THMMY.gr

Έντονες αντιδράσεις στην Κύπρο προκάλεσε η τοποθέτηση του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ περί ανάγκης οριοθέτηση της κυπριακής υφαλοκρηπίδας σε σχέση με τα δικαιώματα εξόρυξης πετρελαίου, καθώς και οι τουρκικές «προειδοποιήσεις».
Συγκεκριμένα, ο εκπρόσωπος Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Σον Μακόρμακ δήλωσε ότι «πρόκειται για περίπλοκα νόμικά ζητήματα» που αφορούν «δικαιώματα εξόρυξης πετρελαίου» και την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας που βρίσκεται γύρωα από την Κύπρο και στη γενικότερη ανατολική Μεσόγειο.

Ο πρόεδρος της Βουλής και γγ του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας τόνισε ότι «η απαράδεκτη στάση της Τουρκίας με τις απειλές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και γειτονικών κρατών πρέπει να καταδικαστεί ανεπιφύλακτα από τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της».

Μιλώντας στο ΡΙΚ, ο κ. Χριστόφιας επισήμανε ότι είναι θέμα αρχής για τη διεθνή κοινότητα να καταδικάσει μια κατοχική δύναμη, η οποία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας διεθνώς αναγνωρισμένης χώρας.

Επιπλέον, ο κ. Χριστόφιας επέκρινε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι, ενώ αρχικά υποχρεώθηκαν να δηλώσουν ότι δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακολούθως «τα μάσησαν» -όπως είπε-, σε μια προσπάθεια να καλύψουν την Τουρκία.

«Ο παγκόσμιος χωροφύλακας προσπαθεί να καλύψει τον περιφερειακό χωροφύλακα» σημείωσε και έκανε λόγο για «πάρε δώσε μεταξύ της Τουρκίας και των Ηνωμένων Πολιτειών». Πρόσθεσε, δε, ότι «οι Αμερικανοί δεν διστάζουν να δώσουν στην Κύπρο προκειμένου να κερδίσουν στο Ιράκ, παραβιάζοντας και αυτοί το διεθνές δίκαιο».

Υπογράμμισε, ακόμη, ότι το θέμα της υφαλοκρηπίδας ηγέρθη καθαρά τεχνητά σε συνεργασία των Αμερικανών με την Αγκυρα.

Εν τω μεταξύ, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος ζήτησε από την κυπριακή κυβέρνηση να προσφύγει αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για να καταγγείλει τις απειλές της Τουρκίας.

Ο κ. Αναστασιάδης ανέφερε ότι «αυτή την ώρα, που απειλείται η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορούμε να αρκούμαστε σε ανακοινώσεις εσωτερικής κατανάλωσης».

Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ επέκρινε την κυπριακή κυβέρνηση για κακούς χειρισμούς στο θέμα των κοιτασμάτων πετρελαίου, γιατί όπως είπε, «το γεγονός πολυδιαφημίστηκε και υπήρξαν ανακοινώσεις και πομπώδεις αναχωρήσεις και αφίξεις υπουργών για την υπογραφή συμφωνιών με την Αίγυπτο και τον Λίβανο».

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=775610&lngDtrID=244

Same old song and...same old song aaaand daaaance!!!!

Και γιατί να μην πάρουνε και οι Τούρκοι λίγο πετρέλαιο να ησυχάσουμε από αυτήν την ιστορία;

Σάμπως έτσι κι αλλιώς στη δικιά μας τσέπη θα μπει...;

Νομίζεις οτι μόνο οι βιομηχανοι ευνοούνται με την εξόρυξη πετρελαίου στην επικρατεια?? Το πετρέλαιο ειναι πολύτιμο στην εποχή μας. Αν, λέω αν, υπαρχουν ενδειξεις για σοβαρή ποσότητα πετρελαίου σε ελληνική περιόχη, ένας ολόκληρος επαγγελματικός κλάδος θα ανθίσει πχ χημικοί μηχανικοί.Νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Επίσης μερική αυτάρκεια σε πετρέλαιο έχει ώς αποτέλεσμα καλύτερη διέξοδο απο πετρελαικές κρισεις που μας αφορούν όλους. Χώρια που οι τιμές του πετρελαίου θα είναι χαμηλότερες απο όσο θα ήταν με τα σημερινά μεταφορικά.


Το πετρελαιο ειναι ευτύχημα για μια χωρα. Όσο πιο πολύ δικαιούται τοσο το καλύτερο για την οικονομία της.

Καλά τώρα μιλάς σοβαρά? Νομίζεις ότι οι Τούρκοι έχουν πρόβλημα με το να βγάλει η Κύπρος πετρέλαιο?? Γιατί τί θα κάνει? Θα τους απειλήσει η Κυπρος???

Παιδιά ήταν απλό. Πήρε τηλ το Πεντάγωνο στην Άγκυρα και τους είπε: "Πηγαίνετε και κάντε θέμα στους Κύπριους, γιατί τα πετρέλαια θέλει να τα εξορύξει η τάδε Αμερικανική εταιρία."

Λίγο πετρέλαιο στους Τούρκους, δεν εξισώνει την διαφορά με το να έχεις άπειρη υπστήριξη των Αμερικανών. Και τη χρειάζονται αυτή την στήριξη γιατί έχουν κι άλλα μέτωπα ανοικτά (βλ βόρειο Ιράκ - κουρδικό κράτος όπου οι Αμερικανοί προφανώς το έχουν αφήσει για να πιέζουν την Άγκυρα).

Nessa μου αν και συνδικαλίστρια μπορώ να πω πως δεν έχεις καταλάβει πως όλη η παγκόσμια αναταραχή αυτή τη στιγμή γίνετε για το πετρέλαιο!!
Οπότε "λίγο" πετρελαίο στην Τουρκία θα της έδινε μεγάλη δύναμη.  Βασικά δεν είναι λίγο πετρέλαιο, είναι μια "μικρή" συνεχή πηγή εξόρυξης πετρελαίου!!!                                                                           \
                                                                                               \
                                                                               Η δύναμη αυτή που είπε ο Juan!!

Βρε Καραμαζόφ, για τα μεταφορικά θα τσακωθούμε τώρα; Από την Τουρκία θα το φέρνουνε, όχι από την Ταϊλάνδη. Και ύστερα, αφού στην Ελλάδα έχουμε καλύτερο βιοτικό επίπεδο, να πληρώνουμε και ακριβότερα το πετρέλαιο. Δεν κατάλαβα δηλαδή, προτείνεις να έχουμε τους Τούρκους για κορόιδα που θα πληρώνουν παραπάνω; Και μιλάμε πάντα για λεφτά που δε θα μπουν στις τσέπες μας, υπόψιν! Οι εταιρίες τα τσεπώνουνε έτσι κι αλλιώς.

Να προσθεσω και γω κατι...

Απο ασφαλη πηγη εμαθα πως στην περιοχη της Ροδου πηγε αλλο ενα υποβρυχιο συν ενας ακομα λοχος πεζοναυτων (κοινως βατραχανθρωποι)...

Ομοιως αλλος ενας λοχος στην Καρπαθο...

Το υποβρυχιο ως γνωστον αρχισε παλι τις περιπολιες πανω κατω αναμεσα στην Ροδο και Καρπαθο...
Οτι εγινε δηλαδη και οταν ειχαμε την Ολυμπιαδα...

Κύπρος: Μπροστά σε νέα κρίση;     

Με αφορμή το πετρέλαιο

 

Στις 17 του Γενάρη ανακοινώθηκε η συμφωνία μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Λιβάνου για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη  (ΑΟΖ) μεταξύ των δύο χωρών και για την έρευνα και την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Ανάλογη συμφωνία είχε γίνει και με την Αίγυπτο.

Οι αντιδράσεις απ’ την πλευρά της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής κοινότητας ήταν άμεσες και οργισμένες. Τελικά τι συμβαίνει; Το πετρέλαιο από «δώρο της φύσης» έχει γίνει μέχρι τώρα πολλές φορές αιτία πολέμου μεταξύ αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων και κρατών. Μπορεί να ξαναδούμε το ίδιο σενάριο και στην περίπτωση της Κύπρου; Το πετρέλαιο μπορεί να ενώσει ή να χωρίσει ακόμη πιο βαθιά τις δύο κοινότητες του νησιού;

Υπάρχει πετρέλαιο;


Στην αρχή ήταν τα στοιχεία κάποιων μελετών που υπέθεταν κοιτάσματα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία για την έρευνα στην περιοχή νότια της Κύπρου (η ΑΟΖ προς την Αίγυπτο εκτείνεται μέχρι τα 177μίλια!) με νορβηγική εταιρεία  ερευνών που θα πουλούσε τις πληροφορίες της σε πετρελαϊκές εταιρείες που ενδιαφέρονταν. Στη συνέχεια θα υποβάλλονταν αιτήσεις και θα υπογράφονταν τα συμβόλαια για την εμπορική εκμετάλλευση.


Η συνέχεια όμως δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή. Πρώτα ήρθε η εμπειρία της Αιγύπτου και της Shell, που το 2004 είχε ανακοινώσει ότι εντόπισε φυσικό αέριο ύστερα από τρεις γεωτρήσεις στην περιοχή ανοιχτά του Νείλου, αλλά οι ποσότητες και η τεχνική υποδομή απαιτούσαν τεράστια επένδυση που θα απέδιδε σε τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια.


Ακολούθησαν οι δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της Κύπρου Τάσου Παπαδόπουλου στο «Βήμα» (11-2-2007) «…σας είπα ότι χρειάζονται έρευνες δύο ή τριών χρόνων για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν κοιτάσματα και αν είναι εμπορεύσιμα. Μετά χρειάζονται αλλά δύο τρία χρόνια για να βγουν στην επιφάνεια». Αυτό που στην αρχή φαινόταν ως μεγάλη οικονομική είδηση που ανέτρεπε τους γεωστρατηγικούς συσχετισμούς στην περιοχή της Αν. Μεσογείου άρχισε να «ξεθωριάζειι» και από πίσω να ξεπροβάλλει «κάτι» σαν πολιτική επιχείρηση της κυπριακής κυβέρνησης.


Οι αντιδράσεις της Τουρκίας όμως ανέδειξαν και την άλλη διάσταση των υποτιθέμενων πετρελαίων στα βάθη της Μεσογείου. Η κυπριακή κυβέρνηση απάντησε ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως κάθε κυρίαρχο κράτος, μπορεί να ασκεί τα δικαιώματά της, που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες» και επιχείρησε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Όμως ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Γκιουλ δήλωσε: «Είμαι σίγουρος ότι η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και οι μεσογειακές χώρες έχουν αντιληφθεί τι είδους προβοκάτσια είναι αυτή και τι κινδύνους εγκυμονεί». Ξαφνικά ψυχρός πόλεμος για το πετρέλαιο…



Το 2007 επιστρέφει το σχέδιο Ανάν;

 

Η πετρελαιομαχία παίρνει τις σωστές διαστάσεις της όταν τη συνδέσουμε με τις δρομολογημένες εξελίξεις για το Κυπριακό αυτήν τη χρονιά. Η πρώτη είναι η παρουσία της UNFICYP, της δύναμη του ΟΗΕ (κυρίως όμως αγγλικών στρατευμάτων), που επιτηρεί την Πράσινη Ζώνη μεταξύ των δύο κοινοτήτων σε μήκος 180 χιλιομέτρων. Το 1964 ο Μακάριος, στην προσπάθειά του να σώσει τα προσχήματα, την κάλεσε για να αναλάβει το ρόλο της εσωτερικής ασφάλειας μεταξύ των δύο κοινοτήτων μετά το ξέσπασμα της βίας ενάντια στον τουρκοκυπριακό πληθυσμό από τις δυνάμεις του Γρίβα. Η UNFICYP έφτασε στην Κύπρο για τρεις μήνες, αλλά έμεινε 42 χρόνια! Σήμερα ο ΟΗΕ χρειάζεται αυτές τις δυνάμεις σε πιο κρίσιμα μέτωπα διεθνούς αναταραχής. Ενδεχόμενη αποχώρηση όμως της UNFICYP θα σημάνει ότι η Εθνική Φρουρά και οι ελληνικές δυνάμεις θα βρεθούν «πρόσωπο με πρόσωπο» με τον τουρκικό στρατό…Η δεύτερη είναι ότι η ΕΕ δεν μπορεί να μην προωθήσει τον κανονισμό εμπορίου με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που βρίσκεται ακόμη και τώρα αποκλεισμένη οικονομικά από το ελληνοκυπριακό εμπάργκο. Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει τουλάχιστον το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου για τους Τουρκοκύπριους. Οι συνέπειες θα γίνουν πολύ γρήγορα ορατές: οικονομική και πολιτική αναβάθμιση της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Όλα αυτά δείχνουν ότι επιστρέφει η συζήτηση για μια άμεση και συνολική λύση στο Κυπριακό.

