THMMY.gr

Αυτό το τόπικ προέκυψε από εδώ (http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=34482.msg646433#msg646433)
Εκ του Συντονισμού

το θέμα είναι... ψάχνεις τι σ' αρέσει και μετά ψάχνεις τους κατάλληλους ανθρώπους ή ψάχνεις ανθρώπους που θα σου δώσουν ευκαιρίες και αν βρεις μια που να τη θες την αρπάζεις;

Το θέμα είναι... ψάχνεις σε όλους τους τομείς (δουλειά-οικογένεια-σπίτι) τί σου αρέσει συνέχεια και με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό σου. Για να το κατακερματίσω, εννοώ οτι σημασία έχει τι ευχαριστεί εσένα και όχι γονείς-φίλους κλπ κλπ κλπ. Σε δεύτερη φάση θα βρεις και πως θα γίνει αυτό. Από γνωριμίες θα είναι, από προσπάθεια θα είναι, από τύχη θα είναι, κάτι άλλο θα είναι, κανείς δεν πήγε χαμένος κάνοντας αυτό που του αρέσει. Και το παραπάνω δεν είναι γενικολογία επειδή αν κάνεις αυτό που ειλικρινά σου αρέσει είσαι και διατεθειμένος a priori να θυσιάσεις και κάποια άλλα πράγματα, δίχως να αισθανθείς και πολύ την έλλειψή τους.


Edit: Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα οτι είμαι waaaay off-topic, αλλά με σώζει η υπερκατηγορία "χαλαρή συζήτηση-κουβεντούλα"...

δεν ξέρω αν το αναρωτιέμαι νωρίς ή αργά, αλλά κουβέντα να γίνεται.
Βρίσκεις μία δουλειά που σ' αρέσει πολύ αλλά δεν είναι αποκατάσταση (μη σταθερή, παίζει η ασφάλιση), βρίσκεις μία δουλειά μέτρια με μέτρια λεφτά και ασφάλιση ή ξεκινάς από το μηδέν αυτό που σπούδασες και παίζεις με την πιθανότητα να σου αρέσει ή και όχι αυτό που θα καταλήξεις σε λίγα χρόνια να κάνεις (με σίγουρα όμως λεφτά)... ;

Πρώτα απ'όλα - με βάση τα όσα έχω δει - δεν έπεται οτι αν σπουδάσεις κάτι που σου άρεσε ακαδημαικά θα μείνεις ευχαριστημένος από τον εργασιακό χώρο του ιδίου. Έχω φίλους - κατά κόρον μηχανικούς - που σιχάθηκαν το θέμα και έκαναν κάτι άλλο με το οποίο είναι τρισευτυχισμένοι. Το θέμα είναι: τι θες; Αν θες λεφτά no matter what γίνεται. Αν θες ασφάλεια πάνω απ'όλα, επίσης γίνεται. Η εφαρμογή όλων των παραπάνω πάντως έχει εκπλήξεις πρώτα απ'όλα επειδή δεν γίνονται σε μια νύχτα, άσε που μπορεί κατά τύχη να βρεις κάτι που να σου αρέσει ενώ δεν το είχες σκεφτεί ποτέ σαν εναλλακτική.
Για μένα η ερώτησή σου έχει ένα λάθος. Ξεκινάς με τη φράση "δεν ξέρω αν το αναρωτιέμαι νωρίς ή αργά". Μην το αναρωτηθείς καθόλου, κάνε πράγματα που να σε ικανοποιούν. Και δίνε απαντήσεις σε απτά προβλήματα. Τα σενάρια συνήθως είναι χάσιμο χρόνου.

Μα δεν είναι κάτι που αναρωτιέμαι μόνο... είναι επέκταση των σκέψεων και των πράξεων μου τα τελευταία χρόνια. Για να εξηγήσω. Κάνω μία δουλειά που λατρεύω αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να ζω μια ζωή από αυτήν (καλά καλά δεν ζω τώρα). Μπορώ να πιάσω μια δουλειά με ένσημα και προοπτικές αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο, αυτό που μου μοιάζει σαν προοπτική τελικά να μην υπάρχει και να ξοδέψω χρόνια για τα λεφτά και τα ένσημα. Αν υπάρχει η προοπτική για κάτι μεγαλύτερο, εννοείται θέλω να το κυνηγήσω. Και πέρα από τα παραπάνω, κάποια στιγμή, ανάλογα με την προτεραιότητα που θα δώσω θα τελειώσω τη σχολή. Μ'αρέσει το αντικείμενο μας στην ευρύτερή του έννοια και θα ήθελα να το επεκτείνω με κάποιο μεταπτυχιακό ίσως. Πρέπει όμως για να προλάβω να βγω στην αγορά εργασίας με όλους μου τους "τίτλους" σε λογική ηλικία να παρατήσω αυτά που κάνω τώρα και μ' αρέσουν.

