THMMY.gr

Με αγωγές κατά των πανεπιστημίων
Δικαιώματα από τις φωτοτυπίες συγγραμμάτων διεκδικούν οι συγγραφείς


Ζήτημα πληρωμής πνευματικών δικαιωμάτων στους συγγραφείς για τις φωτοτυπίες επιστημονικών συγγραμμάτων και άλλων βιβλίων που βγάζουν που βγάζουν οι φοιτητές τους θέτει με δικαστική αγωγή στα ελληνικά πανεπιστήμια ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ).

Όπως γράφει την Πέμπτη η εφημερίδα Τα Νέα, ο οργανισμός αυτός, που αποτελεί κοινό συνεταιρισμό συγγραφέων και εκδοτών, με σκοπό την είσπραξη αμοιβών από πνευματικά δικαιώματα, κατέθεσε προ ημερών την πρώτη αγωγή εναντίον του Πανεπιστημίου Πειραιά και προετοιμάζει αγωγές εναντίον όλων των ελληνικών ΑΕΙ.

Με τη αγωγή του ο ΟΣΔΕΛ ζητά αποζημίωση ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, επειδή, όπως υποστηρίζει, επί σειρά ετών το εν λόγω πανεπιστήμιο επιτρέπει στους φοιτητές του να φωτοτυπούν ό,τι θέλουν από τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του, χωρίς ποτέ να έχει καταβάλει το αντίτιμο για τα πνευματικά δικαιώματα στους συγγραφείς.

Μάλιστα, ο ΟΣΔΕΛ, με επιστολή του προς τα πανεπιστήμια, κοστολογεί στο εξής την άδεια που θα επιτρέπει στους φοιτητές να φωτοτυπούν νόμιμα μέρος -και όχι το σύνολο- των συγγραμμάτων που τους ενδιαφέρουν με οκτώ ευρώ ανά εγγεγραμμένο φοιτητή ανά έτος.

Εάν αυτό γίνει δεκτό, θα επιφέρει πρόσθετα έξοδα δεκάδων χιλιάδων ευρώ στα πανεπιστήμια, ενώ ζήτημα είναι ποιος θα κληθεί να πληρώσει τα χρήματα αυτά. Το υπουργείο Παιδείας μέσω των κονδυλίων που χορηγεί στα ΑΕΙ ή μήπως οι ίδιοι οι φοιτητές;
Το θέμα είναι σοβαρό και αφορά όλα τα ιδρύματα, γι' αυτό θα συζητηθεί κατά προτεραιότητα την Παρασκευή στη σύνοδο των πρυτάνεων που ξεκινά στην Κομοτηνή, παρουσία του υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, ώστε να αναζητηθεί κοινή γραμμή στα πανεπιστήμια, αλλά και να τεθεί το υπουργείο Παιδείας προ των ευθυνών του.

πηγή: www.in.gr

Ζήτημα πληρωμής πνευματικών δικαιωμάτων στους συγγραφείς για τις φωτοτυπίες επιστημονικών συγγραμμάτων και άλλων βιβλίων που βγάζουν που βγάζουν οι φοιτητές τους θέτει με δικαστική αγωγή στα ελληνικά πανεπιστήμια ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ).

Όπως γράφει την Πέμπτη η εφημερίδα Τα Νέα, ο οργανισμός αυτός, που αποτελεί κοινό συνεταιρισμό συγγραφέων και εκδοτών, με σκοπό την είσπραξη αμοιβών από πνευματικά δικαιώματα, κατέθεσε προ ημερών την πρώτη αγωγή εναντίον του Πανεπιστημίου Πειραιά και προετοιμάζει αγωγές εναντίον όλων των ελληνικών ΑΕΙ.

Με τη αγωγή του ο ΟΣΔΕΛ ζητά αποζημίωση ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, επειδή, όπως υποστηρίζει, επί σειρά ετών το εν λόγω πανεπιστήμιο επιτρέπει στους φοιτητές του να φωτοτυπούν ό,τι θέλουν από τα συγγράμματα της βιβλιοθήκης του, χωρίς ποτέ να έχει καταβάλει το αντίτιμο για τα πνευματικά δικαιώματα στους συγγραφείς.

Μάλιστα, ο ΟΣΔΕΛ, με επιστολή του προς τα πανεπιστήμια, κοστολογεί στο εξής την άδεια που θα επιτρέπει στους φοιτητές να φωτοτυπούν νόμιμα μέρος -και όχι το σύνολο- των συγγραμμάτων που τους ενδιαφέρουν με οκτώ ευρώ ανά εγγεγραμμένο φοιτητή ανά έτος.

Εάν αυτό γίνει δεκτό, θα επιφέρει πρόσθετα έξοδα δεκάδων χιλιάδων ευρώ στα πανεπιστήμια, ενώ ζήτημα είναι ποιος θα κληθεί να πληρώσει τα χρήματα αυτά. Το υπουργείο Παιδείας μέσω των κονδυλίων που χορηγεί στα ΑΕΙ ή μήπως οι ίδιοι οι φοιτητές;

Το θέμα είναι σοβαρό και αφορά όλα τα ιδρύματα, γι' αυτό θα συζητηθεί κατά προτεραιότητα την Παρασκευή στη σύνοδο των πρυτάνεων που ξεκινά στην Κομοτηνή, παρουσία του υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, ώστε να αναζητηθεί κοινή γραμμή στα πανεπιστήμια, αλλά και να τεθεί το υπουργείο Παιδείας προ των ευθυνών του.


http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=877427&lngDtrID=244

---

Τα έντονα και πλάγια γράμματα είναι δικιά μου επισήμανση.

Προσωπικό σχόλιο: Όλοι κοιτάνε να τα αρπάξουν στο Ελλάντα.
Ξεφυτρώνουν οργανισμοί από το πουθενά και ζητάνε πνευματικά δικαιώματα.

 Ζήτω η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία!!!!!

Υπάρχει τόπικ ρε παιδιά

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=23110.msg440515#msg440515

Τι σχεση εχει η δωρεαν παιδεια με τα πνευματικα δικαιωματα;λολ.

Δουλεια δεν εχει ο διαολος γ*μουσε τα παιδια του λεει ο λαος...τι αλλο θα βρουν να μας πουν,αντι να μας δωσουν κανα σοβαρο βιβλιο δωρεαν να ξεστραβωθουμε ζηταν και δικαιωματα απο τις φωτυπιες,τι ετος εχουμε ειπαμε?1868?

Σόρρυ δεν το είδα.
Ας τα συγχωνεύσει κάποιος.

Ή ας διαγράψει αυτό το τοπικ.

 Αν μας παρείχαν τα συγγράμματα που χρειαζόμαστε για τη φοίτησή μας, αν υπήρχαν οργανωμένες βιβλιοθήκες, μπλα μπλα μπλα... δε θα χρειαζόταν καν να βγάζουμε φωτοτυπίες. Δε φτάνει που δίνουμε τόσα λεφτά στις φωτοτυπίες, θα ζητήσουν και ποσοστά;
 Δεν είναι αποκλειστικά θέμα πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν είμαστε επαγγελματίες για να μπορούμε να αγοράζουμε συγγράμματα αβέρτα. Έχουν υποχρέωση να μας παρέχουν ό,τι χρειαζόμαστε για να αποκτήσουμε τη γνώση που υποτίθεται ότι μας παρέχουν. Δε φτάνει που δεν το κάνουν, ζητάν και τα ρέστα;

Εμενα μου αρεσει να ποσταρω εδω.



Αθήνα, 11 Απριλίου 2005

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Απόφαση Εφετείου:
ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΝΟΜΗ Η ΦΩΤΟΤΥΠΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΕ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ.

