THMMY.gr

THMMY: Wild Stories

Έχω μια ιδέα: Μπορούμε να γράψουμε μια ιστορία με τον εξής τρόπο--> Π.χ. εγώ τώρα θα γράψω την αρχή μιας ιστορίας, και ο επόμενος που θα κάνει ποστ, θα τη συνεχίσει (δηλαδή θα γράψει μια δυο παραγράφους ακόμα), ο επόμενος το ίδο κ.λ.π. και κάποια στιγμή, κάποιος θα βάλει το THE END (και μετά θα αρχίσει μια καινούργια ιστορία).

Ιστορία #1:
                   Έγκλημα στην Νομική

Ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Η ώρα κόντευε μεσάνυχτα. Κανείς δεν τολμούσε να κυκλοφορεί μόνος του τόσο αργά, καθώς όλοι ήταν τρομοκρατημένοι από ένα τρομερό έγκλημα που είχε συμβεί κοντά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ένας άνθρωπος βρέθηκε νεκρός από εφτά θανατηφόρες μαχαιριές και το σώμα του είχε διαμελιστεί και τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίζεται η λέξη "Σφαγέας". Οι εφημερίδες αρκέστηκαν στο να αναφέρουν πως η αστυνομία δεν έχει καμία απολύτως ένδειξη για το ποιός είναι ο δράστης...
     Μεσάνυχτα. Κανένας δεν έβγαινε μόνος στους δρόμους. Κάπου μέσα στο σκοτάδι, ένας σχιζοφρενής δολοφόνος, έψαχνε το επόμενο θύμα του. Ποιός θα ήταν τόσο απερίσκεπτος, ώστε να προκαλέσει αυτό το αιμοβόρο και ενελέητο πλάσμα; Και όμως... αν κάποιος βρισκόταν στο Πολυτεχνείο εκείνη την ώρα, θα άκουγε τον οξύ ήχο που κάνει μια σκουριασμένη πόρτα όταν κλείνει. Και αν ήταν αρκετά θαρραλέος ώστε να πήγαινε πιο κοντά, θα παρατηρούσε μέσα από τις σκιές να ξεπροβάλλει μια ανθρώπινη φιγούρα. Δεν ήταν όμως ούτε αστυνομικός, ούτε εγκληματίας. Ήταν ένας νεαρός φοιτητής. Περπατούσε προσεχτικά μέσα από το πάρκο που βρισκόταν κοντά στο Πολυτεχνείο. "Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι με πήρε ο ύπνος καθώς διάβαζα" μονολογούσε εκνευρισμένος. "Είναι επικίνδυνο να περπατάω τέτοια ώρα ολομόναχος. Έχει τελειώσει και η μπαταρία του κινητού μου...". Ξαφνικά, άκουσε ένα θόρυβο μπροστά του. Αμέσως ένιωσε ένα σφίξιμο στη καρδιά, το σώμα του παρέλυσε από το φόβο. Ο Σφαγέας! Όμως, αντί για ένα θεόρατο κουκουλοφόρο τέρας με δρεπάνι, αντίκρυσε μια παρέα τριών ατόμων. Αναθάρρησε και έτρεξε προς το μέρος τους, έχοντας σκοπό να τους ζητήσει να έρθει μαζί τους μέχρι τη στάση του λεοφωρείου που έπαιρνε για να πάει στο σπίτι του. Αλλά τη στιγμή που έφτασε κοντά τους, ο πιο εύσωμος από αυτούς, τον έπιασε από το γιακά, έβγαλε ένα μαχαίρι από το μπουφάν του και του είπε με ένα αγριωπό ύφος: "Μην τολμήσεις να κουνηθείς, φίλε. Τα λεφτά σου, γρήγορα...".
...

... 
Τότε άκουσε έναν πυροβολισμό και μετά εναν δεύτερο.Πριν προλάβει να καταλάβει τι είχε συμβεί οι δύο από τους τρεις νεαρούς άντρες βρέθηκαν νεκροί.Ο τρίτος ήταν στα χέρια του μυστηριώδους άντρα,παρακαλώντας να τον αφήσει να φύγει.Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, και αφού συνήλθε από το σοκ, περπάτησε έντρομος προς το μέρος του "σωτήρα" του.Ξαφνικά ένας ήχος ακούστικε από τον τρίτο επίδοξο ληστή,καθώς ένα μαχαίρι ξεπρόβαλε απο την πλάτη του.Ο νεαρός φοιτητήτς δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του.Ο Σφαγέας,αυτός ο περιβόητος δολοφόνος ήταν μπροστά του και έτοιμος να τον σκοτώσει αν έκανε κάποια λάθος κίνησει.Επρεπε να είναι προσεκτικός.
  Μετά από κάποια δευτερόλεπτα σκέψης πήγε να προχωρήσει προς το μέρος του σφαγέα.
"Μην κάνεις βήμα!!!"-είπε αυτός με μια βραχνή φωνή που ίσα ίσα έβγαινε από το στόμα του.
Το νεκρό πτώμα του σφαγμένου άντρα ήταν στα χέρια του σφαγέα που άρχισε σιγά σιγά να το κόβει.Αυτή τη φορά πήρε τα πνευμόνια.Σκέυτικε,τι μπορεί να ήθελε κάποιος ένα ύπαρ και δυο πνεμόνια?Δεν μπορούσε να το εξηγήσει,ενώ παράλληλα κοιτούσε τον σφαγέα σαν μια σκιά να βάζει σε ένα σάκο τα οργανα του τρίτου νεαρού άντρα.Αυτή τη φορά δεν έγραψε την λέξη σφαγέας με τα διαμελησμένα κομάτια του θύματος.Έγραψε με το αίμα που έτρεχε ακόμα από τις αρτυρίες του νένου του θύματος:Θα επιστρέψω!!!
....

τρομερό το τόπικ.Μακάρι να έχει συνέχεια!!!


Είμαι οφφ τόπικ.Διαγράψτε με να μην χαλάει ο υρμός

...και ξαφνικα φωτα αναβουν!!!κ ακουγεται η φωνη ενος μεσηλικα να φωναζει:cut!ηταν ο διασημος σκηνοθετης john straridis(ποντιακης καταγωγης)!...

 ;D ;D ;D.Ωραίο

Thanks και εγώ το βρήκα ωραία ιδέα ;)

Μια παρατήρηση: Επειδή μπορεί να γράφουν την ίδια στιγμή πολλοί μαζί, για να μην είναι όποιος προλάβει, αυτός που θέλει να γράψει μετά, να γράψει "σειρά μου" (για να ξέρουν οι άλλοι ότι γράφει), να κάνει μετά EDIT το μήνυμα και να αντικαταστήσει τη φράση αυτή με το κείμενό του.

Λοιπόν, σειρά μου!
................................................. ................................
"Μπορείς να καταλάβεις τί λάθος έκανες αυτήν τη φορά;". Ο νεραρός φοιτητής δεν ήξερε τί να απαντήσει. "Κύριε Στραρίδη, μακάρι να ήξερα! Προσπάθησα να αποδώσω τη φρίκη της σκηνής όπως ακριβώς μου είπατε. Προσέξατε πόσο φυσικά έπιασα το κεφάλι μου, προσποιούμενος πως μου ερχόταν λιποθυμία;".
Ο σκηνοθέτης δε φάνηκε να ικανοποιείται με την απάντηση. Αντιθέτως, έδειχνε πολύ εκνευρισμένος. "Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οι αυτοσχεδιασμοί σου! Πραγματικά παιδί μου, μου φαίνεται πως δεν έχεις το τάλεντο που αρχικά νόμιζα ότι είχες."
Αυτά τα λόγια πλήγωσαν το νεαρό φοιτητή. "Κύριε Στραρίδη, μπήκα στη σχολή καλών τεχνών μετά την προτροπή της οικογένειάς μου, η οποία όπως ξέρετε έχει παράδοση στην τέχνη της υποκριτικής...".
"Λυπάμαι Γρηγόρη, αλλά το ταλέντο δε φτάνει. Χρειάζεται και κάτι άλλο που εσύ αυτήν τη στιγμή δε διαθέτεις"
"Και τί είναι αυτό;" Φώναξε αγανακτισμένος ο φοιτητής
"Πειθαρχεία φυσικά! Δεν ακολουθείς τις οδηγίες μου, κάνεις αυτοσχεδιασμούς άστοχους σε σχέση με την ατμόσφαιρα της ταινίας..."
"Κύριε Στραρίδη" διέκοψε ο ηθοποιός που υποδυόταν το Σφαγέα, "νομίζω πως μπορούμε να δώσουμε στο Γρηγόρη μια ακόμα ευκαρία".
Ο κύριος Στραρίδης πλησίασε το φοιτητή και του είπε λυπημένα αλλά αποφασιστικά "Γρηγόρη, σε επέλεξα επειδή μου φάνηκες πολλά υποσχόμενος, αλλά πρέπει να καταλάβεις πως υπάρχουν και άλλα άτομα στη σχολή που θέλουν να δοκιμάσου αυτό που κάνεις εσύ τώρα. Θα σε ξαναφωνάξω όταν εξετάσω και τους άλλους ενδιαφερόμενους".
Ο νεαρός φοιτητής δεν είπε τίποτα. Έφυγε χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Ήξερε πως είχε χάσει μέσα από τα χέρια του μια πολύ καλή ευκαιρία.
......................................

Σειρά μου!  Και συγχαρητήρια Wanderer, καταπληκτικό τόπικ!
................................................. ................................
Ο πλέον "άνεργος" φοιτητής της σχολής Καλών Τεχνών προχωρούσε γρήγορα με σκυμμένο το κεφάλι επί της Εγνατίας για να πάει σπίτι του για εξάσκηση στην υποκριτική.  Ή έστω στην Καμάρα για κανέναν καφέ.  Εκεί που περπατούσε, ξαφνικά πέφτει πάνω σε έναν εξ' ίσου απρόσεκτο νεαρό που κρατούσε στα χέρια του ένα κουτί με πολλά καλώδια, διακόπτες και διάφορα άλλα ηλεκτρολογικά.  Και οι δύο έπεσαν κάτω μετά τη σύγκρουση, και τα περιεχόμενα του κουτιού διασκορπίστηκαν προς κάθε κατεύθυνση.
-Πρόσεχε που πας φίλε!  Αυτά είναι τα εχαρτήματά μου για την εργασία στα Κυκλώματα!  -είπε ο ηλεκτρολόγος.
-Συγγνώμη, θα σε βοηθήσω να τα μαζέψεις.
-Έστω.  Καλά, ατύχημα ήταν.
-Αλήθεια, πώς σε λένε;
-Ντίνο.
-Χαίρω πολύ.  Εγώ εμαι φοιτητής στο Καλών Τεχνών και λέγομαι Γρηγόρης.
Γνωρίστηκαν λοιπόν οι δύο φοιτητές και έγιναν φίλοι.
Νύχτωνε.  Οι δύο φοιτητές βρίσκονταν στο χώρο της Πολυτεχνικής Σχολής.  Το σκοτάδι άρχισε σιγά-σιγά να απλώνεται (το κατέχω το ποιητικό ;D).  Ο Γρηγόρης, κάποια στιγμή, είπε:
-Μισό λεπτό, πρέπει να πάτησα κάτι...
-Τι;  Φαίνεται λίγο κόκκινο.
-Αίματα είναι!
Και τότε είδαν στο έδαφος μια μεγάλη κηλίδα αίματος, και δίπλα το κινητό του θύματος...

