THMMY.gr

Από την Εργατική Αριστερά

1979: Όταν ο θείος Καραμανλής υποχρεώθηκε να αποσύρει το ν.815     
Οι νόμοι, πράγματι, καταργούνται στο πεζοδρόμιο



 Στις 8 Μάρτη, η Ν.Δ. ψήφισε μόνη της στη Βουλή το νόμο-έκτρωμα της Γιαννάκου. Μετά από αυτή την «επιτυχία» η Δεξιά όρμησε στα παράθυρα των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ και άρχισε να απαιτεί «σεβασμό» στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η Γιαννάκου δήλωσε μέσα στη βουλή ότι η Αριστερά «δεν έχει κατανοήσει τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας», η Ντόρα συμπλήρωσε ότι «η αρχή της πλειοψηφίας είναι αναντικατάστατη», ενώ ο (χουντικός) κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ., Κ. Τασούλας, αφού κραύγασε υπερήφανος για το παρελθόν του, συμπλήρωσε «χούντα είναι αυτοί που έχουνε διαλύσει τα πανεπιστήμια, αυτοί που κρύβονται μέσα στο καταχρηστικό άσυλο…». Ο αμερικανογιάπις βουλευτής της Ν.Δ., Ν. Γεωργιάδης, χαρακτηρίζει «έκνομους» όσους αρνούνται να εφαρμόσουν τον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο, καλώντας εμφανώς τους «πραιτοριανούς» του Πολύδωρα να αναλάβουν το θέμα.



Η στάση τους βρωμάει κατ’ αρχήν υποκρισία. Είναι αλήθεια ενάντια σε όλους τους «έκνομους» ο κ. Γεωργιάδης και το κόμμα του; Αν ήταν έτσι, το 99% της κυρίαρχης τάξης θα έπρεπε να βρίσκεται στις φυλακές. Γιατί σήμερα γύρω μας παραβιάζεται μαζικά η εργατική νομοθεσία, οργιάζει η εισφοροκλοπή και η εισφοροδιαφυγή, τα σούπερμάρκετ και οι ταβέρνες (ακόμα και οι ακριβότερες τύπου «Διόνυσος»…) σερβίρουν σάπια κρέατα, τα σκάνδαλα στα Ταμεία σκάνε αμέσως μετά τα σκάνδαλα των «κουμπάρων», η ηγεσία της εκκλησίας και της δικαιοσύνης έχουν κατηγορηθεί για σοβαρότατα κακουργήματα και ο νόμος για τους «βασικούς μετόχους» στα ΜΜΕ παραμένει ανεφάρμοστος. Όταν η Δεξιά φωνάζει για «νόμο και τάξη», το εννοεί για τους από κάτω, ενώ, την ίδια στιγμή, υπερασπίζεται συστηματικά την απόλυτη αναρχία για τους από πάνω…


Όμως ταυτόχρονα η στάση τους βρωμάει αυταρχισμό. Αν είχαν δίκιο, τα δημοκρατικά δικαιώματα θα ήταν περιορισμένα στο εξής…ένα: εκλογή κυβέρνησης. Η ύπαρξη των κομμάτων και των συνδικάτων, του δικαιώματος στην απεργία, στη διαδήλωση, στην ελευθεροτυπία κ.λπ., ακόμα και στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, έχουν έννοια ακριβώς γιατί αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αντίστασης στην κυβέρνηση, της πάλης για την ανατροπή ακόμα και κορυφαίων επιλογών της. Και αυτό συμβαίνει και μάλιστα συχνά.


Στη Γαλλία πέρσι, η κυβέρνηση της Δεξιάς -με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών- ψήφισε τον αντιδραστικό νόμο για τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης (CPE) που περιόριζε τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των νέων εργαζομένων. Μετά τις μαζικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις της νεολαίας και των συνδικάτων, ο νόμος αυτός ανατράπηκε και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να τον αποσύρει και τυπικά.
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα. Ένα κορυφαίο τέτοιο παράδειγμα, ήταν η προσπάθεια του Κ. Καραμανλή, του πρεσβύτερου, να επιβάλει το 1979 τον «εκσυγχρονισμό στα ΑΕΙ», ψηφίζοντας στη Βουλή τον διαβόητο νόμο 815.
Ο νόμος αυτός, αν και είχε την ανοχή όλης της αντιπολίτευσης (τότε ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΚΚΕεσ.) κατέρρευσε κάτω από το μεγάλο κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων. Ο Καραμανλής υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και αυτό ήταν η αρχή του τέλους της κυβέρνησης της Δεξιάς, αλλά και του ίδιου ως «μάχιμου» πολιτικού…

Ο νόμος 815


Το φοιτητικό κίνημα της Μεταπολίτευσης, η δύναμη της Αριστεράς μέσα στα ΑΕΙ, οι ισχυρές ιδέες της αμφισβήτησης και της αντίστασης στον αστικό καθωσπρεπισμό, ήταν ένα μόνιμο πρόβλημα για τις κυβερνήσεις της Δεξιάς. Ταυτόχρονα, οι καπιταλιστές χρειάζονταν μια «εκσυγχρονιστική τομή» στα πανεπιστήμια, που να βελτιώνει το «προϊόν» (το παραγόμενο ειδικευμένο προσωπικό), με μικρότερο κόστος (άρα ταχύτερες και αποδοτικότερες σπουδές…) και με λιγότερες «απώλειες» (όπως η ενασχόληση με το συνδικαλισμό, το μαρξισμό, την αμφισβήτηση και άλλες τέτοιες «περιττές πολυτέλειες» της Μεταπολίτευσης…). Η κυβέρνηση της Ν.Δ., με υπουργό παιδείας τον Ι. Βαρβιτσιώτη, ετοίμασε ένα τέτοιο νόμο, τον ν.815 (τον Αύγουστο του 1978) που είχε πολλές αναλογίες με το νόμο της Γιαννάκου.


Ο 815 επέβαλλε εξεταστική σκλήρυνση (μείωση των περιόδων από 3 σε 2). Καταργούσε τη δυνατότητα μεταφοράς μαθήματος στα επόμενα έτη. Επέβαλε ανώτατο χρονικό όριο σπουδών (το ν + ν:2), βάζοντας και τότε στο στόχαστρο τους «αιώνιους φοιτητές», δηλαδή κατά πλειοψηφία τα εργαζόμενα παιδιά που «καθυστερούσαν» να πάρουν πτυχίο. Επιχειρούσε να αναβαθμίσει την εξουσία των μεγαλοκαθηγητών (που είχε δημιουργήσει το, τότε, σύστημα της έδρας…), να περιορίσει τη δύναμη των φοιτητικών συλλόγων και ασφαλώς -τι σύμπτωσις!- να περιορίσει το ακαδημαϊκό άσυλο.
Στα αμφιθέατρα ξεκίνησαν θηριώδεις συζητήσεις, σε μαζικότατες συνελεύσεις, όπου χιλιάδες φοιτητές συζητούσαν πώς θα αντιμετωπίσουν το νόμο. Μόνον η άκρα Αριστερά τάχθηκε με σαφήνεια ενάντια στην αστική πολιτική, προτείνοντας την κατάργηση του 815. Το σύνολο της «κοινοβουλευτικής Αριστεράς» (όπως λέγονταν τότε το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσ.) αντιπρότεινε την «τροποποίηση του νόμου στην πράξη», προσπαθώντας να πάρει αποστάσεις από κάποιες ακραία αντιδραστικές πλευρές του νόμου, αλλά ταυτόχρονα να αποφύγει τη σύγκρουση και να επιδεικνύει «υπευθυνότητα» και σεβασμό στην «κοινοβουλευτική τάξη». Η Βουλή ψήφισε, έλεγαν, τι θέλετε να κάνουμε, επανάσταση;

Οι καταλήψεις


Όμως ήταν φανερό ότι οι συσχετισμοί άλλαζαν ραγδαία. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας αποφάσισαν κατάληψη. Για πρώτη φορά μετά το Πολυτεχνείο η κατάληψη ως μορφή πάλης επανερχόταν στο οπλοστάσιο του κινήματος, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Η νεολαία του ΚΚΕεσ. διασπάστηκε και η μεγάλη αριστερή πλειοψηφία (Β’ Πανελλαδική) συνδέθηκε με την άκρα Αριστερά στην κριτική ενάντια στον «αστικό εκσυγχρονισμό», ενώ τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα (Συσπειρώσεις) άρχιζαν να μαζικοποιούνται σε όλες τις σχολές και να προκαλούν την ηττοπαθή και συμβιβαστική γραμμή που η ΠΑΣΠ και η ΚΝΕ επέβαλε στην ΕΦΕΕ. Το σύνθημα «ΚΝΕ-ΠΑΣΟΚ πουλάνε τον αγώνα» άρχιζε να ακούγεται όλο και πιο δυνατά στις διαδηλώσεις και τις συνελεύσεις.


