THMMY.gr

Το τοπικ αυτο ανοιγει επειτα απο ερωτηση που ειχε θεσει η αγαπητη πεντιουμ σε προσωπικη συνομιλια

Πειτε ταινιες για τις οποιες ολοι λεγαν τα καλυτερα και εσας δεν εσας εκανε κουκου

είναι πολύ πιθανό αν απαντήσω να φάω κράξιμο αφού "δεν ξέρω από τέχνη"  :P

οχι οχι ολες οι απαντησεις ειναι δεκτες εδω

Είναι λίγο πιο ήπιο καθώς το τέλος της ταινίας όντως μου έλιωσε το μυαλό όπως το cheddar πάνω στο burger, και ο τεχνικός τομέας είναι ΑΨΟΓΟΣ για την εποχή του, αλλά το 2001: A Space Odyssey στην πρώτη μιάμιση ώρα είναι απ'τα πιο βαρετά πράγματα στο σύμπαν κατ'εμέ, το χτίσιμο της ταινίας είναι πάρα πολύ αργό και από τη στιγμή που μπήκε στο καλό κομμάτι είχα ήδη ξενερώσει, οπότε ναι, για μένα είναι overrated

No Country for Old Men

Δεν έχω καταφέρει να δω πάνω από 20λεπτο σε αυτήν την ταινία. Έχω κοιμηθεί 2 3 φορές. Γενικότερο πρόβλημα των αδελφών Κόεν.

Disclaimer: Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε απαραίτητα για κακές ταινίες ή ταινίες που μισούμε ΑΛΛΑ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ή ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΓΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΚΡΑ.
Έρχομαι να προσθέσω το The Godfather Part II, για μένα καμία σχέση με το πρώτο το οποίο είναι αριστουργηματική ταινία, απλά ποτέ δε μου έκανε το κλικ σε σύγκριση με την πρώτη ταινία, και κυρίως το γεγονός ότι δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση έτσι ώστε να τη θυμάμαι καθαρά πρέπει να μιλάει από μόνο του, ωστόσο αυτά που θυμάμαι απ'την ταινία είναι αρκετά για να την κάνουν απλά μια καλή ταινία.
Ίδια μοίρα είχε και το The Godfather Part III, για μένα η πιο αδύναμη ταινία της τριλογίας, εκεί το πράγμα ξέφυγε τελείως από την αρχική του πορεία

Η τελευταία ταινία που σίγουρα δεν με άγγιξε και ούτε τη θεώρησα και κάτι το ιδιαίτερο ήταν το La La Land
Την είδα λόγω περιέργειας, παρότι δεν περνάει καν κοντά από τα γούστα μου και τη βρήκα αρκετά υπερτιμημένη. Αρκετά κλισέ ιστορία, τώρα βέβαια δε θυμάμαι και πολλά, αλλά θυμάμαι ότι δε με έψησε καθόλου.
Για να είμαι όμως δίκαιος, σκηνοθεσία, εικόνα και μουσική ήταν πολύ καλά για τα δικά μου άπειρα μάτια και αυτιά.

Φυσικά μη ξεχάσω το υπέρτατο ξενέρωμα του Ταραντίνο Once upon a time in Hollywood. Καλές ερμηνείες, καλά σκηνικά, τέλος. Διάλογοι χωρίς νόημα, αδιάφορο έως προσβλητικό σενάριο.. έλεος. Δεν έχω δει πολλές ταινίες του οπότε δεν περίμενα κάτι συγκικριμένο αλλά σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο. 2μισι+ ώρες χωρίς λόγο, λες και γινόταν κάτι και δεν χωρούσαν τα γεγονότα σε λιγότερο χρόνο.

οποιαδήποτε ταινία έχει να κάνει με κοινωνικά και ταξικά προβλήματα, καλύτερα να διαβάσω ριζοσπάστη  ^sleep^
πχ το "Parasite", δε λέω ότι ήταν κακή ταινία αλλά δε τη λες και ουάου, τη βρήκα κάπως αργή και λίγο βαρετή σε αρκετά σημεία

χμ..

έκανα 5 μέρες να δω το "casino".. το έβλεπα αποσπασματικά..τη μία μέρα αποκοιμήθηκα κιόλας..ναι μου άρεσε αλλά κούρασε..πολύ

προσπάθησα να δω το "irishman".. πάλι αποσπασματικά.. το παράτησα τη 2η ημέρα γιατί κουράστηκα..

πρόσφατα είδα το "todo sobre mi madre" του Αλμοδοβάρ.. ενώ με ευαισθητοποιεί πολύ το θέμα, δε βρήκα κάποιο νόημα στην ταινία.. μου πέρασε απλά σα να παρατηρώ τη ζωή οποιοδήποτε ανθρώπου. Με σημαντικά προβλήματα μεν, αλλά πάλι..

δε μπόρεσα να δω το pulp fiction.. πάνε χρόνια και δε μπορώ ακριβώς να θυμηθώ το γιατί, απλά δε βρήκα ενδιαφέρον μάλλον..ούτε σε αυτή ούτε σε μερικές άλλες ταινίες του Tarantino (πχ Kill bill) πλην του "Inglorious Basterds".

Tο προσπάθησα πολύ με τον Trier, δε το έχω.. ειδικά μετά το "Melancholia" ήταν το οριστικό τέλος.

Έφυγα στα μισά από προβολή του "Stalker" του Tarkovsky στο αίθριο γιατί ένιωθα ότι θα μου φύγει η μισή ζωή..

Μετά είναι κάποιες ελληνικές ταινίες που είτε έχω δει αλλά με απογοήτευση ή δε κατάφερα να τη δω.. Παραδείγματα το "σπιρτόκουτο" του Οικονομίδη, "Ας περιμένουν οι γυναίκες" του Τσιώλη..Στην πρώτη δε μπορώ την τόση καφρίλα (μπορεί να προσδίδει ρεαλισμό και να ήταν αυτός ο σκοπός κιόλας αλλά το στομάχι μου και τα νεύρα μου δε το αντέχουν) . Στη δεύτερη δε μου ταιριάζει το χιούμορ.. Αλλά εντάξει, γούστα είναι..

μου έμπηξες μαχαίρι στην καρδιά



i see what you did there..

Προσωπικά μου άρεσε τρομερά το parasite. Οι εξελίξεις ήταν απρόβλεπτες και δεν αισθάνθηκα στιγμή ότι βαριέμαι. Και μου άρεσε πολύ το σκωτσέζικο ντουζ των συναισθημάτων που σου προκαλούσε. Και απο άποψη σκηνοθεσίας ήταν άψογη.

Εντάξει πολλές ταινίες εκμεταλλευονται την ταξική διαμάχη για να χτιστεί το σενάριο, αλλά είναι λάθος να το θεωρούμε γραφικό αφού είναι ένα θέμα που αγγίζει τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου και σκοπός της τέχνης είναι να αγγίξει (δε λέω να είναι μανιφέστο, εννοώ να σε αγγίξει σε πολύ βασικό επίπεδο)

OH SHIT, μα το Θεό δεν το κατάλαβα, ήθελα να τονίσω το τεράστιο της υπόσθεσης, μάλλον το υποσυνείδητό μου παίζει παιχνίδια

Χμμμ... Ξέρεις δεν υπήρχε τόσο άγχος και στρες και οι ίδιοι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας όπως σήμερα το 1979, ούτε οι άπειρες οχλήσεις της εποχής του ίντερνετ με ειδοποιήσεις και διάφορους ήχους κάθε τόσο, τα πράγματα κυλούσαν λίγο ως αρκετά πιο ήρεμα.
Επίσης σε μια ταινία που θέλει να δείξει πως (θα) είναι η καθημερινότητα σε ένα διαστημικό σταθμό, δε βλέπω γιατί να υπάρχει άγχος, δεν είναι αγχωμένοι οι αστροναύτες για το πώς θα βγάλουν το μεροκάματο, ούτε πως θα πληρώσουν το νοίκι, τα έχουν εξασφαλισμένα αυτά. Κάνουν γυμναστική jogging και είναι ήρεμοι.
Πολλές ταινίες της εποχής μπορεί να σας φαίνονται "αργές" αλλά αυτό είναι μάλλον πρόβλημα της εποχής μας και όχι της ταινίας της ίδιας.