Ξέρω δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση και επιλογή, με ενδιαφέρει όμως και μια δεύτερη άποψη.


ΥΓ. Με τη δεύτερη ανάγνωση το καταλαβαίνεις καλύτερα :)

Κοίτα αν και αναφέρεσαι στην περίπτωσή σου χωρίς να παραθέτεις πολλές λεπτομέρειες (λ.χ. ΤΙ ακριβώς κάνεις τώρα και σου αρέσει τόσο και αν είναι σχετικό με τη σχολή, τι είναι αυτό που φοβάσαι οτι δεν θα μπορείς να κάνεις σε λίγα χρόνια γιατί δεν θα υπάρχει πια προοπτική κλπ) μου θυμίζεις τον εαυτό μου πριν καμμιά δεκαετία, τελειόφοιτο (τότε) στα ΤΕΙ Πειραια, με πολλά κιλά άγχος για το μέλλον, πολλές ιδέες σχετικά με το τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω για να μην χάσω το τρένο της αποκατάστασης κλπ. Χρόνια αργότερα με την επιλογή να βγάλω 2η σχολή και αρκετές συμβάσεις έργου σε ποικιλία αντικειμένων στην πλατη μπορώ να σου πω οτι αυτό το τρένο δεν χάνεται γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Τι θέλω να πω: πρώτα απ'όλα ο μέσος μηχανικός "βγαίνει" στην αγορά εργασίας μεγάλος (25+) και πίστεψέ με η αγορά το γνωρίζει αυτό πολύ πριν το μηχανικό. Αντίθετα με τα όσα πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, δεν προκαλούν πλέον και πολλή εντύπωση άνθρωποι που ακόμη και κοντά στα -άντα ή και μετά απ'αυτά βγαίνουν στη γύρα για πρώτη φορά. Αν δε στην εξίσωση βάλεις και μεταπτυχιακά-διδακτορικά κ.α. το κεφάλαιο "χρόνος" πάει για τσάι. Κατά συνέπεια και πέρα από θεωρίες του τύπου "μπορείς να κάνεις οτι θέλεις όποτε θέλεις" (που τελικά έτσι είναι) έχεις και όλα τα πρακτικά περιθώρια να δώσεις στη σχολή την προτεραιότητα που θα επιλέξεις εσύ. Τώρα για τη μόνιμη δουλειά με αμφίβολη προοπτική που λες οτι μπορείς να βρείς πραγματικά δεν ξέρω ακριβώς τι να σου πω γιατί μιλάμε σε αρκετά μετέωρη βάση. Καταλαβαίνω όμως οτι η τωρινή εργασία σου χαρακτηρίζεται ανεπαρκής ειδάλλως δεν θα συζητούσαμε. Αν αυτό που έχεις υπόψιν είναι κάτι που σου αρέσει - η που νιώθεις οτι θα σου αρέσει - ξεκίνα το και βλέπεις! Τα περισσότερα πράγματα καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να τα κρίνουμε αν δεν τα δοκιμάσουμε. Μπορεί λοιπόν όπως είπα σε προηγούμενο post να σου αρέσει. Καλό θα ήταν να έχεις όμως και το θάρρος αν ΔΕΝ σου αρέσει να το παραδεχτείς και να φύγεις.

πολύ στο προσωπικό γύρισε η κουβέντα και νιώθω λίγο άβολα :)

απλά η γενική ερώτηση ήταν κάπως έτσι.
Πότε σταματάς να δουλεύεις σε μ*λακίτσες που σ' αρέσουν και αρχίζεις να σκέφτεσαι τη δουλειά στα σοβαρά παίρνοντας αποφάσεις; στα 18 και στα 20 πχ ότι βρέξει και σ'αρέσει το αρπάζεις. Μετά; :)

