|
Title: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 05:40:21 am Ιδεολογική Αυτοκτονία Του Χρήστου Νεκτάριου Παπαποστόλου Όλα λύνονται με τον διάλογο. Η βία δεν πετυχαίνει ποτέ μακροπρόθεσμα. Δεν πρέπει να προσπαθείς να επιβάλεις την άποψη σου. Πρέπει απλά να δείχνεις το πώς βλέπεις τα πράγματα. Πρέπει να ακούς την άποψη του άλλου, με την ελπίδα ότι θα μάθεις και θα καταλάβεις κάτι που δεν ήξερες μέχρι τώρα. Να μάθεις να ακούς. Να μην βιάζεσαι να κρίνεις την άποψη του άλλου. Να είσαι δεκτικός σε παρατηρήσεις. Να αγαπάς τους γύρω σου και να προσπαθείς να τους καταλάβεις. Να τους ακούς. Όλα αυτά ήταν σαν θρησκεία για αυτόν. Μα εκείνη απλά δεν τον καταλάβαινε! Σαν να μην προσπαθούσε καν. Όχι, ψέματα, προσπαθούσε. Προσπαθούσε να παρερμηνεύσει τα πάντα και να βρει κάποιο ψεγάδι στην λογική του. Να του δείξει ότι είναι κακός. Σηκώθηκε και άρχισε να χτυπάει με δύναμη το τραπέζι. Έριξε κάτω τα κάδρα από τους τοίχους και έσπασε τα βάζα. Πήρε την καρέκλα και την πέταξε στην τζαμαρία. Την χαστούκισε άγρια και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο μέχρι να ματώσει. Όχι, δεν τα έκανε όλα αυτά. Τα σκέφτηκε. Τα ποθούσε, αλλά δεν έκανε τίποτα. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο για να κάνει ένα ντους να ηρεμήσει. Μήπως δεν υπήρχε ελπίδα; σκέφτηκε καθώς έτρεχε το νερό πάνω του. Μήπως απλά οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να παρεξηγούν ο ένας τον άλλον. Μήπως άδικα προσπαθεί να ακολουθήσει τους κανόνες αυτούς που θέσπισε; Μήπως όντως είναι πολύ ισχυροί οι μηχανισμοί με τους οποίους λειτουργούν οι άνθρωποι, και η προσπάθεια του να τους παρακάμψει ήταν καταδικασμένη; Μήπως αυτοί οι κανόνες είναι ανέφικτοι, και κατά φαντασία τους ακολουθούσε τόσο καιρό; Μήπως έπρεπε να αυτοκτονήσει ιδεολογικά, αφού αυτά που πιστεύει δεν τον οδηγούν στην ευτυχία, αλλά ούτε και φαίνεται να προσφέρουν τίποτε σε κανέναν. Χρειαζόταν πνευματική καθοδήγηση. Ίσως ένα σημάδι. Κάτι να συμβεί, πριν την απονενοημένη πράξη. Κάτι να του δείξει τον δρόμο. Γιατί φοβάται. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: KorkoLyk on January 20, 2007, 17:09:43 pm Πολύ όμορφο διήγημα.
Και θέτω το εξής ερώτημα: Αν η ιδεολογική αυτοκτονία οδηγεί στην ευτυχία, πρέπει να την ακολουθήσουμε? Είναι η ευτυχία το ζητουμένο? Είναι ο φανατικός οπαδός μιας ομάδας ευτυχισμένος, να ζεί με την "ιδεολογία" της ομάδας του και να τα σπάει βρίζοντας στα γήπεδα? (τυχαίο παράδειγμα) Είναι ο αμόρφωτος, χωρίς έγνοιες άνθρωπος, ευτυχισμένος? Κι αν όντως είναι, την θέλουμε αυτήν την ευτυχία? Είναι αναγκαίο να αυτοκτονήσουμε ιδεολογικά για να βρούμε την ευτυχία? Υ.γ.Την προσωπική μου άποψη για το τί είναι ευτυχία θα την γράψω λίγο παρακάτω μάλλον. @τουράμ: φίλε, αν νομίζεις ότι σου πήδηξα το ποστ, ας διαγραφεί το μήνυμά μου! :) Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Wade on January 20, 2007, 17:13:56 pm Το εν λόγω θέμα είναι πολύ λεπτό και μπορεί εύκολα να παρεκτραπούμε. Εγώ είμαι κατά της αυτοκτονίας σε κάθε περίπτωση, αλλά δε θα κάνω αναλύσεις τώρα...