Στις 3 Δεκέμβρη του ’79 μετά από απόφαση της Γ.Σ. αρχίζει η κατάληψη του Χημικού, ακολουθεί (4/12) η Πολυτεχνική Ξάνθης, το Γεωλογικό (7/12), το Φυσικό (10/12), οι Πολιτικοί Μηχανικοί του ΕΜΠ και η Νομική Αθήνας (11/12).


Τα βασικά κτίρια των ΑΕΙ στο κέντρο της Αθήνας ήταν πλέον κατηλειμένα (Χημείο, Νομική, τμήμα του ΕΜΠ) παρά τη σκληρή αντίσταση της πλειοψηφίας της ΕΦΕΕ. Το «μπλοκ των καταλήψεων» κερδίζει μεγάλες μαζικότητες στις διαδηλώσεις. Στις κατηλειμένες σχολές συγκεντρώνονται χιλιάδες φοιτητές (αλλά και σπουδαστές των ΤΕΙ –τότε ΚΑΤΕ- και μαθητές) και συντελείται μια κοσμογονία. Πάρτι, θέατρο, ταινίες, αλλά κυρίως μεγάλες συζητήσεις, όπου «ανοίγουν», όλα τα θέματα: κριτική στην εκπαίδευση, στην Αριστερά, η ιστορία του κινήματος, η καταπίεση των γυναικών και των ομοφυλοφίλων κ.ά.

Νίκη


Η κυβέρνηση δοκιμάζει την καταστολή, που όμως απαντιέται μαζικά στο δρόμο. Ο Καραμανλής χαρακτηρίζει «αριστεροχουντικούς» τους καταληψίες και απαιτεί σεβασμό στο Κοινοβούλιο. Όμως στα χρόνια που είχαν προηγηθεί το εργατικό κίνημα είχε δώσει τις μεγάλες μάχες του 1974-77 και η συμπάθεια των εργατών προς τους φοιτητές δεν επέτρεπε μια μαζικής κλίμακας έφοδο της αστυνομίας στις κατειλημμένες σχολές.


Το βράδυ της 16/12 οργανωμένες ομάδες της ΚΝΕ (τα διάσημα τότε ΚΝΑΤ…) εισβάλλουν στο Χημείο οπλισμένες με κράνη και λοστάρια και επιχειρούν να σπάσουν την κατάληψη του Χημικού-Φυσικού. Μετά από σκληρή σύγκρουση (με 15 τραυματίες) κατορθώνουν στρατιωτικά να ελέγξουν το κτίριο. Όμως πολιτικά, είναι πανωλεθρία: την επόμενη το πρωί υποχρεώνονται να το εγκαταλείψουν, ενώ ένα κύμα Γ.Σ. επιβεβαιώνει την αγωνιστική γραμμή και αποφασίζει συνέχεια των κταλήψεων, ακόμα και στις διακοπές των Χριστουγέννων. Στις 20/12, η ΕΦΕΕ υποχρεώνεται να αλλάξει γραμμή και να προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι με το τέλος των διακοπών (8/1) όλες οι σχολές θα είναι κατηλειμένες.


Στις 3 του Γενάρη, ο Καραμανλής ταπεινωμένος ανακοινώνει την απόσυρση του 815 και ζητάει «διάλογο» για την Παιδεία. Το «πεζοδρόμιο», οι καταλήψεις, η Αριστερά του κινήματος, είχαν νικήσει.


Το κίνημα του ’79 σημείωσε μεγάλες επιτυχίες. Ξανάφερε την τακτική της μαζικής σύγκρουσης, της πάλης για τη νίκη, μέσα στο κίνημα ξεπερνώντας την αδράνεια της κοινοβουλευτικής μεταρρυθμιστικής Αριστεράς της δύσης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Άνοιξε δημιουργικά τη συζήτηση για την Αριστερά: μετά το ΚΚΕεσ., η ΠΑΣΠ γνώρισε κρίση (αποχώρηση της ΕΜΑΣ) ενώ λίγα χρόνια αργότερα το πιο «σκληρό» κομμάτι της ΚΝΕ αποχωρούσε ιδρύοντας το ΝΑΡ.