Ο Ντίνος ανατρίχιασε. Θες τα κρασιά που είχαν πιει, θες τα έκστασι που είχαν κατεβάσει, θες οι απανωτοί μπάφοι, θες που είχε να κοιμηθεί 35 ώρες, θες η ζαλάδα από την παρακολούθηση των ασκήσεων στα ΣΑΕ ("αυτό το τελευταίο δε θα το ξανακάνω τ'ορκίζομαι!" σκέφτηκε), ο νους του πήγε αμέσως σε ιστορίες τρόμου.
Ειδικά μάλιστα όταν ο Γρηγόρης παρατήρησε "μαλάκα ούτε η ταινία που γυρίζαμε δεν είχε τόσα αίματα!" σχεδόν παρέλυσε από έναν πρωτόγνωρο φόβο...

 :-\



 :D :D :D

Δε θα το συνεχίσει κανείς;  Η ιστορία είχε αρχίσει να έχει ενδιαφέρον...

Ο Ντίνος του απάντησε τρέμοντας ότι δεν είναι αστείο, καθώς η ταινία βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα που είχαν συμβεί μόλις δυο χρόνια πριν! Ο Γρηγόρης όμως (που είχε καπνίσει κάτι μπάφους παραπάνω και δεν καταλάβαινε Χριστό) πλησίασε το αποτρόπαιο σκηνικό. Και τότε αντίκρισε το πιο αποκρουστικό θέαμα που είχε δει ποτέ του... ήταν ένα διαμελισμένο πτώμα! Και από πάνω του στεκόταν με ένα διεστραμμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του μια γνωστή φιγούρα...
"Βρε για δες ποιος μας ήρθε", βγήκαν αργά και σαδιστικά τα λόγια, καθώς ο σκηνοθέτης πλησίαζε το τεράστιο μαχαίρι στο πρόσωπο του έκπληκτου Γρηγόρη.
"Ε-εσείς κύριε Κουτρούμπαλε;", ήταν η ασταθής απάντηση.
"Μα τι αφελής που είσαι, νεαρέ μου. Δεν αναρωτήθηκες ποτέ πώς ήξερα τόσες λεπτομέρειες για τους φόνους; Πώς ήξερα ότι το τρίτο θύμα είχε δολοφονηθεί με εφτά μαχαιριές, αφού βρέθηκε διαμελισμένο; Γιατί επέμενα να μην αυτοσχεδιάζετε; Δε σου κίνησε την περιέργεια; Δεν ήταν επειδή είμαι τελειομανής. Ήταν γιατί ήξερα τις πραγματικές αντιδράσεις των θυμάτων! Θα χαλούσατε το αριστούργημά μου! Τώρα όμως θα κάνω το σίκουελ, και αυτή τη φορά δε θα μου το χαλάσει κανείς!"
Όση ώρα μιλούσε όμως, δεν είχε δει το Ντίνο...

Όση ώρα μιλούσε όμως, δεν είχε δει το Ντίνο που με τη χάρη και και τη νοημοσύνη που χαρακτηρίζει τους ηλεκτρολόγους του Πολυτεχνείου, μετέτρεπε τα βαρετά για αυτόν μπιχλιμπίδια του εργαστηρίου σε ένα τρομερό όπλο.Ένα μεταλικό ρόπαλο  ( :D ), που λόγο των μπαταριών μεγάλης διάρκειας μπορούσε να γεμίσει το θύμα με πολλά βόλτ ηλεκτρικού ρεύματος για λίγη ώρα!Όταν ο δολοφόνος έκανε την κίνηση να σκοτόσει τον Γρηγόρη δεν είχε δει τον Ντίνο που με την κατασκευή του βρησκόταν λίγα εκατοστά πίσω του, και τότε ήταν η ώρα που άρχισε να χτυπάει ανελέητα τον δολοφόνο και να καίει την σάρκα του με ηλεκτρισμό!!!Ο Γρηγόρης απομακρύνθηκε γρήγορα....Όμως όχι αρκετά για α αποφύγει την μανία του μαχαιριού του Σφαγέα......
Καθός ο Ντίνος αποτελείωνε τον Σφαγέα, ο Γρηγόρης ξεψυχούσε μην μπορώντας να πιστέψει τίποτα από όσα του είχαν συμβεί.Ο Ντίνος έτρεξε γρήγορα από πάνω του ρρωτώντας αν είναι καλά.Ο Γρηγόρης που μόλις μετα βίας μπορούσε να αρθρώσει μια λέξη ζήτησε από τον Γρηγόρη να εκδηκηθεί για τον θάνατό του.Ο Ντίνος δεν κατάλαβε τι ήθελε να του πει ο Γρηγόρης, αφού ο σφαγέας είχε σκοτωθεί!!!υπέθεσε ότι ήταν λόγο των παραισθήσεων από την αιμοραγία.Τον πήρε στις πλάτες του και έτρεξε να στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ που ήταν λίγο πιο πάνω και διανυκτέρευε.Εκεί οι γιατροί του είπαν:είναι πια αργα!!
Ο Ντίνος έκανε πολύ καιρό να ξεπεράσει τον θάνατο του Γρηγόρη.Μόλις που κατάφερε να ξαναμπεί σε φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής άκουσε ένα γνώριμο ανατριχιαστικό ήχο.....

Βρε παδιά, όλους τους πεθάνατε από την πρώτη σελίδα του τόπικ!  Ήλπιζα να γίνει μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία, σε στυλ μυθιστορήματος...

(οφφ-τόπικ: το έχουμε διαλύσει λίγο)
και εγώ αυτό ήλπιζα Wade αλλά άντε να συνεχίσουμε τη κομωδία στην ποία εξελλίσεται να γίνει, για να κάνουμε κανένα καλό φινάλε τουλάχιστον :D :D
................................................. .........................................

Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του με αυτό που αντίκυζε: Το Σφαγέα!!! Τον κοιτούσε από 10 μέτρα μακριά, κουνώντας ένα μαντήλι πιτσιλισμένο με αίμαι. Ο Ντίνος παραλίγο να λιποθυμήσει με αυτό που έβλεπε. Ήταν και βράδυ, δε φαινόταν κανείς να βρίσκεται τριγύρω. Έκανε να το βάλει στα πόδια, αλλά διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να τα κουνήσει πια. Την επόμενη στιγμή ένιωθε ένα αγκάθι στο λαιμό του, και κατάλαβε πως ο Σφαγέας είχε εκτοξεύσει εναντίον του κάποια ναρκωτική ουσία...ή χειρότερα...κάποιο δηλητήριο...

οφφ-τόπικ: Χμ, πραγματικά περίμενα να το κάνουμε λίγο στυλ θρίλερ, αλλά άντε να το συνεχίσουμε για να βάλουμε και ένα αξιοπρεπές ΤΕΛΟΣ, να συνεχίσουμε μετά μια άλλη ιστορία...

Ναι όμως η ιστορία συνεχίζεται.Εξελίζεται.Δεν μένει στατική.Με το πέρασμα τις ώρας θα έρθουν στο προσκύνιο και άλλοι ήρωες πιο τρομακτικοί.Πιο αιμοβόροι.....  ^callmerip^

Εννοώ, ήλπιζα να γίνει κάτι σε στιλ Σέρλοκ Χολμς, Στο Παρά Πέντε κλπ.  Εδώ πάει να γίνει ταινία τρόμου!

Έδιτ: Μόλις είνα τη συνέχεια του Wanderer.  Πάει κι ο τρίτος χαρακτήρας :(

Η επόμενη ιστορία θα γίνει κάπως έτσι (ή μπορεί να είναι ερωτική ιστορία, ποιός ξέρει...)

Ο Ντίνος άνοιξε τα μάτια του. Ποιός ξέρει πόσες ώρες κοιμόταν; Ένιωθε το μυαλό του να έχει αδειάσει. Και ξαφνικά ευχήθηκε να μην είχε ξυπνήσει ποτέ! Βρισκόταν κλεισμένος σε ένα φέρετρο!!! Από έξω, άκουσε κάποιον να σκάβει...
"Γρηγόρη!" Φώναξε. "Γρηγόρη, βοήθεια!"
Για απάντηση άκουσε ένα τρομαχτικό γέλιο. Και ύστερα, τη φωνή του Γρηγόρη: "Λυπάμαι Ντίνο, αλλά πρέπει να καταλάβεις... ο ηθοποιός πρέπει να ζει το ρόλο του."
"Τί στο καλό εννοείς;" Ρώτησε ο Ντίνος.
"Βλέπεις... ο αγαπητός μου σκηνοθέτης νόμισε πως με ξεγέλασε. Αλλά εγώ τον κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Ήταν υπερβολικά άπληστος, ήθελε να κλέβει αυτός τη δόξα. Το ιερό έργο του Σφαγέα ήθελε να το κάνει μια σαπουνόπερα!"
Ο Ντίνος κατάλαβε: "Εσύ ήσουν ο Σφαγέας"
"Ναι, εγώ ήμουν!" Φώναξε ο Γρηγόρης. "Αυτός ο ανόητος σκηνοθέτης δε μπόρεσε να εκτιμήσει πώς πραγματικά έπρεπε να είναι η βιογραφία του Σφαγέα. Και έτσι κατέστρωσα ένα σχέδιο να τον βγάλω από τη μέση"
"Ώστε ήταν σκηνοθετημένο το όλο σκηνικό με τα αίματα. Ο σκηνοθέτης νόμιζε πως ήθελες να κάνεις απλώς μια φάρσα"
"Ναι, και έτσι την πάτησε. Και με το σημερινό φόνο ο Σφαγέας θα αποκτήσει τη φήμη ενός απέθαντου βρυκόλακα. Ελπίζω ο επόμενος σκηνοθέτης να εκτιμήσει το ταλέντο μου, ώστε να μη χρειαστεί να γίνει και άλλος φόνος..."
"Είσαι τρελός!"
"Απλά θα έκανα τα πάντα για να αναγνωρισθεί το ταλέντο μου" πρόσθεσε ο Γρηγόρης και μετά ξέσπασε σε δυνατά γέλια.
"Είπες πριν...με τον σημερινό φόνο...ποιόν εννούσες;"
Ο Γρηγόρης γέλασε σιγανά και τη στιγμή που άρχισε να σέρνει το φέρετρο (με τον παγιδευμένο Ντίνο μέσα) στο φρεσκοσκαμένο λάκο, είπε: "Το δικό σου φυσικά!"
...

Άντε πες την συνέχεια!!

Ο Ντίνος κατάλαβε πως βρισκόταν σε απελπιστική θέση, αλλά κατάφερε να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Με το αξεπέραστο μυαλό του ηλεκτρολόγου άρχισε να επεξεργάζεται σχέδια διαφυγής. Έπρεπε όμως να κερδίσει χρόνο!
"Μα γιατί Γρηγόρη; Τι σε έκανε να σκοτώσεις τόσους αθώους ανθρώπους;" ρώτησε, σε μια προσπάθεια να καθυστερήσει τον επίδοξο δολοφόνο του.
Η προσπάθεια πέτυχε! Ο Γρηγόρης σταμάτησε για λίγο το σκάψιμο.
"Αθώοι; ΑΘΩΟΙ; Κανένας δεν είναι αθώος! Όλοι εσείς κατά βάθος με κοροϊδεύατε για τη μεγάλη μου μύτη!"
"Μα... δεν έχεις μεγάλη μύτη!" είπες ο Ντίνος, ψαχουλεύοντας για το κινητό του. Ατυχία - όπως ήταν λογικό, ο Γρηγόρης είχε φροντίσει να το πάρει.
"ΝΑ ΤΟ! Και δεν το παραδέχεστε κιόλας! Πες ρε κάθαρμα, "ναι, έχεις μεγάλη μύτη και σε κορόιδευα πίσω από την πλάτη σου"! Παραδέξου το αν είσαι άντρας!"
"Αυτό το τελευταίο ήταν κομματάκι σεξιστικό."
"Χμμμ... κοίταξε να δεις" - ο Γρηγόρης είχε ξεχάσει πια το σκάψιμο - "δεδομένου ότι στα πλαίσια ενός τυποποιημένου κώδικα επικοινωνίας αντικατοπτρίζονται οι επιρροές της κυριαρχούσας ιδεολογίας...", άρχισε να αναλύει την κοσμοθεωρία του.
Τα κατάφερα! Σκέφτηκε ο Ντίνος. Τώρα που άρχισε να μιλάει δε θα τελειώσει ούτε αύριο! Αρκεί λοιπόν να βρω έναν τρόπο να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο με ό,τι εξαρτήματα έχω στη διάθεσή μου... για να δω...

