THMMY.gr

Χαζεύοντας τα back up αρχεία μου για το επικείμενο (από τον Οκτώβριο) φορμάτ, βρήκα μια παλιά ιστορία που είχα γράψει.

Έχω πει αρκετές φορές, ότι γράφω Άρλεκιν, ε λοιπόν, δείτε πώς είναι όταν το Άρλεκιν συναντάει τον Σαμαράκη, καθώς την εποχή εκείνη είχα παθιαστεί με τον Σαμαράκη. Άλλωστε κάποιες ομοιότητες με το Διαβατήριο θα είναι προφανείς σε όποιον μπορεί να το φέρει στο μυαλό του.


Υπενθυμίζω ότι είναι από τα αποκυρηγμένα μου. Το θεωρώ, τουλάχιστον άθλιο, αν και η αφέλεια που το διακατέχει, ήταν σκόπιμη.

Αν και όταν βαριέστε, διαβάστε το και γράψτε κάνα σχόλιο. Ομολογώ ότι δεν τόλμησα να το ξαναδιαβάσω, το μάτι μου έπεσε σε σημεία που ήξερα και σιχαινόμουν.


Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα σας αρέσει όμως...


Διαβάστε το pls...  ^beg^

                                                                                                                                   

Η πόρτα που χτυπούσε μανιασμένα τον ξύπνησε από το πιο γλυκό όνειρο, που είχε να το δει πολλά χρόνια. Αλλά αυτό το μανιασμένο χτύπημα της πόρτας τον έδιωξε πολύ μακριά από την ωραία Αγάπη.
«Ανοίχτε μου!» ,φώναζε αυτός που χτυπούσε την πόρτα και ένιωσε την βαθιά ανάγκη να τον βρίσει πατόκορφα, δεν το έκανε όμως. Κοίταξε το ρολόι και συνειδητοποίησε  ότι είχε αργήσει 13 ολόκληρα λεπτά να ξυπνήσει πράγμα που σήμαινε ότι αν τον καθυστερούσε και ο τύπος που ήταν έξω από την πόρτα κανένα τρίλεπτο θα αργούσε 15 λεπτά και θα έχανε το 1/40 του ημερομίσθιου του. Έπρεπε δηλαδή να του ανοίξει και μετά να ετοιμαστεί για να μην καθυστερήσει. Πήγε και άνοιξε την πόρτα. Ένας μικρόσωμος κύριος τον καλημέρισε και κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του  σπιτιού του.
«Καλημέρα, μπορούμε βέβαια να περάσουμε.», είπε αφού μπήκε μέσα.
«Θα μπορούσα να ετοιμάζομαι καθώς με απασχολείστε γιατί άργησα να ξυπνήσω κατά…»
«13 ολόκληρα λεπτά. Όχι δεν μπορείτε.» ,απάντησε απότομα ο μικρόσωμος και αυτός τον κοίταξε σαστισμένα, για την ακριβή απάντηση του, και κάπως θυμωμένα, για την απαγόρευση. Ο μικρόσωμος του απάντησε χωρίς να χρειαστεί ερώτηση. «Είμαι ο υπάλληλος ν.0245367 του υπέροχου και καταπληκτικού Υπουργείου παραγωγικότητας. Δεν θα ερχόταν κάποιος εδώ στις 7.11 εάν δεν ξέραμε ότι θα ξυπνούσατε στις 7.04, όπως έχει προτείνει το υπουργείο μας για να είστε περισσότερο παραγωγικός. Και δεν χρειάζεται προς το παρόν να πάτε να εργαστείτε γιατί είστε στην δικαιοδοσία του υπουργείου μας.». Η σαστιμάρα δεν είχε φύγει ακόμα από το πρόσωπο του αλλά αυτό δεν σταμάτησε το ν.0245367. «Περιμένουμε μιαν απάντηση κύριε…», κοίταξε μα στιγμή στο palmtop του και συνέχισε, «…Παπαδόπουλε ν.9456…», εδώ όμως πήγε να τον διακόψει. «Μπορείτε να με πείτε Θ. …», κάτι που δεν επέτρεψε ο κος ν.0245367, «Μα φυσικά και δε μπορούμε να σας αποκαλέσουμε όπως σας λένε γιατί αν σας βάφτισαν και πως σας αποκαλούν οι γνωστοί σας, δεν έχει καμία σημασία για την παραγωγικότητα, οπότε δεν απασχολεί το απίστευτου κάλους Υπουργείο μας και δεν ενδιαφέρει και μας. Εσείς είστε καταχωρημένος ως Παπαδόπουλος ν.945654 και εγώ έτσι θα σας αποκαλούμε. Εν ώρα εργασίας δεν επιτρέπετε σε κανέναν να σας αποκαλεί αλλιώς. Το ξέρετε.». Το ήξερε.
«Λοιπόν δεν χρειάζεται να σας πούμε ότι η συζήτηση μας είναι επίσημη.»,είπε και του έδειξε το  palmtop στο δεξί του χέρι. Ο μικρός υπολογιστής στο δεξί του χέρι τάραξε κάπως τον Παπαδόπουλο 945654. Είχε μπει στο στόχαστρο των Δεξιών Χεριών, και άγνωστο σε αυτόν ακόμα το γιατί. Αποκλείεται να εμφανίστηκε αυτός μόλις υποψιάστηκαν  ότι άργησε να ξυπνήσει σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου.
«Πριν σας απασχολήσουμε με το ακριβές θέμα για το οποίο σας επισκεφθήκαμε σήμερα θα θέλαμε να μας εξομολογηθείτε τον λόγο που δεν σας επέτρεψε να ξυπνήσετε σύμφωνα με την ρητή οδηγία του φανταστικού, τρομερού και τόσο λατρευτού Υπουργείου μας. Θα μας κάνετε αυτή την χάρη;» ,ρώτησε το Δεξί Χέρι.
«Ξενυχτήσατε χθες στο σπίτι;», ξανακοίταξε το palmtop με μια επιτήδευση που έδειχνε ότι το ήξερε και κοιτούσε μόνο για εφέ. «Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου ήρθατε σπίτι στις 21.17 και ξαπλώσατε στις 23.02… Στις 23.04 κλείσατε τα μάτια σας και δεν τα ανοίξατε πριν τις ... 7.17, γιατί αυτή η καθυστέρηση;»
«Βασικά έκλεισα το ρολόι χωρίς να το καταλάβω και έτσι δεν ξύπνησα.»
«Μα και πάλι τι θέλετε να πείτε; Ότι δεν σας φτάνουν οι 8 ώρες ύπνου που προτείνει το υπουργείο. Ότι εσείς ξεχωρίζεται από τους υπόλοιπους πολίτες του έθνους; Αυτό θέλετε να πείτε;»
«Όχι δεν είπα αυτό απλώς…παρακοιμήθηκα.» ,είπε με τρεμάμενα σχεδόν χείλη που πρέπει να ικανοποίησαν με κάποιο τρόπο το Δεξί Χέρι γιατί φάνηκε κάπως πιο διαλλακτικό. «Λοιπόν έγινε αντιληπτό… Φαίνεται ότι είχατε αϋπνία το βράδυ. Εμείς μπορεί να ξέρουμε χάρη στο chip68 πότε κλείνετε τα μάτια σας αλλά δεν ξέρουμε πότε ακριβώς σας παίρνει ο ύπνος. Είναι ένα ελάττωμα του chip68. Ή μάλλον το μοναδικό ελάττωμα.»
«Ναι…αυτό ακριβώς θα συμβαίνει. Δυστυχώς τίποτα Δε μπορεί να είναι απολύτως τέλειο ε;», είπε με ένα βλέμμα που διψούσε για μια μη αρνητική απάντηση.
«Και όμως η επιστήμη κάνει κάθε μέρα θαύματα. Το Υπουργείο μας, το μοναδικό, λατρευτό και θεϊκού κάλους, κάνει κάθε μέρα καινούργια θαύματα.», απάντησε το Δεξί Χέρι και περίμενε με την σειρά του μια καταφατική απάντηση που ήρθε σχεδόν αμέσως.
«Μα και βέβαια, το Υπουργείο κάνει κάθε μέρα νέα θαύματα.».
«Όπως το chip69, ε;»,ρώτησε με το ίδιο ύφος.
«Μα και βέβαια, το chip69 θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερο. Μα και βέβαια θα είναι πάρα πολύ καλύτερο.», απάντησε με πλατύ χαμόγελο.
«Μιλάτε εκ πείρας;», ρώτησε με προσποιητό ενδιαφέρον γνωρίζοντας εξαρχής το ξάφνιασμα του θηράματός του.
«Τι  …εννοείτε;».
«Λέω, μήπως το έχετε ψάξει το θέμα.».
«Μα, όχι απλώς …του καταπληκτικού μας Υπουργείου δεν είναι το περίφημο και μοναδικό chip69;».
«Ακριβώς.».
«Μα πώς θα μπορούσε να μην είναι θαυμάσιο κάτι που έχει κατασκευάσει το αγαπημένο μας Υπουργείο.»
«Πολύ σωστά.», απάντησε κατευχαριστημένο το Δεξί Χέρι. «Θαυμάζεται το τόσο πολύ θαυμασμένο Υπουργείο μας, έτσι δεν είναι;»
«Θέλει και ρώτημα;»
«Και το υπακούτε πάντα;»
«Μα και βέβαια … εκτός από σήμερα που είχα αυτό το μικρό ατύχημα με ο ρολόι.»
«Ε, τότε θα χαρείτε πολύ με αυτό που θα σας πω.».
 Κοίταξε το Δεξί Χέρι με μεγάλη περιέργεια και ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία ρωτώντας έτσι τι θα τον έκανε να χαρεί τόσο πολύ. Προσπαθούσε να διατηρήσει το χαμόγελο του.
«Σας εκλέξαμε. Μη με κοιτάτε με έκπληξη το αξίζατε και έτσι η διοίκηση του Υπουργείου σας εκλέξαμε για να δοκιμάσετε το νέο βελτιωμένο και φανταστικό chip69, τι έχετε να πείτε;»
«Νοιώθω συγκίνηση μα και περιέργεια, πώς και γιατί με εκλέξατε;».
«Η ερώτηση σας είναι ασφαλώς λάθος και σας ζητήσουμε να ανακαλέσετε αμέσως, ακούς εκεί με εκλέξατε. Τι εννοούσατε με αυτό κύριε Παπαδόπουλε ν.945654. Ποιος υπονοείτε ότι σας εξέλεξε, οι γείτονες; Και αυτοί βέβαια αλλά μόνο κάποιοι οποιοιδήποτε γείτονες;  Εσείς εκλέξατε τον εαυτό σας.»
«Εγώ;», ρωτάει με φωνή γεμάτη απόγνωση.
«Εσείς φυσικά. Μπορεί η διοίκηση του Υπουργείου μας, του τόσο ζηλευτό από τα ξένα έθνη Υπουργείο μας, να διαδραμάτισε το ρόλο του αποφασίζειν αλλά τη διοίκηση ποιος την εξέλεξε;»
«Εε…εγώ;», ρώτησε με βαθιά ελπίδα να έχει ξεστομίσει την σωστή απάντηση.
«ΑΚΡΙΒΩΣ.»,είπε με περηφάνια το Δεξί Χέρι που στο Δεξί Χέρι κρατούσε το palmtop.
Ο ν. 945654 σκέφτηκε να τον ρωτήσει πως εκλέγεις κάποιους όταν είναι οι μόνοι υποψήφιοι αλλά του φάνηκε ότι η ερώτηση είχε κάποια ειρωνεία που θα την παρεξηγούσε με το δίκιο του το Δεξί Χέρι και έτσι αποφάσισε να κρατήσει την ερώτηση για τον εαυτό του.
«Καταλαβαίνεται σαφώς ότι εσείς εκλέξατε τον εαυτό σας σωστά;»
«Πολύ σωστά.», απάντησε. Τι άλλο μπορούσε να πει στο Δεξί Χέρι που κρατούσε το μεγέθους παλάμης υπερυπολογιστή -από όπου και το χαρακτηριστικό όνομα όλων όσων εργάζονταν για την μυστική αστυνομία του Υπουργείου υπουργείων ή αλλιώς Υπουργείο παραγωγικότητας- το οποίο ταυτόχρονα κατέγραφε την συνομιλία τους αν τυχόν θεωρούνταν εχθρός του Υπουργείου. Λες και χρησιμοποιούσαν πάντα αυτά τα στοιχεία.
«Θα είστε από τους πρώτους που θα τους εμφυτευτεί το θαυμάσιο, το υπέροχο και μοναδικό chip69. Φαντάζομαι πόσο θα είστε ευτυχισμένος με την απόφα
ση σας… απόφαση μας να εκλέξετε τον εαυτό σας.»
«Ναι… βέβαια. Αλλά ποιες θα είναι οι καινοτομίες του νέου chip;».
«Γιατί ακριβώς ρωτάτε; Ποιος ο λόγος; Έλλειψη εμπιστοσύνης στον ίδιο μας τον εαυτό;»
«Όχι, όχι φυσικά. Απλώς θα ήθελα να καταλάβω τι ακριβώς κατασκεύασαν τα μεγάλα μυαλά του μεγάλου, του φανταστικού και μοναδικού μας Υπουργείου.», είπε χτυπώντας την ευαίσθητη χορδή του ν.0245367, την ανάγκη να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για το Υπουργείο.
«Το chip68 αναγνώριζε της φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου και έτσι ελέγχονταν οι χτύποι της καρδιάς και άλλες παράμετροι που μας επιτρέπανε να φροντίζουμε για την δημόσια υγεία. Γίνονταν διάφοροι έλεγχοι και έτσι καταφέραμε να σώσουμε πάνω από το 57% των καρδιοπαθών που απέφευγαν συστηματικά το check-up. Tώρα όμως το chip69 θα μπορεί να ελέγχει και περισσότερες εγκεφαλικές λειτουργίες και έτσι θα μπορούμε να στηρίξουμε καλύτερα τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Θέλουμε να είστε γερή και ευτυχισμένοι».

Ο φίλος όμως και ήρωας της ιστορίας εργαζόταν στο υπουργείο στατιστικών στοιχείων και δεν είχε ξεχάσει την διάλεξη του 3ου προϊσταμένου του, λάτρη του Υπουργείου και παλιού του συμμαθητή στο σχολείο.
«Γιατί χαμογελάς Θ… υπάλληλε 693547;», τον είχε ρωτήσει στην αρχή όταν θυμούμενος ένα παλιό ανέκδοτο είχε χαμογελάσει καθώς περνούσε στοιχεία στον υπολογιστή του.
«Τίποτα κύριε 3ε προϊστάμενε απλώς χαμογελάω.»
«Ξέρετε τα αποτελέσματα του πιο πρόσφατου αποτελέσματος του τμήματος μας; Οι χαρούμενοι είναι περισσότερο παραγωγικοί από τους δυστυχισμένους αλλά λιγότερο παραγωγικοί από τους έτσι κι έτσι. Αυτούς με την αδιάφορη ψυχική διάθεση. Γιατί ο χαρούμενος σκέφτεται αυτό που τον κάνει χαρούμενο και δεν είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στην δουλειά του. Τι σε έκανε λοιπόν χαρούμενο;», ρώτησε τελικά με έκφραση που πρόδιδε ενδιαφέρον ή περιέργεια.
«Τίποτα ένα ανέκδοτο μου σφηνώθηκε στο μυαλό… εκείνο με την μικρή Αννούλα που ήταν από μωρό τυφλή.»
«Φτάνει, δεν χρειάζεται να μου πεις όλο το αστείο. Στην δουλειά σου και να είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος.», του απάντησε κάπως απότομα προσπαθώντας να μην αφήσει το στόμα του να σκάσει χαμόγελο, κάτι τέτοιο δεν θα άρμοζε σε καμία περίπτωση σε έναν 3ο προϊστάμενο.
Δεν του κράτησε φυσικά κακία γιατί ήξερε ότι ήταν υποχρεωμένος να του κάνει κάποιες παρατηρήσεις Δεν ήταν ανάγκη να υποψιαστούνε από το Υπουργείου ότι ήταν περιποιητικός λόγο της μαθητικής τους φιλίας.

Αυτό όμως που δεν ήξερε ,αν και το φανταζότανε, ήταν το γεγονός ότι δεν ενημέρωσαν το 43% αυτών που τελικά δεν σώθηκαν ήταν γιατί απλούστατα είχαν περάσει το όριο παραγωγικότητας και έτσι αφέθηκαν προς τον θάνατο.
«Μα αυτό είναι θαυμάσιο, καταπληκτικό και μοναδικό. Τιμή μου που διάλεξα εμένα.», είπε τελικά τρομάζοντας και τον εαυτό του με τα λόγια του.
«Διαλέξαμε», διόρθωσε το Δεξί Χέρι.
«Τιμή μου που με διαλέξαμε.», συμφώνησε αυτός και το Δεξί Χέρι κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένο.
Μια μικρή παύση ακολούθησε ανάμεσα τους κάτι που τον ανησύχησε πολύ και σχεδόν τον φόβισε. Ένοιωθε υποχρεωμένος να την σπάσει και συνεπώς … την έσπασε.
«Τελειώσαμε;», ρώτησε και είδε την αλλαγή στην έκφραση του ν.0245367 με πολύ τρομαγμένο μάτι.
[Σίγουρα θα πίστεψε ότι θέλω να τον ξεφορτωθώ. Τώρα θα πατήσει κάποια κουμπιά στο μικρό του palmtop και θα ʽδιαβάσειʼ τον σφυγμό μου και μόλις θα δει ότι έχει ανεβεί τα130 θα καταλάβει ότι έχω άγχος και αυτό θα με ενοχοποιήσει (ηρέμησε ανόητε φαντάσου να συμμετείχες στους Ε.Π. από πότε θα ήσουν σε κάποια φυλακή στη μέση του πουθενά). Θα με ρωτήσει γιατί είμαι αγχωμένος και εγώ θα μείνω στήλη άλατος ανίκανος να απαντήσω τίποτα ή θα αρχίσω να τραυλίζω κάτι που κατεξοχήν θα με ενοχοποιήσει και τότε θα μου δώσει τις χειροπέδες να της φορέσω. Αν ΑΡΝΗΘΩ ή προσπαθήσω να το σκάσω θα με ακινητοποιήσει –η θα προσπαθήσει να με ακινητοποιήσει όπως το νερό που προσπάθησαν να συλλάβουν προχθές. Μόνο που τότε η δόση ηλεκτρισμού της συσκευής ακινητοποίησης ήταν θανατηφόρα. Πρέπει να ηρεμήσω, πρέπει να ηρεμήσω. Βαθιές αναπνοές.]
«Όχι, δεν τελειώσαμε κύριε Παπαδόπουλε ν.945654 ή μήπως να σας λέμε υπάλληλο ν.693547;», ρώτησε χαμογελαστά και κάπως μυστηριώδες.
«Όπως επιθυμείτε εσείς κύριε (παρά λίγο να τον αποκαλέσει Δεξί Χέρι κάτι που φυσικά είναι δημόσιας φύσης έγκλημα αλλά κατάφερε να το αποφύγει χωρίς να δείξει το παραμικρό)… Δ… διακόσια… δεν θυμάμαι τον αρ… όνομα σας.».
«Μηδέν, διακόσια σαρανταπέντε, τριακόσια εξηνταεφτά Κύριος υπάλληλος του Υπουργείου αλλά δεν πειράζει που το θυμηθήκατε κατανοητό. Επιτρέψτε μου όμως να μην σας λέω πια υπάλληλο  ν.693547.»
[Ωχ αυτό ήταν. Απολύομαι. Ή ακόμα χειρότερα μετάθεση στο Υπουργείο Δασολογίας. Μα γιατί ρε γα… μα γιατί ρε… μα γιατί; Δεν ήμουν παραγωγικός, μα αν δεν είμαι παραγωγικός από τώρα και με στείλουν στο Κ(έντρο) Α(ντιπαραγωγικών) αλλά από τέτοια ηλικία. Μόνο για ευθανασία μπορεί να με πάνε χαχαχα… δεν είναι αστείο αυτό.]
«Μα γιατί; Δε μπορεί να είμαι αντιπαραγωγικός. Δε μπορεί.», άρχισε να λέει και έμεινε στο τέλος κοιτάζοντας τον σχεδόν ικετευτικά.
«Μα όχι φυσικά, δεν είστε αντιπαραγωγικός του εναντίον είστε εξαιρετικά παραγωγικός και για αυτό θα αμειφθείτε αναλόγως και θα γίνεται 3ος προϊστάμενος του τμήματος σας ,του τομέα, του υπουργείου του γενικού Υπουργείου παραγωγικότητας. Δηλαδή προάγεστε. Σας προσφέρω τα θερμά μου συγχαρητήρια. Μπράβο σας, σας άξιζε.», είπε προσφέροντας του μια τρομερή ανακούφιση.
«Ω σας ευχαριστώ για τα καλά νέα. Νοιώθω πολύ δικαιωμένος από την επιβράβευση αυτή.»
«Όπως σας είπα και προηγουμένως, σας άξιζε.».
«Και ο (παραλίγο να πει Νίκος τώρα αλλά δεν του ξέφυγε) μέχρι πρότινος 3ος προϊστάμενος; Τι απέγινε;».
«Ο κύριος Σεκμετζαγαρίδης ν.940002 μετατέθηκε από το Υπουργείο.».
«Εννοείτε ότι μετατέθηκε στο …»
«Ναι, μετατέθηκε στο υπουργείο Δασολογίας.».
«Μα γιατί; Δεν ήταν παραγωγικός;»
«Ήταν αλλά όχι τόσο πολύ. Κοιτάξτε δεν υπάρχει εξουσιοδότηση με την οποία να χαρείτε εξήγηση για την ακριβή αιτία της μετάθεσης του, αλλά θα σας επιτραπεί να την γνωρίσετε γιατί απλώς θα πάρετε την θέση του και σας χρειάζεται μια μικρή συμβουλή.
«Απλώς δεν ήταν και τόσο αντικειμενικός στις παρατηρήσεις του πάνω στους υφιστάμενους του. Ειδικά στις γυναίκες δεν έκανε σχεδόν καμία παρατήρηση. Αυτό τον οδήγησε εκεί που τον οδήγησε. Αν ήταν 50 χρονών ίσως να τον στέλναμε στα Κ.Α. αλλά είναι μόλις 35 χρονών. Έχει ακόμα πολλά να δώσει στην παραγωγικότητα του έθνους.», εξήγησε κάνοντας να αισθανθεί μια μικρή δόση ενοχών για τον φίλο του.
«Δηλαδή από αύριο που θα πάω στην δουλειά θα είμαι ο 3ος προϊστάμενος του τμήματος;», ρώτησε ξαναβρίσκοντας κάπως το κέφι του.
«Όχι από αύριο αλλά μόλις κριθείς έτοιμος. Δηλαδή θα αρχίσεις από σήμερα το απόγευμα την εκπαίδευση σου από τον ν.940002 Σεκμετζαγαρίδη. Προσοχή! Ο νυν προϊστάμενος σου δεν γνωρίζει τίποτα για την μετάθεση του και απαγορεύεται να το μάθει. Ειδικά από εσάς! Δεν έχουμε κάποιον εκπαιδευμένο να τον αντικαταστήσει αμέσως στην περίπτωση που αυτοκτονήσει και ίσως υπάρξει πρόβλημα για το θαυμάσιο Υπουργείο μας. Καταλαβαίνεται φαντάζομαι.».
Έγνεψε καταφατικά. Κάτι τέτοιο πολύ πιθανόν να έκανε και αυτός στην περίπτωση που θα του συνέβαινε κάτι αντίστοιχο. Το υπουργείο Δασολογίας είναι πολύ σκληρή μοίρα. Καταδικασμένος ισοβίως να εργάζεσαι για αυτό φυτεύοντας δέντρα σε καμένα δάση ή σε δάση που καίγονται (πάνω από 23 κάηκαν ζωντανοί το φετινό καλοκαίρι). Και το βράδυ στα κελιά του υπουργείου Δασολογίας που το μόνο που διαθέτουν είναι μία Π.Κ.Β. (Περιορισμένη Κατά Βούληση) τηλεόραση και μία λεκάνη, και όσο για τους ανώτερους υπαλλήλους είναι είτε κανονιστές (δεσμοφύλακες), είτε πολύ ανώτεροι υπάλληλοι, αλλά αυτοί ανήκουν στο Υπουργείο και ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Υπάρχουν βέβαια και υπάλληλοι αυτού του υπουργείου που αναλαμβάνουν και πολύ, πάρα πολύ δυσκολότερες εργασίες, ειδικά αυτές τις εργασίες που αφορούσαν τις νέες εκδόσεις των chip. Εκεί μεταθέτονταν όσοι συλλαμβάνονταν για την συμμετοχή τους στην παράνομη οργάνωση «Ελεύθεροι Πολίτες». Τους γνωστούς ΕΠ.
«Μόλις εκπαιδευτείτε θα πάρετε την θέση με περιορισμό για τον πρώτο μήνα.».
«Τι είδους περιορισμό;»
«Εκκρεμεί μια προσωπική σας οδηγία. Μη μου πείτε ότι ξεχάσατε την προσωπική οδηγία 34017 που σας απέστειλε το Υπουργείο, το Υπουργείο παραγωγικότητας, αυτό το θαυμάσιο Υπουργείο;», ρώτησε κάπως θυμωμένα.
«Μα δε μου στάλθηκε καμία οδηγία 34017. Μόνο  μέχρι την 34016 μου στάλθηκε, την εντολή για την διακοπή της λήψης πάνω από 10 κομμάτια σοκολάτα την ημέρα.».
«Μήπως κάνετε λάθος. Σας στάλθηκε σχετικό e-mail (ματιά στο palmtop) πριν 1 μήνα και δυο βδομάδες. Μην μου πείτε ότι δεν ελέγξατε τα e-mail σας από τότε γιατί σύμφωνα με το palmtop μου(πληκτρολόγηση και νέα ματιά)…ααα νάτο το λάθος. Υπήρχε διακοπή λειτουργίας του e-mail server σας εκείνες της μέρες να μας συγχωρείτε που δεν στάθηκε άλλο. Φαίνετε ότι θα σας το έστειλε κάποιος άπειρος που αν έχει
κάνει άλλα δύο τέτοια λάθη μάλλον θα υποβιβασθεί.», είπε με κάποιον εκνευρισμό που είχε κάνει τον έξυπνο χωρίς αντίκρισμα εξαιτίας κάποιου που δεν έλεγξε αν έφθασε το e-mail στον προορισμό του. Τέτοια τεχνολογία και πάλι αν μπει το ανθρώπινο δαχτυλάκι όλα γίνονται σκ… μάτσο χάλια.
«Και λοιπόν ποια ήταν η οδηγία 34017;». Τώρα πια ένοιωθε ανώτερος από το Δεξί Χέρι  και σε συνδυασμό με την πρόσφατη προαγωγή του ένοιωθε μια ευφορία που μόνο ένα Υπουργείο σαν αυτό της παραγωγικότητας μπορούσε να προσφέρει.
«Ότι έφθασε η ώρα να συνάψετε το πρώτο σας συμβόλαιο αμοιβαίας σύνδεσης. Είστε ένα άτομο προικισμένο από γονιδιακή άποψη το οποίο είναι εξαιρετικά συνεργάσιμο και ακόμα περισσότερο παραγωγικό. Το Υπουργείο μα και το Έθνος, το Έθνος πρώτα από όλα έχει ανάγκη από τα τέκνα ενός ατόμου όπως το δικό σας. Υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα γεννητικότητας και εσείς να παραμένετε μη συνδεμένος… Το Υπουργείο, το Έθνος πάνω από όλα δε μπορεί να το επιτρέψει αυτό.», απάντησε το Δεξί Χέρι καθώς τον έβλεπε να απογοητεύεται από τα λεγόμενα του. Ένα συναίσθημα θριάμβου το κατέκλυσε. Αυτήν την αντιμετώπιση είχε συνηθίσει και αυτήν απαιτούσε από τους υφιστάμενους του. Όχι την αλαζονική συμπεριφορά που παρουσίασε μόλις πριν ο νέος 3ος προϊστάμενος.
«Μα δεν θέλω να παντρευτώ αυτό το διάστημα…», άρχισε σχεδόν μουρμουριστά αλλά το Δεξί Χέρι τον διέκοψε απότομα.
«Δεν σας είπα να παντρευτείτε, η θρησκευτική σύναψη αυτού του συμβολαίου ,όπως και το κάθε τι θρησκευτικό, έχει απαγορευθεί εδώ και κάποια χρόνια αλλά δεν θα σας κάνω επίπληξη περί αναφοράς τελετουργιών γιατί ακόμα δεν έχετε συνηθίσει στην ιδέα του εκτεχνολογικού μοντέρνου ορθολογισμού που κυριαρχεί στο νέο και πολύ σύγχρονο κράτος μας. Είναι φυσικά αυτά. Μπορεί λοιπόν να έχουν καταργηθεί τέτοια ανορθολογικά φαινόμενα όπως οι θρησκείες αλλά ποτέ δεν θα προσβληθεί η οικογένεια. Το Υπουργείο πολεμά για την υπεράσπιση αυτού του Υπουργειοάρεστου θεσμού. Όχι γιατί –όπως λένε οι ταπεινοί και αχρείοι καθώς και σαφώς αμόρφωτοι εχθροί του Υπουργείου, και του Έθνους πρώτα από όλα, οι αναίσχυντοι ΕΠ- επιθυμεί το Υπουργείο την ευκολότερη λύση πρώιμης εκπαίδευσης των πρώτων λειτουργιών από τους φυσικούς γονείς για την εξοικονόμηση κονδυλίων. Αν το Υπουργείο ενδιαφερόταν για τα κονδύλια δεν θα παραλάμβανε τα παιδιά για την υποχρεωτική τους 12 εκπαιδευτική θητεία σε εσώκλειστα δημόσια σχολικά ιδρύματα. Σωστά;».
Ζαλίστηκε.
«Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να μην συνάπτετε το συμβόλαιο, ώστε να αποκτήσετε παιδιά την στιγμή που το Έθνος, πρώτα από όλα το Έθνος, κινδυνεύει από τους τρομερούς και πολλαπλάσιους σε αριθμό εχθρικούς μας γείτονες, εχθρούς του Έθνους πάνω από όλα.».
«Μα οι γείτονες είναι τριτοκ…», άρχισε για άλλη μια φορά χωρίς να ολοκληρώσει εξαιτίας μιας φρενιασμένης διακοπής από το Δεξί Χέρι.
«Οι γείτονες πάνω από όλα είναι εχθροί. Του Υπουργείου, δικοί μας εχθροί δηλαδή, μα του Έθνους πάνω από όλα. Διαφωνείτε σε αυτό;»
«Δε μπορώ να διαφωνήσω φυσικά αφού έχετε απόλυτο δίκιο. Αλλά αν δεν βρω την κατάλληλη γυναίκα πως είναι δυνατόν να παντ… συνάψω συμβόλαιο αμοιβαίας σύνδεσης;», ψέλλισε ελπίζοντας ότι δεν θα είχε μια ακόμη έτοιμη τρομακτική απάντηση να του σερβίρει.
«Μην στεναχωριέστε. Κα-νέ-να πρόβλημα. Το Υπουργείο, το θαυμάσιο και μοναδικό μας Υπουργείο έχει βρει την λύση πριν από εσάς για σας.(πάτημα κουμπιών)Μπορώ να χρησιμοποιήσω λίγο τον υπολογιστή σας;», ρώτησε τυπικά και κατευθύνθηκε στο μοναδικό δωμάτιο της κατοικίας όπου άναψε τον pctv του χωρίς να περιμένει κάποιου είδους άδειας από αυτόν. Συνέδεσε το palmtop του με το pctv και αφού πάτησε μερικά πλήκτρα εμφανίστηκε στην οθόνη το πρόσωπο μιας ομολογουμένως πολύ όμορφης γυναίκας γύρω στα 24 και δίπλα στην εικόνα της περνούσαν κάποιες πληροφορίες σχετικά με την Μέλχου ν.1040001, η οποία όπως υποδήλωνε το όνομά της ήταν όντως 25 χρονών και είχε εκπαιδευτεί από το ανώτατο λύκειο (όπως και αυτός και το 9% των μαθητών των λυκείων και  γυμνασίων.
Στην Δευτέρα μεικτού δημοτικού χωρίζονταν όλοι οι μαθητές στο άνω και κάτω δημοτικό ανάλογα με την επίδοση τους. Ανάλογα με τις επιδόσεις τους κατά την διάρκεια των υπόλοιπων τάξεων υπερβιβάζονταν ή υποβιβάζονταν στις 2 κατηγορίες –όσοι δεν μπορούν να περάσουν την τάξη έχουν μια δεύτερη ευκαιρία και μετά στέλνονται στην σχολή προετοιμασίας για το υπουργείο δασολογίας. Tι ντροπή για τους γονείς! Στην 5η δημοτικού το 2% των καλύτερων εισέρχονται στο Άρια σχολή όπου θα φοιτούν και θα προχωρούν στο Άρειο γυμνάσιο και το Άρειο Λύκειο το οποίο τελειώνει το 7% όσων μπήκαν εξαρχής στην Άρεια σχολή. Οι τελευταίοι αποτελούν τους Πρώτους Υπάλληλους του Υπουργείο όλων των υπουργείων, το Υπουργείο παραγωγικότητας.
Οι υπόλοιποι θα μοιραστούν στο ανώτερο, το απλό και το αναγκαίο γυμνάσιο -εξαετές χωρίς λύκειο για όσους φοιτούν- και στο ανώτερο και απλό λύκειο).Παρουσίαζε τα χόμπι της και το γενεαλογικό της δέντρο –όσο κατείχαν τα κυβερνοαρχεία του Υπουργείου- και φυσικά τα γενετικά της προτερήματα.
«Να λοιπόν η κατάλληλη που προτείνει για εσάς το εγκάρδιο και φιλεύσπλαχνο Υπουργείο, το ένα και μοναδικό Υπουργείο παραγωγικότητας, για να συνάψετε το πιο χαρμόσυνο συμβόλαιο της ζωής σας. Τι λέτε;»
«Δεν ξέρω…».
«Δεν σας πιέζουμε κύριε μέλλοντα –πιθανόν μα όχι σίγουρα- 3ε προϊστάμενε. Εάν δεν βρείτε σε ένα μήνα την εκλεκτή της καρδιάς σας τότε μπορείτε να παντρευτείτε την δεσποινίς Μέλχου. Με κατανοείτε;»
«Και αν δεν θελήσω τελικά να συνάψω αυτό το συμβόλαιο; Θα ακολουθήσω και εγώ τον μέχρι πρότινος 3ου προϊσταμένου μου;»
«Μα όχι φυσικά. Ένας απόφοιτος ανώτερου λυκείου με τα δικά σας γονοτυπικά προτερήματα δεν θα κατέληγε ποτέ στο Υπουργείο δασολογίας. Εσείς πιθανότητα να καταλήξετε, τι τιμή για σας, στην σχολή κύριων υπαλλήλων του ενός και μοναδικού Υπουργείου παραγωγικότητας.».
Τα λόγια του Δ.Χ. τον έκανε να αναλογιστεί τα 2 χρόνια σε μια σχολή στην οποία ακόμα και ο πιο αντιδραστικός επαναστάτης μετατρέπεται σε ένα κλασσικό Δεξί Χέρι ή εξουδετερώνεται.
«Καταλαβαίνω.»,απάντησε σκυθρωπά. Ήταν πολύ μπερδεμένος και στεναχωρημένος για να προσπαθήσει να το κρύψει.
«Λοιπόν εγώ τελείωσα με όσα είχα να σας πω, μπορείτε φυσικά να επικοινωνήσετε με την 1040001 [χάχα χρησιμοποιεί το μικρό της όνομα] αφού σας άφησα όλα τα απαραίτητα στοιχεία της στον pctv σας και μπορείτε να βρείτε ότι θέλετε για το άτομο της. Αύριο δεν θα ακολουθήσετε το εκπαιδευτικό σας πρόγραμμα αφού θα πατε στο 8ο Υπουργικό νοσοκομείο για την εμφύτευση του καταπληκτικού chip69. Ελπίζω να σας ξαναδώ σε ένα μήνα ακριβώς. Όχι νωρίτερα μα ούτε και αργότερα γιατί και στις δύο περιπτώσεις κάτι κακό θα έχει συμβεί. Στο επανειδήν λοιπόν.», κατέληξε βιαστικά και χαιρέτησε χωρίς να σηκώσει το καπέλο του. Κατευθύνθηκε προς την πόρτα, την άνοιξε μόνος του και βγήκε έξω αφήνοντας την ανοιχτή.
«Γεια σας!», πρόλαβε μόνο να πει πριν βγει έξω και έκλεισε την πόρτα κάπως μηχανικά, βυθισμένος στις σκέψεις του.
Πριν λίγη ώρα βρισκόταν στην παλιά όμορφη Θεσσαλονίκη της δεύτερης δεκαετίας τις νέας χιλιετίας, αρχές ακόμα του νέου εκτεχνολογικού μοντέρνου ορθολογισμού και αγαπούσε. Αγαπούσε την Αγάπη. Τόσο όμορφο και αληθινά αντιπροσωπευτικό ήταν το όνομα της μόνης κοπέλας που αγάπησε. Αγάπη την έλεγαν αν και σήμερα θα την ονόμαζαν κάπως 930025 με 930035. Και την αγαπούσε τόσο πολύ την Αγάπη.