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Νessa on January 20, 2007, 17:16:30 pm Οδηγεί η ιδεολογική αυτοκτονία στην ευτυχία;
Είναι εφικτή; Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Wade on January 20, 2007, 17:18:45 pm Οδηγεί η ιδεολογική αυτοκτονία στην ευτυχία; Είναι εφικτή; Κατά τη γνώμη μου, η αυτοκτονία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ανεξαιρέτως να φέρει την ευτυχία. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: KorkoLyk on January 20, 2007, 17:29:19 pm Κοίτα, σε μία τουλάχιστον περίπτωση (την κυριολεκτική), φέρνει το μαύρο το σκοτάδι! :P
Τώρα η ιδεολογική, μπορεί να είναι και λύτρωση. Νομίζοω ότι μπορούμε να έχουμε όσους διανοητικούς εαυτούς θέλουμε. Οπότε δεν πειράζει να σκοτώσεις έναν, εάν αυτός σε καταδυναστεύει! ;) Καλά, δεν είναι τόσο απλό, αλλά λέω εγώ τώρα... ::) Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Wade on January 20, 2007, 17:33:21 pm Καλύτερα να μπν προβούμε σε μακροσκελείς αναλύσεις. Αυτά τα θέματα καλύτερα είναι να μην τα πειράζουμε...
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 17:38:38 pm Ωραίος κορκολύκ. Μου άρεσε αυτό για τους πολλούς διανοητικούς εαυτούς!
Γενικότερα, ο ιδεολογικός θάνατος, είναι για μένα μέχρι ένα σημείο επιθυμητός. Αν πεθάνεις, σημαίνει ότι άλλαξες, και πας κάπου καλύτερα. Η αυτοκτονία όμως, και ειδικά λόγω της αφορμής η οποία του έδειξε τον δρόμο για αυτήν, είναι άλλη ιστορία. Βέβαια συχνά, οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις γίνονται χάρη σε ένα τυχαίο και φαινομενικά άσχετο γεγονός. Όπως όμως είμαστε διατεθιμένοι να παλέψουμε για την ιδεολογία, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την σκοτώσουμε μέσα μας. Ή έστω να την μεταλλάξουμε, που σε αυτό μου το ποστ, τη μετάλλαξη την ονομάζω θάνατο. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 17:39:35 pm Wade, μιλάμε για ιδεολογική "αυτοκτονία"... χαλάρωσε!
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Wade on January 20, 2007, 17:40:41 pm Wade, μιλάμε για ιδεολογική "αυτοκτονία"... χαλάρωσε! Ναι, ξέρω... Άλλα όπως και να 'χει το πράγμα... Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 17:42:38 pm αν το ονόμαζα:
"Ιδεολογικό Restart", θα ήταν καλύτερα? Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Wade on January 20, 2007, 17:43:31 pm αν το ονόμαζα: "Ιδεολογικό Restart", θα ήταν καλύτερα? Αλλάζει η ουσία του πράγματος; Εν πάσει περιπτώσει, αφήνω το τόπικ... Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: apostolos1986 on January 20, 2007, 17:43:44 pm αν το ονόμαζα: "Ιδεολογικό Restart", θα ήταν καλύτερα? ιδεολογική αυτοκτονία είναι καλύτερο.... και το τι θα πειράξουμε ή όχι είναι στη διακριτική μας ευχέρεια.... Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: KorkoLyk on January 20, 2007, 18:47:22 pm Γενικότερα, ο ιδεολογικός θάνατος, είναι για μένα μέχρι ένα σημείο επιθυμητός. Αν πεθάνεις, σημαίνει ότι άλλαξες, και πας κάπου καλύτερα. Όπως όμως είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε για την ιδεολογία, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την σκοτώσουμε μέσα μας. Ή έστω να την μεταλλάξουμε, που σε αυτό μου το ποστ, τη μετάλλαξη την ονομάζω θάνατο. 1ο σχόλιο: Αν πεθάνεις, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει ότι άλλαξες! Τώρα αν κάπου πας...καλύτερα, χειρότερα..; who knows? (και who cares βασικά!) Δεν υπάρχουν μαρτυρίες. Καλό να αλλάζεις πάντως (και άρα ίσως και να αποχωρείς - "πεθαίνεις"), γιατί και οι πιο ωραίες καταστάσεις έχουν την τάση να σβωλιάζουν αν δεν μετακινούνται...