THMMY.gr

Προκειται για την εκδοχή του πρακτορα Καλεντερίδη για την υπόθεση Οτσαλάν. Μακροσκελη ποστ , αλλα παρουσιαζουν ενδιαφερον...


«Ο,τι και να γίνει, φτάσαμε στο τέλος»

Επιμέλεια: ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

«Παράδοση Οτζαλάν: Η ώρα της αλήθειας». Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου, που έγραψε -οκτώ χρόνια μετά τα γεγονότα του Ναϊρόμπι- ένας από τους πρωταγωνιστές τους: Ο συνταγματάρχης ε.α. Σάββας Καλεντερίδης, ο οποίος (ταγματάρχης τότε και αποσπασμένος στην ΕΥΠ) διατάχθηκε να συνοδεύσει τον ηγέτη του ΡΚΚ σε ένα ταξίδι από την Ελλάδα προς άγνωστη κατεύθυνση.

Ενα ταξίδι που αποδείχθηκε περιπέτεια για όλους: Για τον ίδιο τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν που κατέληξε στις τουρκικές φυλακές. Για την Ελλάδα, που απέλυσε τρεις υπουργούς της και δοκιμάστηκε τόσο στο εσωτερικό πεδίο όσο και σε εκείνο των διεθνών της σχέσεων. Αλλά και για τον ίδιο τον συγγραφέα, που επί ένα μήνα έζησε από κοντά ένα κομμάτι της ιστορίας. Υμνήθηκε και κατηγορήθηκε...

*Οι πληγές από εκείνη την ιστορία δεν έχουν κλείσει. Αρκετοί Κούρδοι του ΡΚΚ πιστεύουν ότι ο ηγέτης τους στην ουσία παρεδόθη στον Ετσεβίτ από την τότε κυβέρνηση της Αθήνας, ύστερα από τις αφόρητες πιέσεις των ΗΠΑ. Ο Κ. Σημίτης κάνει λόγο για έναν μηχανισμό που δρούσε ανεύθυνα στο ελληνικό σύστημα ασφαλείας, ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Θ. Πάγκαλος, ο περίφημος «μεγάλος τραγουδιστής» των απόρρητων σημάτων μεταξύ Ελλάδας-Κένυας, παραμένει κόκκινο πανί για τους κούρδους αυτονομιστές. Ο ίδιος ο συγγραφέας, τέλος, κατηγορήθηκε πότε ως «φιλοκούρδος» από κύκλους της Αθήνας και πότε ως «Ιούδας», από τον ίδιο τον Απο.

Σήμερα, ο Σ. Καλεντερίδης, δικαιωμένος από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής που ερεύνησε την υπόθεση, καταθέτει την προσωπική μαρτυρία του στην κρίση του αναγνώστη.

* Στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου γίνεται μια εκτενής αναφορά στην παρουσία των Κούρδων στη Μεσοποταμία και στη συμμαχία τους με τον Κεμάλ, με αντάλλαγμα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ο συγγραφέας δεν αποσιωπά τη συμμετοχή των Κούρδων στις σφαγές εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Στη συνέχεια, ωστόσο, μιλάει για τις εξεγέρσεις τους, μετά την εξαπάτησή τους από τον Κεμάλ, και φτάνει μέχρι «την εικοσάχρονη επανάσταση του Εργατικού Κόμματος εναντίον της Αγκυρας».

Ακολουθούν κεφάλαια με ενδιαφέρον:

* Η κρίση που προκάλεσε η Αγκυρα στις σχέσεις της με τη Δαμασκό (όπου έμενε ο Οτζαλάν), η εμπλοκή της Αιγύπτου, του Ιράν και των ΗΠΑ και, τελικά, η απέλαση του Οτζαλάν από τη Συρία. Περιγράφονται η άφιξη και η ολιγόωρη παραμονή του στην Αθήνα, οι σκληρές διαπραγματεύσεις με άγνωστες λεπτομέρειες, που έγιναν μεταξύ Οτζαλάν και Σταυρακάκη (τότε διοικητής της ΕΥΠ) μέχρι να βρεθεί η λύση της μετάβασης του κούρδου ηγέτη στη Ρωσία. Ο ρόλος της Κα-Γκε-Μπε, η εμπλοκή του ρώσου υπερεθνικιστή πολιτικού Ζιρινόφσκι. Κατά τις φήμες, μάλιστα, ο Ζιρινόφσκι απέσπασε από τον Οτζαλάν 7,5 εκατ. δολάρια, λέγοντάς του ότι θα τον φιλοξενήσει.

