THMMY.gr

Πέρασε περίπου ένας μήνας από εκείνη τη μέρα που πήρα την pandora και πήγαμε παρέα να δούμε μια παράσταση χορού, τη Ζιζέλ, απ' το Εθνικό Μπαλέτο Βελιγραδίου. Ήταν μια πολύ καλή παράσταση. Παρόλο που η μουσική ήταν ηχογραφημένη και όχι ζωντανή, οι χορευτές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Υπήρχε παρόλα αυτά, ενα ζήτημα που μου χάλασε αρκετά τη γενική αίσθηση που μου έκανε η παράσταση και δεν είχε σχέση με τους συντελεστές της, αλλά με το κοινό.

Σε κάθε σκηνή, και στην πρώτη και στη δεύτερη πράξη, οι χορευτές, είτε ως σύνολο, είτε σε ντουέτα, είτε ο καθένας ξεχωριστά, χόρευαν ένα συγκεκριμένο κομματι και μετά προφανώς ακολουθούσε μικρή παύση γιατί στο μπαλέτο οι χορευτές δε χορεύουν διαρκώς, αλλά πρεπει και να προωθείται η εξελιξη της ιστορίας. Παρατηρούσα, λοιπόν, τη λύσσα του κοινού για χειροκρότημα στο τέλος κάθε χορευτικού "κομματιού". Χειροκρότημα, που πολλές φορές ήτανε εντελώς αδόκιμο γιατί διέκοπτε χορευτικά βήματα ή την εξέλιξη της παράστασης. Χαρακτηριστικά, στο τέλος της πρώτης πράξης η σκηνή περιλάμβανε μια γιορτή όπου οι χορευτές χόρευαν σε ντουέτα και μετά ακολουθούσε υπόκλιση- λάθος της χορογραφίας κατά τη γνώμη μου. Γιατί προφανώς αυτό ήταν που ωθούσε σε ακόμη πιο έντονα χειροκροτήματα, που προσωπικα μου χαλούσαν τον ειρμό μου.

Πραγματικά δεν υπερβάλλω, δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα. Γιατί αυτή η εμμονή για επιβράβευση? Επιβράβευση για το καθετί? Μας χρειάζεται τόσο πολύ? Δε θα έπρεπε να δούμε πρώτα ολόκληρο το έργο και μετα να μπορούμε ολοκληρωμένα να κρίνουμε? Αυτό το κοινό μου έδωσε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε στο τσίρκο και επιβραβεύουμε τον ζογκλερ. Μου θύμισε επίσης τα χειροκροτηματα του κόσμου όταν ο Νταλάρας άδει τις περίφημες "κορώνες" του.

Μέχρι εδώ, μπορείτε να πείτε ότι είμαι παράλογη ή ότι υπερβάλλω. Η ακόμη ότι το κοινο ενθουσιάστηκε και δεν πρέπει να φιμώνεται, φυσικά. Αλλά το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας το άφησα για το τέλος:

Ως γνωστόν, οι χορευτές επιθυμούν να χειροκροτούνται ιδιαίτερα και υπερβολικά στο τέλος κάθε παράστασης. Όταν ήρθε λοιπόν εκείνη η αποφράδα ώρα, το κοινο χειροκρότησε ένα λεπτό, δύο, τρία, στα τέταρτο κουράστηκε, στο πέμπτο οι μισοί φλέρταραν την πόρτα και... προτού καν πέσει η αυλαία, σηκώθηκε ενα 70% της αίθουσας, την ώρα που οι καλλιτέχνες υποκλίνονταν ακόμη, και άρχισαν να φεύγουν.

Τελικά, αυτή είναι η παιδεία μας. Η παιδεια του άκριτου χειροκροτήματος, της βεβιασμένης επιβράβευσης, για να πάμε μετά σπίτι μας και να πέσουμε για ύπνο χωρίς να έχουμε καταλάβει καλά-καλά τί έχουμε δει...

απογοήτευση...

Ο Ελληναράς (τηλε)θεατής (αυτός είναι ο μοναδικός ρόλος που μπορεί να παίξει επιτυχώς δυστυχώς) σκοτώνεται να φτάσει στην πόρτα πρίν ακόμη πέσει τελείως η αυλαία.

Όσο για τα χειροκροτήματα.... κι εμένα μου την έσπασαν πολύ. Ούτε σε τσίρκο να μασταν . Κάθε 5 λεπτά.