INTERSTELLAR

Θα απαντήσω και στους δυο μαζί. Επειδή πολλοί έχουμε συνηθίσει στον Αμερικανικό κινηματογράφο.. μας ξενίζουν άλλου είδους ταινίες. Οι ταινίες μπορούν να είναι αργές, χωρίς δράση αλλά και πάλι να είναι τρομακτικές καλές.

Πχ στο 2001: A Space Odyssey το ότι το πάει αργά είναι γιατί έχει κάτι να πει. Θέλει να δείξει την τεχνολογία που πρωτοεισάγει, το έχει γράψει ο άρθουρ Κλαρκ, ο άνθρωπος που χωρίς να είναι μηχανικός ή επιστήμονας μίλησε για γεοστατικούς δορυφόρους, ταξίδι στο διάστημα, βαρύτητα, διεθνείς διαστημικούς σταθμούς τις δεκατίες του 40 και του 50. Απίστευτα πρωτοποριακά πράγματα.. που κάποτε γίνανε πραγματικότητα. Είναι ξεκάθαρα ο Ιούλιος Βερν του 20 αιώνα. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας αυτό ακριβώς δείχνει. Μια άλλη πραγματικότητα. Καθετί που δείχνει είναι με λεπτομέρεια που κάνει τι διαφορά. Από το φαγητό, μέχρι τα διαστημόπλοια. Μην ξεχνάς ότι είναι πριν από ταινίες όπως το Alien, το Star Wars, τον E.T. που καθόρισαν το τι πιστεύουμε για το διάστημα κτλ. Είναι αυτός που τις ενέπνευσε. Αυτή η ταινία ήταν η αρχή της επιστημονικής φαντασίας του διαστήματος. Για εμένα τουλάχιστον.

Όσον αφορά το Parasite. Δεν με κούρασε καθόλου, παρότι ποτέ δεν κινήθηκε με τον ρυθμό της σκέψης μου. άλλοτε πιο γρήγορα άλλοτε πιο αργά. Παρ' ότι συμφωνώ για τα ταξικά προβλήματα... δεν είδα κάτι τέτοιο ο ίδιος. Το είδα με άλλη ματιά.

-------------------------------------------------------------------------------------

Ελπίζω να ήθελες να το γράψεις στο τόπικ "οι καλύτερες ταινίες".

-----------------------------------------

My submission is "The Big Lebowski". https://www.imdb.com/title/tt0118715/?ref_=hm_stp_pvs_piv_tt_12

μου φάνηκε τόσο μέτρια και ανούσια που δεν την θυμάμαι καν.

Δηλαδή σου άρεσε η πέτσα το Interstellar και δεν σου άρεσε η ταινιάρα The big Lebowski

Πάω πάσο, με ανώμαλους δεν μιλαω  ::)

Μπήκα στο τόπικ ξεκάθαρα για να γράψω αυτό το σχόλιο.

Δεν αντιλέγω είναι ταινιάρα. Αλλά ρε παιδιά όχι και ΤΟΣΟ καλή όσο μας λέτε.

Ναι γουστάρω πολύ διάστημα, μαύρες τρύπες κτλ, αλλά η ταινία απολαμβάνει πολύ περισσότερη δόξα από όσο αξίζει.

Συμφωνώ για Interstellar, meh.

Το The big Lebowski είναι γαμάτη ταινία. Ίσως, όταν τη βλέπει κάποιος να περιμένει παραπάνω επειδή η ταινία έχει γίνει το πανμέγιστο cult, σε σημείο που όντως υπάρχει θρησκεία εμπνευσμένη από τον Dude. :D

Το 2001: A Space Odyssey είναι ωδή στη σκηνοθεσία και ο Kubrick είναι μία από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες του κινηματογράφου.-


Εντάξει, δε νομίζω να ήθελε κανείς να την πει στον άλλο. Αλλά μπορεί να έχει κριτική για την κριτική σου :)

Ε άμα είναι ταινιάρα τότε τι; Δεν είπαμε πως είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Ούτε καν η καλύτερη space movie. Είναι μια πρωτότυπη, ωραία, ευχάριστη ταινία. Για ένα 8 - 8.4 στο imdb. Οκ έχει 8.6.

Joker

Ωραία ταινία του 8 αλλα έγινε σχεδόν σύμβολο από μεγάλη μερίδα κόσμου χωρίς λόγο, κατά την άποψη μου. Καλούτσικο σενάριο και κουβάλημα απο τον Phoenix. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούν πολλοί πως ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή. Λίγο δύσκολο να είναι τόσοι πολλοί οι ψυχικά άρρωστοι που τους κόβει τη φαρμακευτική αγωγή το κράτος. Και να ζούνε σε μια σκληρή κοινωνία όπως οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 80. Ίσως το origin ενος ανθρώπινου κακού να ήταν κάτι πολύ διαφορετικό απο τα συνηθισμένα super-heroes σενάρια που βλέπουμε κατά καιρούς.

Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχικά άρρωστος για να ταυτιστείς, ούτε να ζεις το ίδιο φτωχά. Από τη στιγμή που πρόκειται για ταινία στον ρεαλιστικό κόσμο, αποτελεί μια υπερβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας (μια ταινία με την μέση καθημερινότητα ενός ανθρώπου δε θα είχε μάλλον τόσο ενδιαφέρον). Το συναίσθημα με το οποίο ταυτίζεσαι αρκεί να συνάδει ποιοτικά, χωρίς απαραίτητα να ισχύει το ίδιο και ποσοτικά. Μπορεί να είσαι απλά ήπια-λειτουργικά καταθλιπτικός. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν σε καταλαβαίνουν ή ότι σε παρεξηγούν. Μπορεί να μην έχεις την ίδια απενία, αλλά να σε έχει κουράσει η χρόνια οικονομική καταπίεση σε σχέση με το τι βλέπεις γύρω σου ή τι είχες συνηθίσει σε παλαιότερες εποχές της ζωής σου. Μπορεί να σου λείπει η πατρική φιγούρα ή ακόμα χειρότερα να μην έχεις καθόλου καλές σχέσεις με τους γονείς σου που κατά την άποψη μου, μπορεί να αποβεί επιβλαβές στην εξέλιξη της ζωής σου σχεδόν όσο μια ψυχική ασθένεια. Αυτά τα σημεία εντοπίζει κανείς σε αυτή την ταινία και με έναν τρόπο που τα συναισθήματα μεταφέρονται έντονα στον θεατή.

Ακολουθούν ενδεχόμενα σπόιλερ.

Υπάρχουν αρκετές υπερτιμημένες ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό:

Πρώτα απ' όλα το Interstellar. Εντάξει εκπληκτική παραγωγή, απίθανα εφφέ, τρομερή σύλληψη και πολύ τολμηρές ιδέες αλλα η συνολική εκτέλεση είναι ψιλομάπα. Σκηνές που προσπαθούν να εκβιάσουν με το στανιό το συναίσθημα, ανάμειξη επιστήμης και φαντασίας που ξεπερνάει άνετα τα όρια του τι μπορεί να γίνει αποδεκτο ως δυνατό από έναν θεατή που δεν ζαβλακώνεται απλά με τις ωραίες εικόνες του Νόλαν και γενικά διάφορα γεγονότα τα οποία δεν βγάζουν και τόσο νόημα αν σκεφτεί κανείς το πώς και γιατί εξελίσσονται έτσι όπως εξελίσσονται. Νοηματικά αδύναμη και γεμάτη ψευδοφιλοσοφικές αρλούμπες που μπλέκουν μεταφυσική με επιστήμη κάπως αυθαίρετα. Δε θα τη χαρακτήριζα αγνή τέχνη σε καμιά περίπτωση, ειδικά όταν έχει να συγκριθεί με ιερά τέρατα όπως το 2001 που καταθέτει σε φιλμ την άποψη ενός πραγματικού καλλιτέχνη για ολόκληρη την πορεία, προέλευση και μοίρα της ανθρωπότητας υπο την επίδραση μιας σχεδόν μεταφυσικής δύναμης. Εδώ έχουμε μια λίγο μπανάλ προσωπική οικογενειακή ιστορία πατέρα-κόρης με το μανδύα της επιστημονικής φαντασίας. Τέλος πάντων, περι ορέξεως.