Πριν λίγη ώρα την κάλεσε επικαλούμενος κάτι πάρα πολύ επείγον. Να έρθει αμέσως στην παραλία, στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και όταν η Αγάπη –η φίλη του- ήρθε ανήσυχη από το επείγον που υποτίθεται ότι υπήρχε, αυτός της ζήτησε απλώς να καθίσει. Μα ήταν ανήσυχη. Τι μπορεί να ήταν τόσο επείγον που δεν μπορούσε προηγουμένως να περιμένει μα τώρα μπορούσε.
«Όχι Αγάπη δεν μπορεί να περιμένει αλλά πρέπει εμείς να  περιμένουμε για αυτό λίγο.», της είπε αλλά αυτή όλο και ανησυχούσε. Αλλά δε μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο και άρχιζε να κοιτάζει γύρω γύρω. Οι περαστικοί έκαναν την απογευματινή τους βόλτα, ένα παιδάκι έτρεχε με τον σκύλο που πιθανόν να θανατώθηκε λίγες βδομάδες αργότερα όταν το νεοσύστατο Υπουργείο παραγωγικότητας τους απαγόρευσε ως αντιπαραγωγικά για το σπίτι όντα. Κοίταξε το ρολόι της που έλεγε 6.17ʼ.35”. Κοίταξε τα φύλλα του μικρού δέντρου που αγκάλιαζε το παγκάκι τους. Και στο τέλος το βλέμμα της πλανήθηκε απέναντι. Στα Πιέρια όρη έδυε ο κατακόκκινος ήλιος. Το βλέμμα δεν έφυγε από απέναντι. Ταξίδεψε για λίγο στον επιβλητικό Όλυμπο. Ο Βαρδάρης φύσαγε τις τελευταίες μέρες κάνοντας την ατμόσφαιρα τόσο καθαρή. Το βλέμμα της Αγάπης -της αγάπη του- καρφώθηκε στον κατακόκκινο ήλιο. Δεν φάνηκε να νοιάζεται για την ενόχληση που πρέπει να της προκαλούσε αυτή η ομορφιά.
«Να Αγάπη [αγάπη] μου τι δε μπορεί να περιμένει αλλά εμείς πρέπει να περιμένουμε για αυτό. Το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα στην Ευρώπη.», ψιθύρισε στο αυτί της. Η Αγάπη έκανε να γυρίσει προς το μέρος του αλλά αυτός την σταμάτησε πιέζοντας την ελαφρά. «Μη Αγάπη [αγάπη] μου. Μη χαλάς αυτό το τόσο πολύ όμορφο που βλέπεις αυτή την στιγμή κοιτάζοντας αλλού. Κοίτα το ηλιοβασίλεμα, το τόσο όμορφο, καταπληκτικό και μοναδικό ηλιοβασίλεμα. Μην χαλάς την στιγμή αυτή. Την στιγμή που θέλω να σου πω ότι… που θέλω να σου πω ότι σε αγαπάω. Όχι απλά ως η καλύτερή μου φίλη. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Μπορεί να εί…», και άρχισε να λέει και να λέει όλα όσα είχε τόσες μέρες στο μυαλό του να πει. Πώς είχε αρχίσει αργά και βασανιστικά να την ερωτεύεται. Της έλεγε για όλες τις σκέψεις που έκανε και για όλες του τις προσπάθειες του για να πάψει να βλέπει αλλιώς την σχέση τους. Αλλά η Κατάρα… Και αυτό το καταραμένο ελάττωμά του να παρεξηγεί πάντα κάθε της κίνηση και να την θεωρεί σαν σημάδι της ανταπόκρισης στα δικά του αισθήματα, με αποκορύφωμα το φλιτζάνι.
Αυτή έμεινε να τον κοιτάζει ή μάλλον θα έμενε απλώς να τον κοιτάζει αν αυτός δεν της το είχε απαγορεύσει να τον κοιτάζει όση ώρα της τα έλεγε αυτά. Γιατί ειδάλλως δεν θα μπορούσε να βγάλει άχνα. «Δηλαδή έπαψες να με υπολογίζεις σαν φίλη;».
«Αυτό κατάλαβες; Είσαι φίλη μου και πάντα θα είσαι. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Απλώς δε μπόρεσα να ελέγξω τα συναισθήματα μου και… και σε ερωτεύθηκα. Αυτά. Μπορείς να γυρίσεις από εδώ τώρα.», της είπε και αυτή γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε με τα γκριζογάλανα μάτια της. Αχ αυτά τα μάτια της. Αχ αυτή η θεϊκή τους ματιά τι συναισθήματα του προκαλούσε.

Τα μάτια της… τα μάτια της ήταν σχεδόν βουρκωμένα. Ρούφηξε τη μύτη της.[Δάκρυ είναι αυτό εκεί στο μάγουλο;]. «Ξέρεις…», άρχισε αργά η Αγάπη ενώ αυτός περίμενε να ακούσει ακόμα και τα χειρότερα λόγια. Όμως δεν άκουσε τα χειρότερα. Αντιθέτως μάλιστα. Άκουσε αυτά που πάντα ονειρευόταν ότι θα άκουγε αλλά δεν θα τολμούσε να τα πει δυνατά ούτε και στον καλύτερο του φίλο. Αυτά που νόμιζε ότι ήταν σημάδια ήταν όντως τέτοια, αν και οι περιπτώσεις που αναφερόταν ήταν περισσότερες από αυτές που νόμιζε αυτή. Αυτός είχε τρομακτική και επιλεκτικότατη φαντασία. Όμως αυτά δεν ήταν παρά λεπτομέρειες από την στιγμή που τα συναισθήματα τους ήταν αμοιβαία και ήταν μαζί, σωστά;
Λάθος.

Αυτά πίστευε και έλπιζε ότι θα ζήσει. Γιατί μόλις γυρνούσε το κεφάλι της η Αγάπη  τα μάτια δεν έμοιαζαν καθόλου βουρκωμένα. [θλίψη είναι αυτό στα μάτια της;].Τη μύτη της την ρούφηξε αλλά όχι από το κλάμα αλλά επειδή είχε συνάχι. «Γιατί; Γιατί το κάνεις αυτό σε σένα αλλά και σ…», άρχισε αργά και δεν του είπε βέβαια τα χειρότερα, ίσως γιατί αυτός προηγουμένως την πρόλαβε. Της εξήγησε ότι δεν ήταν η ανταπόκριση αυτό στο οποίο αποσκοπούσε η συνάντηση τους αλλά να βγάλει αυτά που είχε μέσα του πριν σκάσει ή πάθει τίποτα χειρότερο. Της ζήτησε να μην αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζε. Και του ίδιου η αντιμετώπιση θα είναι πάντα απλά φιλική. Δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει μια τόσο όμορφη φιλία για κάποια ανεξέλεγκτα συναισθήματα του. Θα έπεφτε στα πόδια της να την παρακαλέσει να μην συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν χρειάστηκε γιατί δεν ήταν τυχαία τα συναισθήματά του για αυτή. Τον διάκοψε και του εξήγησε ότι ήταν και θα είναι πάντα φίλοι γιατί έτσι το θέλουν και ότι ούτε τα ανεξέλεγκτα αυτά συναισθήματα τους δεν θα έμπαιναν ανάμεσα στην όμορφη φιλία τους.