Και για να απαντήσω και στο ερώτημά σου, είμαι ψυχαγωγός/animatrice σε παιδικά παρτυ και εκδηλώσεις. Καμία σχέση με τη σχολή.
*ακολουθεί διαφήμιση*
Γιατί στη χώρα του λαλα όλα είναι ωραία.
λαλαland
κάντε δώρο στον/στην βαφτισιμιό/ά σας έναν κλόουν για το πάρτι του/της! Θα σας αγαπάει περισσότερο και θα το θυμάται για πάντα:D
το τηλ στα πριβέ
Α, και ζητήστε εμένα :D :D

...και η γενική απάντηση που θα έδινα εγώ στη γενική ερώτηση είναι: Όποτε χρειαστεί ή όποτε θελήσεις, ο,τι συμβεί πρώτο, αρκεί να μην σταματήσεις ποτέ να ασχολείσαι με πράγματα που σε γεμίζουν.
Η πιο ειδική ερώτηση (...και δε νομίζω οτι χρειάζεται να νιώθεις άβολα :) ...) είναι το αν θα ήθελες να αφήσεις αυτό που κάνεις έστω και σαν γενικό concept από τη στιγμή που σου αρέσει τόσο. Δεν περίμενα είναι η αλήθεια οτι θα ήταν κάτι τέτοιο και το βρίσκω τόσο ασυνήθιστο όσο και εντυπωσιακό!

Είναι από τις ευκαιρίες που λέγαμε, σκέψου τι θέλεις και κυνήγησέ το.
Δεν είναι ξεκούραστη δουλειά αλλά έχει λεφτά, ασφάλιση δεν έχει  και δεν είναι καθημερινή. Σαν επάγγελμα θα μπορούσα να το δω μόνο μπαίνοντας στο μέλλον μέτοχος σε αυτήν ή παρόμοια εταιρεία, τώρα δεν είναι επάγγελμα, είναι μάλλον αμοιβόμενο χόμπι.
Τώρα που το φαντάζομαι βέβαια, θα είχε πλάκα... " Έχω πτυχίο ηλεκτρολόγου αλλά δουλεύω  ως κλόουν..."  ;D ;D ;D τρέλα!

έχω παράδειγμα!! :D

Για το μεταπτυχιακό που θα ήθελες, κυρίως αν πας κατά Αμερική μεριά βάλε τη φράση αυτή με την ίδια ακριβώς διατύπωση. Δεν κάνω πλάκα, θα πουλήσει και δη στα πιο "προοδευτικά" πανεπιστήμια τύπου Berkeley.
Επιπροσθέτως και για να γνωρίζεις, έχω περίπτωση ανθρώπου που διδάσκει στην École Normale Supérieure στο Παρίσι, ερευνητή στο χώρο των στοιχειωδών σωματιδίων (και υπεύθυνο του διδακτορικού του αδελφού μου) ο οποίος παράλληλα θεωρείται από τους πλέον εξαιρετικούς ταχυδακτυλουργούς και μάλιστα δίνει κανονικότατα παραστάσεις έναντι αδρότατης αμοιβής. Ξέρω και άλλους δύο τύπους που εργάζονται ως μηχανικοί στη Νέα Υόρκη και κάνουν stand-up comedy, πάλι έμμισθα. Τέλος μια φίλη πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα αρέσκεται να εργάζεται περιστασιακά και ως ραδιο-dj, με επιτυχία κιόλας.
Αν αυτό που κάνεις σου αρέσει τόσο, κράτησέ το ακριβώς όπως το είπες: αμοιβόμενο χόμπι. Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει. Εξάλλου, και να μην βγάλει πουθενά καθαυτό, δεν είναι κρίμα να φτάσεις κάποτε στο σημείο που το μόνο πράγμα που θα έχεις να πεις για τον εαυτό σου να είναι το τι δουλειά κάνεις; Η ζωή δεν είναι μόνο 9 με 5 αντίθετα με οτι είναι κοινώς αντιληπτό.

α τότε να μην έχω τύψεις που αντί να στρωθώ στο διάβασμα κυκλωμάτων διαβάζω το "μαγικά για όλους" εε; :P πέρα από την πλάκα θα το έχω στα υπόψην.
Αφού αυτό που θέλουμε να κάνουμε προκύπτει συνήθως μετά τα 20, γιατί πρέπει να μπαίνουμε σε σχολές στα 18; Εννοώ, αν με ρωτούσαν τώρα, θα έμπαινα πληροφορική που θα μάθω 5 πράγματα χωρίς να ταλαιπωρηθώ πολύ και θα είχα όλο το χρόνο να παίζω με παιδιά και να πληρώνομαι γι' αυτό. Δεν θα ήταν πολύ πιο ωραίες οι ζωές μας αν είχαμε 1-2 χρόνια μετά το σχολείο χαλαροί να ψάχνουμε αυτό που μας αρέσει;

http://en.wikipedia.org/wiki/Gap_year

στο Αμστερνταμ ειχαμε γνωρισει στο δωματιο μια παρεα παιδιων απο την Ελβετια που ηταν 18 στα 19 και μολις ειχαν τελειωσει το λυκειο και ταξιδευαν... εγω στην ιδια ηλικια ημουν 2ετος...
προφανως θα ειχαν ολο το χρονο και την ηρεμια να αποφασισουν τι θελουν να κανουν οχι σαν και μας που βγαινουν οι ημερομηνιες των μηχανογραφικων και δεν ειμαστε και σιγουροι...

καλο θα ηταν να εφαρμοστει αλλα τι ζηταμε τωρα ε? :P

και στην Αυστραλία γίνεται αυτό. Όπως ο Ματ, έτσι και ένας φίλος μου ελληλοαυστραλός, τελείωσε το σχολείο, δούλεψε λίγο να μαζέψει λεφτά και ήρθε Ευρώπη για 1-2 χρόνια. Αν μ'αρέσει θα μείνω είπε :)

Ααα ξέχασα, έχουμε δικαίωμα να παγώσουμε τις σπουδές μας για 5 χρόνια! Και να ταξιδεύουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο! και να γυρίσουμε και να είμαστε τα ρεμάλια που δεν προσέφεραν τίποτα (; ) στην κοινωνία μέχρι τα 30 τους. :( πεσιμιστικίζω :( πάω για διάβασμα

πάλι στο παραγωγικό προτσές χωμένο σε έχουν σπύρο, πιασμένο απ' τον λαιμό
12 σχολείο, 1 φύγε να μην νιώθεις μαλάκας, 5 σπουδές, 2+1 κωλογαμήσι, 40 κάτεργα, και ότι μείνει ράκος σε μιαν άκρη


γιατί τώρα πως είναι?
απλά να κόπουν οι μαλακίες με τα 2ν, και να υπάρχει ένα σχετικά αξιόπιστο σύστημα για μεταγραφές
(το 10% θα ήθελε πολύ να είναι)

vasso θίγεις ένα πολύυυυ μεγάλο θέμα γιατί όντως τα 18 στα οποία πρακτικά καλείται να επιλέξει κανείς τι θα κάνει στην υπόλοιπη ζωή του είναι μικρή ηλικία κυρίως εφόσον δεν υπάρχει κανένας σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός (όπως συνηθίζει να ρωτάει ο Δημάκης, πόσοι ήξεραν τι είναι ο ηλεκτρολόγος πριν μπουν εδώ και φάνε και κάνα-δυο έτη;). Ας προσθέσουμε στην παραπάνω "σούπα" τη δύσπεπετη αλήθεια οτι ένα παιδί που έγραψε καλά στις πανελλήνιες δεν έχει δει σχεδόν τίποτα στη ζωή του αφού έφαγε το 70-80% του χρόνου του διαβάζοντας όχι για να μορφωθεί (γιατί μόρφωση δεν είναι το να διαβάζεις για μια εξέταση σε 5-6 μαθήματα) αλλά για να πάρει μόρια. Το τελευταίο ανακάτεμα έρχεται να ρίξει Ο Έλληνας Γονιός (στον οποίο σημειωτέον αναφέρομαι απρόσωπα γιατί - άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο - όλοι τον έχουμε βιώσει), με όλα τα κόμπλεξ του τύπου "το παιδί ΠΡΕΠΕΙ να γίνει επιστήμων ειδάλλως πως θα καμαρώνω;" και "πρέπει να επιλέξει κάτι με αποκατάσταση και κατά προτίμηση στο δημόσιο για σιγουριά γιατί θα το φάνε οι λύκοι έτσι χαζό που είναι" ο οποίος και τελικά θα αναλάβει άμεσα ή έμμεσα να συμπληρώσει αυτό το καρκίνωμα που λέγεται μηχανογραφικό.
Τελικά το 90+% των παιδιών βρίσκονται σε σχολές που δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι και ενίοτε δεν επέλεξαν κιόλας. Ξεκινώντας με τα παραπάνω ως δεδομένο, δεν μπορώ να δεχτώ οτι το τι θα σπουδάσει κάποιος θα ορίσει απαραίτητα και το τι τελικά θα κάνει, σίγουρα όχι υπό αυτές τις συνθήκες.
Σε άλλες χώρες αυτό που λες γίνεται (μαλιστα λέγεται "gap year"), δηλαδή τα παιδιά που τελειώνουν σχολείο δεν πάνε κατευθείαν σε πανεπιστήμια αλλά πιάνουν μια προσωρινή δουλειά για κανένα εξάμηνο και μετά ταξιδεύουν με τα λεφτά που θα μαζέψουν. Σίγουρα πιο αποδοτικό από το χάλι που γίνεται εδώ, έτσι; Δεν θα τελειώσει το σύμπαν αν κάποιος ξεκινήσει σπουδές στα 19-21 αντί για τα 18. Ίσα-ίσα μάλλον θα είναι καλύτερα για τον ίδιο.