Δεύτερον ο Ιρλανδός που βγήκε πρόσφατα. Υποτιθεται τεράστια σε εκταση ταινία αλλά εμένα μου φάνηκε ότι η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα γιατί η πλοκή πολύ απλά δεν στέκεται πουθενά και συνεχώς πηγαίνει παρακάτω. Συνεχώς. Μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπάθησαν να συμπιέσουν μια ολόκληρη σειρά σε μερικές ώρες. Πολυ αδύναμη αφηγηματικά και δίχως καθόλου focus. Επίσης Πατσίνο και ειδικά ντε Νίρο άρχισαν να κουράζουν. Η ίδια και η ίδια μανιέρα να πούμε. Ο Πέσι απίστευτα δυνατός. Σώζει όλη την ταινία. Αυτός και μερικές εξαίρετες σκηνές. Από άποψη ιδεών η ταινία σπέρνει (η σχεδόν μεταφυσική διάσταση της εξουσίας, το απόλυτο υπαρξιακό κενό στη ψυχή του μαφιόζου, η ματαιοτητα της επιδίωξης της δύναμης) αλλά είναι όλα πεταμένα μέσα τόσο άγαρμπα που αναρωτιέσαι για ποιο λόγο έπρεπε η ταινία να είναι τρεισήμισι ώρες. Μάλλον ήθελαν να κάνουν κάποιου είδους grand statement περί τέλους μιας ολόκληρης εποχής του κινηματογράφου, χαραυγή της κυριαρχίας της on demand τηλεόρασης, σταδιακή απόσυρση ιερών τεράτων όπως Πατσίνο και ντε Νίρο κλπ και εν τέλει δε τους βγήκε και τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο όσο το περίμεναν.

Τρίτον το Once Upon a Time in Hollywood του κάγκουρα του Ταραντίνο. Εντάξει, δε βλέπουμε Ταραντίνο για να ανοίξει το κεφάλι μπας και γίνουμε σοφότεροι και γενικά με αρέσουν αρκετες ταινίες του αλλά εδώ ο τύπος το γάμησε και ψόφησε. Πλήρη απουσία πλοκής και δομής, παρά μόνο συνεχής κινηματογραφικός αυνανισμός με τον Ταραντίνο να μας πετάει στα μούτρα ξανά και ξανά μια εντελώς εξιδανικευμένη εικόνα των τελών του '60, προσφέροντας προς το τέλος κυρίως το υποχρεωτικό eye candy για τα παιδάκια, και ξεπλένοντας ύπουλα παράλληλα τη βρώμα και τη δυσωδία που καλύπτει το Χόλιγουντ από την αρχή της ύπαρξής του. Χάλια μαύρα αν εξαιρέσει κανείς ότι Ντι Κάπριο και ειδικά ο Πιτ παίζουν ωραία και γενικά η ώρα περνάει ευχάριστα με τις σαχλαμαρίτσες του Ταραντίνο. Παρ' όλα αυτά 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ. Αναμενόμενο.

Τέταρτον, το Blade Runner 2049 του '17. Το πρώτο Blade Runner είναι σχεδόν αριστούργημα. Το συγκεκριμένο ειναι μια καλή ταινία με εξαιρετική παραγωγή, φωτογραφία να σου πέφτει το σαγόνι αλλά με επιτηδευμένα αργούς ρυθμούς, σπαστικές και εκβιαστικές απόπειρες νοσταλγίας, σπαστικούς χαρακτήρες και με μια περιεργη υπόνοια για ενδεχόμενο σίκουελ που προσωπικά δεν θα ήθελα να δω να πραγματοποιείται. Επίσης σε αντίθεση με το πρώτο Blade Runner σε αυτό ο κόσμος είναι τόσο καλογυαλισμένος και τακτοποιημένος που χτυπάει άσχημα στο μάτι εφόσον έχουμε να κάνουμε υποτίθεται με εναν πλανήτη στα όρια της κατάρρευσης. Στο πρώτο υπήρχε ζωή, χρωμα και φασαρία. Σε αυτό εδώ όλα είναι κλινικά αποστειρωμένα και μονόχρωμα. Πάντως ο πρωταγωνιστής έχει ωραίο arc - αν και παρόμοιο με αυτό του Deckard στην πρώτη ταινία - και πιστεύω ότι μπορεί να ταυτιστεί αρκετά ο μέσος 25αρης - 35αρης σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο (αποξένωση, κομφορμισμός, έλλειψη ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων, αναζήτηση νοήματος κλπ). Γενικά ξαναζεσταμένο φαγητό σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Καλή ταινία, αρκετά μπροστά από τις περισσότερες νέες ταινίες, αλλά το καλύπτει βαριά σκιά δυστυχώς. Παρ' όλα αυτά έσπευσαν πολλοι να το εξυψώσουν στα ουράνια.

Πέμπτον, η ταινία Ψυχρός Πόλεμος που βγήκε το '18 και είναι ταινία τέχνης για φεστιβάλ των Καννών και έτσι. Τρομερή ασπρόμαυρη φωτογραφία, γαμάτη μουσική, ατμόσφαιρα ψυχροπολεμικού νουάρ σε κάποια σημεία αλλά έχει το ίδιο μειονέκτημα με τον Ιρλανδό για τον ακριβώς αντίστροφο λογο. Είναι πολύ σύντομη αλλά η πλοκή εκτείνεται σε 30 περίπου χρόνια ιστορίας και όπως αναμένεται χωρίς να προλάβεις να χωνέψεις τι προηγήθηκε ο σκηνοθέτης σε πετάει 10 χρόνια στο μέλλον μέσα σε λίγα λεπτά. Προς το τέλος της ταινίας ο πρωταγωνιστής γυρνάει στην Πολωνία για να βρει το ταίρι του που νιώθει νοσταλγία για την πατρίδα. Επειδή αυτομόλησε στη Δύση προηγουμένως τον τσακωνουν και τον κλείνουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκεντρωσης. Άσχημα τα πράγματα. Ε, στην επόμενη σκηνή κάτι χρόνια μετά είναι έξω. Αποτέλεσμα: πλήρης συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον θεατή. Σινεμά πιο ψυχρό και από τον Ψυχρό Πολεμο. Παρ' όλα αυτά ήταν από τις ταινίες με τις περισσότερες υποψηφιότητες για διεθνή βραβεία το 2018.  

Έκτον και τελευταίο η περίφημη τριλογία - Τρία Χρώματα - του Κισλόφσκι των αρχών των 90ς. Κατάρρευση ανατολικού μπλοκ, ευρωπαϊκή ενοποίηση, κυριαρχία - υποτίθεται - των φιλελεύθερων αξιών (ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα). Η πρώτη ταινία (Μπλε) καλή έως πολύ καλή. Καλλιτεχνική τάπα προς όλους τους ατομιστές της υφηλίου. Η δεύτερη (Άσπρο) έτσι κι έτσι. Ωραίο πολιτικό σχόλιο για το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Η τρίτη (Κόκκινο) μια μπούρδα και μισή. Υποτίθεται ότι συνενώνει το περιεχόμενο και των τριών ταινιών σε ένα ολοκληρωμένο σύνολο αλλά το κάνει με τρόπο τόσο επιτηδευμένο και άγαρμπο που κριντζάρεις τη ζωή σου. Για όνομα, υπάρχει σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια λέει κατά λέξη: "Αισθάνομαι ότι κάτι εκπληκτικό μου συμβαίνει" με το πιο ψευτοδιανοουμενίστικο και επιτηδευμένο ύφος του κόσμου. Αποτυχία.  

Α, και αν μιλάμε για σκηνοθέτες ένα είναι το απόλυτο υπερτιμημένο όνομα: Θόδωρας Αγγελόπουλος. Υπερφίαλος και πολύ ρηχότερος απ' όσο ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, ιδιαίτερα προς τις τελευταίες ταινίες του. Τις ταινίες του πάντως αξίζει να τις δει κανείς γιατί αποτελούν ματιές στην Ελλάδα και στη σύγχρονη ιστορία της.

Θεωρώ πως είναι μεγάλο το κενό μεταξύ των πιέσεων που μπορεί να νιώθει κάποιος λόγω οικονομικών/οικογενειακών προβλημάτων και της κατάστασης ενός ανθρώπου όπως ο Άρθουρ.

Έχει τόσο σοβαρή ψυχική πάθηση που βλέπει παραισθήσεις και νομίζει πως συμβαίνουν φανταστικά πράγματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχει και το πρόβλημα με το γέλιο που δεν του επιτρέπει ουσιαστικά να έχει κάπως φυσιολογικοτερες συναναστροφές με τους γύρω του. Απεναντίας, συχνά φαίνεται πως αποτελεί και λόγο για να φάει άσχημο ξύλο. Πατέρας δεν υπάρχει και η μητέρα του τα έχει επίσης χαμένα. Είναι πολύ εξτριμ κατάσταση αυτή για να μπορεί να ταυτιστεί τόσος κόσμος. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις. Το πρόβλημα μου μάλλον είναι με τα άτομα που γνωρίζω προσωπικά και θεωρούν πως μπορούν να ταυτιστούν με τον Άρθουρ. Δεν γίνεται να θεωρείς πως είσαι στη θέση του επειδή δεν πέρασες τα μαθήματα που ήθελες ή επειδή χώρισες. Έτσι υποβαθμίζεις τη σοβαρότητα των ψυχικών παθήσεων κατά την άποψη μου.

Όλα τα Fast and Furious. Για το εμετικό μήνυμα - νόημα - επιδίωξη - στόχους ζωής  που περνάνε σε εφήβους που ήταν και το target group τους.

Πόσο ελληνικό τόπικ.

Για μένα, να πω το "Roma" του Cuaron. Πολύ καλή φωτογραφία, σκηνικά, δε λέω... Αλλά η πλοκή και οι ερμηνείες είναι τόσο... ρεαλιστικά βαρετές... Ε όχι και 3 όσκαρ να πάρει.

Επίσης, στο πνεύμα του τόπικ αλλά και όχι  ^rotate^, και λίγο επειδή θέλω να το ξαναδώ, η τριλογία Human Condition του Κομπαγιάσι.
Ιαπωνικός κινηματογράφος <3
Ασπρόμαυρο <3
Ιδανικό για ηθικά ψαχνόμενους φοιτητές <3
Κάθε ταινία για μένα παίρνει 99 στα 100 και οι 3 μαζί 3*99=297 στα εκατό.

Καλημέρα μας.

Το  fight club

@ultraviolet ήταν το πρωτο που σκέφτηκα  :P

Την πρώτη φορά αυτό είπα και εγώ. Την δεύτερη φορά έγινε η αγαπημένη μου ταινία. Ένα απ΄οτα καλύτερα plot twist του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το πιο υποτιμημένο σενάριο του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ίσως πρέπει να το ξαναδώ κι εγώ και θα μου προσφέρει άλλη οπτική τη δεύτερη φορά  :P
Ανεξάρτητα απ' το plot twist μου φάνηκε και πολύ preachy.

Στο πρώτο έτος ξεκίνησα να το δώ με παρέα και κοιμήθηκα στη μέση. Στους υπόλοιπους δεν άρεσε καθόλου. Πρέπει να τη ξαναδώ αν και το plot twist πλέον το γνωρίζω...

Να προσθέσω και το "the dreamers" του Bertolucci....

Όχι ρε παιδιά το fight club, σας παρακαλώ. όχι, απλά δεν το δέχομαι, δεν έχει καν νόημα να γράψω γιατί είναι ο,τι καλύτερο, μιλάει μόνη της.
Ξαναδείτε την, ειδικά τώρα στην καραντίνα και συνδέετε τα μηνύματα που περνάει για υλισμό, καταναλωτισμό κτλ με αυτά που νιώθουμε τώρα

https://www.youtube.com/watch?v=ezPVdS25qB4

μαγκες (ξανα)ειδα και εγω το fight club προσφατα, και παροτι ήταν μεγαλο success, δεν το λες υπερτιμημενο με τιποτα

Προσωπικα θεωρω οτι αν απο μια ταινια αποκομισω την εντυπωση οτι ο σκηνοθετης και ολο το crew ειχε ενα οραμα ή εξερευνουσαν μια ιδεα και το εκαναν οσο καλυτερα μπορουσαν,δηλαδη υπηρχε παθος και δε θελαν απλως να πληρωθουν και να τελειωνουν, τοτε για μενα αξιζε τον κοπο.
Προφανως καταλαβαινω να βαριεται κανεις οταν βλεπει Kubrick,Tarkovsky κτλ, και 'γω καμια φορα νιωθω ετσι αλλα δε θα τους χαρακτηριζα υπερτιμημενους και μονο που απο τεχνικη αποψη ξερουν τι κανουν.

Νομιζω πολλες φορες το προβλημα με την υπερτιμηση προκυπτει απο τις δικες μας προσδοκιες και απο το ποσο υπερβολικα καλα λογια εχουμε ακουσει για μερικες ταινιες απο φιλους,κριτικους,βραβεια (ας μην το πιασουμε αυτο το θεμα) ,ομως δεν φταιει η ταινια γι'αυτο ,αυτοι που τις προσδιδουν υπερβολικη σημασια φταινε, τεχνη ειναι,δεν ειναι η λυση σε ολα  τα προσωπικα/κοινωνικα προβληματα.

tldr με τον δικο μου ορισμο υπερτιμημενες ειναι οι ταινιες πχ transformers,το 90% των ρομαντικων κομεντι και το 90% του adam sandler ,δηλαδη των απατεωνων που το βλεπουν μονο σαν βιομηχανια

Και για να πούμε όλη την αλήθεια, αν το ψάξετε θα δείτε ότι όταν πρωτοβγήκε η ταινία το '99 δεν εκτιμήθηκε αμέσως και δίχασε
Το γεγονός ότι εξελίχθηκε μετά σε τεράστια επιτυχία θα έπρεπε να μιλάει από μόνο του

Well said
Αυτό ακριβώς έχω στο μυαλό μου όταν θεωρώ μια ταινία υπερεκτιμημένη, άσχετα από το αν είναι σε γενικότερο πλαίσιο καλή ή κακή

Ελπίζω αυτό το τόπικ να αναστηθεί γιατί μου αρέσει πολύ η συζήτηση για ταινίες :)

Η δική μου επιλογή (που έχει αναφερθεί και παλιά στο τόπικ) είναι το No Country For Old Men. Έχει ωραία πλάνα, καλές ερμηνείες και οι σκηνές του κυνηγητού είναι πολύ έντονες, αλλά το σενάριο δεν αναπτύσσει καθόλου τους χαρακτήρες (μάλλον ηθελημένα) και μόλις τελειώνει η ταινία ένιωσα σαν να μην την είδα ποτέ, ότι τίποτα δεν άλλαξε. Γενικά τώρα που το σκέφτομαι οι αδερφοί Κοέν έχουν ένα θέμα με το pacing/έλλειψη ενέργειας στις ταινίες τους. Μάλλον δεν είναι για μένα.  :-\

Προσωπικά μου άρεσε όπως  και οι άλλες ταινίες των Coen Brothers. Μου αρέσει η έλλειψη δικαιοσύνης που βγάζουν πολλές ταινίες τους, δηλαδή μπορεί ο πρωταγωνιστής να είναι ο πιο άγιος άνθρωπος αλλά να του συμβαίνουν επανειλημμένα κακουχίες πχ A Serious Man και Inside Llewyn Davis ( ταινιάρες και οι 2).
Για να συνεχίσω το τοπικ θα πω υπερτιμημένα όλα τα john wick.Mε κουράζουν άπειρα οι σκηνές με 20 λεπτά συνεχόμενο ξύλο ακόμα και αν αυτός που δίνει το ξύλο είναι ο Keanu Reeves.

Unpopular Opinion: Kill Bill και Pulp Fiction είναι τρομερά υπερτιμημένες κατ'εμε

Θα συμφωνήσω.Κυρίως το Pulp Fiction για μένα.

Thank god

https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=76305.msg1329663#msg1329663

Χαιρομαι που υπάρχουν άτομα που συμφωνούν. Είναι αποψη που δεν μπορείς να λές δημόσια  :D

Πρώτη φορά που είδα το Pulp fiction μου φάνηκε στην καλύτερη μέτριο, σίγουρα απίστευτα υπερτιμημένο. Όταν το είδα δεύτερη φορά όμως μου άρεσε απίστευτα πολύ παραπάνω και έκτοτε έχει γίνει μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, έχω καταλήξει να μαλώνω με άτομα που δεν το θεωρούν την καλύτερη ταινία του Ταραντίνο. Θα πρότεινα να την ξαναδείτε

Θα συμφωνήσω και 'γω για υπερτιμημένο Pulp Fiction και μάλιστα μετά από 2ο watch. Αλλά δεν διαφωνώ ότι είναι μια πολύ καλή ταινία.

+1

Για μένα εντελώς υπερτιμημένο από σινεφίλ είναι
ό,τι έχει να κάνει με David Lynch πλην Twin Peaks.

Πρέπει να ψάχνομαι από εδώ και από εκεί για εξηγήσεις, όχι γιατί δεν έπιασα κάποια προφανή πράγματα, αλλά γιατί κάνουν λογικά άλματα και συνδέονται με κάποια ταινία του παρελθόντος του σκηνοθέτη ξέρω γω ή ένα όραμα που είχε.

Η τέχνη για την τέχνη δεν είναι καλό πράγμα.

Η αλήθεια είναι ότι έχω δει μόνο μία ταινία του David Lynch και αυτή ήταν το Fire Walk With Me, που είναι πρίκουελ του Twin Peaks. Δεν μου άρεσε καθόλου. Βαρετή, αχρείαστη και διαλύει την μυθολογία της σειράς. Το μόνο ωραίο είναι ότι φαίνεται λίγο η ζωή της Laura πριν πεθάνει.

Μάλλον όμως πρέπει να δω κι άλλες ταινίες του.

@πεντιουμ πιστευω να εχεις γραψει για οικονομιδη


συγκινηθηκα επεστρεψαν τα τοπικς του πρωτου λοκτνταουν

 ;D ;D ;D

Εδώ κάνεις τρομερό λάθος.
Μια σινεφίλ φίλη μου ευτυχώς μου είχε κάνει την σωστή εισαγωγή στον David Lynch πριν πάμε να δούμε το Lost Highway. Σε κινηματογράφο. Αξεπέραστη εμπειρία. Που να είχαν τότε και τα σημερινά ηχεία...

Επί λέξει μου είπε "Άκου εσύ που είσαι τέρας λογικής και τα θες όλα λογικά κτλ" (πάω να πω κάτι και με προλαβαίνει) "σκάσε κι άκου λίγο, λοιπόν : Θα πάμε να δούμε μια ταινία. Επειδή την έχω δει ήδη 1 φορά σε προειδοποιώ: Δεν θα προσπαθήσεις να εξηγήσεις την υπόθεση της ταινίας. Όχι, όχι μη πεις τίποτα, συνεχίζω, σκάσε είπα" (εγώ έχω βράσει λίγο αλλά γελάω ήδη) " Θα τη δεις, θα τη δούμε, θα την απολαύσουμε και μετά την ταινία αν θες και νομίζεις ότι μπορείς κάτσε να βρεις εξήγηση. Το κατάλαβες? Δε πας να εξηγήσεις ή να καταλάβεις τι έγινε, πας να το απολαύσεις. Τώρα μπορείς να μιλήσεις. Αλλά αφού δεν έχεις δει την ταινία δεν μπορείς να πεις τίποτα πριν τη δεις, όποτε σκάσε και μετά πες ότι θες"  :D ;D ^rolfmao^ Θεά. Είχα εκνευριστεί μεν αλλά με είχε εξιτάρει κιόλας και είχα λιώσει στα γέλια και μόνο με την εισαγωγή - 'φροντιστήριο' που μου έκανε. Με ήξερε καλά και ως του θεάτρου ήξερε ότι θα άρχιζα μέσα στην ταινία να σχολιάζω και όντως δεν έπρεπε  ;D
Οπότε κι εσύ το ίδιο λάθος έκανες: Πήγες να εξηγήσεις ταινία ποιανού? Του Lynch. Μέγα λάθος  ::) :P
Δεν είχες τη φίλη μου να σε προετοιμάσει για αυτό που θα δεις. Πάλι γυναίκα φταίει, δε ξέρω αν το έπιασες  ::) ^rolfmao^ ^rolfmao^ (Τώρα τα αυτοματοποιημένα bot της Pentium θα την ειδοποιήσουν ότι είπα κάτι έτσι ας το πω φυτίλιασμα για τις γυναίκες και θα διακτινιστεί από Τσεχία Πολωνία Ουγγαρία Αυστρία Φινλανδία όπου στο καλό είναι και φτύνει από ψηλά ανυποψίαστους σεξιστές και θα προσγειωθεί για λίγο για να σχολιάσει. Στάνταρ άσσος  ;D )

Τι μλκς  :D ;D ;D

Ναι έγραψα lady_of_winter

Όταν λέω στάνταρ άσσος να ποντάρετε βρε παίδες. Τρελά κέρδη, όχι μούφα προβλέψεις  ;D

εφόσον το τόπικ έχει να κάνει με ταινίες για τις οποίες υπήρξε πολυ hype από τον κόσμο και αφότου τις έβλεπες ξενέρωνε το είναι σου, θα έλεγα 2 μεγάλες παραγωγές που μου έρχονται στο μυαλό:
1) Joker (2019)
2) Parasite (2019)
Για το πρώτο πραγματικά είχαμε ακούσει τρελά σχόλια μέχρι και οτι ειναι η ταινία της 10ετιας. Προσωπικά είδα μια τεράστια ερμηνεία απο joaquin phoenix, μια ταινία σε κουτί φτιαγμένη μόνο και μόνο για να βγει το annual όσκαρ πρώτου ανδρικού πατημένο σε έναν και μόνο ηθοποιό που το κέρδισε μεν με την αξία του αλλα με τελείως αδιάφορο σενάριο.
Για την δεύτερη επίσης είχα ακούσει παρόμοια λόγια. Εδώ πρόκειται για black comedy που αν εξαιρέσω το πλαίσιο που κινήθηκε (οικονομικές/κοινωνικές ανισότητες), δε μου έκανε τοσο κλικ- υπήρχαν στιγμές που κοιτουσα την ώρα (σημαδι οτι δε σε ενθουσιαζει). Παρόμοια φάση ένιωσα και με το ιαπωνέζικης παραγωγής Shoplifters (2018). Ο ασιάτικος κινηματογράφος αρχίζει να ανεβαίνει ωστόσο.

Τέλος, επειδη είδα κάπου για οικονομίδη  ;D ;D
Μικρό ψάρι: θεωρω κορυφή ελληνικό γκανγκστερικο film noir, παρολο που κάθε σκηνη εξελίχθηκε σε ξεχωριστό meme.
Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς: ξερνάω από τα μάτια, και όχι επειδή 1)το κάστ ειναι ίδιο πάντα 2)χρησιμοποιείται το ίδιο μοτίβο - σλανγκαροβρισιδια και επανάληψη διαλόγων, αλλά για τον λόγο οτι ο οικονομίδης σαν άλλος tarantino της ελλάδας εφτιαξε μια πατατα αντι για ταινια..όποιος την δει θα με θυμηθει!
ΥΓ: οικονομίδη τι θέατρο δώσατε ρε! τι παράσταση ήταν αυτή!

Τις προάλλες είδα την Επιστροφή με τον ντικάπριο. Η αίσθηση είναι ακριβώς σα να βλέπεις μια έντεχνη διασκευή του Ράμπο.
Απ'την αρχή ως το τέλος ευλογεί αυτή τη φιλοσοφία του πως θα γίνει να εκδικηθούμε, αφού πριν απ'όλα επιβιώσουμε (όπου αυτή η λύσσα για εκδίκηση φτάνει ως την αυτοκαταστροφή). Κάτι μας θυμίζει μάλλον!

Πολύ ρηχό λοιπόν το εργάκι (και πέραν της ιδεολογικής θέσης βέβαια, του αναγνώρισαν νομίζω παραπάνω απ' όσα άξιζε). Ταινία για να πάρει οσκαρ ο ντικάπριο. Τραγικό...