Έχωσε το χέρι του στην τσέπη.Η έλλειψη οξυγόνου είχε ήδη αρχίσει να τον επηρεάζει,τα χέρια του είχαν μουδιάσει και η αίσθηση της αφής δεν τον βοηθούσε να αντιληφθεί ότι δεν υπήρχε τίποτα εκεί εκτός από την ταυτότητά του(την κουβαλούσε πάντα μαζί) και 10 ευρώ σε κέρματα.Ο Γρηγόρης συνέχιζε το παραλήρημά του. Η φωνή του είχε αποκτήσει μια απόκοσμη μεταλλική χροια, ενώ οι λέξεις είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν και να χάνουν το νόημα τους.Ήθελε να φωνάξει,να παρακαλέσει για την ζωή του,να κλάψει, αλλά το στόμα του φαινόταν να μην τον υπακούει.


Η αστυνομία ξέθαψε τον Ντίνο λίγες ώρες μετά.Ένας άγνωστος είχε τηλεφωνήσει δίνοντας την ακριβή τοποθεσία, παροτρύνοντας μάλιστα τις αρχές να βιαστούν 'κάθε δευτερόλεπτο ήταν κρίσιμο.
Ύστερα από μία σύντομη παραμονή στο νοσοκομείο,ο Ντίνος βρέθηκε έγκλειστος στο ψυχειατρίο της Λέρου, στην πτέρυγα για τα άτομα με σοβαρή νοητική καθυστέρηση.
Μέσα σε αυτό το κολαστήριο πέρασε την υπόλοιπη ζωή του,με μοναδικό διάλειμα από το ξύλο,τις χειροπέδες και τους βιασμούς, την επίσκεψη ενός φίλου του που ερχόταν να τον δεί κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα.Οι γιατροί σχολίαζαν με ενδιαφέρον το χαμόγελο στο συνήθως ανέκφραστο πρόσωπο του ασθενή τους,γεγονός που απέδιδαν στο αστείο παρουσιαστικό και την μεγάλη μύτη του επισκέπτη.

Θα πω κάτι που δεν το συνηθίζω: ΛΟΛ!!! ;D ;D ;D Χαχαχα, φοβερό Νέσσα! Εγώ στην αρχή νόμιζα πως θα συνεχίσεις όσο δεν παίρνει το τρομακτικό κλίμα που πήγα να προσδώσω ξανά στην ιστορία και η συνέχεια σου με ξάφνιασε (ευχάριστα, ομολογώ!).

Τί με βάζετε να διαβάζω 3 παρά 10 το βράδυ... :o :-\ πραγματικά, μετά την κωμωδία, ο απόλυτος τρόμος...
νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσω εκτός από το THE END.
 Ίσως ξαναγράψω την ιστορία όλη μαζί για να τη δούμε και ολοκληρωμένη...νομίζω όμως πως πρέπει να αποκρύψουμε πως ο Ντίνος ήταν ηλεκτρολόγος (για ευνόητους λόγους).

Έχω μια απορία.Ο Γρηγόρης υποτείθετε πέθανε!!!Υποτείθετε τον πήγαν στο νοσοκομείο και οι γιατροί είπαν πως πέθανε!!!Είναι και αυτοί μέσα στο κόλπο?   ^dontknow^

Μα εδώ βρίσκετα το λογοτεχνικό τρικ! Αφήνεται στον αναγνώστη να σκεφτεί ποιό διαστροφικό τρόπο άραγε σκαρφίστηκε ο Γρηγόρης για να αποδράσει και ταυτόχρονα να κάνει τους γιατρούς να πιστέψουν ότι πέθανε...

Μια καλή ιδέα είναι η εξής: Σηκώθηκε από το κρεβάτι, σφάγιασε την νοσοκόμα και την έκρυψε κάπου, ώστε να έρθει μια άλλη νοσοκόμα να τον προσέχει (που δε θα ξέρει το πρόσωπό του). Μετά, πήγε στην αίθουσα πτωμάτων, πήρε ένα και το έβαλε στη θέση του.
Έτσι: Η καινούργια νοσοκόμα απλά θα είδε ένα πτώμα και θα το πήγε στο νεκροτομείο. Μπορούμε να υποθέσουμε πως ο Γρηγόρης μεταμφιέστηκε σε γιατρό και πήγε αυτός το πτώμα στο νεκροτομείο...

Εν τω μεταξύ η ιστορία άσχετη με τον τίτλο της ("Έγκλημα στην Νομική")... να αφήσουμε στον αναγνώστη να κάνει τη συσχέτιση;

Αν ο αναγνώστης δεν έχει σταματήσει να διαβάζει μέχρι τα μισά της ιστορίας, τότ τη συσχέτιση ας την κάνει μόνος του...

άδικο έχεις.Καλή ήταν

Μπορεί να μην ήταν του γούστου μου.  Αλλά ήταν προσεγμένη συγγρφική δουλειά.

Πλάκα είχε. Να κάνουμε άλλη μία;

Είμαι μέσα!  Ποιος αρχίζει;

Εγώ άρχισα την προηγούμενη, αλλά δεν έχω πρόβλημα να αρχίσω και άλλη μία!
Αλλά μήπως θέλει κάποιος από εσάς να κάνει την αρχή;
Τί λες Wade; Μήπως εσύ Νέσσα; Μάριε, θα αρνηθείς την πρόκληση;;;!!!

Κανείς;;; Ξέρω, ξέρω, έχει μεγάλη ευθύνη ένα τέτοιο εγχείρημα... :D
Τέλοσπάντων, αρχίζω εγώ (δεν είναι τελικά ερωτική ιστορία,για Χ Ψ λόγους...αλλά ίσως να γίνει στην πορεία)

Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΡΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Ο ήλιος κόντευε να δύσει. Οι πρώτες φθινοπωρινές ψυχάλες άρχισαν να πέφτουν στο μικρό αγρόκτημα, λούζοντας το δάσος που το περίκλειε με μικρές σταγόνες βροχής. Μόνο ο μικρός βοσκός απόμεινε να κοιτάζει, καθισμένος σε ένα μικρό λοφάκι, την μεγαλειώδη απεραντοσύνη της ανεξερεύνητης γης, που δέσποζε στον ορίζοντα. Σκεφτόταν πόσα μυστικά μπορεί να κρύβει ο κόσμος έξω από τη ζεστή αλλά κάπως μονότονη γαλήνη που έβρισκε στο μικρό αγρόκτημα όπου ζούσε. Τα μόνα βιβλία που του άρεσε να διαβάζει, ήταν αυτά για ταξιδιώτες, που αναζητούσαν την περιπέτεια μακριά σε άγνωστα μέρη, που δεν είχαν μολυνθεί ακόμα από τις υποτιθέμενες "ωφέλιμες" παρεμβάσεις του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Και τότε σκέφτηκε:

Ετοίμαζα άλλη ιστορία όσο έγραφες το ποστ...  Τη βάζω κι αυτή και βλέπουμε...
(Αυτή μπορεί να γίνει και ερωτική, και γιατί όχι, να περάσει κοινωνικό μήνυμα.  Διαβάστε και θα καταλάβετε.)

Είναι μια ιστορία κοινωνκής φύσεως.
....................................
5 η ώρα το απόγευμα.  Μια φυσιολογική μέρα στο ΤΗΜΜΥ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  Σε μια σκοτεινή αίθουσα του ισογείου της πτέρυγας των ηλεκτρολόγων, γίνεται εργαστήριο φυσικής.
-Βάζω την τάση στα 160 Volt.  Εσύ μέτρα την ακτίνα της τροχιάς.
-Εντάξει Ορέστη...  Αλλά πάντα εγώ αυτή τη δουλειά θα κάνω;
-Καλά, την άλλη φορά εσύ θα βάλεις την τάση.
-Ναι καλά...  Πάντα αυτό λες.
-Ειρήνη, χαλάρωσε λίγο.  Αδερφή μου είσαι, θα σου έλεγα ψέματα;
-Καλά, εγώ θα πάω στον κύριο Παπαδάκη (σημ. Δεν πιστεύω να υπάρχει τέτοιος καθηγητής στο ΤΗΜΜΥ, σωστά;) να ρωτήσω γι' αυτό που λέγαμε κι έρχομαι.
Η Ειρήνη φεύγει λοιπόν από την αίθουσα.  "Ας βάλω εγώ την έντση, και όταν γυρίσει θα βάλει αυτή την τάση."  Πάει ο Ορέστης να πειράξει το αμπερόμετρο.  "Τώρα, ποιο διακόπτη πρέπει να γυρίσω;  Αλλά θα μου πεις, και λάθος διακόπτη να γυρίσω, δε θα γίνει και τίποτα."
Γυρίζει ένα διακόπτη, αλλά για κακή του τύχη, δεν ήταν ο σωστός...
...Η Ειρήνη, που είναι έξω από την αίθουσα, άκουσε έναν τρομερά θόρυβο από την αίθουσα.  Έτρεξε να δει τι γίνεται.  Ανοίγει την πόρτα και λέει, "Τι έγινε;"
Ο Ορέστης ήταν στο πάτωμα, κρατώντας το αριστερό του χέρι και σφαδάζοντας από τους πόνους.  "Το πόδι μου!  Δεν αισθάνομαι το πόδι μου!" φώναζε συνέχεια...
....................................

(Τελικά ποια να κάνουμε;)

συνεχεια απο το προηγούμενο

...Μα γιατι ο ανθρωπος να σκέφτεται τόσο πολύπλοκα?...Γιατι να μην μπορεί να ευτυχήσει μέσα από τα τόσο απλά και καθημερινά θαύματα που συμβαίνουν γύρω του?...Είναι κρίμα όντως...
Τότε ο μικρός βοσκός πήρε την φλογέρα του και έπραξε ακόμη ένα απλό και καθημερινό θαύμα. Δημιούργησε μουσική μέσα από το φύσημα του ξύλινου αυτόυ κατασκευάσματος... έκανε τα προβατάκια γύρω του να τον ακολουθήσουν με χαρά...μια χαρά που μόνο αυτός μπορούσε να καταλάβει, επειδή είχε καταλάβει το νόημα της πράξης του...
Μέσα από το υγρό μονοπάτι έκανε το ταξίδι της επιστροφής για να πάει στη ζεστασιά του σπιτιού του...

Ποιά από τις δύο ΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!!! ;)
Ορίστε πως:

"Αυτή όμως τη φορά κάτι σαν να είχε αλλάξει μέσα του. Ότι είχε απλώσει το χέρι του να σηκώσει από το κομοδίνο του δωματίου του ένα βιβλίο, όταν ένα δάκρυ κύλησε ασυναίσθητα από τα σκούρα καστανά του μάτια. Γύρισε και κοίταξε τις φωτογραφίες των γονιών του. Είχε πολύ καιρό να αναπολήσει τις ωραίες στιγμές που πέρασε μαζί τους, σε τούτην τη μικρή φάρμα, σε αυτόν το μικρόκοσμο που για αυτόν ήταν ολόκληρο το σύμπαν. Κοίταξε κατάματα αυτές τις φωτογραφίες, ακούγοντας παράλληλα να του λέει κάτι μέσα του πως μπορούσε να δει πέρα από το ψυχρό χαρτί με τα λίγα χρώματα σε αποχρώσεις του γκρίζου, να νιώσει την παρουσία των γονιών του μέσα στο σπίτι και να τον νιώσουν και αυτοί. "Πατέρα, μητέρα" , ψυθίρισε, σας υπόσχομαι πως δε θα φύγω από αυτή τη ζωή αισθανόμενος πως μάταια ήρθα σε τούτον τον κόσμο. Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι του. Εφτά η ώρα. Άφησε έναν μικρό νοσταλγικό αναστεναγμό και κίνησε πάλι κατα το μικρό στάβλο που βρισκόταν δίπλα από το σπίτι του.
Την ίδια στιγμή, χιλιόμετρα μακριά από αυτό το σαν ξεχασμένο από το χρόνο και τον "ανθρώπινο πολιτισμό" μέρος, σε μια πόλη όχι και τόσο άγνωστη, τρία παιδιά προσπαθούσαν να μετριάσουν τον εκνευρισμό που ένιωθαν ύστερα από την αποτυχία σε ένα πολλών ημερών σχεδιασμένο επιστημονικό πείραμα... κανείς από αυτά τα τέσσερα πρόσωπα της ιστορίας δε μπορούσε να φανταστεί με πιον απρόβλεπτο και συναρπαστικό τρόπο θα εμπλέκονταν οι ζωές του σε μια απίστευτη περιπέτεια, που έμελλε να τους αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
"Θέλω να πάω νοσοκομείο!" Ούρλιαζε ο Ορέστης "έχω τέτανο, σίγουρα"
"Αν ήξερα πως το μυαλό σου δε διαφέρει και πολύ από εκείνο ενός μικρού παιδιού, θα σε εμπόδιζα να μπεις σε αυτήν τη σχολή"
"Σταματήστε τώρα" φώναξε ξαφνικά ο Μενέλαος. "Δε βλέπετε ότι έχουμε μπλέξει άσχημα; Πρέπει να καθαρήσουμε το μέρος όσο πιο γρήγορα γίνεται... και να σκεφτούμε τί εργασία θα παρουσιάσουμε αύριο στο κύριο Παπαδάκη"
"Ωχ" η Ειρήνη έπιασε το κεφάλι της με απελπισία "δε μας βλέπω καθόλου καλά!"

Συνεχίζω...
(Σίγουρα να μην τις κάνουμε ξεχωριστά;  Δε φαίνεται να ταιριάζουν και πάρα πολύ...)

-Ποια εργασία λέτε τώρα!  Πρέπει να πάω στο νοσοκομείο!
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, και χωρίς να ειδοποιήσουν κανέναν, πήραν τον Ορέστη και άρχισαν να τον μεταφέρουν στο ΑΧΕΠΑ...  Δεν μπορούσαν να σκεφτούν καθαρά για να φωνάξουν ασθενοφόρο.
Η χειρουργική επέμβαση κράτησε πολλές ώρες.  Η Ειρήνη και ο Μενέλαος περίμεναν υπομονετικά, έξω από το χειρουργείο.  Κάποια στιγμή βγήκε ο γιατρός.
-Θα ζήσει.  Αλλά υπέστη πολύ σοβαρή ζημιά.
-Δηλαδή, τι εννοείτε γιατρέ;
-Το αριστερό του χέρι...  Τα νεύρα του καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα.  Δε θα το ξανακινήσει ποτέ.
-Τι λέτε γιατρέ;  Είστε σίγουρος;
-Έχω και κάτι ακόμα.  Το δεξί του πόδι...  Αναπτύχθηκε πολύ επικίνδυνη μόλυνση και αναγκαστήκαμε να το ακρωτηριάσουμε.
Βουβάθηκαν.  Και όλα αυτά από μια απερισκεψία της στιγμής, σε ένα εργαστήριο Φυσικής...
-Από δω και πέρα, θα μετακινείται μόνο με αναπηρικό καροτσάκι.

(Αν πραγματικά πιστεύεις πως δεν μπορούν να ταιριάξουν τότε να τις κάνουμε. Όμως, ας δοκιμάσουμε λίγο. Ειδικά με την εξέλιξη που εισήγαγες τώρα, μπορούν κάπως να δέσουν οι ιστορίες. Δώσε μου μια ευκαιρία να δοκιμάσω!)
Λοιπόν, σειρά μου (wait please):

Ήταν σαν να δέχθηκαν ένα χτύπημα από τον ίδια την Μοίρα. Μέσα στη ζαλάδα που τους έφερε το άκουσμα αυτής της φρικιαστικής κατάληξης του άτυχου φίλου τους, παραμόνευε μια σκοτεινή υποψία: Ο γιατρός σίγουρα τους κορόϊδευε! Η Ειρήνη εκδήλωσε αυτή τη σκέψη με ένα ουρλιαχτό απέχθειας προς το γιατρό, που είχε το τερατώδες θράσσος να τους αραδιάζει τόσα απάνθρωπα ψέμματα για τον Ορέστη. Όρμησε μέσα στο αναρωτήριο, ψάχνοντας με τα μάτια της τον Ορέστη, ικετεύοντας Θεούς και δαίμονες όλα να είναι ένα κακόγουστο αστείο...ένας απαίσιος εφιάλτης. Και στη θέα αυτού που είδε δεν άντεξε και λιποθύμησε.
   Ο Ορέστης κοιμόταν, έχοντας ένα θλιμμένο ύφος, αλλά τίποτα που να δείχνει σημάδια σωματικού πόνου. Παρατηρώντας τον όμως κάποιος προσεχτικά, θα διαπίστωνε μια μακάβρια λεπτομέρεια: Ενώ στο πάπλωμα διαγραφόταν φυσιολογικά το περίγραμμα του αριστερού του ποδιού, εκεί που κανονικά έπρεπε να διαφαίνεται το δεξί του πόδι, ένα ανατριχιαστικό κενό βρισκόταν στη θέση του. Και το αριστερό χέρι του Ορέστη, ακόμα και τυλιγμένο σε νάρθηκα, έδειχνε ξεκάθαρα πως είχε αποκτήσει μια μή φυσιολοφική κλίση.
  Και ο Μενέλαος; Δεν κινήθηκε. Δεν είπε τίποτα. Άκουσε τη σπαραχτική κραυγή απελπισίας της Ειρήνης, χωρίς να αντιδράσει. Όμως, το βλέμα του και τα υγρά του μάτια, φανέρωναν πως αναζητούσε απεγνωσμένα την απάντηση σε ένα στενάχωρο ερώτημα: Γιατί;
  Ο μικρός βοσκός, καθισμένος στον αγαπημένο του λόφο, έπιασε τον εαυτό του να παίζει μια μελαγχολική μελωδία.

Επί τη ευκαιρία, πώς δικαιολογείται ο τίτλος που έδωσες στην ιστορία;

Θα σου πω αμέσως:

"Δεν ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόταν σοβαρά να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Να πάει σε μέρη όπου είχαν σχεδόν λησμονηθεί ή απαξιωθεί από τον άνθρωπο. Ο μικρός βοσκός είχε μια ιδέα στο μυαλό του. Κάτι που φάνταζε τρελό, αλλά για εκείνον είχε πολύ μεγάλο νόημα: Να γυρίσει όλο αυτό το παρθενο φυσικο περιβάλλον που απλονώταν μπροστά του, για να ψάξει να βρει... "τί τρελή ιδέα" μονολογούσε κάθε φορά που αυτή η σκέψη ερχόταν στο μυαλό του. Παρόλαυτα δε μπορούσε να αμφισβτήσει ότι είχε μια κρυφή ελπίδα πως οι κόσμοι της μαγείας και της περιπλάνησης στους οποίους ταξίδευε νοερά κάθε φορά που διάβαζε κάποιο από τα αγαπημένα του βιβλία, μπορούσαν να βρεθούν και στον κόσμο που ζούσε τώρα.
  Δεν ντρεπόταν να το παραδεχθεί. Ήθελε να βρει το μάγο του παραμυθιού. Κάποιον που θα του έδινε την ευκαιρία να ζήσει απίστευτες περιπέτειες, ανάλογες με αυτές των ηρωών που θαύμαζε. "Όταν τακτοποιήσω κάποιες υποθέσεις εδώ στη φάρμα" σκέφτηκε "τότε θα αρχίσω αυτό το μεγάλο ταξίδι. Κάπου εκεί ψηλά σε απάτητες βουνοκορφές, μέσα στα δάση της γης και του ουρανού, θα βρίσκεται αυτός ο μάγος, περιμένοντας υπομονετικά το μαθητή του. Εκείνο το ον απίστευτης σοφίας, που μπορεί να μου δώσει τις απαντήσει που τόσο καιρό ψάχνω να βρω"

"Εκείνη περίπου την περίοδο ο Ορέστης αυτοκτόνησε. Και ο βοσκός πήγε στην κηδεία, παίζοντας ένα λυπητερό σκοπό με τον αυλό του. Συλλογίστηκε έτσι πως ανα πάσα στιγμή η ζωή μπορεί να τελειώσει έτσι άδοξα. Για αυτό λοιπόν αποφάσισε να χαίρεται κάθε λεπτό που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να παραφιλοσοφεί την έννοια της ύπαρξης... έτσι και αλλιώς κάποια μέρα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα έλυνε την απορία του για το τί υπάρχει στον άλλο κόσμο... μετά από 70 χρόνια ζωής ίσως. Ή και περισσότερα. Με την υιγεινή ζωή που έκανε, ήξερε ότι μπορούσε να ζήσει πολύ περισσότερο από το μέσο άνθρωπο της πόλεως. Και δεν ήθελε να φανεί αχάριστος σε αυτό το δώρο που του είχε δωθεί..."

ΤΕΛΟΣ.

Άντε, για να κλείνει και αυτή η ιστορία, να τελειώνουμε...

Ακόμα να καταλάβω πάντως τί είδους πειράματα έκαναν τα παιδιά στο εργαστήριο και κατέληξε ο ένας μισός, κουτσός και ανάποδος...
Μελετούσαν το φαινόμενο της πυρινικής σχάσης; :D :D :D

Δεν περίμενα να έχει τέτοια κατάληξη ο χαρακτήρας μου :o

Όχι, το πείραμα με τους καθρέφτες και τους φακούς έκαναν ;D

Πλάκα κάνω.  Μάλλον το πείραμα με το e/m του ηλεκτρονίου.

Ουπς... :'(
Καλά, αν θες μπορούμε να πούμε στη συνέχεια ότι ο Ορέστης στην πραγματικότητα δεν αυτοκτόνησε, αλλά σκηνοθέτησε το όλο πράγμα γιατί δεν άντεχε τον οίκτο, και έφυγε μακριά..
Τώρα θα μου πεις "και το πτώμα που έθαψαν;". Ε, χωρίς βλάβη της γενικότητας μπορούμε να υποθέσουμε ότι βρήκε κατα τύχη μια μέρα που πήγαινε για ψώνια ένα πτώμα στον δρόμο και αποφάσισε να το κάψει και να το βάλει στο δωμάτιό του. Έτσι όλοι θα νόμιζαν ότι αυτοπυρπολήθηκε...