κι εγώ αυτό θα έκανα...

συνέχισε να κάνεις τις "μαλακίτσες" για όσο γουστάρεις, δεν υπάρχει όριο!

απλά προσπάθησε να μην τραβήξεις πολύ τη σχολή, γιατί θα είναι κάτι που θα σε τραβάει πίσω και θα είναι εμπόδιο για ό,τι θέλεις να κάνεις

προσωπική πείρα...

ΥΓ για αυτούς που συζητάνε για καθυστέρηση, λεφτά κλπ:
1ον δε νιώθετε
2ον είστε μικροαστοί... καλά να πάθετε

Θα βοηθούσε να μπορείς να κρατάς τα μόριά σου για 1-2 χρόνια και να μπορείς να δηλώσεις αργότερα σχολή. Θεωρητικά μόνο μπορεί κανείς τώρα να φύγει, πρακτικά αγνοεί τις υποχρεώσεις του (σχολή) και ναι, ο μεγάλος αριθμός εγγεγραμμένων φοιτητών (οι οποίοι είναι μόνο στα χαρτιά) θεωρώ ότι είναι πρόβλημα για ένα τμήμα. Όχι τραγικό, αλλά φαντάσου εξ αιτίας ενός μεγάλου παγκόσμιου συμβάντος (λέγε με οικονομική κρίση ή κάτι ανάλογο) να γυρίσουν όλοι οι -έχω-παρατήσει-τη-σχολή-για-να-γνωρίσω-τον-κόσμο και να προσπαθήσουν να κάνουν ένα εργαστήριο του πρώτου έτους. Πανικός και σύγχυση. Φυσικά, άπαξ και αποφασίσεις μια σχολή τα μόρια τα.. έφαγες δεν μπορείς του χρόνου να τα ξαναχρησιμοποιήσεις.

Έρχεται λοιπόν ο κύριος στα 20, χορτάτος από εμπειρίες, ελευθερία, έλεγχο γονέων, κωλοβάρεμα, έχει δει πως είναι να δουλεύεις και ανήσυχος για το μέλλον του. Μπαίνει στη σχολή συνειδητοποιημένα, θέλει να μπει για να μάθει και να βγει, όχι όπως τώρα, μπαίνουμε και κάνουμε 1 χρόνο για να συνέλθουμε από τις πανελλαδικές και να ξαναανοίξουμε βιβλίο. Με εφήβους στις σχολές είναι λογικό να έχει 7,5 χρόνια μέσο όρο αποφοίτησης το τμήμα. Δεν κατηγορώ τους πρωτοετείς. Κι εγώ έτσι έκανα, τους δικαιολογώ. Και φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Παιδιά που μπήκαν ξέροντας ακριβώς τι θέλουν να κάνουν και στρώθηκαν με την πρώτη. Αυτοί ίσως δεν χρειάζονται χρόνο, είναι πιο τυχεροί και κέρδισαν 2 χρόνια της ζωής τους που οι υπόλοιποι θα προσπαθούμε να περάσουμε τη Φυσική 1 για πτυχίο. Αλλά μεταξύ μας... πόσους τέτοιους ξέρετε;

Αρκετούς δυστυχώς. Το δυστυχώς γιατί αυτές οι περιπτώσεις που δεν "φρενάρουν" λεπτό απ'τα 16 και μετά συνήθως μένουν από λάδια γύρω στα 25-30. Πόσο ν'αντέξει το ρημάδι στον κόφτη;

με ποιους κάνεις παρέα; :P

Με όλους τους υπόλοιπους. Είναι πολλοί! :)