1/5 κι αυτό το 1 για τα δυνατά τοπία

Έχει 7,9/10 στο imdb, και η ταινία δεν αξίζει ούτε 5/10 κατά την γνώμη μου. Μεγάλη απογοήτευση, περίμενα περισσότερα από τον Κορεάτικο Ιαπωνικό Κινηματογράφο.


Το μόνο που άξιζε στην ταινία είναι ο τρόπος που γυρίστηκε γιατί εκεί έγινε καλή δουλειά. Ωραία καλογυρισμένα πλάνα που αντικατοπτρίζουν κυρίως την αστική ζωή στην Κορέα Ιαπωνία. Όλα τα άλλα ήταν καταστροφή! Σενάριο μηδέν, περιεχόμενο μηδέν, μουσική ανύπαρκτη... Όλο το σενάριο της δίωρης αυτής ταινίας θα μπορούσε να χωρέσει σε ένα τετράφυλλο από αυτά που μοιράζουν στις εξετάσεις. Το νόημα της ταινίας μου διέφυγε, ότι τι δλδ, ένας καθαριστής τουαλέτων που ζει την ζωή του ήρεμα... Οκ, βαρετό! Το budget επίσης της ταινίας ήταν πάρα πολύ μικρό. Κλαίω τις 2 ώρες που έχασα από την ζωή μου. Η αίθουσα άδειασε πριν το διάλλειμα φυσικά, εγώ επέμεινα μήπως και γυρίσει και γίνει τίποτα μέχρι το τέλος αλλά μάταια. Μην πάτε να την δείτε, καλύτερα διαβάστε πεδίο - 0.5/10.

0.5/10 όσο θα γράψουμε και πεδίο?(Ιαπωνικός κινηματογραφος θεωρείται!)

Ρεεεε είναι Wenders.

Από άλλα δικά του έχω δει το Paris, Texas https://www.imdb.com/title/tt0087884 ταινιάρα αλλά δεν θα σου αρέσει πιστεύω.

Έχω δει και το Wings of Desire του ίδιου https://www.imdb.com/title/tt0093191 το οποίο θα το μισήσεις πραγματικά καθώς το σενάριο χωράει σε μια σελίδα με τετραγωνάκια του τομέα ηλεκτρονικής.

Είναι δύσκολος ο Wenders, και φυσικά δεν φημίζεται για τις γρήγορες ταινίες με σενάρια που σε κρατάνε στην άκρη του καθίσματός σου.

Επειδή είμαστε ΗΜΜΥ και δεν έχει πλάκα αν δεν κάνουμε κάτι καμένο έκανα export και τις 900 ταινίες που έχω βαθμολογήσει στο IMDb και βρήκα τις ταινίες με την μεγαλύτερη διαφορά στις βαθμολογίες μου με τις βαθμολογίες του κοινού.

(https://media.discordapp.net/attachments/841274339600891904/1221204846804336650/image.png?ex=6611baa4&is=65ff45a4&hm=f6ef48af0b00889082125db1902e55b858f1689e4915cbb89d3f274f3214a05d&=&format=webp&quality=lossless&width=490&height=639)

Η στήλη Α είναι οι βαθμολογίες μου 1-10
Η στήλη D είναι η μέση βαθμολογία στο IMDb 10-100
Η στήλη Ε είναι η διαφορά μας στα 100

Όπως βλέπετε κυρίως πρόκειται για κακά animation, κακά action movies, το The Room, και κάποια απαίσια sequel γνωστών saga

(https://cdn.discordapp.com/attachments/645648481813528578/1221207204451844096/image.png?ex=6611bcd6&is=65ff47d6&hm=8a2a51cbe007f439e5b676c42631852172a3e039f5274e578eae085553e0ffcc&)

Για στατιστικούς λόγους βάζω και τις πιο υποτιμημένες ταινίες που έχω δει.

Ναι ακριβώς ;D

Έχεις δίκιο είναι Ιαπωνικός Κινηματογράφος - μπέρδεψα μου φαίνεται τον Kang ho Song με τον Kôji Yakusho  :o

Τέλος πάντων, έπρεπε να πω Ασιατικός Κινηματογράφος να τελειώνουμε ;D


Έπρεπε να με είχες προειδοποιήσει πριν κόψω εισιτήριο, τώρα είναι αργά ;D ;D


Και μετά μου λένε ότι εγώ έχω πολύ ελεύθερο χρόνο  :P

Πέρα από τον Κουροσάβα πως μπορείτε να θυμάστε οποιοδήποτε ιαπωνικό η κινεζικό κτλ όνομα? Πχ το "μπέρδεψα μου φαίνεται τον Kang ho Song με τον Kôji Yakusho" κανονικά είναι αυτονόητο ότι θα τα μπερδέψεις. Το περίεργο θα ήταν να τα θυμάσαι.  :P

Ε όχι και υπερτιμημένες. Οι περισσότερες ταινίες που αναφέρονται εδώ είναι όντως αριστουργήματα, κάποιες είναι αυτό που λέμε μεγάλα αριστουργήματα πχ στο Top100 όλων των εποχών.

και μόλις μου ήρθε η ιδέα κ. ΑλεξιΔιάλεξις να μας φτιάξετε ένα top 100 (έστω top 20?) γιατί εγώ από ταινίες δεν το χω καθόλου, με έκραξε ^lypi^ για μια που πρότεινα αυτός ο "κακός" ο "μαύρος" ο  ApostoloF είπε "μα καλά σου άρεσε αυτή η ...(+ κακιά λεξούλα)" ::)

Απίστευτη ταινία το Perfect Days.

Ισχύει, δεν χρειάστηκε να πάρω Μελατονίνη εκείνο το βράδυ! :)

ΟΚ Βλέπω συστηματικά και αξιολογώ κινηματογράφο από τα φοιτητικά μου χρόνια, δούλεψα για λίγο και ως κριτικός στην προ-internet εποχή (με ψευδώνυμο επειδή είχα προνοήσει ότι τα γραπτά μένουν), έχω δει (σχεδόν) τα πάντα και τα παρακάτω είναι αυτά που μου μίλησαν περισσότερο και μάλιστα άντεξαν σε πολλές θεάσεις. Πίσω από αυτές υπάρχουν και πολλές πολλές άλλες σπουδαίες ταινίες. Επειδή οι κινηματογραφόφιλοι πάντα αναζητούν τις «βασικές» ταινίες μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε ως οδηγό ή… απλώς να το δείτε για να γελάσετε (καθώς το χάσμα γενεών μεγαλώνει) ή από περιέργεια.

Βουβές: Απληστία*, Θωρηκτό Ποτέμκιν, Χαμίνι, Τσίρκο, Ναπολέων*, Μητρόπολις*, Εργαστήρι του Δρ. Καλιγκάρι*, Αυγή, Sherlock Jr, Επτά Ευκαιρίες (Μπάστερ Κίτον)
(*) Προτιμήστε τις νέες αποκατεστημένες κόπιες, πολύ καθαρές και πολύ πλήρεις με όλες τις κομμένες/χαμένες σκηνές, ιδίως στην περίπτωση της Απληστίας και της Μητρόπολης

1930: Φώτα Της Πόλης, Μοντέρνοι Καιροί, Κανόνας Του Παιχνιδιού, Μάγος του Οζ, Κινγκ Κονγκ, Σημαδεμένος, 39 Σκαλοπάτια, Η Κυρία Εξαφανίζεται, Αταλάντη, Libelie (Ophuls)

1940: Πολίτης Κέιν, Υπέροχοι Άμπερσονς, Παιδιά Του Παραδείσου, Τρίτος Άνθρωπος, Κλέφτης Των Ποδηλάτων, Καζαμπλάνκα, Σύντομη Συνάντηση, Κύριος Βερντού, Late Spring (Όζου), Η Γη Τρέμει

1950: Δεσμώτης Του Ιλίγγου, Έβδομη Σφραγίδα, Άγριες Φράουλες, Ταξίδι στο Τόκιο, Αιχμάλωτη της Ερήμου, Το Τρένο Θα Σφυρίξει Τρεις Φορές, Σταυροί στο Μέτωπο, Ζούγκλα της Ασφάλτου, Στάχτες Και Διαμάντια, Όλα για την Εύα
Ελληνικές: Κάλπικη Λίρα, Στέλλα, Μια ζωή Την Έχουμε, Κορίτσι Με Τα Μαύρα, Τελευταίο Ψέμα

1960: Αντρέι Ρουμπλώφ, Λώρενς Της Αραβίας, Κάποτε στη Δύση, Ουικέντ (Γκοντάρ), Γλυκιά Ζωή, Ρόκκο και Τ’ Αδέρφια Του, Ζυλ και Ζιμ, Περιπέτεια (Αντονιόνι), Πόλεμος και Ειρήνη (Μπουνταρτσούκ), Ο Άνθρωπος Που Σκότωσε Τον Λίμπερτυ Βάλανς
Ελληνικές: Αλέξης Ζορμπάς, Εκδρομή, Φόβος και δυο ταινίες της διασποράς Αμέρικα-Αμέρικα και Ζ.