  ;D

κρίμα αν σας χάλασε τη διάθεση! Είναι υπέροχες αυτές οι παραστάσεις γι αυτούς που ξέρουν να τις εκτιμούν... Εγώ πήγα πέρυσι στη Sylvie Guillem στο Sacred Monsters, ήταν τέλεια και ευτυχώς δεν ήταν ενοχλητική η παρουσία του κοινού... Είμαστε όμως κι εμείς οι Έλληνες... :D, μη δούμε κάτι καλό... :P

https://www.youtube.com/watch?v=LsWuH0-Q8UU

ακομη ενα χαρακτηριστικο παραδειγμα που επιβεβαιωνει τα λεγομενα σας ειναι το εξης:τις προαλλες π μιλουσε ενας πολιτικος σε μια εκδηλωση π οργανωσε φοιτητικη παραταξη τα κομαμτοσκυλα-προβατα της συγκεκριμενης παραταξης δν παρακολουθουσαν γρι απαυτα π ελεγε ο βουλευτης-τεως υπουργος....σ κπ φαση ο καλεσμενος πολιτικος υψωνει τον τονο της φωνης κ αρχιζουν ολοι να χειροκροτανε........
τα λογια ειναι περιττα
γτ τα "μπε" ειναι εκκωφαντικα...

μάλλον το κοινό βαριότανε

Αυτό συμβαίνει ακόμα περισσότερο σε συναυλίες κλασικής μουσικής (εννοώ μόνο μουσικής, χωρίς τραγούδι ή χορό). Η μείωση της έντασης, η παύση,  η αίσθηση του κλεισίματος μιας φράσης, πολλές φορές δεν σηματοδοτούν τη λήξη του κομματιού, αλλά έχουν κάτι να πουν... Ή μάλλον έχουν πολλά να πουν. Είναι πολύ πιο δύσκολο να δώσεις νόημα και ένταση σε μια παύση, παρά να παίξεις ένα δραματικό σημείο με το πάθος που όλοι περιμένουν. Εκεί φαίνεται η αξία του κάθε ερμηνευτή. Κι όμως αυτά τα μικρά πράγματα τις περισσότερες φορές χάνονται μέσα στα χειροκροτήματα.

Είναι τόσο πιο εξιλεωτικό (δεν είμαι σίγουρη ότι βρήκα την κατάλληλη λέξη) τόσο για τους μουσικούς όσο και για το κοινό, όταν υπάρχει απόλυτη ησυχία κατά τη διάρκεια μια παράστασης και στο τέλος να ξεσπούν πραγματικά όλοι σε χειροκροτήματα.
Αυτό το έχω ζήσει μόνο σε μερικές συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας που δεν μαζεύουν πολύ κόσμο για τον χαζό λόγο ότι δεν συνοδεύει κάποιο μεγάλο όνομα και είναι ειλικρινά υπέροχο συναίσθημα.. :)

Μαλλον η λεξη παιδεια ειναι αρκετα ευστοχη δεν τιθεται θεμα βαρεμαρας ουτε ενθουσιασμου γιατι ακομη και να υπηρχε κατι απο αυτα τα δυο εστω και σε μεγαλο βαθμο το κοινο θα πρεπε να ηξερε πως να το εκφραζει.

Σε καποια πραγματα ειμαστε απλα απολιτιστοι.


υγ ζηλευω το κοινο του καλιτεχνικου πατιναζ που χειροκροτει μονο στα λαθη του καλλιτεχνη-αθλητη και στο τελος.

εγώ δε βρίσκω άσχημο το να χειροκροτούν κατά τη διάρκεια ενός θεατρικού-παράστασης κτλ... σίγουρα μπορεί να γίνεται κουραστικό αλλά στην τελική υποτίθεται πως είναι μια επιβράβευση!

αυτό που βρίσκω ελεεινό είναι που όλοι σχεδόν σηκώνονται και φεύγουν με το που θα ανάψουν τα φώτα!!!
φτύνουν κατάμουτρα τους καλλιτέχνες οι οποίοι αν μη τι άλλο προσπάθησαν για το εκάστοτε αποτέλεσμα!!!
είναι ότι χειρότερο αυτό!δε λέω να κάτσεις και να τους αποθεώσεις αν δε θέλεις!
αλλά τουλάχιστον δείξε έναν στοιχειώδη σεβασμό στην προσπάθεια του άλλου......

υπάρχουν και πολλοί θεατές μάλιστα οι οποίοι μόλις μυριστούν ότι τελειώνει η παράσταση σηκώνονται και την κάνουν με ελαφρά!!!δλδ η αίθουσα αδειάζει πριν καν τελειώσει η παρασταση...