Η κατάληξη της συνάντησης, είτε ήταν η μία είτε η άλλη, αυτό που είχε πραγματική σημασία για τον ίδιο ήταν ότι ήταν ότι αγαπούσε. Αγαπούσε πραγματικά και δυνατά και είχε την δύναμη και το κουράγιο να της τα πει όσα της είπε, άσχετα αν το έκανε χωρίς να την κοιτάζει στα μάτια. Έζησε αυτές τις στιγμές με όλη του την ψυχή και ένοιωσε ευτυχισμένος, σχεδόν ολοκληρωμένος.
Αργότερα επικράτησε σε όλους τους τομείς το Υπουργείο παραγωγικότητας. Η Αγάπη χάθηκε και μαζί της έχασε και την αγάπη. Το μόνο που του έμεινε από την Αγάπη [αγάπη] του ήταν οι αναμνήσεις που όλο και χάνονταν στα σκοτεινά βάθη του μυαλού του, πολύ μακριά από το συνειδητό, το οποίο σχεδόν κάθε στιγμή της ημέρας ελεγχόταν από το Υπουργείο, και το όνειρο. Το όνειρο αυτό στο οποίο ήταν βυθισμένος όταν το Δεξί Χέρι άρχισε να χτυπάει για πρώτη φορά την πόρτα του. Το όνειρο με το καλό τέλος και το όνειρο με το σχεδόν κακό τέλος. Άλλες φορές έβλεπε το ένα και άλλες το άλλο και ανάλογα με το ποιο ήταν, το πρωί ένιωθε χαρούμενος ή στεναχωρημένος. Σπάνια όμως θυμόταν τι ακριβώς είχε δει το βράδυ.
Η Αγάπη ήταν φλογισμένα κάθετη στον εκτεχνολογικό μοντέρνο ορθολογισμό και πολέμησε εναντίον του με πάθος. Αποτέλεσμα όμως της δράσης της ήταν  να την μεταθέσουν. Ποτέ δεν έμαθε που την μεταθέσανε αν και ήξερε ότι δεν κατέληξε στο υπουργείο Δασολογίας. Όχι, για αυτό ήταν απόλυτα σίγουρος. Ήταν πολύ παραγωγική για να καταλήξει εκεί.

Αυτά σκεφτόταν όταν συνειδητοποίησε ότι μόλις είχε χάσει την στάση που θα έπρεπε να κατεβεί. Ένοιωσε μια βρισιά να ετοιμάζετε να βουτήξει έξω από το στόμα αλλά την συγκράτησε. Θα ήταν ή πρώτη φορά που θα λάμβανε πρόστιμο για απρεπή και αντιπαραγωγική χρήση της γλώσσας, κάτι τέτοιο δεν θα άρμοζε σε έναν 30 προϊστάμενο. Κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Εξαιτίας των σκέψεων του θα έχανε άλλα πέντε λεπτά αλλά τι σημασία είχε. Δεν του είχε οριστεί συγκεκριμένο ωράριο για αυτή την παράξενη μέρα. Θυμήθηκε την γενική οδηγία 002547 Α38: Οι σκέψεις πέρα αυτών υπέρ της παραγωγικότητας δεν είναι παραγωγικές και συνεπώς πρέπει να αποφεύγονται.
Μπήκε  στο κτήριο του Υπουργείο, πήρε το ασανσέρ και ανέβηκε στον όροφο του. Είχε βγει από τις σκέψεις του και απλώς προχωρούσε μηχανικά χωρίς να σκέφτεται αν και ένα τραγούδι περνούσε από το μυαλό του.

«Κατέβα Στέργιο μʼ, κατέβα τζάνο μʼ να σε παντρέψουμε…
ʽΔεν κατεβαίνω δεν αλλάζω γαμπρός δεν γίνομε…ʼ
Τα σιάδια μαζέψτε όλα, Στέργιος πεισμάνεψε.»

Αλλά γρήγορα του έφυγε από το μυαλό.
Μπήκε στο γραφείο συνάντησε τον μέχρι πρότινος 3ο προϊστάμενου του.
«Συγχαρητήρια κύριε Παπαδόπουλε.», τον υποδέχτηκε εγκάρδια ο παλιός του συμμαθητής, κάνοντας τον να νοιώσει πραγματικά άσχημα. Φαινόταν να χαίρετε για τον φίλο του, ενώ αυτός ο φίλος του ήταν εν μέρη ο λόγος που θα μετατίθοταν στο υπουργείο… ούτε να το σκεφτεί δεν τολμούσε. Δε μπορούσε, του φαινόταν πολύ φρικτή σκέψη για κάποιον που ήξερε τόσο καλά.
«Ευχαριστώ κύριε προϊστάμενε.», απάντησε μουδιασμένα.
«Θα σου έλεγα να μη με αποκαλείς έτσι γιατί σε λίγο καιρό θα είμαστε ισόβαθμοι αλλά επειδή δεν πιστεύω ότι θα είμαστε, σε αφήνω να με αποκαλείς όπως θες.»,έλεγε με ένα χαμόγελο που τον τρόμαζε. Είναι δυνατό να
πιστεύει ότι αύριο μεθαύριο δεν θα ήταν πια ισόβαθμοι και να χαμογελά; Είναι ποτέ δυνατόν;
«Δεν θα είμαστε ισόβαθμοι; Γιατί;»,ρώτησε αυθόρμητα και δάγκωσε τα χείλη του. Πέταξε κοτσάνα και το είχε καταλάβει.
«Μα γιατί παλιέ μου … γιατί κύριε Παπαδόπουλε πώς να το κάνουμε, έκανα και στο Άρειο Λύκειο και παρά το νεαρό της ηλικίας μου είμαι αρκετά παραγωγικός για να με προάγουν σε μια καλύτερη θέση στο Υπουργείο. Μην σου φαίνεται παράξενο.»,είπε αδιαφορώντας για το ότι ο παλιός του συμμαθητής ήξερε ότι δεν είχε πάει στο Άρειο Λύκειο.
Ήθελε να του πει την αλήθεια αλλά… σε τι μπορεί να ωφελούσε; Ούτως ή άλλως στο υπουργείο δασολογίας θα κατέληγε. Το να το μάθει πιο νωρίς απλώς θα τον έκανε δυστυχισμένο από πιο νωρίς και ίσως θα έδινε τέλος στην ζωή του πιο νωρίς.
«Έχετε παιδιά κύριε προϊστάμενε;»,ρώτησε αλλάζοντας θέμα πολύ απότομα σε σημείο να είναι επικίνδυνο μήπως και αντιληφθεί κανείς ότι εν ώρα υπηρεσίας μιλούν για τόσο προσωπικά θέματα. Τον κοίταξε παράξενα και έδειξε να σκέπτεται για μια στιγμή. Μετά όμως χαμογέλασε και του απάντησε.
«Μου φάνηκε αρχικά άσχετη η ερώτηση σας αλλά καταλαβαίνω που το πηγαίνετε κύριε Παπαδόπουλε. Αναρωτιέστε εάν κάποιος με οικογένεια μπορεί να αντεπεξέλθει παραγωγικά στις απαιτήσεις ενός 3ου προϊστάμενου. Θέλετε να κάνετε οικογένεια;»,ρώτησε με σκοπό να πείσει κάθε παρατηρητή ότι ήταν πράγματι μέρος της εκπαίδευσής του αυτή η συζήτηση. Στην πραγματικότητα δεν έπειθε κανέναν απλά του έδινε το απαραίτητο άλλοθι για να απαντήσει.             
«Ναι, μου ήρθε και σχετική οδηγία. Δηλαδή θα έπρεπε να λάβω αλλά… τέλος πάντων, τώρα μου έχει γνωστοποιηθεί πια η οδηγία.»,απάντησε χρησιμοποιώντας και την βολική ύπαρξη της οδηγίας που δεν έφτασε ποτέ με ένα άκοσμο τρόπο αφού φαινόταν ότι προσπαθούσε να φλυαρήσει.
«Το Υπουργείο, το μεγάλο και μοναδικό Υπουργείο θέλει σε υπεύθυνες θέσεις ανθρώπους που έχουν παιδιά γιατί αυτοί που κάνουν παιδιά γίνονται πιο υπεύθυνοι.(Γιατί έτσι έχουν κάτι να απειλήσουν σκέφτηκε αλλά φυσικά δεν το πρόσθεσε) Αλήθεια σας ήρθε σχετική οδηγία; Ναι, ε; Παράξενο εμένα δεν μου έχουν κάνει οποιανδήποτε νύξη. Δεν σου φαίνεται παράξενο;», είπε. Δεν του φαινόταν καθόλου παράξενο.
Αυτό όμως που του τριβέλιζε στο μυαλό όλη την ώρα που του έδειχνε μερικές από τις υποχρεώσεις του 3ου προϊστάμενου ήταν αν θα έπρεπε να του πει την αλήθεια ή όχι. Ήταν βέβαια εξαρχής αυτονόητο ότι δεν θα του έλεγε τίποτα χωρίς πάρα μα πάρα πολλές προφυλάξεις. Κάποτε έλεγαν ότι κι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Αυτό μπορεί να μην είναι απολύτως σωστό αλλά είναι σίγουρο ότι έχουν κοριούς και κάμερες. Για κοριούς βέβαια μπορεί να το έλεγαν αλλά όχι με αυτή την έννοια.
Καθώς ο φίλος του, του έδειχνε το τρίτο συρτάρι του γραφείου το οποίο θα είχε και του εξηγούσε κάθε πότε θα το καθαρίζει και που ακριβώς θα τοποθετούσε τις γομολάστιχες μέσα σε αυτό, πήρε την απόφαση να του το πει. Κυρίως γιατί πίστευε ότι στην θέση του θα το εκτιμούσε πάρα πολύ αν κάποιους του σφύριζε κάτι ανάλογο όσο τρομερό και φρικτό ήταν. Το ερώτημα που έμενε ήταν πώς θα του το έλεγε. Μα φυσικά δεν θα του το έλεγε… θα του το έγραφε.

Στις 2.00 άρχισε η μεσημβρινή διακοπή του ωραρίου και ο ήρωάς μας πήγε στο αγαπημένο του κέντρο παροχής διατροφικής ενέργειας. Εκεί κατάφερε να βρει ένα καλά κρυμμένο από τις κάμερες τραπέζι και έγραψε το μήνυμα του.

Δίπλωσε το χαρτάκι δύο φορές και το έβαλε στην τσέπη του. Θα του το έδινε. Και αν αυτός δε νοιαζόταν  για αυτόν και αυτοκτονούσε την ίδια μέρα; Αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρει.
Έφαγε τα γευστικά υλικά και πήρε τα ουσιαστικά χάπια συντήρησης και ετοιμάστηκε για την γυμναστική. Η κίνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις τα σημάδια της νύστας όπως λέει και η μαζική οδηγία Μ6532 του Υπουργείου παραγωγικότητας.
Άλλαξε και ξεκίνησε για την απογευματινή του εργασία, ή μάλλον εκπαίδευση. Μόλις βγήκε από το ασανσέρ έβγαλε προσεκτικά το χαρτάκι από την τσέπη και το έσφιξε στην γροθιά του. Μπήκε στο γραφείο του Σεκμετζαγαρίδη και τον χαιρέτισε όπως αρμόζει σε έναν 3ο προϊστάμενο. Εκείνος όμως συνεχίζοντας τις παρατυπίες του τον χαιρέτισε εγκάρδια και τον αποκάλεσε μάλιστα με το όνομα του. Ο ήρωας μας συνειδητοποίησε ότι ο παλιός του συμμαθητής έφταιγε απόλυτα για αυτό που θα του συνέβαινε.
«Τα συναισθήματα μου είναι αντικρουόμενα κύριε προϊστάμενε.».
«Και γιατί αυτό αν επιτρέπετε;».
«Που θα σας χάσω από προϊστάμενο. Ήσασταν πραγματικά πολύ σημαντικός για την καριέρα μου στο υπουργείο. Θα ήθελα να σας σφίξω το χέρι.», είπε και άπλωσε την παλάμη του. Γρήγορα ένα άλλο χέρι το έσφιξε και ένα χαρτάκι μεταδόθηκε. Ο προϊστάμενος δεν έδειξε την παραμικρή ένδειξη ότι είχε αντιληφθεί τι είχε συμβεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που λάμβανε ένα αντίστοιχο μήνυμα και ήξερε πώς να φερθεί. Μετά από αυτό το περιστατικό συνεχίστηκε κανονικά η εκπαιδευτική διαδικασία.
Το κύμα ανακούφισης που τον κατέκλυσε ήταν πολύ μεγάλο. Δεν πίστευε ότι θα έκανε κάτι τέτοιο κάποια επόμενη μέρα αφού από την επόμενη θα είχε στο κεφάλι του το chip69, και με το νέο υπερεξελιγμένο δεν μπορούσε να ξέρει τι πληροφορίες θα έπαιρνε το Υπουργείο από τον εγκέφαλό του μέχρι οι Ε.Π. έκαναν τις έρευνες τους και ενημέρωναν τον κόσμο με διακηρύξεις.