* Ερχονται μετά οι 66 μέρες παραμονής του Απο στη Ρώμη και οι παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον και της Αγκυρας οι οποίες, όπως υποστηρίζει ο Καλεντερίδης, με τη συνδρομή της GLADIO (παρακρατικός ανικομμουνιστικός μηχανισμός υπό την εποπτεία του ΝΑΤΟ) ακύρωσαν τις προσπάθειες της ιταλικής κυβέρνησης για εξεύρεση ευρωπαϊκής λύσης και τις υποσχέσεις του τότε πρωθυπουργού Ντ' Αλέμα για παραχώρηση ασύλου. Κάτι που δεν έγινε.

* Ασφαλώς το πιο συναρπαστικό κομμάτι του βιβλίου είναι η περίοδος μετά την Αθήνα και το ταξίδι της Κένυας, του μοιραίου σταθμού της «αναγκαστικής περιοδείας» του Οτζαλάν: «Πώς χάσαμε τον Απο» είναι ο τίτλος του συγκεκριμένου κεφαλαίου και εξιστορούνται οι τελευταίες δραματικές στιγμές πριν από την απαγωγή του κούρδου ηγέτη στο δρόμο από την ελληνική πρεσβεία προς το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι.

Αποσπάσματα από το βιβλίο


(http://www.enet.gr/online/dspphoto?id=175960)

Στις 15 Φεβρουαρίου 1999 φαίνεται ότι το δράμα μπαίνει στην τελική του πράξη. Ολες οι λύσεις για την απαγκίστρωση του Οτζαλάν από την πρεσβευτική κατοικία του Ναϊρόμπι έχουν αποτύχει: Ούτε η μετάβασή του στις Σεϊχέλες ή στη Σομαλία, ούτε η φιλοξενία του στη φάρμα ενός έλληνα επιχειρηματία είναι δυνατές, καθώς ένα διαβατήριο που είχε υποσχεθεί ένας «σύνδεσμος» του Απο από την Κύπρο δεν έφτασε ποτέ...

Εν μέσω ασφυκτικών πιέσεων της Αμερικής και της Τουρκίας, ο πρέσβης μας στην Κένυα, Κωστούλας, καλείται στο υπουργείο Εξωτερικών και βρίσκεται μπροστά στον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών και σ' ένα τρίτο πρόσωπο, «το οποίο του συστήνουν μόνο με το μικρό του όνομα».

Η πρότασή τους είναι παραπλανητική, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας: «Η κυβέρνηση της Κένυας είναι διατεθειμένη να προσφέρει αεροσκάφος για να μεταφερθεί ο Οτζαλάν σε προορισμό που επιθυμεί.

Ο Κωστούλας παίρνει την έγκριση από τον Θ. Πάγκαλο και δηλώνει στους Κενυάτες ότι η πρόταση τους γίνεται αποδεκτή. Με έκπληξη, όμως, ακούει να του λένε ότι έχει μόνο δύο ώρες διορία και μετά «την ευθύνη για ό,τι γίνει τη νύχτα την έχει η Ελλάδα και ο ίδιος ο Οτζαλάν». Ο τελεσιγραφικός χαρακτήρας προβληματίζει τον έλληνα πρέσβη, αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς: Το επόμενο βήμα είναι να πειστεί ο Οτζαλάν. Γράφει ο Σ. Καλεντερίδης:

«Φθάνουμε στην πρεσβεία και εξηγούμε στον Απο την κατάσταση... Τη φορά αυτή είναι σειρά του να κάνει το λάθος: Να μην αναλύσει, δηλαδή, την κατάσταση ψύχραιμα, και πνιγμένος από τις πιέσεις και το αδιέξοδο να εκλάβει την πρόταση-παγίδα ως τη λύση που τόσο επιθυμούσε.

Λέει ότι έχουμε ως πρώτη επιλογή τις Σεϊχέλες, αλλά θα ήθελε να ρωτήσει την Ιταλία για τη δυνατότητα που έχει να πάει σε μια από τις έξι χώρες της Δυτικής Αφρικής που του είχαν προτείνει και οι Ιταλοί, όσο παρέμενε στη Ρώμη.

Η "λύση της Αφρικής" δεν ήταν καινούρια. Τη Μαύρη Ηπειρο έδειχναν στον Απο και οι Ιταλοί, όταν τον πίεζαν να φύγει από τη Ρώμη. Εκ των υστέρων σκέφτηκα ότι σκοτεινοί κύκλοι απεργάστηκαν την κατάληξη του Απο στην Αφρική. Εκεί οι κυβερνήσεις είναι αδύναμες και οι συνταγματικές προβλέψεις χαλαρές. Ετσι, πρώτα θα τον έστελναν εκεί, και μετά με κάποιον τρόπο θα τον έπαιρναν και θα τον παρέδιδαν στους Τούρκους.

Ο χρόνος είναι πιεστικός και δεν υπάρχει δυνατότητα για τον κούρδο ηγέτη να επικοινωνήσει με τα στελέχη του. Μετά αρχίζει να εξετάζει το ενδεχόμενο να επιλέξει ως προορισμό την Ολλανδία, τη Φιλανδία ή τη Γερμανία.

Η πίεση του χρόνου και η γενικότερη κατάσταση δεν του επιτρέπουν να πάρει τελική απόφαση.

Σε κάποια στιγμή λέει: "Δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει".

Ο Κωστούλας του υπενθυμίζει την απειλή των Κενυατών για τη νύχτα. Στέκομαι όρθιος, τον κοιτάω στα μάτια και του λέω:

"Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, το έδαφος της κατοικίας του πρέσβη θεωρείται ελληνικό έδαφος. Εγώ είμαι έλληνας αξιωματικός και θα το υπερασπιστώ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν θα το κάνω για σας, δεν έχει σχέση με τη συμπάθεια που τρέφω στο πρόσωπο και στον αγώνα σας, θα το κάνω για μένα, για την πατρίδα μου. Αυτό θα ήθελα να το λάβετε υπ' όψιν σας στην τελική απόφαση που θα πάρετε. Εχω μιλήσει με τον κύριο πρέσβη. Εμείς, που εκπροσωπούμε την Ελλάδα εδώ, θα σεβαστούμε οποιαδήποτε απόφασή σας".

Ο Οτζαλάν άκουσε με προσοχή. Προβληματίστηκε. (Κάποιο βράδυ, είχα ρωτήσει τον Απο γιατί έφυγε από την Ιταλία. Μου είπε ότι δεν ήθελε να θεωρηθεί υπεύθυνος σε περίπτωση πολιτικής αποσταθεροποίησης, δηλαδή να πέσει η ιταλική κυβέρνηση εξαιτίας του. Ο Ντ' Αλέμα τον είχε ειδοποιήσει με προσωπικό αγγελιαφόρο ότι τα παρακλάδια της «Γκλάντιο» θα τον έριχναν. Ηταν θέμα ημερών. Ετσι, δέχτηκε να φύγει από την Ιταλία...

Τώρα ο Απο έπεφτε στο ίδιο σφάλμα· ο συναισθηματισμός του νίκησε την ψυχρή πολιτική λογική...

Απευθύνεται και στους δυο μας και λέει: "Δεν θέλω να δημιουργώ προβλήματα σε φίλους. Θα φύγω. Θα ήθελα, όμως, να με συνοδεύσετε και οι δυο μέχρι το τέλος της διαδρομής".

Ο πρέσβης λέει στον Απο ότι έχει εντολή από την Αθήνα να τον συνοδεύσει μέχρι το αεροδρόμιο, ενώ εγώ στις Σεϋχέλλες. Αν, όμως, εκείνος επέλεγε ευρωπαϊκό προορισμό, τότε θα πήγαινε μόνος του, χωρίς τη συνοδεία Ελληνα.

Η Ντιλάν (σ.σ.: γραμματέας του Απο), παρεμβαίνει και προσπαθεί πεισματικά να τον μεταπείσει: "Πρόεδρε μη φύγουμε. Ας μείνουμε εδώ. Θα αμυνθούμε. Να μη φύγουμε".

Ο Απο δεν την ακούει, η Ντιλάν επιμένει και στο τέλος την επιπλήττει.

Είναι όλα έτοιμα για αναχώρηση. Ενας κενυάτης αξιωματούχος είναι ήδη στην αυλή και συνομιλεί με τον πρέσβη. Του λέει ότι αν νυχτώσει, δεν ισχύει η συμφωνία. Ηδη έχει αρχίσει σιγά σιγά να σουρουπώνει.

Η πίεση των γεγονότων είναι απίστευτη. Και συ να καλείσαι να παίξεις σε ένα παιχνίδι που έστησαν άλλοι με τους δικούς τους όρους.

Το τηλέφωνο της κατοικίας δεν λειτουργεί, έχει "βλάβη". Προφανώς το διέκοψαν οι Κενυάτες. Ετσι ο πρέσβης είναι αναγκασμένος να μιλάει με το ασύρματο με τον Διακοφωτάκη (σ.σ.: διπλωμάτης στο Ναϊρόμπι) και μέσω του Διακοφωτάκη στην Αθήνα.

Είμαστε έτοιμοι να επιβιβαστούμε. Ο Απο στρέφεται προς εμένα. "Ο,τι και να γίνει, φτάσαμε στο τέλος. Σε παρακολουθώ από την πρώτη μέρα. Θέλω να ξέρεις ότι εκτιμώ την επιχειρησιακή και την επιτελική σου αρτιότητα. Σας ευχαριστώ"».

«Πώς χάσαμε τον Οτζαλάν»

Ο χρόνος είναι ασφυκτικός και οι Ελληνες διαπιστώνουν ότι οι Κενυάτες καταστρατηγούν τη συμφωνία η οποία προβλέπει να μεταφερθεί ο Οτζαλάν με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του πρέσβη Κωστούλα. Ο αξιωματούχος της Κένυας λέει ότι «η κυβέρνησή του δεν δέχεται να είναι ανάμεσα στη φάλαγγα των κρατικών αυτοκινήτων το αυτοκίνητο του Ελληνα πρέσβη. Κατά την περιγραφή του Σάββα Καλεντερίδη, ο Οτζαλάν που βλέπει το περιστατικό λέει: «Αρκετά προβλήματα προκάλεσα σε φίλους και σε σας προσωπικά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν θέλω να σας βάλω σε κίνδυνο».

Η διαδρομή από την πρεσβεία προς το αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι έτσι όπως την έζησε ο Καλεντερίδης:

«Παίρνουμε τις βαλίτσες και τις μεταφέρουμε στα κενυατικά αυτοκίνητα. Είναι πέντε αυτοκίνητα, τζιπ και μικρά φορτηγάκια. Τα ελέγχω ένα προς ένα, σημειώνω μάρκα αυτοκινήτου και πινακίδες και προσπαθώ να δω τα χαρακτηριστικά των οδηγών. Είναι όλοι Κενυάτες, νεαροί, κουρεμένοι, με πολιτικά, και δεν υπάρχει κανένας λευκός.

Εν τω μεταξύ έχει πέσει το σκοτάδι για τα καλά. Ο πρέσβης συνεννοείται με τον επικεφαλής, ο οποίος του δείχνει το μεσαίο αυτοκίνητο από την φάλαγγα των πέντε οχημάτων. Βγαίνουμε από την πύλη εξόδου του περιβόλου της κατοικίας, ο πρέσβης, ο Οτζαλάν, εγώ και η Ντιλάν. Τον Οτζαλάν τον έχουμε στη μέση. Φθάνουμε στο αυτοκίνητο που μας υποδείχτηκε.

Ενας Κενυάτης ανοίγει την πίσω πόρτα και μπαίνει ο Απο στην πίσω θέση, ενώ προσπαθούμε να μπούμε μαζί του ο πρέσβης κι εγώ. Μας παρεμποδίζουν, όπως παρεμποδίζουν και τη Ντιλάν, η οποία επιχειρεί να μπει και όταν βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει, παρακαλεί τον Απο να κατεβεί και να ξαναμπούμε στην κατοικία. Ο πρέσβης κι εγώ κρατάμε τις πόρτες του αυτοκινήτου ανοιχτές, για να μην φύγει.

Οι Κενυάτες αφήνουν να εννοηθεί ότι φοβούνται την περίπτωση να οπλοφορεί κάποιος από εμάς και λένε στον πρέσβη ότι μέχρι το αεροπλάνο την ευθύνη για τον Απο την έχουν αυτοί.

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το σκοτάδι, η πίεση των γεγονότων και η αίσθηση ότι είσαι εντελώς μόνος στη διαχείριση μιας τέτοιας υπόθεσης, δεν σου επιτρέπουν να συμπεριφερθείς αλλιώς. Μας οδηγούν εδώ που είμαστε. Να αδυνατούμε να ανατρέψουμε τη ροή των γεγονότων.

