THMMY.gr

Η παραπομπή του Τζορτζ Μπους

Του ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ*

Το θάρρος είναι δυσεύρετο στην Ουάσιγκτον. Κάτι που καθόλου δεν προκαλεί έκπληξη. Οι αλήθειες του πολέμου στο Ιράκ κάνουν επιτακτική την ανάγκη ανατροπής μιας κυβέρνησης που είναι εγκληματικά υπεύθυνη για θανάτους, ακρωτηριασμούς, βασανισμούς, εξευτελισμούς, χάος. Το μόνο όμως που ακούμε στο Καπιτώλιο της χώρας μας, που είναι και η πηγή αυτών των καταστροφών, είναι ένα κλαψούρισμα από το Δημοκρατικό Κόμμα, ένα μουρμουρητό και μια ψιλοκουβέντα σχετικά με την «ενότητα» και τον «δι-κομματισμό», σε μια κατάσταση που απαιτεί γενναία δράση προκειμένου να αναστραφεί αμέσως η παρούσα πορεία.

Αυτοί είναι οι Δημοκρατικοί που ήλθαν στην εξουσία τον Νοέμβριο από εκλέκτορες οργισμένα αηδιασμένους με τον πόλεμο, εξοργισμένους με την κυβέρνηση Μπους, που υπολογίζουν στη νέα πλειοψηφία του Κογκρέσου για να τους αντιπροσωπεύσει. Αλλά αν πρόκειται να εξυγιανθεί η εθνική μας πολιτική, αυτό μπορεί να γίνει μόνο από μια μεγάλη λαϊκή ανακατάταξη, που θα πιέσει τόσο τους Ρεπουμπλικανούς όσο και τους Δημοκρατικούς να συμμορφωθούν με τη λαϊκή βούληση.

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που είναι σεβαστό ως έγγραφο αλλά το αγνοούν ως οδηγό ανάληψης δράσης, πρέπει να αναγνωστεί και να ακουστεί από τους άμβωνες και τα πόντιουμ μέχρι τις γωνιές των δρόμων και τους τοπικούς ραδιοσταθμούς σε ολόκληρη τη χώρα. Τα λόγια της, ξεχασμένα για περισσότερο από δύο αιώνες, πρέπει να αποτελέσουν ένα κάλεσμα σε δράση για πρώτη φορά από τότε που ακούγονταν δυνατά στα πλήθη κατά τις πρώτες γεμάτες ενθουσιασμό μέρες της Αμερικανικής Επανάστασης. «Οποτεδήποτε οποιασδήποτε μορφής κυβέρνηση γίνεται καταστροφική για την επίτευξη αυτών των σκοπών, είναι δικαίωμα του λαού να την αλλάζει ή να την καταργεί και να εγκαθιστά νέα κυβέρνηση...».

Η επίτευξη των «σκοπών» που αναφέρεται στη Διακήρυξη αφορά στα ίσα δικαιώματα που έχουν όλοι στη «ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας». Είναι αλήθεια ότι καμιά κυβέρνηση στην Ιστορία του έθνους μας δεν υπήρξε πιστή σε αυτούς τους σκοπούς. Εύνοια στους πλούσιους, παραμέληση των φτωχών, μαζικές βιαιότητες προς όφελος της επέκτασης στην ήπειρο και στον κόσμο σκιαγραφούν σε διάρκεια της Ιστορία των κυβερνήσεων.

Παρ' όλα αυτά, φαίνεται ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη φαυλότητα που συνοδεύει την πρόσφατη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτή τη χώρα και στον κόσμο. Είχαμε και στο παρελθόν αυταρχικές κυβερνήσεις αλλά καμιά δεν είχε νομιμοποιήσει την κατάργηση του habeas corpus (δεν στοιχειοθετείται έγκλημα χωρίς το σώμα του εγκλήματος), ούτε είχε ανοιχτά υποστηρίξει τα βασανιστήρια, ούτε είχε διακηρύξει την πιθανότητα ενός πολέμου χωρίς τέλος. Καμιά κυβέρνηση δεν είχε κατά περίπτωση αγνοήσει τη λαϊκή βούληση, επικυρώσει το δικαίωμα του προέδρου να αψηφά το Σύνταγμα, ακόμη και να βάζει στην άκρη νόμους που έχουν ψηφιστεί από το Κογκρέσο.

