THMMY.gr

Η υπόθεση των ασπίδων

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Πίσω από τις υπερβολές, τα σενάρια και τα ελαστικά κατηγορητήρια, ο Γιώργος Καλαϊτζίδης συνελήφθη επειδή πέταξε στα σκουπίδια τεμαχισμένες ασπίδες των ΜΑΤ. Ο Πέτρος Καρασαρίνης επειδή οδηγούσε το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε εκείνη τη μέρα ο Καλαϊτζίδης. Και ο Παναγιώτης Ασπιώτης επειδή είχε κάποτε ανοίξει μια θυρίδα σε τράπεζα, στην οποία ήταν πληρεξούσιος ο Καλαϊτζίδης και εντός της οποίας βρέθηκαν εκατό σφαίρες. Για τη σύγκρουση με τα ΜΑΤ και την απαλλοτρίωση των ασπίδων, για τα οποία υποτίθεται ότι κατηγορούνται, δεν υπήρξε κανένα στοιχείο που να τους συνδέει.

Φυσικά με δεδομένο το κλίμα της εποχής, προφυλακίστηκαν. Αργότερα οι δύο, Καρασαρίνης και Ασπιώτης, αποφυλακίστηκαν ενώ ο Καλαϊτζίδης παρέμεινε προφυλακισμένος μέχρι τη δίκη, που ορίστηκε για σήμερα. Ετσι πίσω από το νομικό λεξιλόγιο, τις κατηγορίες που ανακοινώνονται και αποσύρονται, οι τρεις παραπέμπονται σε δίκη ουσιαστικά επειδή δεν συνεργάστηκαν με την Αστυνομία. Επειδή δηλαδή δεν έγιναν καταδότες. Και αυτό για την εξουσία είναι αρκετό. Ας μην ξεχνάμε ότι, παρά την εγκατάσταση της κοινωνίας του ελέγχου, το όραμα ενός διαφανούς κόσμου και την επιτήρηση του πληθυσμού με τη χρήση της υψηλής τεχνολογίας, η Αστυνομία συνεχίζει να στηρίζει την εξιχνίαση υποθέσεων σε αυθόρμητες ή μεθοδευμένες ομολογίες «υπόπτων». Κάτω από αυτήν την οπτική, ο Καλαϊτζίδης δικάζεται επειδή δεν αποκάλυψε τα ονόματα των ατόμων που του έδωσαν τις ασπίδες. Και οι άλλοι δύο, επειδή στήριξαν με τη σ
;ιωπή τους τον πρώτο και γενικά φέρθηκαν με αγένεια απέναντι στη μεγαλόψυχη εξουσία, που τους πρόσφερε σύμφωνα με τα λεγόμενά τους μέχρι και επαγγελματική αποκατάσταση. Οι κατηγορίες, όπως η «κατά συρροή απόπειρα δολοφονίας» ή «η παρασκευή, κατοχή και χρήση κάπου 200 μολότοφ» ήταν απλά το περιτύλιγμα.

«Το άμεσο ενδιαφέρον της κατασταλτικής δικαιοσύνης συνίσταται ασφαλώς στη γενίκευση, το ταχύτερο δυνατό», έγραφε ένας οξυδερκής στοχαστής στα Σχολιά του πάνω σε μια κοινωνία που πρώτος την ονόμασε θεαματική. «Το σημαντικό σε αυτό το είδος εμπορεύματος είναι το περιτύλιγμα, η ετικέτα: ο κώδικας του προϊόντος. Κάθε εχθρός της θεαματικής δημοκρατίας αξίζει όσο οι άλλοι. Ετσι δεν μπορεί πια να υπάρξει ασυλία για τους τρομοκράτες, ακόμα και αν δεν κατηγορούνται ότι υπήρξαν τρομοκράτες, γιατί θα γίνουν σίγουρα...». Στη δίνη του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» ξέρουμε ότι το νόημα των λέξεων έχει διαστρεβλωθεί. Κάπως έτσι η κατάδοση, ο χαφιεδισμός, θεωρείται πλέον ύψιστη κοινωνική αρετή. Ενώ η αξιοπρεπής στάση απέναντι στις διωκτικές αρχές και μέσα στις φυλακές απαξιώνεται ως κολάσιμη ποινικά πράξη.