Ο Απο έχει μείνει στην πίσω θέση, μόνος, και παρακολουθεί το διάλογο του πρέσβη με τους Κενυάτες στα αγγλικά. Μας προτείνουν να ανεβούμε στο προπορευόμενο και στο επόμενο αυτοκίνητο από αυτό που θα μετέφερε τον Απο.

Καθόμαστε με τον πρέσβη στο επόμενο και στο προπορευόμενο κάθεται η Ντιλάν και οι υπόλοιποι. Σε λίγα λεπτά η φάλαγγα ξεκινά. Δεν επιλέγουν το κεντρικό δρομολόγιο και η πομπή μπαίνει σε έναν περιφερειακό δρόμο, νότια της πόλης, με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Ο πρέσβης ρωτά τον συνοδηγό γιατί, και εκείνος του λέει ότι επιλέχτηκε αυτός ο δρόμος για λόγους ασφαλείας. Σε κάποια στιγμή μπαίνουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα της φάλαγγας αλλά αυτοκίνητα, ανάβουν φανάρια και η πομπή διασπάται. Τα προπορευόμενα αυτοκίνητα απομακρύνονται και σε λίγο χάνουμε οπτική επαφή με το αυτοκίνητο που μεταφέρει τον Οτζαλάν.

Λέμε στον οδηγό να τρέξει να το προλάβει, προσποιείται ότι προσπαθεί να το κάνει, ενώ μας καθησυχάζει ότι σε λίγο, μόλις φθάσουμε λίγο πριν τον προορισμό μας, έξω από το αεροδρόμιο, θα συνενωθεί η φάλαγγα.Τελικά φθάνουμε στο αεροδρόμιο. Η ώρα είναι περίπου οχτώ.

Ο οδηγός σταθμεύει το αυτοκίνητο που μας μεταφέρει στο χώρο στάθμευσης μπροστά από την πύλη εισόδου της αίθουσας αναμονής. Ο πρέσβης τον ρωτάει για το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Απο, κι εκείνος του λέει ότι θα προσπαθήσει να το εντοπίσει. Εκείνη την ώρα έρχονται και οι σύντροφοι του Απο και μας λένε ότι το αυτοκίνητο που μετέφερε τον ηγέτη τους μπήκε σε μια πύλη που οδηγεί στο εσωτερικό του αεροδρομίου. Πηγαίνω αμέσως και βλέπω ότι η πύλη έχει κλείσει ερμητικά και δεν υπάρχει κανένας εκεί. Διαβάζω την επιγραφή και βλέπω ότι είναι ειδική διάβαση που χρησιμοποιείται μόνο για αυτοκίνητα του αεροδρομίου.

Επιστρέφω και το λέω στον πρέσβη. Την ίδια στιγμή, οι Κενυάτες αδειάζουν τις αποσκευές μας σε ένα καροτσάκι και ένας-ένας εξαφανίζονται στο σκοτάδι της.

Είμαστε έξω από το κτήριο του αεροδρομίου. Ο πρέσβης, εγώ, η Ντιλάν, η Νουτζιάν, η Μέλσα και ο Ιμπραήμ (σ.σ.: συνεργάτες του Οτζαλάν). Η πιο τραγική φιγούρα ο πρέσβης. Προσπαθεί εναγωνίως να βρει κάποιον να μιλήσει και δεν βρίσκει κανέναν. Το ίδιο και οι σύντροφοι του Απο.

Σε λίγο ο Κωστούλας κατευθύνεται στο εσωτερικό του κτιρίου του αεροδρομίου, αναζητώντας κάποιον υπεύθυνο της αστυνομίας. Εγώ έχω καθίσει σε ένα χαμηλό πεζούλι κρατώντας το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου. Νοιώθω σαν να υπερασπιζόμουν ένα ύψωμα ή ένα κάστρο και το έχασα.

Πώς λένε ότι τα κάστρα πέφτουν από μέσα; Αυτό. Σταδιακά η απόγνωση των συντρόφων του Απο μετατρέπεται σε οδυρμό και οργή. Δεν βρίσκουν κανέναν να τους πει κάτι για τον αρχηγό τους. Μου ζητούν ευθύνες, επιχειρούν να με προπηλακίσουν, σχεδόν με κλωτσούν.

"Πες μας, πού είναι ο αρχηγός μας, τι τον κάνατε;"

Η Νουτζιάν είχε χάσει στον αγώνα τους γονείς της και από οχτώ χρονών ζει στα στρατόπεδα, δίπλα στον Απο. Η Ντιλάν έχει ένα γιο 20 χρονών, παράλυτο από τραύματα σε μάχη και έχει να τον δει δυο χρόνια. Η Μέλσα είναι 17 χρονών και είναι από παιδί στον αγώνα. Σε έναν αγώνα που όλοι έχουν δώσει κάτι πολύτιμο και ξέρουν ότι τον ξεκίνησε και τον καθοδηγεί ο Απο, είναι η ψυχή του ή μάλλον η ψυχή τους. Ζητάνε από μένα να τους πω πού είναι ο αρχηγός τους. Ζητούν από μένα ευθύνες. Τι να τους πω; Τι μπορώ να τους πω; Τους αφήνω να ξεσπάσουν πάνω μου. Μένω σιωπηλός.

Προσπαθώ να συνέλθω, να σκεφτώ τι μπορεί να έγινε και υπολογίζω τις επόμενες κινήσεις: Τον πήραν οι Κενυάτες· αποκλείεται να τον κρατήσουν αυτοί· θα τον παραδώσουν στους Αμερικανούς ή στους Τούρκους.

Εχουν περάσει δέκα με δεκαπέντε λεπτά και εμφανίζεται ο πρέσβης. "Σάββα, δεν υπάρχει τίποτα. Καλύτερα να μην ρωτάμε κανέναν και εξευτελιζόμαστε πιο πολύ. Πρέπει να ενημερώσω την Αθήνα. Τι να τους πω; Οτι έχασα τον Απο; Πώς να τους το πω;"

Από ένα καρτοτηλέφωνο έξω από το αεροδρόμιο καλεί τον Διακοφωτάκη στην πρεσβεία...

Ο Διακοφωτάκης μεταβιβάζει στον Κωστούλα εντολή της Αθήνας, σύμφωνα με την οποία την ίδια στιγμή έπρεπε να παρατήσουμε εκεί που βρίσκονται τους συντρόφους του Απο και να εξαφανιστούμε από το αεροδρόμιο. Δηλαδή μας έλεγαν ούτε λίγο ούτε πολύ να το σκάσουμε. Ο πρέσβης της Ελλάδος, και ένας αξιωματικός, να παίρνουν τις βαλίτσες τους από το σωρό και να φεύγουν σαν κλέφτες, για να πάνε πού; Να απομακρυνθούν με τι; Ζούγκλα! Οχι στην Αφρική, στην Αθήνα!

Παρ' ότι του είχαμε διαβιβάσει με όλους τους τρόπους και κατηγορηματικά ότι η ελληνική κυβέρνηση του ζητά να μην έλθει στην Ελλάδα, ο Απο ήλθε. Και ήταν λάθος του, στη σειρά των λαθών που είχε διαπράξει, όπως ήταν λάθος και εγκληματική ανευθυνότητα αυτών που με οποιονδήποτε τρόπο επηρέασαν τον Απο ή τον βοήθησαν να έλθει στην Ελλάδα. Και εννοώ τους συμπατριώτες μας, όποιοι και αν είναι αυτοί.

Ο Κωστούλας εξηγεί την κατάσταση στην Αθήνα, ότι δηλαδή είναι αδύνατον να εγκαταλείψουμε τους ανθρώπους αυτούς στην τύχη τους και αναζητούμε δύο ταξί για να μας μεταφέρουν στην κατοικία του πρέσβη. Δεν έχουμε απομακρυνθεί χίλια μέτρα από το αεροδρόμιο και βλέπω ένα μικρό αεροπλάνο να απογειώνεται. Κοιτάω το ρολόι μου. Είναι εννέα η ώρα. Δείχνω το αεροπλάνο στον πρέσβη και του λέω:

"Αυτό το αεροπλάνο μεταφέρει τον Απο. Ας ελπίσουμε να μην καταλήξει στην Αγκυρα"».