1970: Νονός, Νονός Νο 2, Αποκάλυψη Τώρα (κατά προτίμηση το Redux), Τσάιναταουν, Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι, Σημασία Έχει Ν’ Αγαπάς (Ζουλάφσκι), Μπάρυ Λύντον, Διακριτική Γοητεία Της Μπουρζουαζίας, Αλοζανφάν, Άνθρωπος Από Μάρμαρο
Ελληνικές: Αναπαράσταση, Θίασος, Προξενιό της Άννας, Ιωάννης ο Βίαιος, Χρώματα της Ίριδας

1980: Κάποτε στην Αμερική, Μπλε Βελούδο, Οργισμένο Είδωλο, Φάνυ και Αλέξανδρος, Νοσταλγία (Ταρκόφσκυ), Επικίνδυνες Σχέσεις, Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη (Ζουλάφσκυ), Μπραζίλ, Δουβλινέζοι (Χιούστον), Μικρή Ερωτική Ιστορία (Κισλόφσκι)
Ελληνικές: Μεγαλέξανδρος, Τοπίο Στην Ομίχλη, Βαριετέ (Παναγιωτόπουλος), Φωτογραφία, Γλυκιά Συμμορία

1990: Καλά Παιδιά, Underground, Ασυγχώρητοι, Funny Games, Πέρασμα του Μίλλερ, Pulp Fiction, Fight Club, Χρόνια της Αθωότητας, Truman Show, Λεπτή Κόκκινη Γραμμή
Ελληνικές: Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου, Απόντες, Βλέμμα του Οδυσσέα, Έρωτας στη Χουρμαδιά

2000: Οδός Μαλχόλλαντ, Dogville, Μίλα Της, Οι Ώρες, Προσοχή Πόθος, Κρυμμένος, Θα Χυθεί Αίμα, Καμιά Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους, Ο Καθοδηγητής (The Good Shepherd), Oldboy
Ελληνικές: Κυνόδοντας, Σπιρτόκουτο, Ψυχή στο Στόμα, Στρέλλα, Delivery

2010: Inception, Παράσιτα, Δέντρο της Ζωής, Κι Ο Κλήρος Έπεσε στο Σμάιλυ, Η Ζωή της Αντέλ, Κλέφτες Καταστημάτων, Ένας Χωρισμός, Νυκτόβια Πλάσματα, The Master, Μεγάλη Ομορφιά
Ελληνικές: Μικρό Ψάρι, Miss Violence, Μικρά Αγγλία, Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών, Αστακός

2020 (δεν έχω δει πολλά): Εξουσία Του Σκύλου, Ατυχές Πήδημα Ή Παλαβό Πορνό, Ζώνη Ενδιαφέροντος, Dune, Φτερά και Πούπουλα, Δεν Υπάρχει Κακό, Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Η Χώρα Των Νομάδων, Πράσινος Ιππότης, Το χέρι του Θεού
Ελληνικές: Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, Digger, Πρόστιμο, Αγέλη Προβάτων, Φόνισσα

^notworthy^ Aπίστευτος. ^ytold^ ^beer^  Wall of text - "πάρτε να δείτε καμιά ταινία να ξεστραβωθείτε" - ποστ, αλλά δε θα το έλεγε / έγραφε ποτέ έτσι ο κ. Αλεξιάδης οπότε το γράφω εγώ που με κράζουν έτσι κι αλλιώς ;D
Μόνη ένσταση, οι ελληνικοί τίτλοι γιατί στο μυαλό μου τις θυμάμαι με την ξένη τους ονομασία.
Εγώ τουλάχιστον ευχαριστώ πολύ για την τόσο προσεγμένη (και ανά δεκαετία κτλ) απάντηση.

Θααα... απαντήσω με τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει  ::) αλλά θέλω λίγο χρόνο. Να βάζω και κανένα link στα αντίστοιχα YouTube playlists, έχω και πρόβλημα στο ένα PC...

Εγώ θα πρόσθετα τo...

The Andromeda Strain (1971) "A near perfect film." (και το Remake του του 2008 που κυκλοφορεί σε 2 μέρη)

(https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BYzY4NGZkOTMtNTRjNy00NWY4LWI2ZmUtODc3NWY3MTBhNzE2XkEyXkFqcGdeQXVyNTA4NzY1MzY@._V1_.jpg)

A U.S. Army satellite (Scoop VII) falls to earth near Piedmont, New Mexico. The recovery team experiences difficulties as it becomes clear that the satellite has performed its intended function all too well, and has brought back something from space. A team of scientists is assembled in a high-tech, underground facility to identify and defeat the "enemy" before it is too late.

A remake was recently aired as a two-part mini-series. I watched it and thorougly enjoyed it. It was refreshing to see a remake which was almost as good as the original. Worth watching either before or after watching this original version. (http://www.imdb.com/title/tt0424600/)

   Arthur Hill    ...    Dr. Jeremy Stone
   David Wayne   ...    Dr. Charles Dutton
   James Olson   ...    Dr. Mark Hall
   Kate Reid   ...    Dr. Ruth Leavitt
   Paula Kelly   ...    Karen Anson
   George Mitchell   ...    Jackson
   Ramon Bieri   ...    Major Manchek
   Peter Hobbs   ...    General Sparks
   Kermit Murdock   ...    Dr. Robertson
   Richard O'Brien   ...    Grimes
   Eric Christmas   ...    Senator from Vermont
   Mark Jenkins   ...    Lt. Shawn (Piedmont team)
   Peter Helm   ...    Sgt. Crane (Piedmont team)
   Joe Di Reda   ...    Wildfire Computer Sgt. Burk (as Joe DiReda)
   Carl Reindel   ...    Lt. Comroe

Director: Robert Wise
Runtime: 131 mins

http://www.imdb.com/title/tt0066769/

...

Robert Wise is an under rated director but in his body of work are such gems as 'The Body Snatcher', 'The Set-Up', 'The Day the Earth Stood Still', 'Odds Against Tomorrow', 'The Haunting', 'West Side Story', 'I Want to Live!' and on its own terms, 'The Sound of Music'. He managed to make genre films more interesting and watchable than other more celebrated directors.

'The Andromeda Strain' is an engrossing film from beginning to end. It is science fiction, alien virus comes to earth type thing, but has more depth than just that. The scientists, played very well by Arthur Hill, David Wayne, Kate Reid and James Olson, are fallible and have real emotions. Yet in them is a longing to know, to discover, to solve. Most popular cinema celebrate the fist or the gun but part of the excitement of this film is the use of the intellect to tackle the problem. Brains and not brawn is key.

The early scenes in the town of Piedmont are fascinating. Nothing dramatic, only small details adding up to a large tragedy. Restrained film making is not common but in this case it is really effective. After these scenes the film moves on as fear and wonder grip the scientists to a satisfying conclusion.

The electronic music is just right, the sets are atmospheric, the hard ware plausible and the photography simple and effective. A mention should be made of Paula Kelly as a nurse, an excellent actor and shamefully under used in films. (She is great in 'Sweet Charity' too.)In a supporting role she gives an intelligent, spirited performance.

A near perfect film.

...