Όμως το πιο ουσιαστικό ήταν η νίκη σε βάρος του Καραμανλή. Η εικόνα του αναμφισβήτητου «εθνάρχη», τσαλακώθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για την ήττα της Δεξιάς, λίγο αργότερα. Μια τέτοια απάντηση χρωστάμε και σήμερα στη Γιαννάκου. Γιατί όπως λέει και το σύνθημα –που καθόλου τυχαία φωνάζεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου: οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο.


Κατερίνα Παρδάλη

http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=199&Itemid=42

Αν κάτι πρέπει να συγκρατήσουμε είναι αυτό: Στους δρόμους γκρεμίζονται οι νόμοι! Οιι καταλήψεις (και δη οι μακροχρόνιες) είναι εσωστρεφής διαδικασία, που διχάζει τους φοιτητές, τους αποξενώνει από τους καθηγητές (οι οποίοι δεν πρέπει να θεωρούνται σώνει και καλά ταξικοί εχθροί) και τους οδηγεί τελικά σε αδιέξοδες καταστάσεις (τώρα που έφτασαν στο τέλος τους δεν περνάει το μήνυμα πως υποχωρήσαμε, και ας ήταν η απάντηση του φοιτητικού κινήματος απ' τις μαζικότερες των τελευταίων δεκαετιών σε νεοφιλελεύθερα φασιστικά νομοσχέδια;; ).

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες: Η παρατεταμένη κατάληψη ηττήθηκε ως τακτική αγώνα (και το τονίζω κρίνω μονο την κατάληψη ως τακτική και όχι τον αγώνα τον ίδιο). Η κυβέρνηση το ήξερε, το περίμενε και το εκμεταλλεύτηκε με περισσή ευκολία. Χαμένη πήγε έτσι σε μεγάλο βαθμό η μαζικότητα και η διάθεση του κινήματος να παλέψει ενάντια στο νόμο-έκτρωμα (αλλά και για το άρθρο 16 που για μένα ήταν και το πιο σημαντικό). Φυσικά υπήρξαν πολλά θετικά αποτελέσματα. Πολύς κόσμος πήρε το βάπτισμα του πυρός σε ότι αφορά την προάσπιση των κεκτημένων του φοιτητικού κινήματος. Κατέβηκε σε πορείες, συζήτησε, ενημερώθηκε. Αλλά αλλοίμονό μας αν δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας και δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο χαμένη πήγε η ενεργητικότητα μας λόγω της μονοδιάστατης και άκαμπτης λογικής μας. Οι αγώνες δεν προχωράνε με εσωστρέφεια, αποκλεισμούς και κλειδαμπαρώματα αλλά με μάχες στο πεζοδρόμιο, με προπαγάνδα και σύγκρουση ενεργητική-όχι παθητική.

Μια σωστή κατάληψη δεν είναι καθόλου εσωστρεφής, ίσα ίσα χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια και σύνδεση με άλλα τμήματα της κοινωνίας που αγωνίζονται.

Μια σωστή κατάληψη δεν αποξενώνει τους καθηγητές, ούτε τους αντιμετωπίζει συλλήβδην σαν ταξικούς εχθρούς, αλλά αντίθετα συμμαχεί μαζί τους.

Μια σωστή κατάληψη είναι ισχυρότατο όπλο στα χέρια των φοιτητών και μπορεί να νικήσει.

Και μηδένα προ του τέλους μακάριζε, alexzlat... τίποτα δεν έχει κριθεί.

Αχ να 'χαμε μια σωστή κατάληψη... (και αν το συνεχίσουμε αχ και να 'μουν λιγότερο μαλάκας να πατούσα στην κατάληψη για να την κάνω σωστή...............)

