THMMY.gr

Ο Αρμπάν ήρθε σε ηλικία δώδεκα χρόνων στην Ελλάδα. Κάποτε μου είχε αφηγηθεί τα εξής: «Γεννήθηκα στο Ρουμπίκ, στη Βόρεια Αλβανία. Έφυγα δώδεκα χρόνων και πέρασα παράνομα τα ελληνοαλβανικά σύνορα παρέα με τον πατέρα μου. Ήταν χειμώνας του 1993. Έπρεπε να σώσουμε το μάτι μου. Στην Αλβανία δεν είχαμε καμία πιθανότητα. Μόλις περάσαμε τα σύνορα, πέσαμε πάνω σε ελληνική στρατιωτική περίπολο. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να εξηγήσει στους φαντάρους ότι πέρασε τα σύνορα για να σώσει το μάτι μου. Ο αξιωματικός το κατάλαβε και έδωσε εντολή να μη μας πειράξουν. Μας πλησίασε και μας έδωσε λεφτά για το ταξί. Τότε κατάλαβα ότι η ξενιτιά είναι σαν τη ζαριά και η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη. Δούλεψα με τον πατέρα μου στο Μαυροχώρι, δώδεκα ώρες την ημέρα στα χωράφια για να μαζέψουμε λεφτά για την εγχείρηση. Τα πρώτα ελληνικά γράμματα τα έμαθα από τα κασόνια που γεμίζαμε με πατάτες. Το πρώτο ελληνικό νοσοκομείο που γνώρισα ήταν το ΑΧΕΠΑ, στη Θεσσαλονίκη. Οι γιατροί μού έσωσαν το μάτι και μ' έκαναν να αγαπήσω αυτήν τη χώρα. Ήρθαμε στην Αθήνα το 1996. Μπήκα στο Λύκειο. Οι τύποι με τα φαρδιά παντελόνια ήταν ελάχιστοι τότε. Έγινα ένας από αυτούς γιατί με ερέθιζε ο ήχος της ραπ... Στις 15 Ιανουαρίου του 1999 με συνέλαβαν με την κατηγορία ότι έριξα μολότοφ σε αστυνομικό των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια μιας μαθητικής διαδήλωσης. Μέχρι τότε είχα γνωρίσει την Ελλάδα που σου βάζει το μάτι. Ξαφνικά γνώρισα την Ελλάδα που σου βγάζει το μάτι...».

Από εκείνη την ημέρα η ζωή του Αρμπάν έγινε μια κόλαση. Κακοποίηση στα κελιά. Επί χρόνια να σύρεται στα δικαστήρια. Τρεις φορές τον καταδίκασαν. Παρά το γεγονός ότι οι μαρτυρίες υπέρ της αθωότητάς του ήταν συντριπτικές. Έπρεπε παράλληλα να κάνει άλλη εγχείρηση για να σώσει το μάτι του: οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν έδειχναν ιδιαίτερη αδυναμία στο αρρωστημένο μάτι του. Και μια τέτοια εγχείρηση ήταν πανάκριβη. Φανταστείτε λοιπόν ένα παιδί που στα δεκαεπτά του περνά όλα αυτά. Φανταστείτε για λίγο και τους γονείς του. Μορφωμένοι άνθρωποι και οι δύο, που για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους χτυπούσαν δωδεκάωρα σε οικοδομές και καθάριζαν σπίτια. Επί χρόνια ζούσαν έναν εφιάλτη δίχως τέλος. Καταστράφηκαν οικονομικά. Και ποιο ήταν το «σφάλμα» του Αρμπάν; Προφανώς, η καταγωγή του. Προχθές ήρθε η δικαίωση. Δυστυχώς όχι από τα ελληνικά, αλλά από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια...

Ο Αρμπάν δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης. Έχει ο ίδιος φωνή. Είναι έξυπνος και εξαίρετος ομιλητής. Ξέρει να γοητεύει το ακροατήριό του. Έχουμε όμως εμείς ανάγκη να σκεφτούμε και να ξανασκεφτούμε την περίπτωσή του. Ο Αρμπάν είναι ένα χαρισματικό και ταλαντούχο παιδί. Μιλά αξιοζήλευτα ελληνικά. Κοντολογίς, είναι ο ιδανικός μετανάστης. Μια χώρα θα έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που έχει τέτοιους μετανάστες. Είναι ο μετανάστης που δεν αρνείται την ένταξη, αλλά την ποθεί. Και όμως τον Αρμπάν τον έβαλαν ή προσπάθησαν να τον βάλουν απέναντι. Όπως έβαλαν απέναντι και τον Τσενάι. Όπως βάζουν απέναντι και τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα και δεν τους δίδεται ούτε ένα πιστοποιητικό γέννησης. Παιδιά που θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες και στα δεκαοκτώ τους ανακαλύπτουν ότι το ελληνικό κράτος τα θεωρεί εντελώς ξένα: σαν να ήρθαν μόλις χθες. Είναι η περίπτωση της Τίτι, που «χόρευε» προχθές στο εξώφυλλο του «Ταχυδρόμου». Όταν βάζουμε όμως απέναντι παιδιά όπως τον Αρμπάν, τον Τσέναι, την Τίτι, πώς μπορούμε να μιλήσουμε άραγε για ένταξη των μεταναστών; Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να σκεφτούμε και να συζητήσουμε ψύχραιμα και σοβαρά. Αλλιώς και δυστυχώς, αύριο, ενδεχομένως να 'ναι αργά...

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com (http://gazikapllani.blogspot.com/2007/02/blog-post_27.html)