     Με απόφασή του το Β’ Τριμελές Εφετείο Αθηνών ξεκαθάρισε οριστικά το αυτονόητο: Απαγορεύεται η φωτοτυπική αναπαραγωγή βιβλίου από φωτοτυπικά καταστήματα έστω και σε ένα αντίτυπο. Στην απόφαση αυτή κατέληξε το Δικαστήριο μετά από εξονυχιστική ακροαματική διαδικασία δύο ημερών. Το Δικαστήριο δέχτηκε την έφεση που είχε ασκήσει ο Εισαγγελέας κατά της πρωτόδικης αθωωτικής απόφασης, η οποία είχε δημιουργήσει πραγματικό σάλο, όχι μόνο στους κύκλους των συγγραφέων και των εκδοτών, αλλά ακόμα και σε νομικούς κύκλους, αφού νομιμοποιούσε τη φωτοτύπηση ακόμα και ολόκληρου βιβλίου από φωτοτυπικό κατάστημα χωρίς την άδεια των δημιουργών(!!!).

     Ως πολιτική αγωγή στη δίκη παρέστη ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ), ο οποίος χειρίστηκε την υπόθεση αυτή για λογαριασμό του συνόλου των πνευματικών δημιουργών. Ο ΟΣΔΕΛ πιστεύει ότι έγινε ένα σημαντικό βήμα για την καταπολέμηση της πειρατείας στο χώρο του βιβλίου, που αποτελεί πραγματική μάστιγα, ιδιαίτερα για το επιστημονικό και εκπαιδευτικό βιβλίο. Στόχος του ΟΣΔΕΛ δεν είναι οι ποινικές διώξεις, αλλά η ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων και η σταδιακή εξάλειψη του φαινομένου της παράνομης αναπαραγωγής, γι αυτό και θα συνεχιστεί η εκστρατεία ενημέρωσης που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια με αφίσες, αυτοκόλλητα, επιστολές, ομιλίες και παραστάσεις προς όλους τους αρμόδιους φορείς. Με τον τρόπο αυτό ελπίζουμε ότι σύντομα θα φτάσουμε κι εμείς στο επίπεδο των πολιτισμένων χωρών όλου του κόσμου και ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου η πνευματική δημιουργία προστατεύεται αυστηρότατα και αυτό αποτελεί συνείδηση του συνόλου της κοινωνίας.

http://osdel.gr/html/main04c.html (http://osdel.gr/html/main04c.html)

Τα νεοφιλελευθερα παιδακια τι εχουν να πουν γι' αυτο?

Yπαρχει νομοθεσια (μαλλον) προστασιας των πνευματικων δικαιωματων - υπαρχει και αποφαση δικαστηριου.

Απο κει και περα υπαρχει και το χαος.

Δεν εξεταζεται το θεμα γιατι οδηγουμαστε στην παρανομια.
Εξεταζεται η παρανομια.

Με σκοτωσε γιατι την αγαπουσα Αγιε Πετρο.

Ότι ο εργαζόμενος καθηγητής, συγγραφέας ή ποιητής πρέπει να αποζημιώνεται για την εργασία του σε κάθε περίπτωση.
Δεν είναι ο ρόλος του να παρέχει δωρεάν τα συγγράμματα. Για το τελευταίο μπορεί να μεριμνήσει το πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό. 8)

Έλεος. Μόνο ως αστείο μπορεί να εκλάβει κάποιος το όλο θέμα. Θα πρεπε να ντρέπονται όσοι λέγονται δάσκαλοι και ανακόπτουν την πορεία των φοιτητών τους προς την κατάκτηση της γνώσης με κριτηρια καθαρά οικονομικά. Η κάθε οικογένεια αντέχει ήδη πάρα πολλά έξοδα για τις σπουδές των παιδιών της που θα έπρεπε να της παρέχονται δωρεάν.

Τέλος η εκμετάλλευση των κερδών που αποφέρει ένα πνευματικο δημιουργημα στον δημιουργό θα έπρεπε να έχει κάποια - ηθικά - όρια. Εδώ αυτά τα όρια έχουν ξεπεραστεί με τρόπο προκλητικό. Αν και προσωπικά είμαι υπέρ της απόλυτης ελευθερίας διακίνησης της γνώσης. Η δουλειά ενός επιστήμονα θα έπρεπε να διαχωρίζεται και να αμοίβεται ξεχωριστά από το εμπόριο βιβλιων.

Κανείς δεν είπε ότι οι συγγραφείς οποιουδήποτε βιβλίου πρέπει να ζήσουν στη φτώχια. Το ζητούμενο είναι ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι προφανές ότι δεν έχει πόρους για κάτι τέτοιο (κι αν έχει πρέπει να τους προωθήσει αλλού), το ιδιωτικό εκ των πραγμάτων σημαίνει ότι το πληρώνεις οπότε βράστα, η πλατιά μάζα του κόσμου δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει βιβλία πρωτότυπα ή να πληρώνει extra για τις φωτοτυπίες οπότε καταλήγουμε στο εξής πολύ απλό:

Εάν δεν υπήρχε το internet και εφαρμοζόταν αυτό με αυστηρότητα, θα είχαμε κρίση στο χώρο της πρόσβασης της γνώσης με αρνητικές συνέπειες γενικότερα για τις επιστήμες και τη μόρφωση. Φυσικά, θίγονται κυρίως όσοι και πάλι δεν έχουν πολλά χρήματα...

Αλλά υπάρχει το internet.

να αποζημιώνεται,είπε κανείς το αντίθετο?
Να ορίσουμε και το ύψος της αποζημίωσης,αλλά τα πνευματικά δικαιώματα με βρίσκουν εντελώς αντίθετο.

1ον μακάρι να ήταν αληθινά πνευματικά αλλά δεν είναι .Εμπορικά δικαιώματα είναι στην ουσία.
2ον τι είναι πνευματικό δικαίωμα εν τέλη? Η γνώση ανήκει σε αυτόν που την ανακάλυψε και την κάνει ότι γουστάρει?
Κάθε στιγμιαία ανακάλυψη η πνευματική δημιουργία στηρίζεται στις ανακαλύψεις και δημιουργίες των προηγουμένων.Άμα όλοι τη κρατάγανε για τον εαυτό τους θα ανάβαμε ακόμα φωτιά με τσακμακόπετρες....


 ^kremala^

Πολυ θεωρητικουρα επεσε.
Η σχολη δεν εχει φωτοτυπικα προς χρηση απο τους φοιτητες και συνεπως δεν κινδυνευει.


Mουαχαχα .-

για τώρα...  :P

Συμφωνώ με nikolayev... άλλο τα πνευματικά δικαιώματα, άλλο τα εμπορικά...

Η σύγχρονη κοινωνία τα συγχέει, ο νόμος τα ταυτίζει.

Εφόσον πουλάνε πνεύμα... οκ... αλλά μπακάληδες της γνώσης θα είναι και τίποτε παραπάνω.


Download....



----

αλλά προφανώς έχει δίκιο και ο Guybrush.

Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες των φοιτητών, με αξιοπρεπή συγγράμματα και βιβλιοθήκες.

Και να σκεφτεί κανείς, ότι εμείς είμαστε και καλά...

Οχι θα κατσει να γραψει ο αλλος Handbook 2000+ σελιδων για την ψυχη της μανας του..

Πνευματικό δικαίωμα είναι το πως ονομάσαμε την ιδιοκτησία και την εμπορική εκμετάλλευση*, αλλά ΚΑΙ την ηθική επιβράβευση τνω φιλοδοξιών(κατά βάση ευγενών) κάποιου που κάνει πνευματική εργασία.
Η ανταμοιβή του είναι το να μπορεί να πουλάει μόνον αυτός τη γνώση που παρήγαγε. Πιο απλά, να μην τα κονομάνε τα φωτοτυπάδικα.

