THMMY.gr

Είμαστε εν δυνάμει Ιρακινοί... Είστε εν δυνάμει Σαντάμ...

Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΕΡΓ. ΜΠΕΛΛΕ*

Ιράκ. Σωτήριο έτος 2006. Ξημερώματα Σαββάτου, 30 Δεκεμβρίου. Οι μουσουλμάνοι έτοιμοι για τη μεγάλη γιορτή της «Αϊντ αλ Αντά» (Γιορτή της Θυσίας). Η ανθρωπότητα στη λυκαύγεια του νέου έτους. Η εκτέλεση που ήρθε απ' το Μεσαίωνα (ρωμαϊκή διαπόμπευση, ατίμωση, αγχόνη), ενός ηγέτη αιχμάλωτου πολέμου απ' τις δυνάμεις κατοχής, δίστομο λάζο που αλαφιάζει την ανθρωπότητα.

Η πανοραμική αρένα των media, της ψηφιακής τεχνολογίας -παραφωνία στο μεσαιωνικό σκηνικό- απαυγάζει, εν ριπή οφθαλμού, το έγκλημα σε παγκόσμιο τηλεοπτικό υπερθέαμα και στιγματίζει ανεξίτηλα την αντίληψη για κράτος δικαίου, δημοκρατία, ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια, Θεό, πολιτισμό γενικά... Στα καθ' ημάς, το θέμα αντιμετωπίστηκε από τους πολιτικούς ταγούς -εξαίρεση το ΚΚΕ- με επιχειρηματολογία εκκλησιαστικού δεσπότη. Εξέφρασαν αποστροφή στη θανατική ποινή (!) ακόμα κι αν αυτή αφορά στον αιμοσταγή δικτάτορα. Ποιο δημοκρατικό καθεστώς, αλήθεια, κατέλυσε ο Σαντάμ και το μετάλλαξε σε δικτατορία, για να του αποδίδεται αβασάνιστα αυτός ο τίτλος; Βλοσυροί οι συνειρμοί με τα φίλα προσκείμενα στον Μπους καθεστώτα (Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Πακιστάν, Χιλή του Πινοσέτ κ.λπ.).

Κατά αδιαμφισβήτητη ομολογία, το Ιράκ του Σαντάμ -στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, του αυταρχισμού, του σεχταρισμού, της αποικιοκρατίας, για τους γνωστούς γεωπολιτικούς, οικονομικούς, ιστορικούς λόγους- θεωρούνταν το πιο σύγχρονο κράτος της περιοχής. Το εισόδημα των Ιρακινών υπήρξε το υψηλότερο του αραβικού κόσμου, όπως και το αντίστοιχο επίπεδο στην παιδεία, τις τέχνες και τα γράμματα (αμέτρητες οι κρατικές υποτροφίες για σπουδές εντός κι εκτός του κράτους). Η στάση του «δικτάτορα» (αγερωχία, ανδρεία, γενναιότητα, στωικότητα, αξιοπρέπεια, αίσθημα ηθικής), σημειολογικά τουλάχιστον, μπροστά στο θάνατο, μα και τη χλεύη, προκλητικότητα, ασέβεια των κουκουλοφόρων δημίων του, λουφάζει τις ιστορικές ειδήσεις κι οδηγεί σε άλλες ράμνες σκέψης. Και κάτι ακόμα: θα θυσίαζε, αλήθεια, έστω κι ένας, ακόμη και μια τρίχα της κεφαλής του, για τους σιαμαίους ολετήρες Μπους, Μπλερ; Τούτος ο δικτάτορας έχει το άφατο προνόμιο, τόσο ζωντανός όσο και νεκρός, να ακούει το λαό του να κραδαίνει όρκους θυσίας «αίματος και ψυχής» γι' αυτόν και να τους εννοεί... Οι παραπάνω επισημάνσεις -για την τιμή των όπλων της αλήθειας- επιβάλλεται να κατατεθούν.

Τούτο το έγκλημα έχει ποικίλους στόχους και πολλαπλά «ηθικά διδάγματα». Θα σταθώ σ' αυτό που εμπεριέχει την κυνική, φοβική αλαζονική, αυτοκρατορική προειδοποίηση του νεοταξικού δόγματος: «Πας μη μεθ' ημών, καθ' ημών». Μ' άλλα λόγια, κάθε λαός κι ηγέτης που θα επιλέγει το δικό του δρόμο, θα πληρώνει τα επίχειρα των επιλογών του. Πιο απλά, είμαστε όλοι εν δυνάμει Ιρακινοί και οι ηγέτες μας εν δυνάμει Σαντάμ...

Ομως, ας μη γινόμαστε ασεβείς και προκλητικοί στην Ιστορία, μιας κι αυτή φέρει πλέον την αποκλειστική ευθύνη της αδέκαστης κρίσης, μιας και το σχοινί της αγχόνης είναι ακόμη ζεστό απ' το αίμα και το ρόγχο του «ατιμασμένου» ηγέτη (ο δι' απαγχονισμού θάνατος θεωρείται ιδιαίτερα ατιμωτικός στους μουσουλμάνους), που εξέφρασε μια ολόκληρη εποχή του Αραβικού Εθνους (1979-2006). Ευθύνη δική μας η πυρακτωμένη κραυγή-πυγμή μας: η τύχη του Σαντάμ (χθες του Μιλόσεβιτς) υπόθεση του ιρακινού λαού και μόνο, όπως και η τύχη κάθε ηγέτη, αποκλειστική υπόθεση κι αναφαίρετο δικαίωμα του λαού του. Αν δεν το κάνουμε, εδώ και τώρα, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, δίδεται πρόσχημα, άλλοθι, προδεδικασμένο στις κλήρες της Νέας Τάξης, να βαυκαλίζονται με αυτοκρατορίες, Μεσαίωνες, εξαγώγιμες πυραυλοκίνητες δημοκρατίες, made in USA. Κι εδώ το μείζον θέμα και η απορία μας για τη στάση των παγκόσμιων ηγετών, που θα μπορούσαν να σταματήσουν τούτη την κάθαρση που επέλεξε ο καουμπόι για τον ντεσπεράντος, τούτη τη δίκη-παρωδία με διατεταγμένη ετυμηγορία σ' έναν προαναγγελθέντα θάνατο (εκτελέστηκαν τρεις συνήγοροι υπεράσπισης, ο τέταρτος εγκατέλειψε τη χώρα, δεν ήταν γνωστό το κατηγορητήριο εκ των προτέρων, άλλαξε δύο φορές η σύνθεση του δικαστηρίου στο μέσο της διαδικασίας, αποκλείστηκαν διεθνείς δικαστές, αφαιρέθηκε το δικαίωμα έφεσης κατά της θανατικής απόφασης κ.λπ.). -«Τα ξέρουμε όλα, αλλά δεν μας νοιάζει τίποτε. Εχουμε πνιγεί στην απάθεια. Ο αιώνας που άρχισε θα είναι κρίσιμος. Είτε θα παρακολουθήσουμε το θρίαμβο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή θα τα συνοδεύσουμε στο νεκροταφείο. Μπορεί να εξαφανιστούν χωρίς να το πάρει είδηση κανένας».1 Η γεμάτη αγωνία, σκεπτικισμό, φωνή του ουτοπικού επαναστάτη, Ζοζέ Σαραμάγκου, έρχεται να ενωθεί με την οργουελική προειδοποίηση του Αμερικανού συγγραφέα Κερτ Βόνεγκατ: «ψυχοπαθείς προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χωρίς αίσθηση του ελέους ή της ντροπής, έχουν μαζέψει όλα τα χρήματα στα θησαυροφυλάκια του κράτους και των πολυεθνικών και τα οικειοποιούνται (...). Οι Αμερικανοί ηγέτες είναι "εγγενώς ασυνείδητοι", είναι τρελοί. Στόχος τους, η αποκτήνωση όλου του κόσμου και πρώτα απ' όλα των ίδιων των Αμερικανών».2 Πόσο εύστοχα, τούτος ο εύψυχος Αμερικανός, φωτογραφίζει τη νεοσυντηρητική συμμορία των παγκόσμιων μακελάρηδων Μπους, Ράμσφελντ, Τσένι, Γούλφοβιτς, όπως και το εταιρικό σινάφι των Μεγαλοπετρελαϊκών Εταιρειών, που λυσσομανούν για τα ιρακινά πετρέλαια.

Στο πλαίσιο αυτής της αποκτήνωσης, συγκαταλέγεται και η προβολή του πολιτισμού της αγχόνης από τα αμερικανικά media, τα οποία μέρες πριν και μετά την εκτέλεση έστηναν ικριώματα, κρεμούσαν ανθρώπινα ομοιώματα, όπου ψυχολόγοι τηλεπαραθύρων και «επαΐοντες» με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες εξηγούσαν, πώς επέρχεται το δι' απαγχονισμού τέλος, ο «λυγμός» του επιθανάτιου σπασμού κ.λπ. Οι εικόνες του απαγχονισμού ωχριούσαν μπροστά στην παραπάνω κερδώα, συστημική, κτηνώδη βαρβαρότητα. Ακόμη και ο παγκόσμιος Λάρι Κινγκ, του CNN, εκμαιεύει περιγραφές από «αυτόπτες μάρτυρες» που ψηλαφίζουν «σωματικά υγρά» απ' τους σπασμούς ηδονής του απαγχονισμού. Αποκτήνωση, βαρβαρότητα, τυχοδιωκτισμός, κερδώα φρενίτιδα, ναζιστική ψυχολογία, μερικά από τα συμπτώματα του παγκοσμιοποιημένου αμερικανικού ονείρου.

-«Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσουν (Μπους-Μπλερ) προκειμένου να κερδίσουν επάξια το χαρακτηρισμό του κατά συρροήν δολοφόνου και να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου;», η καταγγελτική αγωνία του νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ. Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσει, αλήθεια, ο παγκόσμιος σερίφης, για να σταματήσει η αισχυντηλή Γηραιά Εσπερία της Ιστορίας, του Ουμανισμού, της Αναγέννησης, της Διαφώτισης, να γυαλίζει τις μπότες του από το αίμα των παιδιών και των αμάχων, από το βούρκο των Γκουαντάναμο, των Ευρω-γκουαντάναμο, των Αμπού Γράιμπ, των υγρών υπόγειων ικριωμάτων; Η αβάσταχτη απορία μου, η ντροπή μου...

*Δρ Ιστορίας

1. Γιώργος Αγγελόπουλος - «Νέα» 2. Γ.Χ. Παπασωτηρίου - «Βραδυνή»


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/01/2007

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=75365780