Το σύνδρομο των Ιμίων

Ως αφηγητής ο Σάββας Καλεντερίδης έχει χαρίσματα. Το γεγονός ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας και συμπρωταγωνιστής τού δίνει το πλεονέκτημα της αμεσότητας. Ωστόσο, από τη στιγμή που μετατρέπεται σε σχολιαστή των παρασκηνίων η αντοχή των επιχειρημάτων του τίθεται στη διάθεση της κριτικής όποιου διαφωνεί.

*Για τον συγγραφέα την πρώτη ευθύνη για τους άστοχους χειρισμούς της Αθήνας την έχει ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Στο δικό του βιβλίο ο Κ. Σημίτης «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα» αποφεύγει τις λεπτομέρειες και κάνει απλώς λόγο «για ανεύθυνο παρακράτος στον κρίσιμο τομέα της ασφάλειας».

*Ενας άλλος πρωταγωνιστής που εμφανίζεται να δίνει εντολές οι οποίες συχνά αντιφάσκουν, είναι ο τότε διοικητής της ΕΥΠ Σταυρακάκης. Δεν βρίσκεται πια στη ζωή και δεν μίλησε ποτέ γι' αυτήν την ιστορία.

*Οσο για τον Θ. Πάγκαλο, ο Σ. Καλεντερίδης εμφανίζεται αρκετά επιεικής, αν και πρόκειται για τον υπουργό που είχε την ευθύνη των επαφών στην Κένυα:

«Παρά την αδιαμφισβήτητα μεγάλη προσφορά του στην πατρίδα, διολίσθησε σε μια σειρά χειρισμών, με σημείο καμπής την επιλογή της Κένυας» γράφει.

*Εκείνος που «αθωώνεται» είναι ο τότε υπουργός Εσωτερικών Α. Παπαδόπουλος, ο οποίος είχε προτείνει τη σύλληψη του Απο στην Αθήνα και την αντιμετώπισή του με νομικούς και πολιτικούς χειρισμούς.

*Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε, ότι ο Σ. Καλεντερίδης δεν αφήνει έξω από τον κατάλογο των «ενόχων», «εκείνους τους συμπατριώτες μας που με εγκληματική ανευθυνότητα επηρέσαν τον Απο ή τον βοήθησαν να έλθει στην Αθήνα», παρά το γεγονός ότι «του είχαμε διαβιβάσει κατηγορηματικά ότι η ελληνική κυβέρνηση του ζητά να μην έλθει στην Ελλάδα».

Γράφει ως συμπεράσματα:

**Αν και του είχε διαμηνυθεί με κάθε τρόπο να μην το κάνει, ο Απο επέλεξε να έλθει στην Ελλάδα, κάτω από καθεστώς τεράστιας πίεσης που του ασκήθηκε από τη Ρωσία, η οποία με τη σειρά της πιέσθηκε από τις ΗΠΑ.

**Μπροστά στην ατυχή επιλογή απελπισίας ενός κατατρεγμένου ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, η Αθήνα δεν κατόρθωσε να εκπονήσει ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντέδρασε σπασμωδικά και στην ουσία αφέθηκε να την παρασύρουν οι εξελίξεις.

**Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα στοιχεία που παρατέθηκαν σε αυτό το βιβλίο, οι ΗΠΑ ήσαν αυτές που υπέδειξαν στην ελληνική κυβέρνηση το Ναϊρόμπι, έδρα της CIA και των άλλων αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών ως τόπο μετάβασης του Απο, για να πάρουν στη συνέχεια από εκεί τον κούρδο ηγέτη και να τον παραδώσουν στους Τούρκους.

**Κρυφός πρωταγωνιστής της υπόθεσης Οτζαλάν, σύμφωνα με την εκτίμησή μου, ήταν ο πρωθυπουργός. Ηταν μια υπόθεση που εξελίχθηκε επί 15 μέρες, υπό τον συντονισμό του υπό το σύνδρομο των Ιμίων. Δηλαδή, πίσω από το θέμα της έλευσης του Απο, είδε μια κίνηση κάποιων εξ αντικειμένου προβοκατόρων να τον εκθέσουν στην πίεση των Αμερικανών.

**Ο Κωστούλας, ο Διακοφωτάκης κι εγώ προσπαθήσαμε να χειριστούμε μια κατάσταση, που ήταν από την αρχή υπονομευμένη. Από την αρχή μέχρι το τραγικό τέλος βαδίζαμε πάνω στην κόψη του ξυραφιού.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ E - 11/03/2007 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=31778852,39809444,53987108,61746340)