Easily - EASILY - the best film Michael Crichton has had anything to do with. (That is, of the ones I've seen. For the record, the rest are: `Westworld', `The First Great Train Robbery', `Disclosure', `Jurassic Park', `Twister', and `Congo', although I've never made it to the end of `Congo'.) Does this say something about Crichton's career, or the state of film-making, or neither? Can't say.

Whatever - this is pretty darned good science fiction. Sure, it has the vices we've come to expect: scientists with a tendency to act like the crew of the Enterprise, and central protagonists who begin the film by swimming through treacle and end it by leaping tall buildings in a single bound. As for the former problem, well, it's not so bad here as it usually is. As for the latter, well, it's easy to forgive, because we're put through a very tense ride before our heroes crawl out of the treacle - even afterwards. They don't make films this tense these days. Or at least, this particular film would have been less tense if it had been made these days. I don't think a modern director would have resisted the temptation to goof off at some point.

THAT'S part of the charm. The film's idea of how scientists behave is rather a silly one, but at least the scientists aren't forced to act GOOFY in order to show that scientists are really human, after all - as if there was any need to show this. And I'll say this: whatever the scientists were like, the SCIENCE is much more intelligent than a modern public has any right to expect. So far as I could tell (not that I'm an expert in anything) it only stretches into fantasy when it needs to. Wise gives us information, and plenty of it - not techno-babble.

I've heard people snicker at the thirty-year-old look of the film, but I think they're nuts. The art direction is wonderful. In a way it does the same thing as the original Star Trek: it creates a coherent, claustrophobic world by force of sheer simplicity. But to see `The Andromeda Strain' is to see it done WELL.

...

And yet, you just can't help yourself. Under Robert Wise's direction, this tale of microbiological Armageddon unfolds with such perfectly metered suspense that by the 100th viewing, you STILL find yourself glued to your couch. You HAVE to see how it turns out, even though you already know.

Although the film is well over 20 years old, and the computer equipment at the Wildfire laboratory shows its age, this is a perfect change-of-pace film for any movie monster fan. Heck, you've probably already let your kids see the bloody carnage in "Jurassic Park" anyway.

Instead of the usual radioactive mutated towering apparition that flattens cities and topples skyscrapers, the monster in "The Andromeda Strain" is so tiny, it takes powerful electron microscopes to see it. The average movie monster can only cause damage wherever he can stomp, smash or exhale a blast of fiery breath. Andromeda has the potential to be carried to every corner of the world by the winds, where it could conceivably wipe out all life. Try to top THAT, Godzilla!

The real star of the film is Wildfire itself. A government facility located (we thought) safely away from populated areas, it bristles with everything a microbiologist needs to avert a biological disaster. . .or does it?

Seeking an unprecedented realism, director Robert Wise insisted that everything on the set be real, from the computer terminals (with their quaint light pens) all the way to the electron microscopes. The Wildfire set is every microbiologist's dream come true and it's populated by a quartet of actors!

Since the presence of a big-name star might blunt the impact of this high-tech visual feast, Wise carefully assembled a cast of fine actors who just don't happen to be household names. Without rehashing the characterizations, we'll just say that Arthur Hill, David Wayne, James Olson and Kate Reid couldn't possibly have been more perfect for their roles. With a less competent cast, "The Andromeda Strain" could have degenerated into a parody of itself. This is gritty work, saving the world from biological annihilation. It takes real ACTORS, not just pretty-boy movie stars!

Go ahead. Be scared out of your wits by something so tiny, you can't even see it. I dare you to try and get up before it's over.

...

    * The germ from space cost $250,000 to create in special effects.

    * The Wildfire scientific lab sets cost more than $300,000 to build, and were described at the time as "one of the most elaborately detailed interiors ever built."

    * The Central Core set required the digging of a 70 ft deep by 30 ft wide hole in a soundstage.

    * In the novel, the character of Leavitt is a man, but is a woman (played by Kate Reid) in the film.

    * Michael Crichton wrote the rough draft for the novel from which this film is adapted while he was still a medical student. He was inspired after a conversation with one of his teachers about the concept of crystal-based life-forms.

    * Leavitt in a protest against inserting something to clean out the GI tract makes the statement about "risked drowning in that foul bath". The book, but not the movie, had the Wildfire Team submerge completely in an antibiotic solution. The scene may have been cut, but Leavitt still makes reference to it in the movie.

    * Dr Stone says, "The SDS has arrived, no doubt." when his wife says someone is at the door to see him. The Students for a Democratic Society (SDS) was a college protest group active in the late 1960s to whom Dr Stone alludes.

    * The monkey was "killed" by being placed in a large set filled with carbon dioxide. When the monkey's cage, containing oxygen was opened, it was rendered unconscious by the CO2. An Assistant director was off camera and brought a breathing apparatus to the monkey who recovered immediately.

    * At the plane crash site, the actor that was supposed to call out, "Major Mancheck," fell out of his trailer and broke his leg. He was replaced on the spot with actor Bob Olen, who did the lines but was never credited for it.

_________________________________________________ ___

The Andromeda Strain
Roger Ebert April 09, 1971

(https://s3.amazonaws.com/static.rogerebert.com/uploads/review/primary_image/reviews/the-andromeda-strain-1971/Andromeda-Strain-image.jpg)

Robert Wise's "The Andromeda Strain" works reasonably well as science fiction, but I don't want to approach it in a fiction mood today.

The most interesting thing about the movie, I think, is its production design, which seems to have begun where the interiors of the space station in "2001: A Space Odyssey" left off. We inhabit a world of smoothly, endlessly curving womblike plastic, with here a knob and there a computer read-out screen, and the sensation the movie gives us is not unlike permanent residence in one of those new Otis elevators.

One of the problems with science-fiction movies has always been the hardware. We're asked to believe that our heroes are somewhere beyond Alpha Centuri and picking up steam, but their control panel looks like a 1949 Studebaker that's dropped acid. The low in these matters was reached with Captain Video on the old DuMont network, whose ship actually rocked up and down as it sailed the sea of space, which presumably had waves just like the ocean.

"2001" put all that behind, and made it necessary for science-fiction movies (ambitious ones, at least) to create a plausible environment. "The Andromeda Strain" does that absolutely brilliantly. The human characters almost seem an embarrassment to the Wildfire Project, a hermetically sealed laboratory on five levels below ground.

Their relationship with the computers that run Wildfire is, if anything, more intimate than the friendship between HAL 9000 and his human colleagues in "2001." HAL was a computer intelligent enough to think, but he "related" with humans in a folksy sort of way that made him half-palatable.

No such effort is made to humanize the computer in "Andromeda," and they go about their business with the efficiency of a Honeywell salesman. What's fascinating is the way the humans pick up the computer state of mind. They occasionally lapse into humanity (particularly in the case of Kate Reid, as a crusty lady biologist of a certain age). But when the going gets tough, they become abstract and machine-like even toward each other.

Sometimes movies come along with buried levels, and I think this is one. On the level of fiction, "The Andromeda Strain" is a splendid entertainment that will get you worried about whether they'll be able to contain that strange blob of alien green crystal. But if you find yourself experiencing "Andromeda" on only the story level, pull back for a moment and watch those people and those machines. Allow yourself to be seduced for a moment by that plastic environment, which is air-conditioned and indirectly lighted and self-monitoring and automated and God knows what else, and ask yourself if this is really the direction human interior decorating is moving in, or if the Holiday Inn has been wrong.

Roger Ebert
Roger Ebert was the film critic of the Chicago Sun-Times from 1967 until his death in 2013. In 1975, he won the Pulitzer Prize for distinguished criticism.

https://www.rogerebert.com/reviews/the-andromeda-strain-1971

Influential book: The Andromeda Strain
Updated: Feb 26, 2022

Today, we can all probably relate to the fear of a super-contagious, deadly disease spreading around the globe without control. This sentiment is what moves the plot of The Andromeda Strain, Michael Crichton’s debut novel.
With the hype of the space race and the Cold War in the background, The Andromeda Strain became an instant best-seller, cementing techno-thriller as a popular genre.
...

https://www.authorcarlara.com/post/pandemic-space-race-and-the-andromeda-strain

(https://static.wixstatic.com/media/87bb6f_631bba526a4d44c9a2af9c4afceffe8e~mv2.jpg)