«Συγχαρητήρια κύριε Παπαδόπουλε το chip69 έχει τοποθετηθεί επιτυχώς!», τώρα μπορείτε να πάτε στην δουλειά σας.
«Θα πρέπει να περάσω ξανά για τίποτα εξετάσεις;»,ρώτησε καθώς έβαζε το πουκάμισο του. Υπέγραψε και στο εξιτήριο του.
«Αν θεωρηθεί αναγκαίο θα ξαναέρθετε εδώ.», απάντησε ο γιατρός κάνοντας τον να μπερδευτεί.
«Θα με ειδοποιήσετε με e-mail;».
«Όχι με το ίδιο το chip69.», απάντησε ο γιατρός και πάτησε ένα κουμπί. Μια «κίτρινη λάμψη» έλαμψε μες το μυαλό του και ένιωσε την ανάγκη να πάει στον γιατρό. Ο γιατρός συνέχισε, «το chip69 είναι το πρώτο που έχει αναλάβει και κάποιες ενεργητικές λειτουργίες, ή μάλλον μία ενεργητική λειτουργία, σε καλεί στον γιατρό, δεν έχει πλάκα;».
«Βεβαίως.», απάντησε τρομαγμένος. Φαντάστηκε το chip70 που θα είχε περισσότερες ενεργητικές λειτουργίες αλλά δεν ολοκλήρωσε την σκέψη του. Ο εσωτερικός διάλογος τίθεται πια υπό λογοκρισία.
Άνοιξε την πόρτα του ιατρού για να φύγει και καθώς γυρνούσε να χαιρετήσει τον γιατρό, κάποιος από έξω ορμούσε προς το μέρος του ουρλιάζοντας. Κοκάλωσε. Η έκπληξη του ήταν τεράστια και το μόνο που έκανε ήταν να περιμένει να δεχτεί ένα χτύπημα. Δύο Όργανα έπεσαν πάνω στον άνθρωπο που συνέχιζε να ουρλιάζει πανικόβλητος και τον ακινητοποίησαν.
«Τον πιάσαμε έξω από το γραφείο 11-35β. Να έρθουν αμέσως οι ενισχύσεις!.», φώναξε το ένα Όργανο στον ασύρματο του και ο γιατρός όρμηξε προς τον παράφρονα που δεν φαινόταν ακόμα ικανός να σταματήσει αυτό το άρρωστο ουρλιαχτό. «Τώρα τον πιάσατε τον ΥΔ08-Ch70-6368;», ρώτησε τα Όργανα που ακόμα πάλευαν μαζί του. Τον είχαν ακινητοποιήσει και τώρα προσπαθούσαν να σταματήσουν τις κραυγές του. «Όχι τον πιάσαμε εκείνον. Αυτός είναι ο 6369. Αποτυχία πάλι…»,απάντησε το Όργανο που μιλούσε πριν στον ασύρματα.
Άλλα 4 Όργανα ήρθαν με κάποια ειδικά όργανα και μάζεψαν τον ταραχοποιό.
«Τι ήταν αυτό;», ρώτησε χαμένα τον γιατρό και αυτός απάντησε αδιάφορα: «Τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας υπάλληλος του υπουργείου δασολογίας ήταν. Απλά ο κλασσικός έλεγχος  για το chip70. Στην δουλειά σου τώρα.».

Στην δουλειά συνάντησε ξανά τον παλιό του συμμαθητή αλλά δεν τον απασχόλησε καθόλου για το αν διάβασε το χαρτάκι ή όχι. Το θέμα τον απασχόλησε  πριν την προσθήκη του chip69. Τώρα έπρεπε να πάψει να σκέφτεται οτιδήποτε. Ούτε ο προϊστάμενος ούτε οτιδήποτε που θα μπορούσε να τον στιγματίσει έστω και λίγο. Ούτως ή άλλως ο προϊστάμενος δεν έδειξε τίποτα το ιδιαίτερο στην συμπεριφορά του.

Το ιδιαίτερο στις μέρες που ακολούθησαν ήταν οι σκέψεις του σχετικά με τον επικείμενο γάμο του… της επικείμενης σύναψης συμβολαίου αμοιβαίας σύνδεσης όπως κάθε Δεξί Χέρι, αλλά και ο ίδιος με το μυαλό του, θα έλεγε. Δεν ήθελε να παντρευτεί αλλά όχι για κάποιον αντιδραστικό λόγο. Απλώς έμενε κολλημένος σε μια παλιά μονόδρομη αγάπη. Ήταν ρομαντικός; Μάλλον αλλά αυτό δεν θεωρείτε ούτε καν πταίσμα-παραδόξως.
Οι σκέψεις αυτές που ταλαντεύονταν στο μυαλό του και επηρέαζαν σημαντικά τα όνειρα του αφού κάθε βράδυ έβλεπε στον ύπνο του, το όνειρο που το Δεξί Χέρι του είχε διακόψει, σε διάφορες παραλλαγές βέβαια. Πότε η Αγάπη του έλεγε ναι, πότε όχι, πότε του ορμούσε σεξουαλικά και έκαναν έρωτα και πολλές άλλες ακόμα εκδοχές. Ώσπου μια φορά είδε στον ύπνο του το Δεξί Χέρι. Ήταν στην παραλία της παλιάς Θεσσαλονίκης και εξομολογούταν τον έρωτα του. Όμως σε αυτήν την εκδοχή αυτός ήταν που είχε στρέψει το βλέμμα αλλού για να μην αγχώνετε. Και όταν γύρισε προς την Αγάπη… εκεί καθόταν το Δεξί Χέρι με ένα χαμόγελο τρομακτικό.
Από τότε δεν ξαναείδε όνειρο με την Αγάπη.
Ένα από τα επόμενα πρωινά τον επισκέφθηκε το Δεξί Χέρι. Τον επισκέφτηκε ξανά ενώ ο μήνας δεν είχε περάσει ακόμα.
«Ο μήνας δεν έχει περάσει ακόμα…», ψέλλισε μόλις ξανάδε το Δεξί Χέρι στην πόρτα του.
«Ναι, αλλά εγώ πρέπει να σας επισκεφθώ ξανά.».
«Μα…», άρχισε αγχωμένος αλλά τον σταμάτησε.
«Ηρεμήστε κύριε Παπαδόπουλε. Παρά τις προβλέψεις ήρθα νωρίτερα χωρίς να είναι άσχημος ο λόγος. Έχω πολύ καλά νέα.».
«Αλήθεια;»,ρώτησε απλά και μόνο για να μην αφήσει την σιωπή να κυριαρχήσει ανάμεσά τους.
Το Δεξί Χέρι πήρε μια βαθιά αναπνοή και άρχισε να μιλάει. Λίγο ή πολύ είπε περίπου τα παρακάτω.

Μεγάλη ημέρα η σημερινή. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι η πρώτη που αποδεικνύει την αξεπέραστη, τη μοναδική και ανεπανάληπτη αξία του μεγάλου –αν και κατά πολύ μικρότερου από το μικρό νυχάκι-, του μοναδικού και ανεπανάληπτου chip69. Διότι όλα σχεδόν τα προηγούμενα chip απέδειξαν τις θαυμαστές ικανότητες σε σχέση με την σωματική υγεία του ατόμου. Όμως το νέο, το μοναδικό και θαυμάσιο αυτό νέο δημιούργημα της ομάδας των επιστημόνων του Υπουργείου παραγωγικότητας βοηθά σήμερα στην θεραπεία της ψυχής.
Μην παραξενεύεστε κύριε Παπαδόπουλε όλα θα φανούν καθαρά σε λίγο. Βλέπεται κάποιες από τις δυνατότητες που μας δίνει το νέο αυτό δημιούργημα, και όταν λέω μας εννοώ και εσάς βέβαια, είναι μια εικόνα από τα όνειρα του ατόμου στο οποίο έχει εμφυτευτεί αυτό το θαυματουργό τσιπάκι.
Έτσι λοιπόν ρίξαμε μια μικρή ματιά, για να σας βοηθήσουμε πρώτα από όλα, στα δικά σας όνειρα. Άλλωστε έχετε δώσει και γραπτή εξουσιοδότηση στα χαρτιά που υπογράψατε στο εξιτήριο σας από το 8ο Υπουργικό νοσοκομείο. Έτσι γνωρίσαμε την Αγάπη σας- το α με κεφαλαίο αν δεν καταλάβατε τι ακριβώς εννοώ. Μπορέσαμε έτσι να κατανοήσουμε τα προβλήματα μας –τα προβλήματα όλων είναι προβλήματα όλων . Καταλάβαμε γιατί αρνείσθε να συνάψετε αυτό το συμβόλαιο. Μην παρεξηγήστε το ξέρω ότι δεν αρνηθήκατε οτιδήποτε, αλλά ούτε και προσπαθήσατε να γνωριστείτε με την κοπέλα που σας πρότεινε το μεγάλο, το ένα και μοναδικό, το ανεπανάληπτο Υπουργείο παραγωγικότητας. Το μεγάλο μας Υπουργείο που τόσο σοφά σκέφτεται.
Η έμμεση αυτή άρνηση σας οφείλετε στο γεγονός ότι είστε ερωτευμένος ακόμα με αυτήν την Αγάπη. Μην προσπαθήσετε να το αρνηθείτε. Η εξειδικευμένη μας ομάδα ψυχολόγων το ξεκαθάρισε ρητά: είστε ερωτευμένος μαζί της, έστω και αν έχετε χρόνια να επικοινωνήσετε μαζί της. Άλλωστε μπορεί η πράξη σας αυτή να είναι ενάντια στην εντολή 22222 αλλά αυτή η εντολή δεν είναι και τόσο δεσμευτική αφού η απαγόρευση του έρωτα αποδείχθηκε περισσότερο αντ
ιπαραγωγική από τον ίδιο τον έρωτα. Υπερβολικές ανάγκες σε προσωπικό παρακολούθησης και τα άτομα που συνειδητά καταπιέζουν αυτά τα συναισθήματα γίνονται περισσότερο αντιπαραγωγικά από αυτούς που, χεχέ, πετάν στα σύννεφα.
Άλλωστε εδώ βρίσκομαι γιατί με στείλαμε με σπουδαίο και χαρμόσυνο σκοπό. Καταρχήν η Αγάπη έχει πεθάνει. Ο υπερβολικός της ζήλος υπέρ του θαυμάσιου, του ανεπανάληπτου και εξαίσιου Υπουργείο παραγωγικότητας, ουσιαστικά την εκμηδένισε από την υπερκόπωση. Τι τιμή για μία ευπατρίδη όπως ήταν και η λατρευτή σας. Μην δακρύζετε, και εγώ πονάω αφού ήταν και συνάδελφος μου. Οοο! Σας παρακαλώ σταματήστε να μπορέσω να σας πω τα ευχάριστα. Είναι θαυμάσιο να σας βλέπω να δακρύζετε από συγκίνηση για τα εξαίσιο και ζηλευτό τέλος της φίλης σας με την οποία γνωρίζω ότι σας συνέδεε και βαθύς έρως, αλλά αν συνεχίσετε θα καταλήξετε να μοιάζετε με έναν αξιοθρήνητα αντιπαραγωγικό αισθηματία… Έτσι μπράβο…τώρα είστε καλύτερα; Χαίρομαι αληθινά. Και τώρα τα πολύ ευχάριστα.
Δεν θέλετε να συνάψετε το συμβόλαιο με την κοπέλα που σας πρότεινε το απίστευτα έξυπνο, προνοητικό και δημιουργικό Υπουργείο; Γνωρίζω ότι το σκέφτεστε τώρα σοβαρά να υποκύψετε στην μοναδική αυτή πρόταση του ονειρεμένου Υπουργείου αλλά εγώ θα σας συμβούλευα να περιμένετε. Πάλι δακρύσατε. Το ξέρω πόσο ευγνώμων είστε με το υπερπόντιο και ακατάληπτα καλό μας Υπουργείο αλλά σας παρακαλώ να σταματήσετε να κλαίτε, ειδικά την στιγμή που περιμένω από εσάς μια απάντηση. Α! και αν δεν θέλετε να δώσετε ακόμα απάντηση, έχει καλώς.
Ο λόγος λοιπόν που σας παροτρύνω να μην υποκύψετε είναι μια νέα πρόταση του μεγαλειώδους και αφύσικα λαμπρού Υπουργείου παραγωγικότητας. Σας προτείνουμε την δεσποινίς Κυμπέρη ν.930001. έχω μαζί μου τα χαρτιά γιατί γνωρίζω ότι δεν θα αρνηθείτε τη νέα αυτή πρόταση. Μην δυσπιστείτε κύριε Παπαδόπουλε. Σας παρακαλώ μην δυσπιστείτε. Σας έχει δώσει το αφάνταστα θεοποιημένο Υπουργείο, οποιαδήποτε αφορμή για να δυσπιστήσετε στις απόψεις του; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Ξέρω την απάντηση. Η ερώτηση ήταν καθαρά ρητορική.
Να σας παρουσιάσω την ν.930001.