Είναι άρα η κατάλληλη ώρα για μια εθνική εκστρατεία με αίτημα την παραπομπή του προέδρου Μπους και του αντιπροέδρου Τσέινι. Ο βουλευτής Τζον Κόνιερς, που παρέστη σε εκτενείς ακροαματικές διαδικασίες και εισήγαγε ένα ψήφισμα παραπομπής όταν οι Ρεπουμπλικανοί ήλεγχαν το Κογκρέσο, είναι τώρα επικεφαλής της Δικαστικής Επιτροπής της Βουλής και σε θέση να αγωνιστεί για μια τέτοια απόφαση. Προφανώς τον έκαναν να σιγήσει οι Δημοκρατικοί συνάδελφοί του, πετώντας του ως ψήγματα σοφίας τις γνωστές πολιτικές φλυαρίες περί «ρεαλισμού» (ενώ αγνοείς την πραγματικότητα να την κοιτάζεις στα μάτια) και περί πολιτικής που είναι «η τέχνη του δυνατού» (ενώ βάζεις όρια σε ό,τι είναι δυνατό).

Ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος που μιλάω για παραπομπή. Στην πραγματικότητα, αν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις, υπάρχουν εκατομμύρια Αμερικανοί -και μάλιστα η πλειοψηφία εκείνων που παίρνουν μέρος σε δημοσκοπήσεις- που διακηρύσσουν ότι είναι υπέρ, αν φανεί ότι ο πρόεδρος μάς εξαπάτησε για τον πόλεμο (ένα γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητο).

Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε-έξι βιβλία για την παραπομπή και συζητείται εύγλωττα από κάποιους από τους καλύτερους δημοσιογράφους μας - τους Τζον Νίκολ, Λιούις Λάφαμ, Μάτ Ρότσιλντ. Πράγματι, μια επίκαιρη «παραπομπή» συνέταξε η πρώην ομοσπονδιακή εισαγγελέας, Ελίζαμπεθ ντε λα Βέγκα, σε ένα καινούργιο βιβλίο με τίτλο «ΗΠΑ εναντίον ΜΠΟΥΣ», όπου στοιχειοθετεί ένα κατηγορητήριο με εξαντλητικές λεπτομέρειες ενώπιον ενός φανταστικού «ανώτατου σώματος ενόρκων».

Υπάρχει ένα επόμενο λογικό βήμα στην ανάπτυξη ενός κινήματος παραπομπής. Η σύγκληση «λαϊκών ακροάσεων παραπομπής» σε όλη τη χώρα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένης της ατολμίας του Δημοκρατικού Κόμματος. Τέτοιου είδους ακροάσεις θα παρέκαμπταν ένα Κογκρέσο που δεν αντιπροσωπεύει τη θέληση του λαού και θα αποτελούσαν εμψυχωτικό παράδειγμα δημοκρατίας στηριζόμενης στη λαϊκή βάση. Θα ήταν το σύγχρονο αντίστοιχο των ανεπίσημων συνελεύσεων που σηματοδότησαν την αντίσταση στο Βρετανικό Στέμμα τα χρόνια πριν από την Αμερικανική Επανάσταση. Η Ιστορία της Αμερικανικής Επανάστασης περιστρέφεται συνήθως γύρω από το Λέξινγκτον και το Κόνκορντ, γύρω από τις μάχες και τους Πατέρες του Εθνους. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι οι Αμερικανοί άποικοι, μη μπορώντας να βασιστούν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους από τα επίσημα κυβερνητικά όργανα, πήραν τα πράγματα στα χέρια τους πριν ακόμη από τις πρώτες μάχες του επαναστατικού πολέμου:

Το 1772 οι δημοτικές συνελεύσεις στη Μασαχουσέτη άρχισαν να συστήνουν Επιτροπές Ανταπόκρισης και τον επόμενο χρόνο συστάθηκε μια τέτοια Επιτροπή στη Βιρτζίνια. Το πρώτο Ηπειρωτικό Συνέδριο, που άρχισε να συνεδριάζει το 1774, αποτελούσε αναγνώριση του ότι ένα έκτακτο (πέραν των προβλεπομένων από το νόμο) σώμα ήταν απαραίτητο για την αντιπροσώπευση των συμφερόντων του λαού. Το 1774 και το 1775 δημιουργήθηκαν σε όλες τις αποικίες παράλληλοι θεσμοί εκτός των επίσημων κυβερνητικών οργάνων.

Σε ολόκληρη την Ιστορία του έθνους, η αποτυχία της κυβέρνησης να αποδώσει δικαιοσύνη οδήγησε στη δημιουργία, συχνά ad hoc, οργανώσεων από την ίδια τη λαϊκή βάση, οι οποίες διαλύονταν μόλις εκπληρωνόταν ο σκοπός τους. Για παράδειγμα μετά την ψήφιση του Νόμου για τους Φυγάδες Σκλάβους, ομάδες λευκών και μαύρων κατά της δουλείας, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσαν να βασιστούν στην εθνική κυβέρνηση για την ανάκληση του νόμου, οργανώθηκαν για την ακύρωσή του με πράξεις πολιτικής ανυπακοής. Οργάνωναν συναντήσεις, έκαναν σχέδια και αναλάμβαναν να διασώσουν δραπέτες σκλάβους που κινδύνευαν να οδηγηθούν πίσω στους αφέντες τους.