Με αφορμή το παραπάνω, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία. Σε μια προβολή του φεστιβάλ κινηματογράφου, λόγω της μεγάλης προσέλευσης κόσμου, όπως έχει συμβεί σε όλους μας άλλωστε, κάθησα στα σκαλάκια. Μετά όμως από δέκα ώρες δουλειάς, που οι περισσότερες περιλαμβάνουν ορθοστασία, ήταν κάτι παραπάνω απ' όσο μπορούσα ν' αντέξω. Παρόλα αυτά είδα την ταινία, αν και είχα συνεχείς σουβλιές στην πλάτη. Κάποια στιγμή κι ενώ ουσιαστικά είχε τελειώσει, άνοιξαν τα φώτα, στους τίτλους έδινε στοιχεία για διάφορα πρόσωπα και τοπία της ταινίας. Σηκώθηκα λοιπόν από το σκαλάκι για να ξεμουδιάσω (παραδέχομαι πως είχα την πρόθεση να φύγω όσο το δυνατό γρηγορότερα). Ένας τύπος από τους γνωστούς κουλτουριάρηδες με τα φουλάρια (η πιο γελοία, κατά την γνώμη μου, ενδυματολογική επιλογή για έναν άντρα) μου φώναξε να καθήσω κάτω αμέσως, γιατί τον εμπόδιζα. Έπειτα έβγαλε ένα λογίδριο για τους βάρβαρους Έλληνες, θαρρείς κι αυτός ήταν από την Σαμόα.

Δεν θεωρώ πως είναι έλλειψη παιδείας, το να θες να φύγεις μόλις τελειώσει η προβολή/παράσταση. Στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι φοιτητές να ξύνονται μέρα νύχτα (αν και πολλοί φοιτητές εργάζονται) και να έχουν την πολυτέλεια να χειροκροτούν για κανα τέταρτο. Παιδεία, για μένα τουλάχιστον, έχει αυτός που επιλέγει, κουρασμένος μετά την δουλειά, αντί να πάει για ύπνο ή για μπύρες, να δει καμιά καλή τανία ή παράσταση.

Εγώ σε συγχωρώ ;) Καλά έκανες... Πιο ενοχλητικό είναι να σηκώνεσαι να φεύγεις από μια παράσταση όχι από μια προβολή.... :P Όσο για τον κουλτουριάρη με το φουλάρι...ξέρεις τώρα... ::)

+φωνω κι εγω ηθελα να το γραψω αυτο αλλα χωρις παραδειγμα

Δεν το λέω για να περιαυτολογήσω, αυτή την περίοδο απλά τυχαίνει να δουλεύω. Με αφορμή λοιπόν την προσωπική μου εμπειρία  εξέφρασα μια άποψή που, κακά τα ψέμματα, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχα διαμορφώσει αν δε βρισκόμουν, έστω και για λίγο, σε παρόμοια θέση.

κι εγω τυχαινει να δουλευω αλλα δεν βρεθηκα σε παρομοια θεση (ειτε γιατι μετα τη δουλεια δεν εχει προβολες ειτε γιατι δεν ειμαι πολιτισμενος) ωστοσο συμφωνω απολυτα με αυτο που ειπες

j cool ;)

Δε διαφωνώ καθόλου σ' αυτό που λες. Απλά το θέτω λίγο διαφορετικά. Είναι διαφορετικό το να είσαι σε μια ταινία και να φεύγεις επειδή βιάζεσαι (   ::)  ) , επειδή κουράστηκες ή επειδή βαρέθηκες, απ' το να σηκώνεσαι κ να φεύγεις από μια παράσταση όπου οι ηθοποιοί - χορευτές σε βλέπουν.

Αν φύγεις στη μέση της παράστασης, επειδή δε σου άρεσε ή επειδή σου συνέβη κάτι, είναι σεβαστό. Προσωπικά, σε συνδυασμό με τα χειροκροτήματα που υποτίθεται ότι έδειχναν ενθουσιασμό με απογοήτευσε πολύ αυτή η εικόνα, να σηκώνονται όλοι και να φεύγουν πριν καν πέσει η αυλαία. Σ' αυτη την περίπτωση, εφόσον χειροκροτούσαν καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης με τέτοια λύσσα, θα μπορούσαν να σεβαστούν λίγο τους καλλιτέχνες και να φύγουν 3 λεπτά αργότερα και να μη μαλώνουν στις εξόδους για το ποιος θα βγει πρώτος. Σ' αυτό τον τομέα δε δίνεται βραβείο τουλάχιστον.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ζήτημα παιδείας η στάση του κοινού σε μια παράσταση. Πριν απ' αυτήν, κατά τη διάρκειά της, ή μετά. Όπως επίσης πολιτισμός είναι αυτό που αναφέρεις εσύ, Sand :

+1

και επίσης εσύ κοιτάς μια περίπτωση όπου ήσουν πτώμα,οκ σεβαστό!

παρ όλ αυτά δεν πιστεύω ότι αυτά τα μπουλουκια οι οποίοι τσακίζονται να φτάσουν στην πόρτα αμέσως μόλις ανάψουν τα φώτα, είναι όλοι τους κουρασμένοι!!!!