Όταν αγοράζεις φωτοτυπίες, είτε είσαι φοιτητής είτε είσαι εφοπλιστής, αποδίδεις κέρδος σε κάποιον που εκμεταλλεύτηκε την πνευματική κούραση του άλλου.

Τα περί δωρεάν διανομής, κοινωνικής αδικίας κτλ είναι τελείως άσχετα με το θέμα. Το ζήτημα της διανομής("δωρεάν" με πολλά εισαγωγικά) συγγραμμάτων στους μη έχοντες ή γενικά στους φοιτητές είναι  διαφορετικό, συναφές αλλά διαφορετικό.

*Όποιος πιαστεί μόνον από αυτή την πρόταση και δε δώσει σημασία στα παρακάτω ή απαντήσει πρόταση προς πρόταση, θα καταφέρει να με διώξει από την κουβέντα. ;)

 Τα φωτοτυπάδικα τι δουλειά έχουν; Αν είναι κάποιος να πληρώσει για τα πνευματικά δικαιώματα θα είναι αυτός που χρησιμοποιεί τις φωτοτυπίες, όχι αυτός που τις βγάζει.

Κανεις λαθος. Πνευματικο δικαιωμα ονομάζουμε το εμπορικό δικαίωμα και μονο! Η ονομασία ειναι απλα παραπλανητικη. Οι ευγενεις φιλοδοξιες ,είτε μουσικων είτε συγγραφεων είτε οτιδηποτε δεν θα επραιπε να συναδουν με οποιαδηποτε αναλογη απαιτηση. Αν καποιος το κανει ειναι απλα γελοιος κατ εμε !  Η γνωση, οι τεχνες, η επιστημη, οφειλουν να ειναι ελευθερες προς χρηση και επαναδιαπραγματευση ανα πασα στιγμη απο ολους. Αλλωστε προσφυγη δεν εκαναν οι συγγραφεις αλλα οι εκδοτες.....


Η αιτερειες που πουλαν βιβλια και cd το κανουν αυτο εξ ορισμου. Η επιστημη (οφειλει να) ειναι ελευθερη,
αλλιως δεν ειναι επιστημη!

[

Ο ΟΣΔΕΛ αποτελεί κοινό συνεταιρισμό συγγραφέων και εκδοτών....

http://osdel.gr/html/main01.html (http://osdel.gr/html/main01.html)

Ναι αλλα για μενα οσοι συγγραφεις ζηταν πνευματικα δικαιωματα ειναι απλα ΓΕΛΟΙΟΙ! Ουτε επιστημονες ουτε τιποτα. Απλα γελοιοι! Οι εκδοτες ειναι απλα εκδοτες....

Αλλωστε ξερει κανεις ποιοι και ποσοι συμμετεχουν στον ΟΣΔΕΛ? Κοβω το κεφαλι μου οτι ειναι ολοι οι εκδοτες και πεντε συγγραφεις!

Να θέσω ένα ερώτημα, για να διασαφηνιστεί το σημείο διαφωνίας μας περί πνευματικών δικαιωμάτων και το ρόλο της επιστήμης γενικότερα.

Ας πούμε ότι εγώ είμαι επιστήμονας-ερευνητής και μετά από αγώνες χρόνων, ανακαλύπτω το φάρμακο που καταπολεμά τον ιό του AIDS.
Εφόσον λοιπόν κατοχυρωθεί η ανακάλυψη στο όνομά μου,θα μπορώ να χειρίζομαι τη διάθεση του φαρμάκου όπως εγώ και μόνον εγώ επιθυμώ.Το οποίο μεταφράζεται στο

1.το πουλάω όσο θέλω
2. αφού αποτελεί πνευματική μου ιδιοκτησία απαγορεύεται η αναπαραγωγή του και η επεξεργασία του χωρίς την άδειά μου.

Συμφωνείς με αυτό?Αντιλαμβάνεσαι τις επιπτώσεις?

Υ.Γ η αναφορά στη συγκεκριμένη ασθένεια ήταν τυχαία,προφανώς και αναφέρομαι σε οποιαδήποτε επιστημονική ανακάλυψη

Βλέπω ότι έχει αρχίσει να ξεφεύγει η συζήτηση, αλλά δεν μου φαίνεται τόσο αδικαιολόγητο το αίτημα. Νομίζω απλά ότι υπάρχουν διαφορετικές άδειες για αυτά τα πράγματα.

Για παράδειγμα, το Α.Π.Θ. έχει ως πανεπιστήμιο συνδρομή σε επιστημονικά περιοδικά. Έχοντας ip του πανεπιστημίου, έχεις πρόσβαση στο σύνολο των δημοσιεύσεών τους. Το πανεπιστήμιο έχει πληρώσει, πιστεύω, ειδική συνδρομή για να μπορεί να το κάνει αυτό. Το ερώτημα είναι εάν θα ήταν σωστό π.χ. το πανεπιστήμιο να αγοράσει μία ατομική συνδρομή, να κατεβάσει όλο το σάιτ και να αφήνει τους φοιτητές να εκτυπώνουν δημοσιεύσεις. Για τον φοιτητή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο-το πρόβλημα του οργανισμού, όμως, δεν είναι με τον φοιτητή αλλά με το πανεπιστήμιο ως οργανισμό.

Αυτά τα θέματα σε άλλες χώρες λύνονται με καλύτερες βιβλιοθήκες με μεγάλο αριθμό αντιτύπων (ώστε να μην χρειάζεται να καταφεύγεις σε φωτοτυπίες) και ειδικές συνδρομές όπου τα βιβλία είναι e-book. Αυτές οι υπηρεσίες, όμως, θέλουν παραπάνω χρήματα, και αυτά ζητά ο οργανισμός. Τώρα για το ποσόν ή το πώς αυτό πρέπει να υπολογιστεί, αυτό όντως σηκώνει συζήτηση. Σίγουρα πάντως δεν πρέπει να το πληρώνουν οι φοιτητές, αλλά το πανεπιστήμιο.

Τέλος, το ότι η οικονομική κατάσταση του πανεπιστημίου δεν είναι καλή δεν αφορά τον υπόλοιπο κόσμο ούτε μπορεί να είναι δικαιολογία για την τήρηση δύο μέτρων και δύο σταθμών. Ο οργανισμός αυτός δεν είναι κρατικός, άλλωστε.

@nikolayev

Μιλάμε για συγγράμματα. Πνευματικά δικαιώματα, όχι πατεντες.
Αν είναι να μιλήσουμε για φάρμακα, μπορούμε να πούμε πολλά, ξεκινώντας από την κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών τμημάτων του ανθρώπινου γονιδιώματος.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
«Μάχες» για τα αυτονόητα

Παρά το νόμο περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας από το 1993, οι δημιουργοί δεν έχουν ακόμη δικαιωθεί επί της ουσίας. Κι αυτό γιατί η εφαρμογή του Νόμου 2121/93 στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εφαρμόζεται ή εφαρμόζεται μετά από δικαστικές «μάχες». Εχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε δικαστικούς αγώνες ηθοποιών, μουσικών κ.ά. Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική ο αγώνας για την εφαρμογή του νόμου ή καλύτερα για την είσπραξη των πνευματικών δικαιωμάτων δε σταματάει ποτέ, αλλά αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, δύσκολα βρίσκει «ταίρι». Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι κάποιοι καλλιτέχνες, επειδή είναι διάσημοι, κερδίζουν τεράστια ποσά. Αυτό είναι η εξαίρεση και κυρίως στην Αμερική. Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών παγκοσμίως είναι συνηθισμένοι, σκληρά εργαζόμενοι και απροστάτευτοι ως προς τα δικαιώματά τους.

Το θέμα της είσπραξης των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές επιλύεται μόνο με προσφυγή στα δικαστήρια. Ετσι, όλα αυτά τα χρόνια από την ίδρυση των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης του κάθε τομέα, στα δικαστήρια φτάνουν, για παράδειγμα, αγωγές των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης των Ηθοποιών εναντίον τηλεοπτικών σταθμών, αλλά και των Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης έργων του Λόγου, Εργων των Εικαστικών Τεχνών και Εφαρμογών τους και του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Πνευματικών Δικαιωμάτων Φωτογράφων, κατά κάποιων εταιριών μελών του Συνδέσμου Εταιρειών Πληροφορικής Ελλάδας (ΣΕΠΕ), οι οποίες αρνούνται να εφαρμόσουν το Νόμο. Αρνούνται να καταβάλουν - όπως οφείλουν με βάση το άρθρο 18.3 του 2121/93 - την εύλογη αμοιβή που επιβάλλεται ως αντιστάθμισμα της ελεύθερης (χωρίς άδεια) αναπαραγωγής, για ιδιωτική χρήση και εκμετάλλευση, έργων των πνευματικών δημιουργών και η οποία υπολογίζεται με ποσοστό επί της αξίας των τεχνικών μέσων, τα οποία καθιστούν εφικτή την αναπαραγωγή. Κυριότερα τεχνικά μέσα είναι τα κασετόφωνα, βίντεο (ποσοστό 6% επί της τιμής εισαγωγής), φωτοτυπικές συσκευές και χαρτί για φωτοτυπίες (4%) και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (2%).

Πληροφορική και πνευματικό έργο

Ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Λόγου (ΟΣΔΕΛ) αποτελεί κοινό συνεταιρισμό συγγραφέων και εκδοτών και σκοπός του είναι να εισπράττει και να διανέμει στους πνευματικούς δημιουργούς (συγγραφείς και εκδότες), έστω και ένα μέρος από αυτά που εκείνοι χάνουν από τους μη ελεγχόμενους σύγχρονους τρόπους αναπαραγωγής. Και ενώ είχε επιτευχθεί, μετά από διαπραγματεύσεις, συμφωνία με το Σύνδεσμο Εταιριών Πληροφορικής Ελλάδας και υπογράφτηκαν συμβάσεις με κάποιες εταιρίες, η νέα διοίκησή του, που εξελέγη πέρσι, δήλωσε ότι δε δεσμεύεται από τη συμφωνία και πίεζε τις εταιρίες να μην καταβάλλουν τις οφειλές τους. Από την άλλη πλευρά, ο Σύνδεσμος Εταιριών Πληροφορικής Ελλάδας πιέζει το υπουργείο Ανάπτυξης για την κατάργηση του άρθρου 18, το οποίο ρυθμίζει την εύλογη αμοιβή που καταβάλλεται στους δικαιούχους για τη μη ελεγχόμενη αναπαραγωγή των έργων τους μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών και των δρόμων της Πληροφορικής γενικότερα. Κατάργηση που θα είναι σε βάρος του δημιουργού, αλλά και της ίδιας της πληροφορικής. Από την άλλη, όμως, οι εταιρίες επιδιώκουν μεγαλύτερα κέρδη σε βάρος των δικαιωμάτων των πνευματικών δημιουργών.

Κάποιες εταιρίες Πληροφορικής, λοιπόν, καταπατώντας νόμους και ευρωπαϊκές οδηγίες, δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους σε βάρος δεκάδων χιλιάδων πνευματικών ανθρώπων του τόπου, αρνούμενες να πληρώσουν ένα ελάχιστο ποσό που επιτρέπει την ελεύθερη αναπαραγωγή προϊόντων πνευματικού μόχθου για ιδιωτική χρήση. Βέβαια, μέχρι στιγμής 25 εταιρίες υπέγραψαν σύμβαση με τον ΟΣΔΕΛ και απέδωσαν τα νομίμως προβλεπόμενα ποσά στους δημιουργούς. Ηδη ο ΟΣΔΕΛ έχει κερδίσει 19 δίκες με καταδικαστικές αποφάσεις για όσες εταιρίες δεν εφάρμοσαν το νόμο. Ο ΟΣΔΕΛ, ως τακτικό μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Οργανισμών για τα Δικαιώματα Αναπαραγωγής (IFRRO), έχει συνάψει επίσης συμβόλαια αμοιβαιότητας με 15 χώρες, εκπροσωπώντας χιλιάδες ξένους πνευματικούς δημιουργούς.

Αλληλέγγυοι οι δημιουργοί

Στο πρόβλημα αυτό, που αντιμετωπίζουν οι δημιουργοί με τις εταιρίες Πληροφορικής, συντάσσονται με τον ΟΣΔΕΛ, υπογράφοντας κοινό ψήφισμα, όλοι οι φορείς πνευματικών δημιουργών, δημοσιογράφων, εικαστικών, φωτογράφων, οι οποίοι εκπροσωπούν 50.000 ανθρώπους του Πνεύματος και της Τέχνης. Μεταξύ αυτών: Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, Ενωση Συντακτών Περιοδικού Τύπου, Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοχαρτοπωλών, Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου, Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδος, Εταιρεία Συγγραφέων, Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, Πανελλήνιος Σύλλογος Επαγγελματιών Μεταφραστών, Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, Πανελλήνια Ομοσπονδία Φωτογράφων κ.ά.

Τα πράγματα, λοιπόν, έχουν ως εξής: Ενώ με δεκάδες αποφάσεις των δικαστηρίων, η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει αναγνωρίσει το δικαίωμα των δημιουργών στην εύλογη αμοιβή για την ψηφιακή αναπαραγωγή των έργων τους, εντελώς παράνομα και αντιδεοντολογικά, η πλειοψηφία των εταιριών Πληροφορικής εξακολουθούν να μη συμμορφώνονται προς τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Από την άλλη, στα πνευματικά έργα που παράγουν οι εταιρίες Πληροφορικής, δηλαδή το λογισμικό (software), είναι αυστηρότατες στην εκμετάλλευσή του. Μέχρι και το ΣΔΟΕ έχει επιστρατευτεί για να αγοράζονται τα προγράμματα από κάθε χρήστη και να αποφεύγεται η παράνομη αναπαραγωγή (αντιγραφή).

Ζητούν, λοιπόν, οι δικαιούχοι να επικρατήσει το ίδιο πνεύμα και για τους πνευματικούς δημιουργούς. Βεβαίως, στο λογισμικό απαγορεύεται ολοκληρωτικά η αναπαραγωγή. Στην περίπτωση των πνευματικών δημιουργών έργων λόγου δεν μπορεί από τη μια να επιτρέπεται η πρόσβαση στο έργο και από την άλλη να μην υπάρχει εύλογη αμοιβή για τους δημιουργούς. Οι Η/Υ συνιστούν, σίγουρα, το μέσο για την πρόσβαση στα έργα του Πνεύματος, που αποτελεί το περιεχόμενο της Πληροφορικής. Η ελεύθερη πρόσβαση είναι ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα για τη διάδοση της Πληροφορικής. Τι θα ήταν το Διαδίκτυο χωρίς περιεχόμενο;

Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αποτελούν σήμερα ένα από τα σημαντικότερα μέσα ιδιωτικής αναπαραγωγής πνευματικών δημιουργημάτων. Είναι, επίσης, γνωστό ότι η ανάπτυξη της Πληροφορικής, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στη δυνατότητα που παρέχουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στην αναπαραγωγή πνευματικών έργων. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, και ιδιαίτερα με την ανάπτυξη του Διαδικτύου, αποτελούν το μέσο για την πρόσβαση στα έργα του Πνεύματος, τα οποία συνιστούν το περιεχόμενο (content) της Πληροφορικής. Το άρθρο 18 του Ν.2121/93, καθιερώνοντας την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό το περιεχόμενο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα για τη διάδοση της Πληροφορικής. Διαφορετικά η πρόσβαση θα ήταν περιορισμένη και θα κόστιζε υπέρογκα.

Σε περίπτωση που η πρόσβαση στο περιεχόμενο ήταν ελεύθερη, χωρίς όμως να αποδίδεται οποιαδήποτε αμοιβή (ούτε αυτή η ελάχιστη του 2%), το αποτέλεσμα θα ήταν η οικονομική εξαθλίωση των πνευματικών δημιουργών και παράλληλα η επιβράδυνση της ανάπτυξης του Πολιτισμού μας, αλλά και της ίδιας της Πληροφορικής. Βεβαίως, η εύλογη αμοιβή του 2% σε ελάχιστο βαθμό αναπληρώνει τα χαμένα εισοδήματα του δημιουργού. Στην πράξη αυτό το ποσοστό, αν υπολογιστεί στην τιμή εισαγωγής, αντιστοιχεί σε ελάχιστα ευρώ ανά ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Με επανειλημμένες, πάντως, παρεμβάσεις της, όπως και πρόσφατα (Οκτώβρης 2001), η διεθνής Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα Αναπαραγωγής (IFRRO), με ψήφισμα της Γενικής της Συνέλευσης, έχει καλέσει την ελληνική κυβέρνηση να διατηρήσει το Νόμο ως έχει, να μην καταργήσει το άρθρο.

Ολοι οι άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης απλά επιζητούν την εφαρμογή του Νόμου όπως ισχύει. Πιστεύοντας ότι το κερδοσκοπικό, παράνομο και αντισυνταγματικό (ως προς την αναδρομική κατάργηση του Νόμου) και όπως σημειώνουν «αίτημα των οικονομικά εύρωστων εταιριών της Πληροφορικής έναντι των δικαιούχων των πνευματικών δικαιωμάτων προβάλλεται για λόγους μικροπολιτικής επίδειξης της ισχύος τους, για ίδιον βραχυπρόθεσμο όφελος και σε βάρος της κοινωνίας μας. Αντίκειται δε σε κάθε έννοια ευνομούμενης πολιτείας, τη στιγμή που τα δικά τους πνευματικά δημιουργήματα (λογισμικό - software) προστατεύονται αυστηρότατα, ακόμα και με επιστράτευση του ΣΔΟΕ. Εμείς οι πνευματικοί δημιουργοί δεν είμαστε αντίθετοι σε αυτό. Ισονομία ζητούμε και προστασία των δικαιωμάτων μας».

Παράδειγμα από τη Γερμανία

Σύμφωνα με την Οδηγία αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης (2001/29/EC) «η ψηφιακή αναπαραγωγή για προσωπική χρήση επιτρέπεται μόνο εφόσον οι δικαιούχοι αποζημιώνονται». Ετσι, οι χώρες της ΕΕ οφείλουν να προσαρμόσουν τη νομοθεσία τους μέχρι το Δεκέμβρη του 2002. Η χώρα που ήδη εφαρμόζει την οδηγία είναι η Γερμανία. Σύμφωνα με τη Δεύτερη Εκθεση για την Εξέλιξη της εύλογης αμοιβής των άρθρου 54 επ. της Γερμανικής Κυβέρνησης, η ισχύουσα νομοθεσία περιλαμβάνει τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα περιφερειακά συστήματα. Οι σχετικοί οργανισμοί των δημιουργών δημοσίευσαν σχετικό αμοιβολόγιο στο αντίστοιχο ΦΕΚ της Γερμανίας, το οποίο προβλέπει την καταβολή 30 ευρώ για κάθε υπολογιστή. Ηδη γίνονται διαπραγματεύσεις για τις λεπτομέρειες της καταβολής της αμοιβής και των αναδρομικών μεταξύ των οργανισμών και των εταιριών πληροφορικής και με την εποπτεία του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης. Στη Γερμανία πέρα από τις φωτοτυπικές συσκευές καταβάλλεται ήδη εύλογη αμοιβή για fax, scanners, readerprinters και cd writers, μετά από σχετικές αποφάσεις του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου. Η αμοιβή για τα παραπάνω ανέρχεται από 16 έως 600 μάρκα, ανάλογα με την ταχύτητα αναπαραγωγής του κάθε μηχανήματος. Πέρα από τα παραπάνω καταβάλλεται αμοιβή και σε ψηφιακά αποθηκευτικά μέσα όπως mini disc, DAT και CDR. Μελέτες που έχουν διεξαχθεί σε Γερμανία, Αυστρία και σκανδιναβικές χώρες αποδεικνύουν ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χρησιμοποιούνται σε μεγάλη έκταση για την αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας για ιδιωτική χρήση και ιδιαίτερα τα έργα του λόγου.

Το φαινόμενο ΑΕΠΙ

Ομως τα προβλήματα δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ δικαιούχων και υπόχρεων. Προβλήματα παρουσιάζονται και μέσα στους ιδίων συμφερόντων κόλπους, όπως συμβαίνει με την Ανώνυμη Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ), η οποία διεκδικεί μονίμως το μονοπώλιο είσπραξης και διαχείρισης, μονοπώλιο που το κατείχε πολλά χρόνια πριν την ψήφιση του νόμου Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Σιγά σιγά, όμως η ΑΕΠΙ χάνει αυτό το μονοπώλιο, καθώς ο νόμος δίνει το δικαίωμα δημιουργίας Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων, στους οποίους οι δημιουργοί μπορούν να αναθέτουν τη διαχείριση και προστασία των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων. Η ΑΕΠΙ δε φτάνει που εισπράττει πνευματικά δικαιώματα - όντας ένας από τους πλέον εύρωστους οργανισμούς (σύμφωνα με πληροφορίες η ΑΕΠΙ έχει αδιάθετα 6 δισ.) - απαιτούσε να γίνει εισπράκτορας και των συγγενικών δικαιωμάτων. Προσέφυγε, μάλιστα, στο δικαστήριο για αναστολή της απόφασης του υπουργού Πολιτισμού να δώσει στην ΑΕΠΙ το δικαίωμα είσπραξης των πνευματικών όχι όμως και των συγγενικών δικαιωμάτων. Εχει, επίσης, προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας με αίτηση ακύρωσης της υπουργικής απόφασης.

Σκούρα, όμως, τα βρήκε τελευταία η ΑΕΠΙ καθώς οι συνθέτες Σταύρος Ξαρχάκος, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Μαμαγκάκης, Παναγιώτης Καλατζόπουλος, Νίκος Κυπουργός και Γιώργος Κουμεντάκης υπέβαλαν (από το 1996) καταγγελία κατά της ΑΕΠΙ, ενώπιον της Επιτροπής Ανταγωνισμού (θα συζητηθεί στις 3 του Μάρτη), με την οποία οι καλλιτέχνες ζητούν να υποχρεωθεί η ΑΕΠΙ να μη λειτουργεί καταχρηστικά στις σχέσεις της με τους δημιουργούς.

Συγκεκριμένα ζητούν να υποχρεωθεί η ΑΕΠΙ: Να μειώσει τις προμήθειές της, που είναι 37,5% για τα εκτελεστικά και 25% για τα μηχανικά. Να καταβάλει στους δημιουργούς τους τόκους που προκύπτουν από τα δικαιώματά τους, τα οποία από το 1930 καρπώνεται η ίδια παράνομα. Να επιτρέπει το διαχωρισμό δικαιωμάτων και την ατομική διαχείριση κάποιων δικαιωμάτων, όπως κινηματογραφικές ταινίες ή συναυλίες. Να ενημερώνει αναλυτικά τους δημιουργούς για τα συνολικά έσοδα που εισπράττει από κάθε κατηγορία χρηστών και το αντίστοιχο κόστος διαχείρισης. Να ενημερώνει αναλυτικά τους δημιουργούς σχετικά με τον κανονισμό διανομής. Να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα δικαιώματα των δημιουργών ιδιαίτερα στο χώρο της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου όπου τα έσοδά της είναι σκανδαλωδώς χαμηλά σε σχέση με τα αντίστοιχα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Να ενημερώνει τους δημιουργούς σχετικά με τα έσοδα που παρακρατεί από τους αλλοδαπούς οργανισμούς (10%) για κοινωνικούς και πολιτιστικούς σκοπούς και με ποια κριτήρια διαθέτει αυτά στους τυχόν αποδέκτες.

Σημειώνουμε, τέλος, ότι παρόμοια καταγγελία έχει γίνει και από την ΕΜΣΕ κατά της ΑΕΠΙ πριν από δύο χρόνια περίπου και η οποία «περιμένει» της σειρά της για συζήτηση.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Πηγη: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=1164822&publDate=3/3/2002 (http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=1164822&publDate=3/3/2002)

@Guybrush

με όλο το σεβασμό,αλλά κόλησες επειδή ανέφερα φάρμακο?Σκέψου λίγο

Μιλάω για την ιδιοποίηση της γνώσης.Γιατί διαφέρει η η υγεία από τους άλλους τομής της επιστήμης(μήπως μάλλον γιατί με αυτήν δε παίζουμε? :P)

Δηλαδή ο άλλος μπορεί να χρησιμοποιήσει την ανακάλυψη χωρίς να διαβάσει ας πούμε τη δημοσίευση-βιβλίο?

Γνώση Γνώση Γνώση Γνώση Γνώση.

Την κρατάμε για τον εαυτό μας κλειδωμένη σε ένα συρτάρι ή την προσφέρουμε ως κληροδότημα στις επόμενες γενιές για να την χρησιμοποιήσουν για να παράγουν νέα?
Αυτό είναι το ερώτημα.

Και όσον αφορά την αμοιβή του ερευνητή ας του την παρέχει απλόχερα η πολιτεία.

Φυσικά,το πνευματικό δικαίωμα του ανήκει κατά αποκλειστικότητα και για πάντα.

A) τα έχω δει όλα γτππ!

Β) εστιάστε λίγο στο κομμάτι για την ΑΕΠΙ. Καρπώνεται λεφτά και δεν πάνε στους δημιουργούς.

(διαβασα το 1/4 του άρθρου αφού ήταν κατεβατό. θα επανέλθω)

Έχει ανοίξει τόπικ με το ίδιο περιεχόμενο εδώ: http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=23136.msg440157

Μήπως γίνεται να συγχωνευτούν?

2000 σελίδων δε ξέρω αλλά των 1500  σίγουρα θα κάτσει να το γράψει για τη ψυχή της μάνας του. ;D

Η εκτύπωση ή η φωτοτύπηση τμήματος βιβλίου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα αποτελεί ουσιαστικά κλοπή και πρέπει να τιμωρείται ανάλογα

καλά δε βαρέθηκες?

Διαβάστε και το συνημμένο, είναι σχετικό και στάλθηκε από τη γραμματεία μας στην electroannounce

Αντίο alexandreia...?

Νομίζω οτι είναι σαφές οτι το σωστό και πρώτο κίνητρο για κάποιον ωστε να γράψει ένα επιστιμονικό βιβλιο είναι η προσφορά της γνώσης του στην ανθρωπότητα. Η τιμή ενός βιβλίου θα έπρεπε να είναι ίση με το κόστος του(χωρις να συμπεριλαμβάνονται πνευματικές ιδιοκτησίες κτλ) οσον αναφορά τουλάχιστον τις επιστημονικές εκδοσεις για τα πανεπιστήμια που σκοπό εχουν την προώθηση και μετάδοση της γνώσης..

Η άλογη ιδιοκτησία (http://e-rooster.gr/04/2008/719)

Απρ 12th, 2008 | Πάσχος Μανδραβέλης|


Στην Ελλάδα χρόνια τώρα καμωνόμαστε ότι συζητάμε για την «Κοινωνία της Πληροφορίας». Κάνουμε ημερίδες για πράγματα με περίεργα αρκτικόλεξα (ΕΠΑΝ, ΚΠΣ, ΤΠΕ, ΕπΠΑ) και για άξονες κι επιχειρησιακά προγράμματα. Τις περισσότερες φορές δηλαδή δεν συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορίας, συζητάμε για τις δυνατότητες επιδότησης δια της Κοινωνίας της Πληροφορίας. Τυπικό σε μια χώρα που κυριαρχείται από σοβιετικού τύπου λογικές και που επωδός κάθε συζήτησης είναι: «τι κάνει το κράτος γι’ αυτό;».

Συζητάμε πολύ επίσης για τεχνολογίες: WAN, ADSL, routers και γραμμές μεταφοράς δεδομένων. Με άλλα λόγια δεν συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορίας, συζητάμε για την Κοινωνία της Πληροφορικής. Δεν συζητάμε για την πληροφορία, συζητάμε για τα εργαλεία της. Θυμάμαι ότι η τελευταία παθιασμένη συζήτηση στο χώρο ήταν για την υστέρηση της χώρας σε γραμμές ADSL και το κόστος τους. Θεμιτή η συζήτηση, διότι η χώρα υστερεί και είναι ακόμη πολύ ακριβή, αλλά ας αναλογιστούμε κάτι: έστω ότι αύριο γινόταν ένα θαύμα και όλα τα νοικοκυριά αποκτούσαν 10 ή 20 Mbps γραμμές. Τι θα τις έκαναν; Τι ελληνικό περιεχόμενο θα διακινούνταν; Κάποιες εφημερίδες και κάποια κειμενάκια των blogers; Η μόνη χρησιμότητα των γραμμών υψηλής ταχύτητας στη χώρα είναι για εισαγωγές. Σε σχέση με το διαθέσιμο ελληνικό περιεχόμενο είμαστε τεχνολογικά αναβαθμισμένοι.

Γι’ αυτό λοιπόν έφτασε ο καιρός να βάλουμε στην συζήτηση την «Κοινωνία της Πληροφορίας». Δηλαδή για την Κοινωνία και για την Πληροφορία. Kαι τα δύο δεν έχουν σχέση με τα καλώδια. Tο πρώτο αφορά σχέσεις ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων, νέες και παλιές ιεραρχίες. Έχει να κάνει με συγκρούσεις και προβλήματα. Bρίσκεται μέσα σε πρωτόγνωρες νομικές διαμάχες, που ναι μεν επιλύονται στην Eσπερία, αλλά οι λύσεις που δίνονται δεν είναι κατ’ ανάγκην οι καλύτερες δυνατές γι’ αυτόν τον τόπο, γι’ αυτόν τον χρόνο. Aφορά ιδιοκτησίες, πληροφοριακό πλούτο (που αναγκαστικά με κάποιο τρόπο θα διανεμηθεί) έχοντες και μη έχοντες, νέες μορφές εργασίας και κοινωνικών σχέσεων.

Tέλος η Κοινωνία της Πληροφορίας έχει να κάνει με την Πληροφορία, τον φτωχό αδελφό σε όλη την συζήτηση για το μέλλον. Η απουσία ελληνικού περιεχομένου είναι εμφανής στον κυβερνοχώρο. Λείπουν κλασικά ελληνικά έργα (αρχαία και νέα), εγχειρίδια πανεπιστημιακών, σημειώσεις, εργασίες κ.λ.π., λείπουν τα οπτικοακουστικά κομμάτια της ιστορίας μας, λείπει δηλαδή η πρώτη ύλη του κυβερνοχώρου, που χωρίς αυτή οι υπολογιστές και τα καλώδια είναι απλώς άχρηστα.

Αυτή τη στιγμή γίνεται μια μεγάλη συζήτηση σε όλο τον κόσμο για τα δικαιώματα χρήσης της πληροφορίας. Με ποιους όρους κάποιος την κάνει κτήμα του. Μιλώ για το μεγάλο θέμα της πνευματικής ιδιοκτησίας το οποίο αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής. Δεν υπερβάλω, απλώς θέτω ένα θέμα που κανονικά έπρεπε να μας ανησυχεί ιδιαίτερα.

Πνευματική ιδιοκτησία δεν υπήρχε πριν την βιομηχανική εποχή. Τον 17ο αιώνα και για λόγους άσχετους με τα περιβόητα κίνητρα σε δημιουργούς γεννήθηκε το copyright. Αυτό εξυπηρετούσε δύο σκοπούς: πρώτον τον έλεγχο της διάδοσης ανατρεπτικών κειμένων. Δίνοντας αποκλειστικά δικαιώματα (rights) για την παραγωγή τυπογραφικών αντιγράφων (copies) ο βασιλεύς της Αγγλίας μπορούσε να ελέγξει το τι διάβαζαν οι υπήκοοί του. Η άσκηση λογοκρισίας είχε αποκεντρωθεί στη συντεχνία των τυπογράφων.

Ο δεύτερος σκοπός ήταν ότι δημιουργούσε μονοπώλια από τα οποία γέμιζε το βασιλικό θησαυροφυλάκιο. Όταν λίγοι μπορούσαν να τυπώσουν το best-seller όλων των εποχών -δηλαδή την Βίβλο- ή το δεύτερο τυπογραφικό best-seller -δηλαδή τα τραπουλόχαρτα- τα λεφτά για το βασιλικό ταμείο ήταν πολλά. Το κράτος έφτιαξε ένα νομικό μονοπώλιο για να θησαυρίζει.
Αν η φύση έχει κάνει ένα πράγμα λιγότερο επιδεκτικό απ’ όλα τα άλλα στο δικαίωμα αποκλειστικής ιδιοκτησίας, αυτό είναι η ενέργεια της σκέψης, αυτό που αποκαλείται ιδέα

Το θέμα κατόπιν απασχόλησε και τους πατέρες του αμερικανικού έθνους. Από την μια ήξεραν ότι είναι ανόητο να θέτει κανείς νομικούς φραγμούς στην διάχυση των πληροφοριών. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραψε το λαμπρότερο πνεύμα της αμερικανικής επανάστασης και πατέρας όλων των σύγχρονων δικαιωμάτων ο Τόμας Τζέφερσον: «Αν η φύση έχει κάνει ένα πράγμα λιγότερο επιδεκτικό απ’ όλα τα άλλα στο δικαίωμα αποκλειστικής ιδιοκτησίας, αυτό είναι η ενέργεια της σκέψης, αυτό που αποκαλείται ιδέα. Kάθε άνθρωπος μπορεί να την κατέχει ολοκληρωτικά όσο την κρατά για τον εαυτό του· από την στιγμή όμως που αποκαλύπτεται γίνεται κοινό κτήμα όλων, και όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος δεν μπορεί να αποδιώξει αυτήν την ιδιοκτησία. O περίεργος χαρακτήρας της [ιδέας] είναι πως κανείς δεν κατέχει λιγότερη, αφού όλοι κατέχουν το σύνολό της. Αυτός που παίρνει μια ιδέα από μένα, παραλαμβάνει μια διδαχή χωρίς να μειώνει την δίκή μου, όπως εκείνος που ανάβει τον δαυλό από τον δικό μου φωτίζεται χωρίς να αφήνει εμένα στα σκοτεινά. Οι ιδέες πρέπει ελεύθερα να πηγαίνουν από τον ένα στον άλλο σε όλη την υφήλιο, για την ηθική αλληλοδιδαχή των ανθρώπων και την βελτίωση της κατάστασής των. Μοιάζουν σα να έχουν σχεδιαστεί από την φύση με ένα περίεργο αλλά κι ευεργετικό τρόπο. H φύση έκανε τις ιδέες σαν την φωτιά, επεκτάσιμες σε όλο τον χώρο, χωρίς να χάνουν την δύναμή τους σε κανένα σημείο, και σαν τον αέρα τον οποίο αναπνέουμε, και ο οποίος είναι αδύνατον να γίνει αποκλειστική ιδιοκτησία κανενός. Oι εφευρέσεις λοιπόν δεν μπορούν από την φύση τους να γίνουν ιδιοκτησία κανενός».

Παρ’ όλα αυτά όμως οι Αμερικανοί έβαλαν στο Σύνταγμά τους μια διάταξη που προβλέπει ότι το Κογκρέσο μπορεί «προκειμένου να προωθήσει την πρόοδο των χρήσιμων τεχνών να εξασφαλίσει στους συγγραφείς και εφευρέτες για περιορισμένο χρόνο αποκλειστικά δικαιώματα στα γραπτά και τις εφευρέσεις τους».

Έβαλαν όμως ταυτόχρονα κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες: 1) περιορισμό του χρόνου για το νομικό μονοπώλιο και 2) η δικαιολογημένη χρήση πνευματικών έργων που καλύπτονται από την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Το πρώτο εξασφάλιζε την συνέχεια της δημιουργίας. Κάποιος θα μπορούσε μετά από ένα περιορισμένο χρόνο να συνεχίσει π.χ. τις ιστορίες του Χάρι Πότερ, όπως μπόρεσε, για παράδειγμα ο Γουόλτ Ντίσνεϊ να μας δώσει σε ταινία κινουμένων σχεδίων τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμ. Το δεύτερο εξασφάλιζε ότι όλοι οι άνθρωποι θα είχαν ίσες ευκαιρίες να μετέχουν στην γνωστική διαδικασία. Η μαζική εκπαίδευση, οι βιβλιοθήκες, οι μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις βασίζονται στη «δικαιολογημένη χρήση» των πνευματικών έργων. Ας σκεφτούμε μόνο ένα: Θα υπήρχε άραγε Αϊνστάιν αν ο μεσαίου εισοδήματος υπάλληλος στο γραφείο πατεντών της Βέρνης έπρεπε να «αγοράσει» ολόκληρη την γνώση των φυσικών επιστημών που προηγήθηκε της Θεωρίας της Σχετικότητας; Η κοινοκτημοσύνη της γνώσης δημιουργεί μακροπρόθεσμα πρόοδο και όχι η περίφραξή της πληροφορίας με συστήματα πνευματικής ιδιοκτησίας.

Αυτές οι δύο κατακτήσεις απειλούνται σήμερα από τους μεσάζοντες των πνευματικών έργων που είναι οι πολυεθνικές των media. Πρώτον: η τεχνολογία άλλαξε δραματικά το τοπίο. Παλιότερα κάποιος μπορούσε να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο, να το διαβάσει σε μια βιβλιοθήκη χωρίς ποτέ να το αγοράσει. Στην ψηφιακή τεχνολογία, ακόμη και το ξεφύλλισμα σημαίνει δημιουργία αντιγράφου. Εδώ είναι η πρώτη σύγκρουση: οι μεσάζοντες λένε ότι ακόμη και το ξεφύλλισμα είναι αγορά, εμείς οι καταναλωτές ισχυριζόμαστε ότι δεν αγοράζουμε γουρούνι στο σακί. Πρέπει να το δούμε πριν το αγοράσουμε. Δυστυχώς η νομοθεσία παγκοσμίως πάει προς αυτούς που έχουν τα λεφτά να την επηρεάσουν. Οι λομπίστες των media κατάφεραν να θεωρείται κάθε ξεφύλλισμα χωρίς πληρωμή «πειρατεία». Νομικά, διότι στην κοινωνία ο νόμος έχει ακυρωθεί.