 :'(

Δυστυχώς για μας όλα έχουν κριθεί. Χρησιμοποιήσαμε εξ αρχής λάθος μέσα και χάσαμε (μια μάχη όχι τον πόλεμο). Απ τη στιγμή μάλιστα που (όπως όλα δείχνουν) το Πάσχα θα είναι η ταφόπλακα των καταλήψεων (πράγμα που το βρίσκω μεγάλη ξεφτίλα, να εγκαταλείπεται ο αγώνας με αφορμή την σταύρωση του Θεανθρώπου, δείχνει πως εξαρχής κάποιοι στήριζαν την μορφή αυτή πάλης με λάθος κίνητρα-χαβαλές, διασκέδαση, μπάρμπεκιου στο αίθριο). Δεν βγάζουν πουθενά οι μακροχρόνιες καταλήψεις παιδιά-δεν είναι απλώς εσωστρεφείς ΕΙΝΑΙ Η ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ Η ΙΔΙΑ! Μόνο εμάς διχάζουν (μεταξύ μας και με τους καθηγητές) και τον θεσμό του πανεπιστημίου ευτελίζουν (στις πσρατεταμένες πάντα αναφέρομαι, έτσι; ). Η Μαριέτα τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση. Στην τελική τι χρειάστηκε να κάνει για να μας αντιμετωπίσει; Απολύτως τίποτα! Την κάναμε και ηρωίδα (την άχρηστη) και στα μάτια ενός όχι ευκαταφρόνητου ποσοστού συντηρητικών (ή τουλάχιστον απροβλημάτιστων) ανθρώπων. Ο δε Καραμανλής ενίσχυσε τη φυσιογνωμία του ως η στιβαρή πρωθυπουργάρα που δεν μασάει μπροστά σε τίποτα, καταντάει γελοίο το πως αυτή η στρατηγική του να μην εμφανίζεται πουθενά και να μην μιλάει για τίποτα αποδίδει σε μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων-γιαυτό βρήκε και μιμήτη στο πρόσωπο της Μαριέτας.

Τέλος πάντων πολλά είπα, το βασικό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι πως το φοιτητικό κίνημα πρέπει να είναι προσαρμοστικό στις εκάστοτε συγκυρίες και πολυδιάστατο στις μορφές πάλης που επιλέγει, Τέλος πρέπει  να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο να κατεβάσει τις ιδέες και τα οράματά του στο πεζοδρόμιο, εκεί που δράση του έχει και το μεγαλύτερο αντίκτυπο.

 ;D

Από την Εργατική Αριστερά:

Ο νόμος πλαίσιο θα ανατραπεί 
Με τη συνέχιση των καταλήψεων και της απεργίας της ΠΟΣΔΕΠ

 

Συνεχίζουμε δυναμικά: Aυτό ήταν το μήνυμα των γενικών συνελεύσεων των τελευταίων ημερών προς την κυβέρνηση Καραμανλή. Στο ίδιο μήκος κύματος και η ΠΟΣΔΕΠ που συνεχίζει την απεργία διαρκείας και δηλώνει ότι δεν θα εφαρμοστεί ποτέ ο νόμος-πλαίσιο (σημείωση από Nessa: τώρα την έληξε... τελοσπάντων). Στις 8/3 η κυβέρνηση ψήφισε μόνη της το νόμο-έκτρωμα μέσα στο κοινοβούλιο την ώρα που δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι περικύκλωναν τη Βουλή σ’ ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες. Με αποφασιστικότητα και παλμό τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων απ’ όλη την Ελλάδα (με μαζικότατη συμμετοχή από την επαρχία) και των ομοσπονδιών της εκπαίδευσης πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας διαδηλώνοντας ενάντια στο νέο νόμο-πλαίσιο και συνολικά ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.
 

Η  Ν.Δ., μη μπορώντας να πείσει την πλειοψηφία του κόσμου για τις αντιμεταρρυθμίσεις και έχοντας χάσει κάθε νομιμοποίηση γι’ αυτές, επέλεξε να κλιμακώσει την καταστολή θεωρώντας ότι έτσι μπορεί να απομονώσει και να τσακίσει το κίνημα. Η ανοιχτή τρομοκρατία περισσότερο εξόργισε παρά φόβισε τον κόσμο που την ίδια κιόλας μέρα προχώρησε σε διαδήλωση στη ΓΑΔΑ (όπου κρατούνταν οι συλληφθέντες) και την επομένη σε μια συγκλονιστική πορεία με άνω από 8 χιλιάδες διαδηλωτές, με κυρίαρχη συμμετοχή των εκπαιδευτικών φορέων αλλά και σημαντική παρουσία των οργανώσεων της Αριστεράς (…δυστυχώς όχι όλων). Κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την καταστολή και ήταν έκδηλη η συμπαράσταση του κόσμου που ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Η μαζική αυτή απάντηση απομόνωσε ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση, υποχρεώνοντας να αναδιπλωθούν ακόμα και «αγανακτισμένοι πολίτες» τύπου Πρετεντέρη και Καρατζεφέρη που το μόνο που τους έμεινε είναι να ωρύονται για το κιόσκι στη Βουλή.