Είπε τελικά και άνοιξε την πόρτα του μικρού διαμερίσματος. Και από την πόρτα πέρασε μια… δεν ήταν μια… δηλαδή δεν ήταν οποιαδήποτε… ήταν η Αγάπη. Ήταν η Αγάπη του…
Ο έρωτας της ζωής του.
[η Αγάπη πέθανε ηλίθιε]


από την αναφορά του Δ.Π.0245367, 135-12-3-87,σελ6
Το υποκείμενο έπεσε λιπόθυμο μόλις αντίκρισε την Δ.Π.0175489 που παρουσιάστηκε σαν πολίτης. Το chip69 παρουσίασε πρόβλημα στην περισυλλογή πληροφοριών εκείνο το διάστημα αλλά δεν τίθεται θέμα να έγινε κάποια σοβαρή σκέψη επιπέδου3 εκείνο το διάστημα.
Όταν συνήρθε και αφού συζήτησε τα τυπικά με την συνάδελφο υπόγραψαν τα προκαταρτικά έγγραφα και η σύναψη του συμβολαίου μπορεί να θεωρηθεί βέβαια.
Γνωρίζω την θέση μου και τις αρμοδιότητες μου αλλά νοιώθω υποχρεωμένος να θέσω ένα σημαντικό ερώτημα. Ποιος ο λόγος της παραπλάνησης σχετικά με τον θάνατο της συναδέλφου;

«Καλημέρα σας κύριε 3ε προϊστάμενε.».
«Καλημέρα και σε σας.».
«Καλημέρα σας κύριε 3ε προϊστάμενε.».
«Καλημέρα σας.».
«Καλημέρα σας κύρ…»,
«ΚΑΛΗΜΕΡΑ!», φώναξε σχεδόν. Στον υπόλοιπο διάδρομο κανείς δεν του είπε καλημέρα. Έφτασε στο γραφείο του την ξεκλείδωσε, μπήκε μέσα και την βρόντηξε πίσω του. Οι καλημέρες με την προσφώνηση ακούγονταν παράξενα στα αυτιά του και θα του προκαλούσαν σκέψεις που δεν θα ήθελε να τις κάνει. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Οι σκέψεις πετούσαν γύρω του και αυτός τις έδιωχνε για να μην φωλιάσουν στο μυαλό του. Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο. 
Πριν από λίγο έμαθε την κατάληξη του παλιού προϊστάμενου. Μόλις ενημερώθηκε για την μετάθεση του, πήγε στο γραφείο, στο οποίο αυτός τώρα περπατούσε πάνω κάτω προσπαθώντας να διώξει τις σκέψεις για το σημερινό συμβόλαιο, για να μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα (το παλτό του, του ανήκε μόνο) όπου και πέθανε. Όλοι κατάλαβαν ότι αυτοκτόνησε με την γνωστή-άγνωστη ουσία που δεν μπορεί να ανιχνευθεί μετά τον θάνατο από τους ιατροδικαστές του Υπουργείου. Αυτός όχι μόνο ήταν σίγουρος για την αυτοκτονία του παλιού του συμμαθητή αλλά γνώριζε ακόμα περισσότερα. Του είχε μιλήσει πριν δυο μέρες και του είχε πει πολλά. Ακόμα και που είχε αυτά τα χαπάκια. Αυτός απλά περίμενε να γίνει και επίσημα γνωστή η μετάθεση του για να τα χρησιμοποιήσει.
Στο πίσω μέρος του συρταριού του γραφείου υπήρχε μια κρυφή αυτοσχέδια θήκη όπου ήταν τοποθετημένα τα υπόλοιπα χαπάκια. Έβαλε το χέρι του χωρίς να σκέφτεται καλά, καλά πήρε 3-4 και τα έβαλε στην δεξιά του τσέπη.
Τα μεγάφωνα έκτατων ειδήσεων άρχισαν
; να ουρλιάζουν ένα σπαστικά επαναλαμβανόμενο μήνυμα.
«ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. 3 ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 9Ο ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΕ ΕΞΑΛΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΜΕΣΗΣ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ.».
Άκουσε το μήνυμα εντελώς αδιάφορα και άρχισε να ετοιμάζει τα πράγματα του. Σήμερα ήρθε στην δουλειά μόνο για το κρυφό περιεχόμενο του συρταριού.  Κανονικά θα είχε ακόμα δουλεία αλλά είχε πάρει ειδική άδεια για σήμερα και για τον υπόλοιπο μήνα για την σύναψη του συμβολαίου και την επιτυχημένη σύλληψη από την σύζυγο του. Έτσι έφτιαξε το παλτό του και ξεκίνησε ακούγοντας ακόμα την έκτατη οδηγία.
«ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. 3 ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 9Ο ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΕ ΕΞΑΛΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΜΕΣΗΣ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ.».

Προχωρούσε τον δρόμο και σκεφτόταν αυτό που έπρεπε. Δηλαδή τίποτα.
Εντελώς τίποτα.
[-------------------------------------------------------------------------------------]
Αν δεν σκεφτόταν τίποτα θα σκεφτόταν κάτι που δεν έπρεπε να ρισκάρει να υποψιαστεί το Υπουργείο παραγωγικότητας. Όχι ακόμα.
Είχε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό σε αυτό το παιχνίδι.
«ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. 3 ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 9Ο ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΕ ΕΞΑΛΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΜΕΣΗΣ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ.».
Συνέχιζε να ακούει το μήνυμα κ
45;ι άρχισε να το επαναλαμβάνει μέσα στο μυαλό του για να μπερδέψει τις σκέψεις του.
Σύντομα θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου για την τελευταία πράξη,
Μια σκιά μπροστά του κινήθηκε γοργά και κάπως σπασμωδικά.
«Ααααααααα.»,άκουσε και είδε μπροστά του έναν από τους δραπέτες από το 9ο Υπουργικό νοσοκομείο. Το στέλεχος του υπουργείου δασολογίας σταμάτησε μπροστά του και τον κοίταζε με έναν απαίσιο τρόπο που θύμιζε οργή και ικεσία.
Φοβήθηκε. Πώς να το αρνηθεί; Θυμήθηκε την βιαιότητα του τύπου που συνάντησε πριν λίγες μέρες και ένοιωθε τρόμο. Με ένα παράξενο αίσθημα σήκωσε τα χέρια ψηλά για να δείξει ότι δεν ήθελε να τον πειράξει. Μια κίνηση παρμένη ασφαλώς από τον κινηματογράφο που τόσο του άρεζε να παρακολουθεί πριν την σχετική απαγόρευση των ταινιών που δεν προάγουν την παραγωγικότητα. Το πειραματόζωο κοιτούσε επίμονα το δεξί του χέρι.
«Κοίτα δεν κρατάω palmtop.», του είπε νοιώθοντας ότι μιλάει σε εξαγριωμένο πίθηκο. Πράγματι δεν κρατούσε palmtop αλλά το πειραματόζωο ήθελε κάτι άλλο από την παλάμη του. Ένα από τα γκριζογάλανα χαπάκια που κρατούσε στο χέρι του όταν το είχε στην τσέπη και δεν τα άφησε όταν το έβγαλε έξω.
Το πειραματόζωο έκανε μια παράξενα ευγενική κίνηση και πήρε ένα χαπάκι. Ήξερε καλά τι ήταν αυτά τα χαπάκια αφού για την απόπειρα να προμηθευτεί  ένα από αυτά στάλθηκε στο τρομακτικά απεχθανόμενο υπουργείο δασολογίας. Τον ευχαρίστησε τότε με ένα παράξενο ήχο που έβγαλε από το στόμα του και πήρε το χάπι. Έκλεισε τα μάτια του, χαμογέλασε ευτυχισμένα και σωριάστηκε κάτω. Η επίδραση του χαπιού ήταν τρομακτικά γρήγορη αλλά σύμφωνα με τις φήμες ήταν ένας φοβερά επώδυνος θάνατος.
Ο
; ήρωας μας ξύπνησε από τον λήθαργο στον οποίο είχε περιπέσει φορτισμένος από το περιστατικό και κοίταξε γύρω του στο δρομάκι. Δεν υπήρχε ούτε κάμερα. Έφυγε χωρίς να ρίξει άλλη ματιά στο πειραματόζωο. Άρχισε να τρέχει σφίγγοντας τα τρία υπόλοιπα χαπάκια στο χέρι του και μια σκέψη στο μυαλό.
[τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα-τιποτα]

