Το δεύτερο και πιο εξωφρενικό είναι η διαρκής επέκταση του «περιορισμένου χρόνου» προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων που προβλέπεται στο αμερικανικό Σύνταγμα και στις νομοθεσίες όλου του κόσμου. Ξεκίνησε από 14 χρόνια κι έφτασε τα 95! Κάθε φορά που τελειώνει ο χρόνος προστασίας ενός πνευματικού έργου της Disney περνά κι ένας νόμος επέκτασης του copyright. Τώρα έφτασαν να συζητούν και να προπαγανδίζουν ότι ο περιορισμένος χρόνος που προβλέπει το αμερικανικό Σύνταγμα μπορεί να νομοθετηθεί ως «η αιωνιότητα πλην μία μέρα». Δεν είναι αστείο, είναι η επίσημη πρόταση της Αμερικανικής Ένωσης Κινηματογραφικών Εταιριών.

Με αυτόν τον τρόπο οι μεσάζοντες των πνευματικών έργων κλέβουν την πρώτη ύλη δημιουργίας από τα παιδιά μας. Σκεφθείτε να ίσχυε στα χρόνια του Disney «η αιωνιότητα πλην μια μέρα». Δεν θα είχαμε, ούτε την «Φαντασία», ούτε την «Χιονάτη», ούτε καν τον ίδιο τον Μικι Μάους, αφού υπήρξαν και προηγούμενα κόμικς με ομιλούντες ποντικούς. Ταυτόχρονα δια τέτοιων νόμων ποινικοποιούν μια ολόκληρη γενιά που ήδη χρησιμοποιεί υπάρχοντα πνευματικά έργα κουλτούρα για να δημιουργεί νέα έργα.

http://video.google.com/videoplay?docid=151931508083111702

Ουπς! Μόλις παρανομήσαμε. Αυτό είναι ένα πειρατικό βίντεο. Χρησιμοποιεί «κλεμμένες» εικόνες και «κλεμμένη» μουσική για να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο και διαφορετικό πνευματικό έργο. Αν μπορούσε να εφαρμοστεί ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας -ακόμη κι αυτός που ισχύει σήμερα- αυτό το υπέροχο βίντεο απλώς δεν θα υπήρχε.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντισταθεί η κοινωνία σ’ αυτή την αναίσχυντη -κατά την ταπεινή μου άποψη- κλοπή που οι μεσάζοντες των media επιχειρούν. πρώτον η πολιτική δράση. Αντίδραση σε όλα τα νομοθετήματα που κρυφίως επιχειρούν να ποινικοποιήσουν την διάδοση της φωτιάς ή τον αέρα που έλεγε ο Τζέφερσον. Στην Σουηδία για παράδειγμα δημιουργήθηκε νέο πολιτικό κόμμα νέων ανθρώπων, όταν επιχειρήθηκε να ποινικοποιηθεί η ελεύθερη διακίνηση των πληροφοριών.
η αμερικανική βιομηχανία και η τεχνολογική υπεροχή βασίζεται στην ελεύθερη διακίνηση των πληροφοριών. Πολλοί νέοι άνθρωποι είχαν στη διάθεσή τους κρατικά χρηματοδοτούμενες έρευνες, πρόσθεσαν τις δικές τους ιδέες κι έκαναν επιτυχημένα προϊόντα

Δεύτερον και κυριότερο: διάχυση της δημόσιας πληροφορίας. Ακόμη και στην καπιταλ-μανή Αμερική όλη η πληροφορία και σε οποιαδήποτε μορφή (κείμενο, ήχος, βίντεο, επιστημονικές εργασίες) παράγεται από το κράτος είναι ελεύθερα διαθέσιμες στους πολίτες. Το σκεπτικό είναι απλό: οι φορολογούμενοι ήδη πλήρωσαν για την παραγωγή τους. Τα οφέλη πολλαπλασιαστικά: η αμερικανική βιομηχανία και η τεχνολογική υπεροχή βασίζεται στην ελεύθερη διακίνηση των πληροφοριών. Πολλοί νέοι άνθρωποι είχαν στη διάθεσή τους κρατικά χρηματοδοτούμενες έρευνες, πρόσθεσαν τις δικές τους ιδέες κι έκαναν επιτυχημένα προϊόντα. Αυτό καθ’ αυτό το internet φτιάχτηκε με κρατική χρηματοδότηση. Κάποιοι πήραν τις πρώτες έρευνες και έφτιαξαν το θαύμα.

Εδώ μπαίνει το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο. Το υλικό που ήδη συγκεντρώνεται είναι πολύτιμο. Τόσο πολύτιμο που πρέπει να εφεύρουμε τρόπους για να χρησιμοποιηθεί, όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρέπει να το παραδώσουμε χωρίς εμπόδια στη νέα γενιά, να γίνει κτήμα τους, να δημιουργήσουν επ’ αυτού. Κάποιοι απ’ αυτούς θα πάρουν αυτό το πρωτογενές υλικό και θα φτιάξουν καινούργια πράγματα, πιο ελκυστικά απ’ ότι εμείς. Θα διαδώσουν με μύριους τρόπους την γνώση που εμείς απλώς θα αρχειοθετούμε. Θα συμβάλλουν στην ιστορική μας αυτογνωσία. Θα κάνουν την καταχωνιασμένη σε ράφια ιστορία μας μέρος της ποπ κουλτούρας. Θα την διαδώσουν. Γι’ αυτό προτείνω να χρησιμοποιήσουμε την μόνη λογική λύση μεταξύ πειρατείας και πνευματικής ιδιοκτησίας την πλατφόρμα των Creative Commons και μάλιστα στην μορφή «some rights reserved».

Και θα δίνουμε δωρεάν στον Κυριακού, το Mega και τους άλλους καναλάρχες το υλικό; μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Ναι, ας πάρουμε απλώς τα λεφτά για την χρήση των δημοσιών συχνοτήτων που κάνουν (έστω αυξημένα για να χρηματοδοτήσουν το οπτικοακουστικό αρχείο) κι ας τους δώσουμε δωρεάν το υλικό. Αντί να κάνουμε μια επιπλέον γραφειοκρατική υπηρεσία που θα ψάχνει ποιος χρησιμοποίησε το υλικό κι αν αυτό εμπίπτει σε δικαιολογημένη χρήση ή όχι και τελικά να καταλήξουμε σε αναποτελεσματικές διαδικασίες ας πάρουμε τα χρήματα από τις άδειες εκπομπής. Χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία έτσι κι αλλιώς. Ας πληρωθούμε απ’ αυτά που μπορούμε και όχι να κυνηγάμε πειρατές. Διότι αν μπούμε στην διαδικασία να πούμε «για εκπαιδευτική χρήση δωρεάν, για εμπορική με δικαιώματα» και το mega προβάλει ένα ντοκιμαντέρ που έκαναν οι φοιτητές, τι θα ισχυριστούμε; Απλώς θα μπούμε σε ένα κυκεώνα γραφειοκρατίας που τελικά δεν θα προστατεύει ούτε το αρχείο, αλλά ούτε θα εξυπηρετεί τους εκπαιδευτικούς σκοπούς. Τα κανάλια ας πληρώνουν για τις συχνότητες και μάλιστα, αφού είναι σπάνιες, ακριβά κι ας ελπίσουμε ότι θα τους πείσουμε να κάνουν ντοκιμαντέρ ελληνικής ιστορίας.

καλό το άρθρο....

Ναι καλο ηταν.