Η διαδήλωση στις 15/3


Ο επόμενος γύρος ήταν κρίσιμος και για άλλη μια φορά μαχητικός. Οι γενικές συνελεύσεις, σε πολωμένο κλίμα με συνθήματα και έντονη αντικυβερνητική διάθεση σχεδόν σε όλες τις σχολές. Χιλιάδες φοιτητές τάχθηκαν ξανά υπέρ της συνέχισης του αγώνα βάζοντας για άλλη μια φορά τη ΔΑΠ στη γωνιά, ενώ η Δ.Ε. της ΠΟΣΔΕΠ αποφάσισε και αυτή συνέχιση της απεργίας. Το συλλαλητήριο στις 15/3 ήταν το πιο μαζικό παναθηναϊκό συλλαλητήριο καθώς δίπλα στα πολύ μεγάλα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, είχαν μαζική συμμετοχή και οι ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΣΔΕΠ καθώς και εργαζόμενοι που ακόμη και χωρίς απεργιακή κάλυψη απ’ τα συνδικάτα κατέβηκαν στην πορεία θέλοντας να διαδηλώσουν την οργή τους. Υποδειγματική ήταν η περιφρούρηση των ομοσπονδιών της εκπαίδευσης και των φοιτητικών συλλόγων μη αφήνοντας τους πραίτορες του Πολύδωρα να πυροδοτήσουν για άλλη μια φορά εντάσεις. Η στάση αυτή άφησε χωρίς άλλοθι τα ΜΜΕ, που ξεδιάντροπα υποβάθμισαν αυτό το τεράστιο συλλαλητήριο.

Παρέμβαση στη ΓΣΕΕ


Το αίτημα για γενική απεργία μπαίνει πλέον πιο έντονα από κάθε άλλη στιγμή του 10μηνου αγώνα μας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση οργανώθηκε από το Παναθηναϊκό Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων διαμαρτυρία, την Παρασκευή 16/3 στο οργανωτικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ στις 12 το μεσημέρι στην Αθήνα και στις 6 μ.μ. έξω από τον Αστέρα Βουλιαγμένης στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η μικρή αυτή συγκέντρωση είχε να αντιμετωπίσει το μπλόκο της αστυνομίας (την οποία η ηγεσία της ΓΣΕΕ κάλεσε) αλλά και την απροθυμία της πλειοψηφίας των συνέδρων να μας δεχτούν στο συνέδριο για να καταθέσουμε το ψήφισμα του Συντονιστικού καθώς ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ αλλά δυστυχώς και το ΠΑΜΕ(!) ψήφισαν κατά της εισόδου των φοιτητών στο χώρο. Τα επόμενα βήματα του εκπαιδευτικού κινήματος είναι η συγκέντρωση στις 21 Μάρτη στα δικαστήρια της Ευελπίδων με αίτημα την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων της 8/3, αλλά και η ανάπτυξη πολύμορφων δράσεων και παρεμβάσεων σε κάθε πόλη, γειτονιά και εργασιακό χώρο, για να ζητήσουμε έστω και τώρα από τα συνδικάτα να κηρύξουν απεργία για την ημέρα του μεγάλου πανελλαδικού συλλαλητηρίου στις 22 Μάρτη που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα (σημείωση από Nessa: εντάξει, είναι λίγο παλιό το άρθρο). Και όλα αυτά πάνω στη στέρεα βάση κινητοποίησης που έχουν οικοδομήσει οι συνεχιζόμενες καταλήψεις των φοιτητών και η απεργία των πανεπιστημιακών.


Οι παλιότεροι αγώνες –όπως αυτός του 1979, που ανάγκασε τον Καραμανλή να αποσύρει το ν.815– μας εμπνέουν και τώρα για να συνεχίσουμε. Πιο δυναμικά μαζί με τους εργαζόμενους, και όλη την κοινωνία όχι μόνο για να μην εφαρμοστεί ή για να μείνει ανενεργός ο νόμος-πλαίσιο, αλλά για να ανατραπεί ανοίγοντας το δρόμο συνολικά στους αγώνες της εργατικής τάξης ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της Δεξιάς.

Αλέξανδρος Τσεκούρας,
φοιτητής Φιλοσοφικής

http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=206&Itemid=42

Ο τελευταίος τρόπος στον κόσμο για να ανατραπεί ο νόμος πλαίσιο είναι η συνέχιση των καταλήψεων

Το ερώτημα είναι πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να το καταλάβετε αυτό...