και ως γνωστόν, ο μεγαλύτερος εχθρός της ουτοπίας είναι η ανία! (ψιλοάσχετο, αλλά μου άρεσε και το είπα! :D) 2ο σχόλιο: Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπες για την ιδεολογία. Κατα τη γνώμη μου, ούτε καν τα οράματά μας δεν πρέπει να κρατάμε σταθερά. Αν και αυτά αλλάζουν πιο αργά από τους στόχους μας... bonus: Η ευτυχία για εμένα νοείται μόνο σε στιγμές. Αν θέλετε, η ευτυχία είναι μια δ(t) της ψυχικής κατάστασης, όπου το συναίσθημα (ή η ψυχή) τείνει στο άπειρο, ο χρόνος στο 0, αλλά το γινόμενο ψυχή*χρόνος = (???) παραμένει σταθερό...κι όταν αυτή η ώση εφαρμόζεται στο σύστημα του εαυτού μας, τότε η απόκριση = συμπεριφορά που παίρνουμε είναι χαρακτηριστική του εαυτού μας...βέβαια, το ίδιο θα μπορούσε, με βάση αυτήν την θεώρηση, να συμβεί και με μια αρνητική ώση, ήτοι την κατάσταση της δυστυχίας. Ή δείτε το αλλιώς: Αν νοήσουμε την ψυχική μας κατάσταση ως μια συνάρτηση (ημιτονοειδής κολλάει καλά ;)), τότε για εμένα η ευτυχία είναι τα σημεία στασιμότητας, εκεί όπου η παράγωγος είναι 0 (δηλαδή στην πάνω ή κάτω αιχμή ενός ημιτόνου), τότε που ο χρόνος ουσιαστικά σταματάει να υπάρχει... Κοντολογίς, επειδή σας τα έπρηξα, εγώ νιώθω ευτυχισμένος οταν για παράδειγμα καταλαβαίνομαι και επικοινωνώ πραγματικά με έναν φίλο, ή όταν αγγίζω μια επιστημονική αλήθεια. Κατά συνέπεια δε με ενδιαφέρει η ευτυχία σε άλλα πλαίσια και ό, τι υποτίθεται ότι την φέρνει. Βέβαια, αυτά που λέω δεν ισχύουν εννοείται κατ' ανάγκη για όλους, μια βάση για συζήτηση είναι...Αν και ομολογώ ότι μια παρόμοια θεώρηση, αν και όχι χρησιμοποιώντας αναλογίες από την φυσική ή τα μαθηματικά (που τις βρίσκω νόστιμες), έχω συναντήσει και σε κάποια φιλοσοφικά - θρησκευτικά συμφραζόμενα, την φιλοσοφία του Ζεν π. χ., τους Σούφις κ. α.. Υ.γ. Ναι ρε Τουράμ, καλά κατάλαβες, πάλι διαβάζω Ρόμπινς!!! Είμαι σίγουρος ότι το σκέφτηκες! Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 18:49:58 pm Άντε τελείωνε... το βιβλίο πρέπει να το διαβάσει και κανένας άλλος... μη μονοπωλείς την γνώση... :D Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: aliakmwn on January 20, 2007, 19:01:03 pm Ή δείτε το αλλιώς: Αν νοήσουμε την ψυχική μας κατάσταση ως μια συνάρτηση (ημιτονοειδής κολλάει καλά ;)), τότε για εμένα η ευτυχία είναι τα σημεία στασιμότητας, εκεί όπου η παράγωγος είναι 0 (δηλαδή στην πάνω ή κάτω αιχμή ενός ημιτόνου), τότε που ο χρόνος ουσιαστικά σταματάει να υπάρχει... Κι αν η εισβολη εξωτερικων καταστασεων - αλλαγων καμπυλωνει το χωροχρονο και αλλαζει τη ροη του - σταματα ποτε ο χρονος να ρεει? :D Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα και τους καημούς που σκέπασε καπνός η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα ... Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο θερίζει την αυγή θανατικό μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο σημάδι μυστικό και ριζικό πως ξέφυγε απʼ τον Άδη κι απʼ τον κόσμο (Ασχετο ;D) Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: KorkoLyk on January 20, 2007, 19:26:08 pm Κι αν η εισβολη εξωτερικων καταστασεων - αλλαγων καμπυλωνει το χωροχρονο και αλλαζει τη ροη του - σταματα ποτε ο χρονος να ρεει? :D Σε μια μαύρη τρύπα, σταματάει! Έχουμε ορίζοντα γεγονότων εκεί κύριε! Δηλαδή, η ευτυχία είναι μια μαύρη τρύπα. Βέβαια, ενίοτε μπορεί να είναι και μια μαύρη τρίχα. ;) Στης ομορφιάς το απάνεμο λιμάνι, ξάπλωσε ήσυχος και αυτός, το κύμα περιμένοντας να έρθει σα βράχος που τον έλιωνε ο καιρός. Μα τα πουλιά πετούσανε επίμονα κρώζοντας με ανίερες φωνές, πώς θα'ρθει μια μέρα όπου έξαφνα θα χάσουν τη σκιά οι φοινικιές. Κι όταν με κόπο καταφέρει και σηκώσει, το δύστυχο σαρκίο του που λιμνάζει, θα δει σηκώνοντας τα μάτια του ψηλά πως ένας άλλος ήλιος πια χαράζει. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Zarathoustra on January 20, 2007, 21:24:42 pm Αν είναι ρεαλιστικό το διήγημα, στις σελίδες που ακολουθούν θα πρέπει να περιγράφονται σκηνές βίας και ταπείνωσης με θύμα τον συμπαθή ήρωα.