Στις απέλπιδες οικονομικές συνθήκες του 1933 και 1934, πριν η κυβέρνηση Ρούζβελτ κάνει οτιδήποτε για να βοηθήσει τους ανθρώπους που βρίσκονταν σε δεινή θέση, σχηματίστηκαν σε όλη τη χώρα τοπικές ομάδες για να απαιτήσουν κυβερνητική δράση. Δημιουργήθηκαν τα Συμβούλια Ανέργων, ομάδες ενοικιαστών πολεμούσαν τις εξώσεις και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέστησαν οργανώσεις αυτοβοήθειας για να ανταλλάσσουν αγαθά και υπηρεσίες και να βοηθήσουν τον κόσμο να επιβιώσει.

Στα πιο πρόσφατα χρόνια, θυμόμαστε τις ειρηνευτικές ομάδες της δεκαετίας του '80 που ξεπήδησαν σε εκατοντάδες κοινότητες σε όλη τη χώρα και προκάλεσαν τα δημοτικά συμβούλια και τα κοινοβούλια των Πολιτειών να περάσουν αποφάσεις για πάγωμα των πυρηνικών εξοπλισμών. Θυμόμαστε επίσης τις τοπικές οργανώσεις που κατάφεραν να κάνουν πάνω από εκατό δημοτικά συμβούλια να πάρουν θέση κατά του Πατριωτικού Νόμου.

Οι ακροάσεις παραπομπής σε όλη τη χώρα θα διέγειραν και θα ενεργοποιούσαν το ειρηνευτικό κίνημα. Σίγουρα θα έκαναν πρωτοσέλιδα και θα ωθούσαν τα απρόθυμα μέλη του Κογκρέσου και από τα δύο κόμματα να κάνουν αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα και απαιτούν οι παρούσες συνθήκες: την παραπομπή κι απομάκρυνση από την εξουσία του Τζορτζ Μπους και του Ντικ Τσέινι. Και μόνο η εισήγηση του θέματος αυτού σε εκατοντάδες κοινότητες κι εκλογικές περιφέρειες θα είχε ένα υγιές αποτέλεσμα και θα αποτελούσε σημάδι ότι η δημοκρατία, παρά τις απόπειρες καταστροφής της σ&#
039; αυτό τον καιρό πολέμου, είναι ακόμη ζωντανή.

*Ο Χάουαρντ Ζιν είναι ιστορικός, θεατρικός συγγραφέας και ακτιβιστής. Είναι ίσως ευρύτερα γνωστός για το «Μια λαϊκή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών», που παρουσιάζει την αμερικανική Ιστορία από τη ματιά εκείνων που θεωρεί ότι βρίσκονται έξω από τα πολιτικά και οικονομικά κατεστημένα.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πολύ ενδιαφέρον!!! Κι εγώ προσωπικά θα το κατευχαριστιόμουν, αν γινόταν στην πραγματικότητα.

Αλλά πιστεύω ότι οι Αμερικανοί, σαν λαός, γενικά κοιμούνται. Είναι οι περισσότεροι εντελώς απολιτικ, δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο που είναι λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους.

ΚΑι δεν ξέρω τι άποψη έχουν για την πολιτική εξουσία, και για το πώς μπορούν να την επηρεάσουν, (βλ. εκλογικό δικαίωμα), αλλά τι να πεις για έναν λαό που δεν παέι καν να ψηφίσει, και χρειάζεται ειδική καμπάνια, όχι για να πάει να ψηφίσει κάποιον υποψήφιο, αλλά απλά για να πάει να ψηφίσει...

πάντως όπως λέει και  ο ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ η ιστορία των ΗΠΑ βρίθει απο περιπτώσεις που ο λαός πήρε στα χέρια του την τύχη...αλλά τώρα βρίσκονται σε αφασία...όπως μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ευρώπης..

Θα συμφωνήσω με απόστολο, κορίνα, ότι στις μέρες μας το πρόβλημα είναι να σηκωθεί ο άλλος από τον καναπέ(που λέει και ο Λιακόπουλος). Ο λαός έχει μεγάλη δύναμη αλλά δυστυχώς έχει ακόμα μεγαλύτερη αδράνεια. Αδράνεια που τροφοδοτείται, όσο ποτέ στο παρελθόν, από την ψευδαίσθηση ότι έχεις αποκτήσει πολλά και δεν αξίζει τον κόπο να τα χάσεις ή να αγωνιστείς για περισσότερα. 

Ακριβώς το ίδιο λέμε ρε παιδιά...Απλά εγώ περιέγραψα την κατάστασή τους σήμερα...