Η τελετή ήταν σύντομη και ιδιαίτερα λιτή. Το νεοσύστατο ζευγάρι και το εξουσιοδοτημένο από το Υπουργείο Δεξί Χέρι.
«Στο όνομα του Υπουργείο παραγωγικότητας, είστε πια σύζυγοι.», ανακοίνωσε το Δεξί Χέρι, και το ζεύγος φιλήθηκε ευγενικά στο μάγουλο. «Τώρα να βάλετε μπροστά την υπόθεση εγκυμοσύνη όπως επιθυμεί και το κάλλιστο και σοφό όσο η ίδια η φύση, Υπουργείο παραγωγικότητας.», είπε το Δ.Χ. και η τελετή τελείωσε.
Τότε, μετά από πολύ καιρό, ο φίλος μας άφησε το μυαλό του ελεύθερο.
«ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ.», ούρλιαξε.
Ήθελε να ξεσπάσει. Να ουρλιάξει. Να χτυπήσει. Να σκοτώσει. Μα πιο πολύ να πεθάνει. Όμως ένοιωθε και πολύ φοβισμένος.
Εάν καθόταν τόσες μέρες που απέφευγε κάθε σκέψη, να εξετάσει το θέμα σίγουρα θα υπέκυπτε στις απαιτήσεις του Υπουργείου. Όμως δεν το σκέφτηκε σχεδόν καθόλου. Πήρε κάποιες αποφάσεις στις λίγες στιγμές μετά την λιποθυμία του την στιγμή που αντίκρισε την τόσο όμοια με την Αγάπη Κυμπέρη και από τότε κατέβασε τον διακόπτη στο μυαλό του. Τώρα όμως φοβόταν. Και ίσως να προσπαθούσε να τα μπαλώσει αν δεν ήταν τόσο χαμένα τα βλέμματα του Δεξιού Χεριού και της «νύφης». Το θέαμα που παρουσίαζαν ήταν εξαιρετικά διεγερτικό για τον επαναστάτη που κάποτε έκρυ
;βε στο νεανικό μυαλό του. Έτσι αποφάσισε τελικά, να φτάσει στα άκρα.
 «ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ.», ούρλιαξε ξανά και έριξε μια μπουνιά στο Δεξί Χέρι. «Για τόσο διάστημα, από τότε που μου μπήκε το ηλίθιο αυτό chip69 μέσα στο κεφάλι μου, δεν σκεφτόμουν τίποτα, αλλά τώρα τέρμα. Δεν αντέχω άλλο.. και δεν υπάρχει τίποτα που να με τρομάζει. Αυτά εδώ τα χαπάκια είναι η ελευθερία μου. Με αυτά τα χαπάκια ίσως να μπορέσω να συναντήσω την Αγάπη μου, την μία και πραγματική αγάπη μου, ακόμα και αν είναι να συναντηθούμε στην ανυπαρξία. Πώς θα μπορούσα να πιστέψω ότι έγινε Δεξί Χέρι και μάλιστα πολύ αφοσιωμένη στο Υπουργείο; Μόνο την Αγάπη μου αγαπάω όχι αυτήν την σωσία. Αυτό το άθλιο και εμετικό αντίγραφο. Αντίο φίλοι και εχθροί.», είπε και έκανε να πάρει το χάπι. Το χέρι του όμως σταμάτησε καθώς οδηγούσε το χάπι στο στόμα του.
«Δεν πέθανε η Αγάπη.», του είπε η γυναίκα του, «Εγώ είμαι η Αγάπη. Η Αγάπη Ντρίζου. Εγώ. Σταμάτα!», φώναξε λέγοντας μια αλήθεια μετά από πολύ καιρό. Γύρισε και την κοίταξε με μάτια που η Αγάπη σκέφτηκε ότι ήταν έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες και να πέσουν πάνω της.
«Μα… μα πώς;», ρώτησε ενώ ένοιωθε τον κόσμο να γυρίζει γύρω του.
«Έγινα Δημόσιος Πράκτορας… Αρκετά πετυχημένη για να μπορέσω να πάρω αυτήν την πρωτοβουλία και να μπορέσω να σε παντρευτώ. Μόλις ανακάλυψα ότι ακόμα αισθάνεσαι κάτι για μένα ήθελα να σε βρω αλλά δεν με φανταζόσουν έτσι. Πίστευες ότι δεν θα γινόμουν ποτέ σύμμαχος του Υπουργείου παραγωγικότητας. Έτσι είπα ψέματα στο Υπουργείο, στο Δημόσιο Πράκτορα  σου σε… σε σένα, ακόμα και στον εαυτό μου για να μην με καταλάβουν από το απίστευτα καλό Υπουργείο… καταρ
αμένη συνήθεια. Δεν ξέρω αν σε αγαπάω. Ήθελα να είμαι παντρεμένη μαζί σου μέχρι να με καταλάβαιναν από το καλοσυνάτο Υπουργείο.», είπε όσο γρήγορα μπορούσε και σταμάτησε γεμάτη αγωνία για την αντίδραση του. Όμως δεν πρόλαβε να αντιδράσει πριν από το Δεξί Χέρι.
«Το ήξερα. Το ήξερα ότι κάτι τρέχει με την όλη κατάσταση.», είπε το Δεξί Χέρι και τους κοίταξε με ένα απροσδιόριστο ύφος που θύμιζε μίσος. Έσφιξε το palmtop στο χέρι του. «Το ήξερα και το είχα πει στον 2ο μεγάλο προϊστάμενο με την αναφορά μου… τον ρωτούσα γιατί αυτό το παιχνίδι και αυτός… και αυτός με μετέθεσε στο υπουργείο δασολογίας ως ανώτερο υπάλληλο μεν…αλλά στο υπουργείο δασολογίας που να πάρει ο διάολος. Το πιστεύετε; Στο υπουργείο δασολογίας γιατί έκανα για τρίτη φορά ερώτηση στην αναφορά μου. Που να πάρει ο διάολος. ΚΑΤΑΡΑ!!!», ούρλιαξε. Έσφιξε ακόμα περισσότερο το palmtop.
Η Αγάπη φαντάστηκε το τέλος της σε έναν θάλαμο σε κάποιο Υπουργικό νοσοκομείο να ουρλιάζει από τους αφόρητους πόνους του όχι ακόμα έτοιμου chip71. Δεν την ένοιαζε. Το Δεξί Χέρι ας έκανε ότι ήθελε. Ξαναβρήκε έστω και λίγο τον παλιό αληθινό της εαυτό.
Ο φίλος μας καταλάβαινε λίγα. Κοίταξε θλιμμένα τα χαπάκια και αισθάνθηκε πολύ, μα πάρα πολύ μπερδεμένος για να κάνει οτιδήποτε.
Το Δεξί Χέρι έσφιξε ακόμα λίγο το palmtop και το εκσφεντόνησε προς το μέρος του. «Θα με βραβεύανε οι άθλιοι για το οξυδερκές μυαλό μου χάρης το οποίο θα σας τιμωρούσαν άθλιοι προδότες, αλλά και πάλι στο υπουργείο δασολογίας θα με στέλνανε. Πανούκλα πάνω στα σπίτια τους. ΚΑΤΑΡΑ!!!», ούρλιαξε και αφού έβγαλε το όπλο του το έστρεψε στον κρόταφο του.
«Σταμάτα.»,  ούρλιαξε αυτός προσπαθώντας να καθυστερήσει το Δεξί &
#935;έρι. «Μην το κάνεις. Δεν αξίζει για τίποτα να κάνεις κάτι τέτοιο αυτή την στιγμή. Όλοι είμαστε άγρια εκνευρισμένοι με το Υπουργείο και θα μπορούσαμε ίσως…».
«Ήδη ξέρουν τι έχει συμβεί εδώ πέρα και σύντομα θα φθάσουν Όργανα και Δημόσιοι Πράκτορες. Δεν έχουμε ελπίδα. Ο Δημόσιος Πράκτορας από δω…».
«Βαγγέλης.».
«Ορίστε;».
«Βαγγέλη με λένε.», ξανάπε το Δεξί Χέρι που ακόμα ήταν γονατιστός με το όπλο στον κρόταφο του.
«Και ο Βαγγέλης από εδώ μας δείχνει το μόνο τρόπο να μην καταλήξουμε πειραματόζωα για το chip71. Το όπλο του ή τα χαπάκια που κρατάς.».
«Μα δεν μπορεί… κάποιος τρόπος θα υπάρχει για να κάνουμε κάτι. Ακόμα και το να πάρουμε τα όπλα του Βαγγέλη και να σκοτώνουμε κόσμο.».
«Μην λες τέτοια… αυτά είναι τρέλα. Δεν βοηθούν σε τίποτα.», τον έκοψε η Αγάπη που ήταν απογοητευμένη από το σκεπτικό του.
«Γιατί δεν προσπαθείτε να το σκάσετε. Με τα όπλα μου ίσως μπορείτε να το σκάσετε από την πόλη, το βουνό είναι κοντά. Κανείς δεν θα σας κυνηγήσει πάρα πολύ εκεί. Τρέξτε κρυφτείτε και κάποτε θα σας ξεχάσουν. Ίσως κάτι να καταφέρετε.», είπε τότε ο Βαγγέλης αφήνοντας σκεπτική την Αγάπη και εμπνέοντας τον.
«Και εσύ μαζί μας. Οι τρεις μας ίσως να έχουμε περισσότερες ελπίδες…», άρχισε αυτός αλλά δεν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη.
«Όχι βέβαια. Δεν έχω λόγο να κάνω κάτι τέτοιο. Εσείς έχετε ο ένας τον άλλον, μέχρι και το σιχαμένο το Υπουργείο σας έχει ευλογήσει.», απάντησε ο Βαγγέλης και άπλωσε το όπλο του να του το δώσει.
«Δεν θα φύγουμε χωρίς εσένα…», άρχισε να λέει αλλά η Αγάπη τον σταμάτησε. «Τον καταλαβαίνω. Δεν πρόκειται να έρθει. Πάμε όσο προλαβαίνουμε.», του είπε και τον τράβηξε προς την έξοδο. Αυτός ελευθερώθηκε μ
ε μια νευρική κίνηση και αγκάλιασε το Δεξί του Χέρι. «Θα σε θυμάμαι.», του είπε και έκανε να ακολουθήσει την Αγάπη που ήδη είχε βγει από το διαμέρισμα από το διαμέρισμα.
«Μια χάρη θέλω μόνο από σας κύριε…».
«Ότι θες… Βαγγέλη. Πες το και θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω.», είπε καθώς φαντάστηκε τον εαυτό του να λέει στην γυναίκα του Βαγγέλη: «Κυρία μου, οι τελευταίες κουβέντες του άντρα σας ήταν εκδήλωση της αγάπης του για σας».
«Ένα χαπάκι.». Τον κοίταξε θλιμμένα και με κάποια απογοήτευση για την απλή αυτή χάρη που του ζήτησε σε μια τέτοια στιγμή. Του έσφιξε το χέρι. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να του δώσει το χαπάκι. Τον φίλησε και έφυγε.
Ο Βαγγέλης έμεινε στο δωμάτιο μόνος του και προσπαθούσε να βάλει το χαπάκι στο στόμα. Όσο άσχημη και αν είναι η ζωή είναι τόσο δύσκολο να θέσεις μόνος σου το τέρμα σε αυτήν. Άκουσε πυροβολισμούς και κατάλαβε πόσο κοντά ήταν αυτοί του ενός και μοναδικού Υπουργείου παραγωγικότητας. Σκέφτηκε το chip71 και κατάπιε το χάπι αμέσως. Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καθώς η ύπαρξη του αποχαιρετούσε τον κόσμο.

Όσο για τους άλλους δυο ήρωες μας κατάφεραν να ξεφύγουν μακριά από το Υπουργείο. Και δεν είχαν ακριβώς το τέλος που περίμενε η Αγάπη. Δεν πέθαναν μέσα στους φρικτούς πόνους από το ακόμα ατελές chip71 αλλά το chip82.
Γλίτωσαν και ξέφυγαν από το Υπουργείο παραγωγικότητας. Όχι όμως για πάντα.
Κανείς δεν μπορεί να ξεφεύγει από το Υπουργείο για πάντα.

 
                                         
                                                  25/2/1999 18:23
                                                                 Για σένα Αγάπη.   
                                                                               
                                                    &
nbsp;                          30/10/1999 16:00