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on January 20, 2007, 21:30:43 pm Το διήγημα (ο Θεός να το κάνει) τελειώνει εδώ.
Ο συγγραφέας όμως γνωρίζει πράγματα πέρα από την καταγεγραμμένη ιστορία. Όμως η αναφορά μου στην γνώση του αυτή, ίσως καταστρέφει την ελευθερία του αναγνώστη. Διορθώνω. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: ASDF_ on January 21, 2007, 04:55:42 am Eμένα το δίλλημα του διήματος μου έφερε στο μυαλό την ταινία π (όποιος θέλει να την δει ας μην διαβάσει το παρακάτω)
όπου ο πρωταγωνιστής στο τέλος για να δώσει ένα τέλος στην διστυχία του, απόρρεια της έντονης εγκεφαλικής του δραστηριότητας απλά σακατεύει το μυαλό του Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on February 14, 2007, 17:16:13 pm Η ιδεολογική αυτοκτονία, απαιτεί, να γνωρίζεις μια αλήθεια, αλλά να μην την ακολουθείς, γιατί ξέρεις ότι δεν σε οδηγεί εκεί που θες
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Karaμazoβ on February 14, 2007, 17:20:03 pm Πόση αλήθεια αποτολμάει ένα πνεύμα; [..] Η πλάνη δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on February 15, 2007, 01:56:36 am Σιγά μην κλάψω Μου λεν αν βγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω. Και πως ο κόσμος είνʼ ανήμερο θεριό κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω. Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω. Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τʼ αλλάξω. Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απʼ τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι. Και πως αν θέλω περισσότερα να δω, σʼ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι. Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω. Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός πολύ μικρός για να τʼ αλλάξω. Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απʼ τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: trapped on February 15, 2007, 02:05:11 am Σιγά μην κλάψω Μου λεν αν βγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω. Και πως ο κόσμος είνʼ ανήμερο θεριό κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω. Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω. Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τʼ αλλάξω. Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απʼ τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι. Και πως αν θέλω περισσότερα να δω, σʼ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι. Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω. Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό είμαι μικρός πολύ μικρός για να τʼ αλλάξω. Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απʼ τις λύπες θα πετάξω. Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. 8) ^wav^ :P Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: xenia on February 15, 2007, 02:17:03 am σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ 8)
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: cecilia on February 15, 2007, 02:20:16 am κι αν κλάψω..? κι αν φοβηθώ...? :-[
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on February 15, 2007, 02:21:42 am Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό, θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on May 30, 2007, 01:56:31 am ^kremala^
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Karaμazoβ on June 19, 2007, 12:33:03 pm Αν είναι ρεαλιστικό το διήγημα, στις σελίδες που ακολουθούν θα πρέπει να περιγράφονται σκηνές βίας και ταπείνωσης με θύμα τον συμπαθή ήρωα. Ζαρα...ο "Ηλίθιος" ??? :???: ;) Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: λήθη on June 19, 2007, 12:58:14 pm Είναι ο αμόρφωτος, χωρίς έγνοιες άνθρωπος, ευτυχισμένος? Κι αν όντως είναι, την θέλουμε αυτήν την ευτυχία? Είναι αναγκαίο να αυτοκτονήσουμε ιδεολογικά για να βρούμε την ευτυχία? ignorrance is bliss Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on June 19, 2007, 13:04:52 pm ignorrance is bliss ατάκα του κυρίου Ρήγκαν? (AKA Σάηφερ) Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: λήθη on June 19, 2007, 13:06:01 pm οχι, την ειχα διαβασει πολυ παλια
και τωρα τεινω να την ενστερνιζομαι Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on June 19, 2007, 13:14:09 pm απλά είχα πολύ πρόσφατη την ατάκα και είπα μήπως σου ήταν εύκαιρη από κει και για σένα. Προφανώς δεν την είπε πρώτος...
Το θέμα είναι ότι για να κατανοήσεις αυτήν την φράση, πρέπει να κατέχεις την γνώση. Γιατί αν δεν την κατέχεις, θα την ψάχνεις. Ακόμα και αν μπορούσες να την ξεχάσεις, ο κύκλος θα ήταν φαύλος. Συμπέρασμα; Πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε την γνώση. Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: Turambar on June 19, 2007, 21:24:20 pm Ναι... διορθώνω.
Title: Re: Διήγημα: Ιδεολογική Αυτοκτονία Post by: vag on June 19, 2007, 21:45:34 pm τουραμ τι δινεις σε 22 ωρες?
οεο? οκ καζουρα ειναι αυτο |