Η «ξεχασμένη» ιστορία

Η υπόθεση της σύλληψης των τριών δεν ξεκινάει τον Ιούλιο, αλλά είχε προαποφασιστεί γύρω στον Μάιο. Ελάχιστοι θυμούνται πλέον τη νύχτα της Πέμπτης 20 Μαΐου, όταν μετά τη λήξη της αντιφασιστικής πορείας -όπου πάνω από 2.500 άτομα του αναρχικού χώρου πορεύτηκαν από την πλατεία Βικτωρίας έως τα Προπύλαια, καταγγέλλοντας τις συνεχείς επιθέσεις ακροδεξιών σε μετανάστες και αριστερούς- ξέσπασαν αψιμαχίες ανάμεσα στους διαδηλωτές και τα ΜΑΤ γύρω από την πλατεία. Η Αστυν
;ομία διέλυσε τις ελάχιστες ομάδες κάνοντας χρήση δακρυγόνων, αλλά δεν σταμάτησε εκεί.

Την ίδια νύχτα προχώρησε σε προσαγωγές εκατόν σαράντα υπόπτων, πραγματοποιώντας εισβολή σε ύποπτα καφενεία και στέκια της περιοχής.

Στην Ασφάλεια, όπου βρέθηκαν οι προσαχθέντες με μόνο κριτήριο την «ύποπτη εμφάνισή τους», κατήγγειλαν ότι οι αστυνομικοί των ΜΑΤ τούς έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλεφωνα, λέγοντας «αφού θέλετε φωτογραφίες, θα σας βγάζουμε και εμείς», ενώ ανέκριναν τους προσαχθέντες σχετικά με την ταυτότητα των ατόμων που είχαν απαλλοτριώσει τις ασπίδες και φωτογραφήθηκαν με αυτές σε ιστοσελίδα του Ιντερνετ. Για τους άνδρες των ΜΑΤ, η σύλληψη των ενόχων ήταν θέμα τιμής, όπως έλεγαν τα αστυνομικά ρεπορτάζ. Ετσι η επιλογή κάποιων που θα ταίριαζαν στο προφίλ του ενόχου ήταν θέμα χρόνου.

Και το χειρότερο είναι ότι οι τρεις αντιεξουσιαστές δικάζονται σήμερα σε καιρούς όπου οι υποστηρικτές της τάξης και ασφάλειας έχουν σηκώσει ξανά το λάβαρο του «αντιτρομοκρατικού αγώνα». Δηλώνουν με απόλυτη σιγουριά ότι η περιοχή των Εξαρχείων, η πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας, δεν αστυνομεύεται επαρκώς. Και επιτίθενται με ζήλο όχι μόνο σε αυτούς που αντιδρούν βίαια σην εφαρμοζόμενη καταστολή, αλλά και σε όσους επιμένουν να ζητούν το σεβασμό στα δικαιώματα των προσαχθέντων, συλληφθέντων και φυλακισμένων.'

Αν ναι, πηγή Ελευθεροτυπία 20/12

Και μπράβο στον αρθρογράφο γιατί είναι ο μόνος από τον αστικό τύπο που ανέδειξε το θέμα

Και εδώ να σημειώσω την παντελή απουσία της αριστεράς, τα παιδιά δικάζονται με τον τρομονόμο και τα περί συλογικής ευθύνης
και στα παιδιά του 1431ΑΜ, πείτε κάτι και για αυτό το θέμα(αν έχει ήδη ειπωθεί συγχωρέστε με)

Το ζήτημα είναι εξόχως σημαντικό κοιτάχτε τα στοιχεία και τις κατηγορίες

μα πόσα "και" έβαλα σε αυτό το πόστ?!!

Γενικά το θέμα, ειδικά στην Αθήνα έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό. Έχει πάρει το αυτί μου αρκετές κινήσεις αλληλεγγύης από μηχανοκίνητες πορείες μέχρι κανονικές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, εκδηλώσεις κλπ. Και η ΑΚ (που μάλλον έχει πάρει και κάπως εργολαβικά το θέμα) το έχει αναδείξει πολύ. Όσο για τις οργανώσεις της αριστεράς, ισχύει ότι μάλλον καρφί δεν τους καίγεται, το ερώτημα βέβαια είναι γιατί. Ένα ερώτημα που επιδέχεται πολλές απαντήσεις..

Μάλλον φταίει που είμαστε σε κινηματική περίοδο, και έχουμε άλλες προτεραιότητες αυτόν τον καιρό. Κι εμένα με ανησυχεί η τροπή που παίρνουν τα πράγματα :-\