό ή στο βρακί σας.
     Όπως μας διδάσκουν οι αρχαίοι μύθοι. για να μην μπορέσει για να μη μπορέσει η αλεπού να πιει από το ποτήρι, πρέπει το ποτήρι να είναι ψηλό και λεπτό. Τα ποτήρια των αεροπλάνων είναι ρηχά και πλατιά, σαν λεκανάκια. Προφανώς οποιοδήποτε υγρό χύνεται, διότι έτσι επιβάλλουν οι φυσικοί νόμοι, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν κενά αέρος. Το ψωμί δεν είναι οι γαλλικές μπαγκέτες που πρέπει να τις κόβεις με τα δόντια σου, ακόμα κι όταν είναι φρέσκες, αλλά ένας ιδιαίτερος τύπος πιτυρούχου που, μόλις το πιάσεις, διαλύεται σ' ένα σύννεφο λεπτότατης σκόνης. Όπως διδάσκει και η αρχή του Λαβουαζιέ, η σκόνη αυτή δεν εξαφανίζεται παρά μόνο φαινομενικά: μόλις φτάσετε στον προορισμό σας, θ' ανακαλύψετε ότι πήγε όλη και χώθηκε κάτω από τα οπίσθιά σας, καταφέρνοντας να κολλήσει στο παντελόνι σας ακόμα κι από πίσω. Το γλυκό είτε μοιάζει με μαρέγκα και κολλάει μαζί με το ψωμί ή κυλάει κατευθείαν στα δάχτυλα σας, όταν η πετσέτα σας έχει ήδη μουσκέψει από σάλτσα ντομάτα και σας είναι άχρηστη.
     Έτσι μένουν μόνο τα υγρά χαρτομάντιλα: αλλά, καθώς είναι αδύνατο να ξεχωρίσετε τη συσκευασία τους απ' αυτήν του αλατιού, του πιπεριού και της ζάχαρης, όταν πια έχετε βάλει τη ζάχαρη στη σαλάτα, το χαρτομάντηλο έχει ήδη καταλήξει στον κάφέ, που σερβίρεται βραστός σ' ένα κυπελάκι από θερμοαγώγιμο υλικό, ξέχειλο ως επάνω, έτσι ώστε να μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τα τσουρουφλισμένα χέρια σας και να ανακατευτεί με τη σάλτσα που έχει μαζευτεί γύρω από τη ζώνη σας. Στην business class ο καφές χύνεται στην αγκαλιά σας, κατευθείαν από την αεροσυνοδό η οποία σας ζητάει συγγνώμη σε εσπεράντο.
     Ο υπεύθυνος του κέτερινγκ μιας αεροπορικής εταιρείας στρατολογείται, χωρίς αμφιβολία, μεταξύ εκείνων των έμπειρων ξένοδοχοϋπαλλήλων που χρησιμοποιούν ένα είδος μπρικιού που, αντί να χύνει τον καφέ στο φλιτζάνι, αδειάζει το ογδόντα τοις εκατό πάνω στα σεντόνια. Μα γιατί; Η πιο προφανής υπόθεση είναι ότι θέλουν να δώσουν στούς ταξιδιώτες την αίσθηση της χλιδής, έχοντας υπόψη τους τις ταινίες του Χόλιγουντ, όπου ο Νέρων πίνει πάντα με τεράστιες κούπες που του μουσκεύουν τα γένια και τη χλαμύδα και οι φεουδάρχες ροκανίζουν μπούτια με σάλτσες να σπάσουν τις δαντέλες της πουκαμίσας τους, καθώς αγκαλιάσουν τις παλλακίδες τους.
     Μα τότε γιατί στην πρώτη θέση, όπου όλα είναι πιο ευρύχωρα, σερβίρουν στέρεες τροφές όπως κόκκινο χαβιάρι πάνω σε βουτυρωμένες φρυγανιές, καπνιστό σολομό και φέτες αστακού με λαδολέμονο; Ίσως επειδή στο φιλμ του Βισκόντι οι αριστοκράτες Ναζί λένε "τουφεκίστε τον", καθώς χώνουν στο στόμα τους μια σκέτη ρόγα σταφύλι;
                                                                           
                                                                                                                              (1987)



αυτό

κατέβασα το βιβλίο πρόσφατα από torrent. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, υπάρχει σε μορφή pdf... :)