Τα αδιέξοδα του ελληνικού εθνικισμού

Το 2004 στο δημοψήφισμα που έγινε για το σχέδιο Ανάν, το σχέδιο που κατέθεσαν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές δήθεν για την επανένωση του νησιού, οι Ελληνοκύπριοι το απόρριψαν συντριπτικά, ενώ οι Τουρκοκύπριοι το υπερψήφισαν με ανάλογα ποσοστά. Το ναι στην τουρκοκυπριακή κοινότητα εξέφρασε τις ελπίδες και τις προσδοκίες για καλύτερη ζωή σε συνεργασία και με τους Ελληνοκύπριους - τουλάχιστον καλύτερη απ’ τις μέρες του Ντενκτάς. Το ναι στηρίχτηκε στο κίνημα του 2003, που είχε γκρεμίσει το μισητό αυταρχικό εθνικιστικό καθεστώς του Ντενκτάς και είχε σπάσει τις διαχωριστικές μεταξύ των κοινοτήτων. Το όχι της ελληνικής πλευράς εξέφραζε περισσότερο τους φόβους και την ανασφάλεια για το μέλλον από το κρατικό μόρφωμα που θα συγκροτούνταν στη βάση του σχεδίου Ανάν και θα άφηνε πάντα ανοικτή την πόρτα για προβοκάτσιες, εκβιασμούς και επεμβάσεις. Το ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού), το ρεφορμιστικό κόμμα της Αριστεράς, στρατεύτηκε με το όχι. Αντί όμως να αναπτύξει την αντιιμπεριαλιστική πτυχή του ζητήματος, η ηγεσία του προσχώρησε στο κυρίαρχο ρεύμα του εθνικισμού, προκαλώντας την απογοήτευση της τουρκοκυπριακής κοινότητας.


Στη συνέχεια η Κύπρος έγινε μέλος της Ε.Ε. Πώς θα αξιοποιούσε ο ελληνικός εθνικισμός τη θέση υπεροχής που βρέθηκε; Η κυβέρνηση του Τάσου Παπαδόπουλου, στην οποία συμμετέχει και το ΑΚΕΛ, διαμόρφωσε ένα σχέδιο που είχε ως κεντρικό άξονα την υποταγή των Τουρκοκυπρίων στην ελληνική ηγεμονία στο νησί. Το πρώτο μέτρο ήταν να αναδείξει τη στρατηγική σημασία της Κύπρου. Η Κύπρος, ως «πρόθυμη σύμμαχος» στις εξορμήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στους αραβικούς λαούς, έγινε βασικός κόμβος και βάση για τις επιχειρήσεις στο Ιράκ, αλλά αργότερα και για τη διεθνή δύναμη που πήγε στον Λίβανο.


Το δεύτερο ήταν να κερδίσει χρόνο αξιοποιώντας τη διεθνή θέση της ως επίσημου κράτους που είναι και μέλος της Ε.Ε., σε αντίθεση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που δεν είναι ακόμη αναγνωρισμένη διεθνής πολιτική οντότητα, κι έτσι να μπορέσει να της υποβάλει τους όρους των διαπραγματεύσεων. Ο χρόνος όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, τελειώνει γρήγορα και η κυπριακή κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει την απειλή μιας νέας συνολικής λύσης παραπλήσιας πιθανόν με το σχέδιο Ανάν.


Το τρίτο ήταν να εμποδίσει με κάθε τρόπο την οικονομική αναβάθμιση της βόρειας Κύπρου, αποδυναμώνοντας έτσι τις απαιτήσεις των Τουρκοκυπρίων. Και σ’ αυτό το επίπεδο απέτυχε, γιατί από το 2004 και μετά η οικονομία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, που μέχρι τότε στέναζε από τη στασιμότητα, δυνάμωσε οικονομικά με τις μεγάλες επενδύσεις του τουρκικού κεφαλαίου αλλά και την οικονομική βοήθεια της Ε.Ε. Το κατά κεφαλήν εισόδημα, που ήταν το 1974 500 δολάρια και το 2002 4.400, το 2005 έφτασε τα 9.000 δολάρια. Όσο δε για τον πληθυσμό της βόρειας Κύπρου, από 140.000 άτομα το 2004 υπάρχουν  κάποιες πληροφορίες ότι έφτασε το 2006 τους 200.000, ενώ η οικονομία της έτρεχε την ίδια περίοδο με ρυθμούς κοντά στο 10%!


Έτσι τα πετρέλαια, είτε υπάρχουν πραγματικά είτε ως πολιτική επιχείρηση της κυβέρνησης, είναι όπλο του ελληνικού εθνικισμού που βαθαίνει το χάσμα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αυτό καταγράφεται πολύ ξεκάθαρα και στην κοινή γνώμη. Και στις δύο πλευρές ενισχύονται οι τάσεις του διαχωρισμού και της εχθρότητας και όχι της επαναπροσέγγισης. Αυτό το κλίμα τροφοδοτεί τα επεισόδια ενάντια σε Τουρκοκύπριους στη νότια Κύπρο, με χειρότερο την επίθεση κουκουλοφόρων τραμπούκων ενάντια σε Τουρκοκύπριους μαθητές της Αγγλικής Σχολής της Λευκωσίας τον περασμένο Νοέμβρη.

Υπάρχει αριστερή εναλλακτική λύση;


Το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε κρίση σε όλα τα επίπεδα. Από το 2003 είναι μέρος του κυβερνητικού συνασπισμού με πρόεδρο τον εθνικιστή Τάσο Παπαδόπουλο. Έπειτα από 25 χρόνια διαρκούς ανάπτυξης, η εκλογική του επιρροή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές 2004, βουλευτικές 2006, δημοτικές 2006) έχει υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό και έχει πέσει κάτω από το 30%. Ένα κομμάτι της βάσης του έχει επιλέξει την αποχή, σοκαρισμένο από την εθνικιστική στροφή της ηγεσίας, ενώ ταυτόχρονα έχει διαρροές προς πάσα κατεύθυνση. Το ΑΚΕΛ, που κάποτε  προωθούσε την προσέγγιση των δύο κοινοτήτων και είχε δώσει νεκρούς σ’ αυτή τη γραμμή, τώρα αντιμετωπίζεται από τους Τουρκοκυπρίους εργαζόμενους το λιγότερο με δυσπιστία. Ιδιαίτερα έχει προκαλέσει την αγανάκτησή τους η υποστήριξη του ελληνικού εμπάργκο και το μπλοκάρισμα με κάθε τρόπο του κανονισμού της Ε.Ε. για το εμπόριο με την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Όταν και σ’ αυτό το ζήτημα δεν μπόρεσε να διαχωριστεί από τον αντιτουρκικό εθνικισμό, τότε δεν υπήρχε καμία πιθανότητα για τα υπόλοιπα.


Στην Ελλάδα τα κόμματα της αριστεράς ΚΚΕ και ΣΥΝ στοιχήθηκαν πίσω απ’την γραμμή του ΑΚΕΛ σε όλα τα επίπεδα. Τυχόν διαφοροποιήσεις ήταν ζήτημα εμφάσεων σε κάποια σημεία και όχι μια άλλη λογική. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν μπορούν να δώσουν την εναλλακτική απάντηση στον εθνικισμό. Σήμερα όμως, με το ξέσπασμα της «κρίσης του πετρελαίου», ξαναγίνεται επιτακτική ανάγκη ενός άλλου δρόμου για το Κυπριακό.


Σε τελευταία ανάλυση δύο δρόμοι υπάρχουν για να λυθεί το Κυπριακό: είτε το νησί θα διχοτομηθεί, με πρωταγωνιστές τους εθνικιστές των δύο πλευρών και κάτω από την εποπτεία του ιμπεριαλισμού, είτε οι δύο κοινότητες, με κέντρο τους εργαζόμενους και στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων και αναγκών, θα οικοδομήσουν μαζί το κοινό μέλλον τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό που τον υπηρετούν. Αυτός ο  δρόμος έχει ως στοιχειώδη προϋπόθεση την επαναπροσέγγιση από τα κάτω των δύο κοινοτήτων. Είναι ένας δρόμος που περνάει από τη μάχη για τα καθημερινά προβλήματα της ζωής ενάντια στις κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού και του πολέμου σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Μόνο με αυτούς τους όρους μπορούμε να ελπίζουμε ότι το μέλλον θα ενώνει και δεν θα χωρίζει τους δύο λαούς της Κύπρου.

Παναγιώτης Λίλης

Από την Εργατική Αριστερά

ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ??

όλοι πλούσιοι σαν εσένα είναι;

θα ανεβάσω 10 βαθμούς μυωπία με αυτά που διαβάζω!

Δες σε τι απαντούσα, και θα καταλάβεις πώς το εννοούσα ::)

Προφανώς δεν είναι όλοι οι Έλληνες το ίδιο πλούσιοι - αλλά ούτε και φταίνε οι Τούρκοι...