Εγώ νομίζω πως όλοι πρέπει όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες, αλλά οι πιο ικανοί να προχωρούν.
Και ποιος κρίνει ποιοί είναι αυτοί οι ικανοί;
Κοιτάξτε πάντα πιστεύω πως μπορούμε να κάνουμε τέτοιες φιλοσοφικές - ρητορικές ερωτήσεις οι οποίες κατά βάθος γίνονται μόνο για εντυπωσιασμό. Ξέρω πολύ καλά ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ και απλά απαντάτε για να απαντήσετε. Συνφωνώ με τον Juan που λέει ότι η ζωή κρίνει τους πάντες. Για να πω λοιπόν διαφορετικά αυτό που θέλω, λέω ότι: Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει το όνειρό του και κανένας δεν μπορεί να τον φρενάρει, επειδή ίσως και ο ίδιος έχει το ίδιο όνειρο και ενδεχομένως δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει. Αυτό το φαινόμενο χαρακτηρίζει εμάς τους Έλληνες αιώνες τώρα. Όπως και στο ανέκδοτο που λέει ότι όταν ο Θέος έδινε στους ανθρώπους αυτό που ήθελαν, ρώτησε τον Έλληνα τι ήθελε να κάνει και γι αυτόν και ο Έλληνας του είπε πως αυτός δε θέλει τίποτα για τον ίδιο. Απλά επειδή ο γείτνας είχε μία κατσίκα ζήτησε να ψοφήσει η κατσίκα του γέιτονα.
Αυτό θα μας χαρακτηρίζει πάντα, δυστυχώς. Δε θέλουμε να βλέπουμε τον άλλον να προοδεύει ποιο πολύ από εμάς. Αμέσως βρίσκουμε δικαιολογίες για το πώς αυτός κατάφερε να κάνει αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε. Αρχίζουμε να λέμε για βολέματα, βίσματα, κουμπάρους κλπ. Δε λέω πως δεν υπάρχουν, αλλά δεν είναι ο κανόνας όπως θέλουν να δείξουν κάποιοι. Είναι απλά η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνουν.